Warriors of Chaos!

Chętny... Strona konfliktu bez znaczenia. Bretonnia/Wampiry

To ja też wpadnę. TK.

Hm... Xyxel wyłamał się z nieumarłej hordy, ofiaruję zatem swoje usługi, wodę i wojsko Karolinie.
Tomb Kings, jak życie pozwoli.

Razielu - będę zaszczycona. ^^
Artois - czepiasz się.

Jakieś wstępne ustalenia odnośnie limitu punktów do wystawienia? 1000? 1500? 2000? Ograniczenia dla typów jednostek?
Będzie można zaplanowac skład armii i podmalowac do bitwy trochę modeli (jeśli ma się coś nie pomalowanego jeszcze).

Ja (zapisany już jako Dominik ) chęcią wpadnę z moimi jaszczurkami.

Ostatnio edytowany przez Renon (2013-06-09 20:50:01)

Rozpiska do obrony (czyli ataku) gotowa!

Czy strzały z broni palnej będą powodowały dodatkowe opady stalaktytów? : )

Renon, jakby nie było, Ty musisz napisać jak u licha jaszczury dowiedziały się o wszystkim i co robią w Imperium

Nowe, gorące info odnośnie eventu już w weekend!

Artois napisał:

czy są już jakieś informacje, czym tym razem zostaną posypane stoły?

Pracuję nad tym, ale chciałbym, żeby zostało to tajemnicą... szczególnie dla Raziela

O mapa rozgrywki... fajnie

Dowiemy się z kim jesteśmy w parze/trójce wcześniej czy dopiero na evencie ?

Ostatnio edytowany przez Renon (2013-06-17 21:05:50)

Mek-alib trwał w pokłonie już ponad kwadrans, jego zaciągnięte mleczną mgłą gałki oczne, wpatrywały się w skalne podłoże, na którym hierofant stał. Kapłan doskonale orientował się w tym, co dzieje się dookoła niego, za nim stało dwóch tomb guard'ów, gotowych jednym cięciem pozbawić go głowy. Nieco dalej z tyłu, na skalistej wypustce osłaniającej wejście do jaskini, stacjonował orszak khemrijskiej królowej. Przed hierofantem, w odległości kilku metrów, stał oddział nieumarłych wojowników, dwadzieścia szkieletów ludzi, odzianych w zniszczone korozją lekkie pancerze, uzbrojonych w spróchniałe włócznie i łuki.
    Granatowe niebo pełne było gwiazd, które tej nocy wydawały się jakby jaśniejsze, od południa nie pokazała się żadna chmura, która mogłaby zaburzyć harmonię bezkresnego błękitu. Jedynym dźwiękiem rozchodzącym się po okolicy, było skrzypienie kości i chrzęst pancerzy wojowników, patrolujących teren wokół wejścia do jaskini. Mek-alib wyczuwał też szepty, dochodzące ze skalnego załomu nad jaskinią, nie był jednak w stanie rozróżnić słów, ani poznać treści rozmowy kilku nieumarłych.
    Skrzypienie piachu pod zmurszałymi sandałami oznajmiło hierofantowi, że ktoś nadchodzi, szepty od strony orszaku ucichły, najwidoczniej podjęto decyzję. Kapłan miał nadzieję, że mu przychylną.
- Powstań, królowa chce z tobą rozmawiać. - Oznajmił szorstkim głosem potężny gwardzista, którego kroki słyszał Mek-alib. Hierofant wyprostował się, w akompaniamencie strzelających stawów i trzasku pękających bandaży, po czym ruszył w kierunku ziejącej czernią jaskini. Dwaj strażnicy bez słowa ruszyli za nim, mimo wszystko, nie ufano mu.
Kiedy kapłan stanął przed wejściem do jaskini i zadarł głowę do góry, by patrzeć na stojących na skalnej platformie, jeden z obecnych tam lich'ów podszedł do ostrej, spękanej krawędzi i rzekł.
- Mek-alib! Królowa Irbis, niekwestionowana władczyni ziemi i wody jakie znasz, chce, żebyś raz jeszcze wyznał swoją deklarację.
    Hierofant miał cierpliwość wytrenowaną przez setki lat, jednak tłumaczenie po raz szósty tego co miał do powiedzenia, wydawało się aż nadto przesadne. Nie poddał się jednak i ignorując napuszonego lich'a zwrócił się bezpośrednio do nieumarłej, której piękno i urodę podziwiał niegdyś z zachwytem.
- Pani, królowo wszystkiego co mi znajome, przychodzę do ciebie, by służyć ci moją radą, mocą i doświadczeniem. Nasz kuzyn, Taremun zaginął bez wieści nad zamarzniętą rzeką, jednak zarówno jego, jak i moje ocalałe wojska są teraz pod moją komendą. Nie jest moim zamiarem wyrywać tej ziemi jej sekretów, jednak gdy moi bracia i siostry są w potrzebie, nie mogę przejść koło nich obojętnie. Ofiarowuję swoją wodę, duszę, moc i ostrze tobie, której potęga, uroda i chwała znana jest na całym cywilizowanym południu.
    Królowa Irbis podeszła do krawędzi skalnej wypustki, lekki podmuch powietrza rozwiał jej przerzedzone włosy, które kiedyś spływały czarnymi kaskadami na jej kształtne ramiona. Nieumarła choć nie musiała, spojrzała w dół na więźnia i przemówiła.
- Jeśli nie pożądasz tego, co jak mówisz skrywa ta barbarzyńska ziemia, to dlaczego nie wrócisz na  pustynię, gdzie inni bracia i siostry z chęcią przyjmą ciebie na swoje dwory, by wykorzystać twoje zdolności do codziennych spraw.
Królowa przechyliła nieznacznie głowę w geście zaciekawienia, kiedyś większość mężczyzn, musiała oddawać stosy złota żeby zobaczyć to urocze zjawisko. Mek-alib przypomniał sobie te chwile, zatęsknił.
- Jestem tu dla ciebie moja królowo, nie chcę brać udziału w odwiecznych sporach naszej rodziny, wiem, że osiągniesz wielki sukces, a twoja nieokiełznana potęga rozrośnie się jeszcze bardziej. Chcę być wtedy u twego boku jako ten, który poświęcił wszystko, by tobie się udało.
    Irbis pamiętała Mek-alib'a, gdy jako młody kapłan przyglądał się jej w czasie obrzędów w wielkiej świątyni. Kiedyś nawet został jej przedstawiony, jako doskonały specjalista i zaradny naukowiec, nie poświęciła mu wtedy jednak zbyt wiele czasu, choć dobrze zapamiętała z jaką gorliwością opowiadał o swojej pracy i obowiązkach.
- Bardzo łatwo przyszło ci opuścić swojego pana, który rzeczywiście zniknął bez słowa. Moi doradcy są pełni obaw o to, czy nie przyczyniłeś się do jego klęski, zagarnąłeś jego wojsko i łupy, a teraz usiłujesz zrobić to samo tutaj, przywdziewając szatę pokory.
- Moja pani, to są słowa puste i pozbawione sensu, twoi doradcy jak ich nazywasz, czyścili podłogi akademii gdy ja wykładałem na niej wiedzę. Zazdrość i zadufanie w sobie tych nieudaczników, nie mogą sprawić, byś tak łatwo zrezygnowała z mojej pomocy, którą niosę ze szczerych pobudek i...
    Wypowiedź hierofanty wzbudziła wiele emocji wśród świty królowej, kapłani gotowi byli skrócić Mek-alib'a o głowę, a ich drwiny i wyzwiska niosły się echem pośród skał. Irbis syknęła tylko i momentalnie nastała cisza. Królowa zdawała się być rozbawiona, jej wyschnięte usta wygięły się w parodii uśmiechu, za który niegdyś większość królów oddała by całe królestwa.
- Albo jesteś zuchwałym głupcem, oskarżając moich doradców, jak ja ich nazywam, o kłamstwo, albo mówisz prawdę, którą niełatwo będzie ci udowodnić.
- Pani, nie jestem w stanie przeciwstawić słów przeciw słowom, i tym samym dowieść swojej racji, pozwól mi zatem działać, pozwól, bym razem z tobą ruszył w głąb tej bezkresnej jaskini i tam dowiódł swojego oddania i miłości jaką ciebie darzę...
- Co powiedziałeś? - Ton, jakim Irbis wypowiedziała te słowa, nie wróżył hierofantowi niczego dobrego, w porę jednak zorientował się w swoim będzie i padając na kolana wykrzyczał poddańczo.
- Miłością do królowej swojej! Pani, nie śmiał bym swym marnym uczuciem darzyć cudu jakim jesteś, wybacz proszę, że słowa me zabrzmiały...
- Milcz! - Hierofancie przerwał jeden z kapłanów, który wskazał dwóch tomb guard'ów, cały czas pilnujących Mek-aliba. Wojownicy na skinienie podnieśli swoje pobłogosławione miecze, jednak ich ostrza nie opadły. Królowa powstrzymała zniszczenie hierofanty, choć nie spotkało się to z zadowoleniem pośród jej kapłanów.
    Irbis uciszyła swoich podwładnych, ich zachowanie najwyraźniej zaczęło już ją irytować, bo odprawiła połowę, każąc im zająć się przygotowaniami do wymarszu. Następnie zeszła ze skalnej platformy i podeszła do klęczącego hierofanty mówiąc.
- Zrozumiałam co chciałeś powiedzieć i wiem, że mówiłeś to szczerze. Teraz jednak, żądam od ciebie kolejnej, szczerej odpowiedzi, popatrz na mnie. - Rozkazała królowa, a Mek-alib uniósł głowę by popatrzeć prosto w oczy nieumarłej.
- Czy pozwoliłbyś, by te ostrza przed chwilą zniszczyły twoje ciało i odebrały ci ostatki wody?
- Nie.
Odpowiedź usatysfakcjonowała królową, jednak reszta słuchających została po raz kolejny tej nocy zaskoczona. Irbis nie zwracała uwagi na utyskiwania i groźne pomruki, przyglądała się hierofancie z zaciekawieniem, by po chwili rzec.
- Domyślam się, że twoja armia jest w pobliżu, inaczej musielibyśmy długo na nią czekać, na co nie możemy sobie pozwolić.
- Moje wojska są tu, ze mną moja pani, pamiętaj, że wiele lat poświęciłem na studiowanie podróży przez piaski pustyni.
    Irbis słyszała kiedyś, że jeden z kapłanów Taremun'a potrafił chować swoją armię pod piachem, by w czasie bitwy zaskakiwać przeciwników, słyszała nawet, że owe jednostki, potrafiły podróżować w ten sposób, jednak nigdy nie znaleziono na to dowodów.
- Nie ma tu piachu, przynajmniej nie tyle co na południu, chcesz mi wmówić, że twoje szkielety schowały się pod kamieniami?
- Królowo pozwól, że rozwieję twoje wątpliwości. - Nieśmiało odezwał się Mek-alib. - Moja sztuka polega na wykorzystywanie piachu, ale nie w sposób, jaki znasz z plotek i głupich domysłów ludzi, nieogarniętych i niewykształconych.
    Nieumarła skinęła na hierofantę, by ten wstał, odwróciła się do swoich doradców, wydając im nieme polecenie, by nie przeszkadzali więźniowi, cokolwiek będzie usiłował uczynić. Mimo to, kapłani przygotowali się do użycia modlitw w każdej chwili, a dowodzący gwardzistami, rozkazał im bacznie pilnować intruza.
Mek-alib wstał z kolan, sięgnął pomarszczoną dłonią do jednej z sakw, które nosił przytroczone do pasa, nabrał do niej trochę piachu i uniósł dłoń na wysokość swej głowy, to samo uczynił drugą dłonią i gdy był już gotowy, zaczął nucić słowa skomplikowanej inkantacji.
    Ziarna piachu poczęły uwalniać się z zaciśniętych dłoni, jednak zamiast opadać na ziemię, zaczęły wirować wokół hierofanty. W mgnieniu oka, ten wątły wir, zamienił się w istne tornado, a dwie garście piachu, zmieniły się w całe tony drobnych ziarenek. Rozpętała się najprawdziwsza burza piaskowa, jaką często można spotkać na południu, jednak piach zdawał się być niematerialny i przenikał przez wszystko, nie czyniąc nikomu żadnej szkody.
    Irbis patrzyła na ten pokaz zaciekawiona, widziała już podobne sztuczki, jednak w tym przypadku, najbardziej chodziło o zakończenie. Królowa kilkukrotnie musiała przywoływać do porządku swoich kapłanów, którzy wykazywali się nadgorliwością i wyśpiewywali ochronne inkantacje. Nic już jednak nie mogło powstrzymać bezgłośnej burzy Mek-alib'a, która objęła swym obszarem całą okolicę. Kapłan skończył nucić i klasnął w dłonie, burza ucichła, a tony piachu opadły na ziemię i znikn