Dzisiaj zamierzam przedstawić nieco sylwetkę Kapelana Śledczego (Interrogator Chaplain) wspierającego działania 3 kompanii szturmowej - Graliena.

Gralien liczy sobie 82 lata, z czego ponad 70 lat związany jest już z Zakonem Dark Angel's. Jest oddanym członkiem wewnętrznego kręgu - jednym z doradców Wielkiego Mistrza Azraela. Jako członek Deathwingu kapelan często pojawia się na polu bitwy w pancerzu taktycznym Drednot wraz z jedną z drużyn Skrzydła Śmierci. Niezwykłe umiejętności bojowe połączone z wielką umiejętnością zagrzewania podwładnych do walki przysporzyły mu wiele chwały oraz uznania w zakonie. Jest jedynym kapelanem Wewnętrznego Kręgu, który został uhonorowany odznaczeniem Anioła Stróża (Guardian Angelis Maxima) za uratowanie mistrza kompanii Oriasa w czasie starcia z przywódcą heretyków na Stalogrzmocie. Wówczas to Gralien zasłonił własną piersią zajętego pojedynkiem z upadłym aniołem mistrza Oriasa, przed bezpośrednim wybuchem wielkiej energii psionicznej nagromadzonej przez czarnoksiężnika chaosu. Rozarius Graliena uchronił go przed obrażeniami, a sam kapelan wyśpiewując wojenne litanie ruszył na przeciwnika miażdżąc jego pancerz uderzeniami swojego Crozius Arcanum. Pozbawiony wsparcia tajemnej magii przeciwnik Oriasa, wkrótce został obezwładniony i przewieziony do Skały, gdzie jego przesłuchaniem zajął się właśnie Gralien.
Oprócz tego wyczynu kapelan wysławił się również w czasie misji kruczego skrzydła na Phanalanxie. Podczas gdy szwadron motocyki kruczego skrzydła ścigał uciekającego heretyka, który dysponował informacjami potrzebnymi do zlokalizowania pewnego upadłego, Kapelan pozostał w pobliskim mieście. Traf chciał, że ziarno herezji zasiane wykiełkowało właśnie w czasie pobytu Graliena. Wybuchły zamieszki wywołane przez kultystów, którzy sami nazywali siebie "wyzwolonymi". Na wieść o zamieszkach, Gralien wraz z niewielkim oddziałem Gwardii Imperialnej przybyli na główny miejski plac w celu przywrócenia porządku. Widok Kapelana jedynie rozjuszył pobudzony tłum, który w szale rzucił się na żołnierzy oraz duchownego. Rozpoczęła się krwawa jatka. Gwardziści strzelali niemal na oślep do wściekłej tłuszczy, natomiast Kapelan ruszył w tłum aby walcząc odnaleźć prowodyra zamieszek. W końcu jego uwagę zwróciła zakapturzona postać trzymająca się na uboczu. Kapelan ruszył w jej stronę przebijając się przez oszalały tłum. Gdy tylko zbliżył się do niej, nagle miraż kamuflujący demona zniknął. Oczom Graliena ukazał się demon Slaanescha. Tłum nadal zajęty walką z Gwardzistami zupełnie nie zwracał uwagi na pojedynek, jaki rozgrywał się tuż obok. Pojedynek jednakowo fizyczny jak i duchowy. Demon rzucił na kapelana nie tylko swoją szybkość i siłę, ale także wszelkie pokusy i rozkosze znane jego rodzajowi. Usiłował omamić zmysły Graliena obietnicami, potęgi, władzy i rozkoszy. Kapelan dzięki wierze przetrwał ten atak. Widząc bezradność swoich sztuczek demon rzucił się na Mrocznego Anioła. Jego szybkośc była niezwykła. Kapelan z trudem unikał zabójczych ciosów i równie ciężko było mu wyprowadzić własne. W pewnym momencie demon wytrącił z jego rąk Crozius Arcanum. Będąc pewnym zwycięstwa, bestia zlekceważyła wiarę Kapelana. Gralien zaciskając dłoń na cięzkim łańcuchu swojego Rozariusa rzucił się na demona z szybkością możliwą jedynie dla Kosmicznego Marine. Przygniatając stwora własnym ciałem i pancerzem szybkim ruchem owinął łańcuch wookół jego szyi i zdecydowanym szarpnięciem dusił , a następnie złamał kark istoty. ta w przeraźliwym jęku padła na wznak, po chwili znikając. Oszalałemu tłumowi nagle wróciło rozum. Gralien spośród ocalałych wybrał 15 osób, których dusze zdążył przejrzeć w czasie walki. Zostali oni publicznie straceni z rozkazu Kapelana, ku przestrodze pozostałych.
Kapelan jest znany również z tego, że w czasie swojej służby udało mu się zgromadzić aż 2 czarne perły, które nosi zawsze przy sobie. Czarna perła jest przyznawana kapelanowi śledczemu jedynie gdy skłoni on (poprzez nacisk psychologiczny lub tortury) upadłego mrocznego anioła do wyparcia się chaosu i błagania o przebaczenie. Innymi słowy uratuje jego duszę od połączenia się po śmierci z chaosem w osnowie. Dotychczasowy rekord nalezy do Kapelana Asmodaia i wynosi 4 perły.
Kapelan Gralien, nie ma nadrzędniejszego celu nad ściganie zdrajców. Wszystko co robi podporządkowane jest temu zadaniu. Jest osobą wyniosłą i źle znosi sprzeciw zgłaszany przeciwko jego zdaniu. Szanuje jednak starszych rangą i nigdy nie występuje poza ich rozkazy (choć najpierw stanowczo wyraża swoje opinie). Rzadko udziela niechcianych rad i jest darzony powszechnym szacunkiem w zakonie. Jego wychowankiem jest Kapelan Ignis, z którym łączy go bardzo silna więź.

Na sam koniec przytoczę opowiadanie, które stworzyłem w związku z toczącą się kampanią, w której brałem udział. Znajdują się w niej "pseudołacińskie" sformułowania, które niektórych z was ( Zielarzu )mogą razić po oczach, za co z góry przepraszam, ale zostały one stworzone tylko na potrzeby opisywanego w nim wydarzenia.

Szept modłów unosił się w kaplicy okrętowej Oblicza Gniewu. Chwila za chwilą podsycany przez padające po cichu słowa dwóch klęczących postaci spowitych w mroku komnaty. Pomieszczenie było bardzo ciemne. Rozświetlały go jedynie dwa rzędy niewielkich świec ustawionych wzdłuż bocznych ścian. Wewnątrz było niewiele wolnego miejsca. Żadnej ławy lub krzesła by można było na nim oprzeć zmęczone ciało utrudzonego wojownika, który zawita tutaj aby zaznać ukojenia w modlitwie. Nie z myślą o wygodach budowana była ta część okrętu. Wojownicy Imperatora przebywający w tym miejscu mogli jeno stać, lub co bardziej prawdopodobne klęczeć w pokorze. Na środku prostokątnej komnaty stał ołtarz. Prosty, wyciosany w surowej bazaltowej skale bez zbędnych upiększeń i dekoracji. Jedynymi elementami ozdobnymi były dwie płaskorzeźby podtrzymujące cokół. Po lewej cherubin z cyberimplantami dzierżący miecz, po prawej manifestacja boskiego Imperatora. Ścianę naprzeciw ołtarza zdobił wizerunek imperialnego orła dzierżącego w szponach Crozius Arcanum, a na jego szyi zawieszony był wielki Rozarius. Na ołtarzu leżał rytualny miecz pokryty tajemniczymi inskrypcjami, używany podczas większych ceremonii oraz kielich – również przedmiot obrządku Mrocznych Aniołów, wypełniony tajemniczym płynem. Obie postaci modliły się już od dłuższego czasu i jeszcze przez parę chwil odmawiały swoje modlitwy w używanym w tym celu sakralnym języku zakonnym, wywodzącym się zza mroku dziejów, starszym niż najstarszy Mroczny Anioł. Być może starszym nawet od samego Imperatora. Język pochodził z Terry, z przedwiecznych czasów sięgających daleko wstecz za mroczną erę technologii. Najmędrsi powiadali, że język ten istniał jeszcze przed wyruszeniem ludzkości w gwiazdy. Skończywszy odmawiać modlitwę, masywniejsza z postaci powstała. Blade światło rzucane przez świece zatańczyło na pancerzu pokrywającym ciało potężnego wojownika odsłaniając czarną niczym noc, bogato ozdobioną zbroję oraz zasłaniający twarz hełm o sklepieniu przypominającym ludzką czaszkę. Zaraz za nią powstała i druga postać, także pozwalając oświetlić się blademu światłu. Równie potężna co pierwsza, odziana była jednak w mniej imponującą szatę. Dwóch kapelanów zakonu Mrocznych Aniołów przygotowywało się do finalnej części ceremonii. Pierwszy z duchownych – kapelan śledczy Gralien wolnym czcigodnym ruchem wziął leżący na ołtarzu miecz. Drugi z nich – kapelan III kompanii szturmowej, Ignis w tym samym czasie ujął obiema dłońmi kielich i uniósł go w górę. Szepcząc słowa modlitwy Gralien sakralnym mieczem począł nakreślać znak nad kielichem dzierżonym przez Ignisa. Z jego ust wydobyły się czyste, niezmącone przez żaden system pancerza wspomaganego słowa. Na ich dźwięk Ignisowi rosło serce. Potężny głos kapelana śledczego wypełnił ciszę kaplicy.
„Sancte Imperatore Archangele! Defende nos in proelio contra nequitiam et insidias chaosi esto! Domine! Sed libere frater Gloriel nos a malo! Sed libere noster fraters nos a malo!” – miecz powoli przesunął się pionowo wzdłuż kielicha z góry na dół – “Archangele Imperatore, ui custos es mei, me, tibi commissum pietate superna, illumina, custodi, rege et guberna! Imperatore princeps Angele, chaosi aliosque spiritus malignos, qui ad perditionem animarum pervagantur in mundo, divina virtute in infernum detrude! – kończąc modlitwę miecz nakreślił poziomą krótszą linię przy ¾ długości pionowej linii. W tym momencie Ignis odrzekł – “In nomine Imperatore, et Terra, et Leo frater. Signum Crucis. (Święty Imperatorze Archaniele! Chroń nas przed niegodziwością i zasadzką chaosu! Panie! Zbaw brata Groliela! Zbaw naszych braci! Archaniele Imperatorze, bądź zawsze przy nas o każdej porze, chroń nas! Imperatorze Pierwszy Aniele, strąć chaos i inne plugastwa w otchłań swoją mocą! W imię Imperatora, Terry i lwiego Brata. Znak Krzyża.) Wypowiedziawszy te słowa podał Gralienowi kielich a ten po zdjęciu hełmu wypił połowę zawartości po czym oddał młodszemu kapelanowi aby i on wypił drugą połowę. Ignis czym prędzej wychylił resztę poświęconego płynu. „Rytuał skończony bracie! Niech dusze naszych braci trafią do miejsca gdzie spotkają boskiego Imperatora”. Po słowach Graliena obaj kapelani wolnym krokiem wycofali się z kaplicy.

Fajne opowiadania.



Jako pierwszego, nie-Dark-Angelowego bohatera przedstawię komandora mojej armii o imieniu O’Kais.



Shas’o Bork’an Vior’la Kais Kauyon urodził się i żył na planecie Bork’an z Pierwszej Fazy.  Po ukończeniu Akademii Wojskowej klanu Bork’an wstąpił do armii, którą od niedawna prowadziła O’Shaserra, znana w Imperium Ludzi jako komandor Shadowsun. Po paru latach służby „nieczynnej”*, po wykryciu u niego ogromnych zdolności taktycznych awansowano go na Shas’ui, operatora Pancerza XV25 „Stealth”, co tłumaczyło jego późniejsze częste używanie tych oddziałów oraz nadano mu pierwsze imię: Kais - biegły. Niedługo po awansie, razem z Kaaval** Bork’an, Sa’cea i Ke’lshan ruszył na podbój słabo uzbrojonej planety Imperium, nazwanej potam Ksi’m’yen. Działając na szpicy sił Tau Ui’Kais szybko zdobywał doświadczenie i niedługo potem zdobył swoje drugie: Kauyon – wytrwały łowca. Razem z innymi oddziałami z Bork’an trafili w najmocniejszy punkt umocnień wroga. Spowodowało to wysoką umieralność wśród dowódców, walczących razem z podwładnymi, więc po śmierci dowódcy swej Pancernej Drużyny Zwiadowczej, jednej z najbardziej cenionych w kontyngencie, a następnie z powodu braków żołnierzy na szlachcica (‘El).

Po podbiciu planety, El’Kais wrócił do służby nieczynnej. Po epidemii na tej planecie zmarło wielu O’, którzy nie wiadomo dlaczego umierali najczęściej. Decyzją Bork’an Uash’O (zgrupowania) został nieoficjalnie awansowany na komandora i dostał zaproszenie na T’au. Po dotarciu okazało się, że awans, wraz z innymi ‘El otrzyma od samego Aun’vy i O’Shaserry.

Zaraz po ogłoszeniu przez komandor podboju następnej planety, zamieszkanej Orków, O’Kais bez wachania podjął decyzję o wzięciu udziału w tej misji.

O’Kais jak prawie każdy członek Dominium działa zgodnie z doktryną Większego Dobra, jednak nagina je do granic wytrzymałości. Jest jednym z niewielu, lub jedynym Tau, który wie o najemniczej działalności Krootów. Dowiedział się o tym podczas misji na Ksi’m’yen, gdzie ranny Shaper jego oddziału (po awansie na ‘El) miał halucynacje w wuniku których ubzdurał sobie, że Komandor jest jego przełożonym z planety Krootów – Pech. Po wyzdrowieniu odbył z nim krótką rozmowę. W wyniku tego Komandor dysponuje teraz znacznymi siłami Krootów otrzymanych osobiście od tego Shapera, w zamian za nie informowanie władz Dominium o działalności Krootów.
_________________________________________________________________
*tutaj: nie branie udziału w bitwach.
**korpus - związek kilku kontyngentów.




Może nie jest zbyt długiem, ale jak na coś pierwszego  może być.

Ostatnio edytowany przez kicek1995 (2010-10-16 10:50:18)

Wiem, że o tym zapomniałem, więc dopisałem. Podoba mi się ten pomysł, toteż niedługo opiszę resztę członków armii.

Na drugi ogień  pójdzie, na razie przeze mnie nie posiadany, lecz zamówiony Shaper.

Ghatur Kain jest w Kontyngencie O’Kaisa jednym z głównych doradców, jako że dysponuje dużym procentem armii. Jest on utalentowany jeśli chodzi o zdolność maskowania się w terytorium leśnym oraz wytrzymały. Jego odporność pochodzi z bardzo częstego żerowania na truchłach orków. Ghatur wytrenował sztukę kreowania do perfekcji, tak że jego orkowe DNA, nie  obniżyło jego inteligencji. Możliwe że nie dzieje się tak z powodu wcześniejszych – przed wstąpieniem do armii Dominium – walk z Eldarami. Atak ten opłacany przez Demony, które nawiązały kontakt z głównym szamanem Pech, przyniósł mu wiele sławy i pieniędzy.

Co do jego pochodzenia, to jak każdy Kroot pochodzi z tej samej planety jednak jest w lini męskiej potomkiem Kroota, dowodzącego wybiciem Orków, po rozbiciu się tam asteroidy-fortecy Rok.

Mimo jego szlacheckiego pochodzenia zrezygnował z możliwości znalezienia się w Radzie Pechu, lecz wolał walczyć razem z Tau, ale nie dla większego dobra, tylko dla Większego Żarcia, Pieniądza i Sławy.
Wziął udział w ofensywie na Ksi’m’yen, gdzie będąc rannym wyjawił swemu El’ prawdę o Krootach. Z tego powodu walczy dla niego, by utrzymał tą tajemnice w tajemnicy, gdyż  gdyby Tau dowiedzieli się o działalności Krootów doprowadziło by to zapewne do zerwania stosunków oraz wyniszczenia jego rasy.

W bitwie posługuje się swym okrwawionym Evisceratorem, będącym swego rodzaju Artefaktem, jako że był pierwszą tego typu bronią wśród Mięsożerców. Jego broń jest zdolna przebić każdy pancerz, czy to Space Marina, czy lekkiego czołgu. W razie potrzeby używa również karabinu termicznego, otrzymanego od władz Dominium wstępując do Armii





Dodatkowo do pisuję poradnik do posługiwania się imionami Tau:
KAsta'stopień Planeta Imię1 Imię2 Imię3

Kasty:
Ogień - Shas
Woda Por
Ziemia Fio
Powierze Kor
Niebiańska Aun

Stopnie w kaście Ognia
'La - wojownik
'Ui - weteran
'Vre - bohater
'El - szlachcic
'O - komandor

Ostatnio edytowany przez kicek1995 (2010-10-16 11:31:29)

A tak w ogóle co znaczy Fluff?

Mam nadzieję, że wkrótce ktoś również się dołączy.

Shas’vre Bork’an Li jest dowódcą Pancernej drużyny zwiadowczej XV25 w kontyngencie O’Kaina. Pochodzi z małej wioski pod głównym miastem planety, gdzie zyskał umiejętności taktyczne.

Jego kariera rozpoczęła się gdzieś w połowie ofensywy na Ksi’m’yen, gdzie to Bork’an rozpaczliwie potrzebowało żołnierzy. Z tego powodu skończył on Akademię Wojskową  rok wcześniej. Na początku, w związku z brakiem doświadczenia i "wykształcenia" jego awanse były powstrzymywane i on sam był lekceważony przez podwładnych.

Punktem zwrotnym w jego karierze był atak nazwany potem Korst’Rotaa, gdy w pojedynkę zabił 10 gwardzistów, w tym 3 kolbą od jego karabinu impulsowego broniąc Aun’El Sa’cea Ro – Niebianina dowodzącego małym oddziałem gwardzistów, wysłanym, z powodu niskich morale żołnierzy.

Na jego wniosek, dowództwo najazdu awansowało go na użytkownika XV8, lecz po niesprawdzeniu się w używaniu tak dużego pancerza przeniesiono go do sił XV25, do drużyny, z której właśnie odszedł przyszły komandor. Po skończeniu ofensywy oddano mu do dyspozycji duży, jak na zwiadowców oddział składający się z 5 ‘Ui.

Jak na członka najlepszego PDZ w kontyngencie przystało działa zawsze na szpicy i ciągle zdobywa doświadczenie, w używaniu swego pancerza.



Nowym zwyczajem będzie to, że po każdym moim opisie, będę od teraz opisywał nieznane słownictwo Tau. Dzisiaj nam dochodzi:
Li - dziki
Korst - śmierć
Rotaa - pół dnia (tu w sensie całego)
Ro - rozum

Ostatnio edytowany przez kicek1995 (2010-10-18 18:12:30)

Złowieszcze oczy metalicznego konstruktu rozświetliła złowroga zielona poświata. Maszyna wydała z siebie enigmatyczny dźwięk niepodobny do niczego co wcześniej słyszał Gralien.  Przez chwilę spojrzała w jego stronę swym pustym wzrokiem, po czym zwróciła się w stronę nadchodzących krwawych aniołów. Gralien nie wierzył własnym oczom. Słyszał o istotach zwanych nekronami, kilka razy nawet ścierał się z bezdusznymi maszynami jednak nigdy nie słyszał o tym aby stawały one w szranki ramię w ramię z żywymi – obojętnie czy ich pochodzenie było ziemskie czy demoniczne.
Gralien zamknął na chwilę oczy, choć wiedział, że to daremna próba chciał swym umysłem ogarnąć maszynę. Zobaczyć czy tli się w niej chociaż niewielki skrawek duszy. Zupełnie tak jak robił to podczas przesłuchań upadłych aniołów – z tym, że teraz w oku szalejącej bitwy i bez wsparcia kronikarza zadanie jakie duchowny postawił przed swym umysłem zdawało się niewykonalne. Myśli Graliena natrafiły na pustkę, w miejscu gdzie powinna być istota kapelan wyczuwał tylko wir i zamęt. Nie w ogniu bitwy nie uda mu się przeniknąć konstruktu. Myśli kapelana bezładnie krążyły po polu bitwy w poszukiwaniu metalowego stworzenia – bez skutku. Wyczerpany Gralien zaczął wycofywać się, gdy nagle poczuł siłę- czyjąś dłoń nakierowującą jego fale mózgowe na właściwą drogę. Kronikarz Purpurowych Pięści wyczuł starania duchownego i pomimo ferworu bitwy postanowił pomóc. Wszystko stało się prostsze. Umysł Graliena nagle zobaczył nekrona – a właściwie pustkę jaką był. Było coś jeszcze – eteryczna nić. Nić cieńka niczym jedwab, delikatna okalała szyję maszyny, jej drugi koniec ginął w mroku bitwy. Nagle pustkę konstruktu wypełniły myśli – mysli nie należące do nekrona. Należały one zdecydowanie do demonicznego bytu. Równocześnie z myślami cieńka jedwabna nić zmieniła kształt na cieżki najeżony kolcami łańcuch, przewodzący energię osnowy smagającą maszynę wyładowaniami podobnymi do elektryczności. „Ruszaj, zniszcz wszystko! Kastigator…” – nieznosząca sprzeciwu myśl wypełniła całą pustkę. Jej intensywność niemal zwaliła Graliena z nóg. Kapelan przerwał krótką medytację i przez chwile stał zamroczony. Jeden z członków drużyny terminatorskiej zasłonił go przed salwą pocisków heretyckiej broni. Strzały, jęki, wybuchy – ogień bitwy płonął a wytrącony z równowagi Gralien potrzebował czasu aby dojść do siebie.

„Kastigator, Nekroni” – słowa powtórzone przez Ezekiela po raz kolejny odbiło się echem w zakonnym librarium.
„Nie wyczuwam w twoim umyśle zdenerwowania Gralienie, więc wynika z tego że twoja opowieść o tym zdarzeniu nie jest przejaskrawiona” – dodał Wielki Kronikarz. „Szczerze mówiąc nazwa kompletnie nie mówi mi nic. Skupmy się na chwilę obecną na szczegółach – czymś co możemy stwierdzić już teraz Gralienie”. „Co masz na mysli kronikarzu?” – spytał kapelan śledczy. „Słowo drogi przyjacielu, na razie możemy zbadać jedynie je, oraz obraz, który ujrzałeś. Jeśli rzeczywiście są one powiązane. Tak więc Kastigator. Składnia tego słowa nie przypomina mi słów używanych przez wyznawców Chaosu, fleksyjnie nie wydaje się być również słowem pochodzącym z demonicznego języka. Hmmm. Sądzę, że źródła tego słowa należy odszukiwać gdzieś głębiej w czasie. Nekroni. Zanim nasza chwała nadeszła na pewno toczyli wojny w galaktyce. A kto był w przestrzeni przed naszym nastaniem, oprócz nekronów i plugawego bytu chaosu?” – zadał pytanie Ezekiel.
„Tylko jedna rasa jest stara jak same gwiazdy – Eldarzy” - Brwi Graliena zmarszczyły się.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2010-10-21 22:04:56)

Ja zacznę od kilku zdań na temat mojej pierwszej i najulubieńszej armii do WH40K. Mianowicie mowa tu o Piratach Chaosu, którzy są zbieraniną marines z różnych zakonów, walczący razem pod wspólnym sztandarem Chaos Undywided. Przywodzi im Daemon Princ Kein Unfeeling, który otoczył się kilkoma znakomitymi generałami i czempionami. Dziś opowiem o jednym z nich, moim ulubieńcu Raptorze Tarrantusie, którego wszyscy znają pod przezwiskiem Karmazyn.


      Tarrantus urodził się w 689.M41 na pokładzie krążownika „Crucifier”. Okręt ów, należał do Space Marines z zakonu Doom Eagles i wracał właśnie z systemu Irydeus, po ciężkiej bitwie z heretyckimi wyznawcami mrocznych bogów. Matką Tarrantusa była jedna z salowych, odbywająca służbę w sekcji szpitalnej okrętu. Mimo dobrej opieki medycznej i pozornie lekkiej ciąży, kobieta umarła wydając na świat Tarrantusa. Niemowlę, jak zwykle w takim przypadku skończyło by w najbliższym przytułku dla sierot, jednak jeden z medyków zauważył dziwne znamię na ramieniu dziecka i postanowił powiadomić o tym przedstawiciela Ordo Hereticus, kapłana Olafio. Duchowny był członkiem świty Inkwizytora Nikodemusa Woltage, wysłanym z misją na pokład „Crucifiera”.
      Olafio miał przesłuchać pojmanego miesiąc wcześniej heretyka i w ramach szkolenia spróbować nakłonić go do pokornego przyznania się do winy i ukorzenia przed majestatem Imperatora. Kapłan był bardo zdziwiony wizytą medyka, niosącego płaczące niemowlę w zawiniątku z bandaży. Jednak, gdy zobaczył wątłe ramionko dziecka, zrozumiał, że oto nadeszła chwila, kiedy będzie mógł dokonać czegoś niesamowitego, co pomoże mu w jego karierze i w życiu jednakowoż.

Olafio zlecił dwóm salowym opiekę nad dzieckiem. Rozkazał trzymać je z dala od oczu postronnych i otoczyć głęboką tajemnicą przed członkami zakonu Doom Eagles. Sam zaś, z zapałem zaczął studiować stare manuskrypty wielkiej biblioteki brata Dareliusa, który jako najwyższy kronikarz Doom Eagles, posiadał niesamowite i treściwe zbiory. Olafio korzystał z wiedzy tam zawartej, tłumacząc to potrzebą skonfrontowania wiadomości uzyskanych w czasie przesłuchań, od opętanego heretyka.
      Mijały miesiące, podróż „Crucifiera” dobiegała końca, a Olafio popadał w obłęd. Najpierw panicznie zaczął bać się o dziecko podejrzewając, że salowe lub medyk wyjawią jego sekret. Szantażował więc kobiety, a medyka uśmiercił, pozorując nieszczęśliwy wypadek. Po jakimś czasie zaczął miewać dziwne sny i niepokojące wizje, które sprawiały, że obawiał się zasnąć. Siedział więc całymi dniami w bibliotece, chłonąc wiedzę, która coraz bardziej spaczała jego umysł i myśli. Dochodziło do tego, że w czasie przesłuchań heretyka, Olafio nawiązywał z nim kontakt mentalny i obiecywał uwolnienie, w zamian za otworzenie się na jego umysł. Heretyk już dawno przestał funkcjonować jak normalny człowiek, jego ciało było pustą skorupą, w której tliły się resztki życia, lecz nie było tam już ani krzty człowieczeństwa. Była tam jednak istota, która już od dawna czekała na odpowiedni moment, by wyrwać się z okowów.

      Pewnego dnia, na tydzień przed zacumowaniem na orbicie planety Secura Obtavia, duchowny Olafio po raz ostatni przesłuchiwał heretyka. Towarzyszył temu brat Darelius, zaniepokojony dziwnym zachowaniem kapłana. Olafio czuł się nieswojo w obecności Space Marina. Zachowywał się protekcyjnie i irracjonalnie, bez potrzeby bijąc i maltretując przesłuchiwanego. Pytania zadawane przez księdza były bezsensowne i pozbawione jakiegokolwiek powiązania z siatką heretyków z systemu Irydeus. W końcu Darelius przerwał tą maskaradę, każąc duchownemu pozostać bezczynnym, do momentu przybycia brata kapelana Kouga Nebero z Doom Eagles.
      Sam kronikarz wyszedł, chcąc osobiście poinformować kapelana o dziwnym zachowaniu duchownego z inkwizycji. Olafio został sam na sam z heretykiem, rzucił się na niego, z niesamowitą siłą chwycił jego głowę i spojrzał w szalone oczy ledwo żyjącego skazańca. Demon ukryty dotąd w czeluściach martwego już umysłu człowieka, wywęszył swoją okazję i zaatakował. Olafio po raz wtóry otworzył swój umysł, by zaczerpnąć wiedzy prosto z podświadomości heretyka, otworzył się jednak zbyt szeroko, zbyt wiele czasu minęło, nim spostrzegł co się dzieje. Martwe ciało heretyka upadło na podłogę sali przesłuchań. Olafio wyrywając włosy z głowy, pobiegł pędem do swojej celi, przewracając po drodze członków załogi okrętu.
       Duchowny wpadł do komnaty, mijając w progu leżące salowe, zamęczone wcześniej przez siebie w trakcie szalonych napadów ekstazy i pożądania. Z wrzaskiem wbiegł do małej garderoby, gdzie leżał ukryty chłopiec, zawinięty w szaty ceremonialne. Dziecko obudziło się niemrawo, osłabione brakiem pokarmu, powietrza, oraz wody i popatrzyło głęboko w oczy pochylonego nad nim człowieka. Demon rozerwał usta kapłana i opadł na twarz dziecka, przenikając w mgnieniu oka do maleńkiego umysłu. Olafio nagle oprzytomniał, zrozumiał swoją sytuację, jak przez mgłę widział wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich miesięcy. Zrozumiał, że od chwili, gdy ujrzał znamię na ramieniu niemowlęcia, poddany został zgubnej mocy demona, zamieszkującego ciało heretyka.
      Demon codziennie karmił Olafio obietnicami sławy i wywyższenia, codziennie ukazywał duchownemu obrazy niesamowitych uciech i próżnych zabaw, jakimi człowiek będzie mógł się delektować, po rozwiązaniu tajemnicy znamienia. Wszystko to była ułuda i omamy, demon urabiał młodego kapłana, wykorzystując jego niewiedzę i brak doświadczenia w mentalnej walce z Chaosem. W czasie tej kilku miesięcznej podróży, Olafio za sprawą podszeptów demona dokonał wiele złego, spowodował awarię napędu, o mało nie doprowadził do uduszenia mieszkańców z sekcji więziennej, a nawet dopuścił się zatrucia wody w koszarach Space Marines. Teraz, gdy oniemiały stał nad diabelnie bystrą twarzą małego chłopczyka, nie pozostało mu nic innego, jak ostatnim zrywem sił naprawić zło, jakie wyrządził. Potworna rana na ustach Olafio nie pozwalała mu się skupić by użyć mocy, chwycił więc jeden ze stalowych wieszaków z garderoby i zamierzył się w kierunku głowy dziecka. W amoku nie usłyszał jednak energicznych kroków na korytarzu. Do komnaty wbiegli dwaj Space Marines, za nimi szedł brat Darelius. Kronikarz w porę przepchnął się pomiędzy zdezorientowanymi marines i chwycił uzbrojoną dłoń Olafio, miażdżąc ją w stalowym uścisku.

Kilkanaście dni później, orzeczono, że duchowny Olafio na skutek zgubnego wpływu przesłuchiwanego heretyka popadł w obłęd, porwał z sekcji szpitalnej niemowlę i dla celów rytualnych przetrzymywał je w swoich komnatach. Dokonywał plugawych obrządków, wykorzystując do tego dwie sanitariuszki, oraz planował zniszczenie okrętu, powodując wiele jego awarii i uszkodzeń.
Sprawę zamknięto. Odznaczyła się ona plamą na honorze Rady Najwyższej Zakonu, postanowiono więc, że wszelkie fakty zostaną objęte tajemnicą, a nieliczni, cywilni świadkowie zostaną zgładzeni lub zesłani. Tarrantus i jego dobrze zakamuflowany pasożyt, trafili do garnizonu Doom Eagles na planecie Secura Obtavia, gdzie dorastali razem i uczyli się, czerpiąc wiedzę od veteranów tysiąca bitew.

Po szesnastu latach spędzonych w garnizonie, Tarrantus stał się wspaniałym wojownikiem, charakteryzującym się wielką siłą, zwinnością i bystrością umysłu. Przypadł do gustu oficerom szkoleniowym, którzy wystąpili do Rady Zakonu, o umieszczenie Tarrantusa, jak go nazwali, na liście kandydatów do ceremonii wstąpienia. Przez dwa lata, Tarrantus odziany w błyszczący pancerz skauta, uczestniczył w wielu konfliktach, dowodząc swej męskości, odwagi i oddania sprawie. W końcu dostąpił zaszczytu przyjęcia genoziaren i stał się częścią bractwa, stał się Space Marines z zakonu Doom Eagels.

W ciągu trzydziestu lat służby, Tarrantus przelał litry krwi w obronie prawa, cnoty i władzy Imperatora. Zaraz po zakończeniu czwartej fazy wstąpienia, przydzielono go do oddziału szturmowego, gdyż najlepiej czół się używając plecaka odrzutowego, dokonując z jego pomocą niesamowitych akcji w czasie ćwiczeń. Później, gdy intensywność walk w rejonie bramy Kadjańskiej się nasiliła, otrzymał własny oddział pod dowództwo i awansował na sierżanta. Jednak bliskość Oka Terroru, obudziła w umyśle Tarrantusa uśpione dotąd zło.

720.M41 Misja pacyfikacyjna na jednej z planet w obrębie bramy Kadjańskiej. Trzecia kompania, pod dowództwem brata Ortagona miała za zadanie zająć umocnienia fanatycznie broniących się heretyków, z rejonowej gwardii należącej do gubernatora Kalemina Octawiana. Żołnierze zajęli fort na zboczu góry Talos i sprawiali wiele kłopotów oddziałom taktycznym. Strome podejście, uniemożliwiało użycie pancernych Terminatorów, a możliwość teleportacji, była zbyt ryzykowna tak blisko Oka Terroru. Do akcji wkroczyli więc, marines z oddziałów szturmowych.
      Trzy sekcje po dziesięciu Space Marines, używając silników skokowych, przedostało się na mury fortecy, a stamtąd do wewnątrz kompleksu. Wszystkie grupy rozdzieliły się, mając do wykonania różne cele. Oddział Tarrantusa miał przebić się do sekcji artyleryjskiej i unieszkodliwić stacjonujące tam działa przeciw lotnicze i wielkokalibrowe haubice, siejące zniszczenie w szeregach lojalistycznej Gwardii Imperialnej. Pierwszy kontakt z wrogiem, okazał się prostym ćwiczeniem i za razem zapowiedzią kłopotów, jakie miały spotkać marines w głębi fortyfikacji, gdzie użycie plecaków było niewskazane. Samo ich posiadanie, przysporzyło szturmowcom wielu utrapień, gdy okazało się, że wąskie korytarze kompleksu z ledwością mieszczą po jednym marines. Zmuszeni do poruszania się wężykiem, wojownicy ponosili ciężkie straty, ginąc od ostrzału pochowanych w kątach fanatyków.   
      Tarrantus szedł na czele swoich dziewięciu braci, kilka razy odrzucał wrogom ciśnięte mu przez nich pod nogi granaty, raz nawet zmuszony był paść na ziemię, widząc lufę działa laserowego, wycelowanego w korytarz z jednej z komnat. Ludzie Tarrantusa byli doskonale wyszkoleni, podczas ćwiczeń, wyciskał z nich siódme poty i kiedy ich koledzy z innych oddziałów spędzali czas w kantynach lub na modłach, orły Tarrantusa ćwiczyły nadal.
      Teraz opłaciło się to stokrotnie. Tarrantus poprowadził swoich marines pod wielkie wrota hangarów przemysłowych, gdzie gwardia gubernatora składowała amunicję i zapasy żywności. Tutaj, heretycy przygotowali zasadzkę na intruzów, rozstawiając w zaciemnionych kątach hali posterunki broni ciężkiej. Szturmowcy wpadli do środka niczym burza, w mgnieniu oka unieszkodliwiając trzy z czterech stanowisk ogniowych. Ostatnia załoga, zdołała jednak wystrzelić kilka pocisków z lekkiego działa. Polała się krew Space Marine, Tarrantus podniósł ciało rannego brata i cisnął nim w bezpieczny zaułek, sam popędził zaraz po tym, w kierunku plującej pociskami barykady. Wtedy właśnie, po raz pierwszy ujawniła się drzemiąca w człowieku moc pasożytniczego demona.
       Ramię Tarrantusa zapłonęło w miejscu, gdzie ongiś duchowny Olafio zobaczył bluźniercze znamię. Znamię, które znikneło zaraz po śmierci kapłana. Oczy Tarrantusa zapłonęły czerwienią, a na ustach pojawił się szelmowski uśmiech, przynoszący na myśl grymas dworskiego błazna, jednego z tych, jacy zabawiali swych panów w pradawnych czasach.
Marine wpadł między czterech gwardzistów, kopniakiem nieomal urywając głowę jednego z nich. Kolejny zginął przecięty na pół piłomieczem, zaraz po tym, jak strzelec lekkiego działa oberwał kulę w łeb z poświęconego Bolt pistola. Ostatni z fanatyków zdołał podnieść Lasguna i wypalić serią w pierś sierżanta szturmowców. Promienie lasera boleśnie pokąsały Tarrantusa, który wściekł się i zadawał gwardziście cios za ciosem, maltretując ciało nieszczęśnika.
      Hangary zostały zajęte, wkrótce potem szturmowcy dotarli do wielkich dział i zafundowali ich załodze krwawą łaźnię. Mimo iż wszystkie zadania wykonano, to z fortu wróciło tylko szesnastu marines. Tarrantus po misji został odznaczony za odwagę i waleczność. W nagrodę, za wzorowo wykonaną misję, otrzymał wspaniałe pazury energetyczne od kapelana Kouga Nebero, który z racji wieku nie brał już udziału w akcjach bojowych i jak sam przyznał, nie mógł patrzeć, jak jego piękne pazury kurzą się w szafie.

Tarrantus był jednak bardzo zaniepokojony wydarzeniami z fortu. Od tego dnia, gdy tylko zmrużył oczy, nękały go mroczne wizje i koszmary, w których uczestniczył jako obserwator niesamowitych bluźnierstw, orgii cielesnych i umysłowych. Na koniec snów, zawsze widział siebie samego, odzianego w dziwny pancerz, stojącego na stosie ciał zabitych Space Marines. Z nikim nie dzielił się tymi wizjami, dusząc w sobie wstyd i wielki ból, jaki sprawiały mu te koszmary. Jednak po kilku latach, przestał obawiać się snu, wizje już go nie przerażały, stały się częścią jego życia, polubił je nawet. Zaczął myśleć o nich z uśmiechem na twarzy, zazwyczaj wtedy zadawał śmierć jakiemuś wrogowi, lub poniewierał bratem z oddziału w czasie ćwiczeń.
       W końcu Tarrantus zaczął marzyć tylko o zaśnięciu, każdą chwilę poświęcał na sen, zaniedbując modły i naukę. Wszyscy zauważyli, że się zmienił. Jego odwaga i waleczność w czasie walki, zamieniły się w dziką furię i nieokiełznaną rzeźnię. Tarrantus nadużywał przemocy, czerpiąc z tego chorą satysfakcje i wielką radość. Na ochotnika zgłaszał się do każdej misji, jeśli tylko gwarantowała walkę lub inny kontakt z kimś, kogo bezkarnie można było zamęczyć i uśmiercić. Kronikarz Darelius zauważył to i postanowił obserwować Tarrantusa.
      Pewnego dnia, gdy po jednej z wyjątkowo krwawych bitew czyszczono pancerz sierżanta, Darelius wybrał się do niego na rozmowę, zaalarmowany przez szturmowców, którzy zszokowani opowiadali, jak Tarrantus zamknął się w pogańskiej świątyni wraz z ukrytymi tam kobietami i dziećmi. Ponoć nikt oprócz Tarrantusa żywy stamtąd nie wyszedł. Kronikarz wszedł do komnaty Tarrantusa bez uprzedzenia, natrafiając na mrożący krew w żyłach widok. Sierżant wbijał w swoje ciało długi szpikulec, zadając sobie niesamowity ból, jednak grymas na jego twarzy mówił, że marines czerpał z tego wielką przyjemność. W ekstazie bólu, Tarrantus nie usłyszał wchodzącego Dareliusa, jednak demon, który już na dobre rozgościł się w jego umyśle, w mig rozpoznał niebezpieczeństwo i zaalarmował swego nosiciela. Było jednak za późno. Kronikarz z niedowierzaniem patrzył na poranione ciało szturmowca, a widok znamienia na jego ramieniu, przedstawiający symbol Slaanesha sprawił, że duchowny  zapłakał z rozpaczy. Jedyną bronią Dareliusa była w tej chwili moc, nie zdążył jednak jej użyć. Tarrantus z oczami płonącymi złowrogą czerwienią skoczył na kronikarza. Stalowy szpikulec raz za razem znajdował drogę do mózgu przez oczodół, Darelius padł w końcu martwy. Tarrantus opanował się w końcu, był w nie lada tarapatach. Zrozumiał, że jego przygoda z Doom Eagles właśnie się skończyła i musi coś zrobić, żeby jego życie mogło trwać nadal.
      Pozostawił ciało kronikarza w swojej komnacie, wiedział, że zostanie ono namierzone zaraz po wszczęciu poszukiwań, ale do tego czasu powinno minąć kilka godzin. Odebrał swój pancerz i broń ze zbrojowni i skierował się w stronę lądowiska. Na miejscu wydał nieautoryzowany rozkaz przygotowania lądownika do startu. Obsługa techniczna tego dnia miała pełne ręce roboty i nikt nie zastanawiał się nad zasadnością polecenia. Przygotowano pojazd i zatankowano do pełna. Tarrantus wezwał swój oddział szturmowców, to było proste, bo zawsze po bitwie zmuszał ich do kilkugodzinnych ćwiczeń przed odpoczynkiem. Czterdziestu szturmowców, w pełnym rynsztunku stawiło się na zbiórkę przy lądowniku.
      Tarrantus wyjaśnił, że mają do zrealizowania specjalne zadanie bojowe tego dnia, było ono jednak ściśle tajne i dzielenie się jego szczegółami w tak wczesnej fazie, nie było wskazane. Lojalni marines bez słowa sprzeciwu wsiedli do transportera. Tarrantusowi sprzyjało szczęście, wieża obserwacyjna miała od tygodnia problemy z łącznością i po krótkiej wymianie niezrozumiałych wzajemnie informacji, zignorowano nadprogramowy start lądownika.
Ostatni zapis z rejestratora lotu transportera, podawał jego lokację tuż przed wejściem do Oka Terroru.

Tarrantus stał się w końcu jednością ze swoim demonem. Kompletne połączenie, zaowocowało powstaniem nowej, potężnej istoty. Jego siła oraz moc wzrosły, wspaniałe dary od mrocznego bóstwa, któremu służył od tak dawna sprawiły, że niewielu mogło stawić mu czoła. Jego szturmowcy padli z jego reki, lub poprzysięgli oddanie, gdyż ziarno Chaosu zostało w nich zasiane jak tylko po raz pierwszy spojrzeli na sierżanta Tarrantusa. Odtąd Tarrantus pracował ofiarnie na swoje wywyższenie, pragnąc osiągnąć półboski stan, jaki ofiarowała służba jego panu.
      Zdradziecki marine miał wielu sojuszników, widział i przetrwał wiele bitew, jednak nigdzie nie potrafił zagrzać miejsca. Jego wojownicy byli wszędzie doceniani i bano się ich, jednak ich szaleństwo i niesubordynacja sprawiały, że rezygnowano z ich udziału w grupach najemników i dezerterów. Jedynie bogowie Chaosu łaskawie spoglądali na Tarrantusa, zaczęli nawet rywalizować między sobą o niego, prześcigając się w obdarowywaniu go coraz wymyślniejszymi mutacjami i artefaktami. Spowodowało to, że Tarrantus zagubił się nieco w swej fanatycznej wierze. Nie potrafił określić, kto jest tak na prawdę jego panem i zaczął czcić wszystkich Mrocznych Bogów z takim samym poświęceniem.

863.41M był dla Tarrantusa rokiem przełomowym. Od wielu lat nie miał okazji uczynić nic, co pomogło by mu w osiągnięciu upragnionego stanu błogiej nieśmiertelności i władzy absolutnej.
Trafił do systemu Ganimedeus w Oku Terroru, gdzie najął siebie i swoich marines w służbie u Keina Pirata. Armia do której się przyłączył, była zbieraniną Marines Chaosu, która pod sztandarem Chaosu Niepodzielonego dosyć skutecznie przejmowała kontrolę nad kolejnymi planetami układu, a jej charyzmatyczny lider zdawał się być doskonałym strategiem i jak dotąd, nigdy jeszcze nie poniósł klęski. Kein już po pierwszej bitwie docenił potencjał Tarrantusa i z chęcią przyjął go do służby na dłuższy okres.

Przez wiele lat, Tarrantus odnosił niesamowite sukcesy w walce u boku Keina Pirata. Jednak podczas jednego z dynamicznych podbojów, stało się coś niewytłumaczalnego. Kein uczynił coś, co wprawiło Bogów Chaosu w niesamowitą złość, zesłali oni na niego swoich avatarów, którzy razem z Keinem zniknęli w bramie do nicości. Przez kolejne lata armią dowodził jeden z generałów Keina, Betrezael, który cały czas wierzył, że jego pan powróci.
      Być może, sorcerer wiedział o czymś, czego postanowił nie ujawniać. Tarrantus zaczął zauważać w tym wielką szansę dla siebie. Keina już nie było, a generała można by się łatwo pozbyć. Co prawda, było jeszcze kilku oficerów wśród Piratów, ale Tarrantus budził w nich respekt i nie spodziewał się większego oporu z ich strony. Zaczął planować małe powstanie, jednak nie zdążył zbyt wiele zrobić, Kein powrócił. Po prostu pojawił się któregoś dnia, wielki, potężny z ogromnymi skrzydłami, dzierżący w mocarnej dłoni żyjący miecz. Tarrantus zrozumiał, że jest nędznym robakiem w obliczu takiego zjawiska. Jego pan osiągnął to, o czym szturmowiec marzył od dawna. Tarrantus w pokorze usunął się w cień na kilka miesięcy.

895.M41 planeta G'orisana. Piraci Chaosu Keina Unfeelinga, jak kazał się zwać po tym, jak powrócił na swój tron będąc Daemon Princem, przygotowywali się do najazdu na państwo-miasto Bar'undua. Państwo to należało do wyznawców Tzeentcha, jego mieszkańcy żyli w epoce średniowiecznej, ale ich zdolności posługiwania się magią były niesamowite. Celem Piratów było zdobycie cennej zawartości bibliotek dla Betrezaela i jego uczniów. Kłopot polegał na tym, że te biblioteki były ukryte i pilnie strzeżone, a samo miasto w razie napaści po prostu przestawało istnieć. Chyba tylko sam Betrezael wiedział jak to było możliwe, przygotował jednak pewien plan, którego najważniejszą częścią był Tarrantus.
      Szturmowiec nie bał się wyzwań i misję przyjął z wielką chęcią. Był trochę zdziwiony, że ma ją wykonać w pojedynkę, jednak rozumiał sedno sprawy, ktoś musi się niezauważenie przedrzeć do miasta, a najłatwiej to zrobić jednej osobie. Kein był ciekaw, dlaczego sorcerer nie zdecydował się wysłać jednego z wyspecjalizowanych infiltratorów, na co Betrezael odpowiedział, że nie ma wśród nich nikogo, kto tak jak szturmowiec potrafił by wyciąć w pień połowę mieszkańców  miasta. Ten argument zadowolił Keina.
Tarrantus wyruszył w drogę, czarnoksiężnicy za pomocą iluzji sprawili, że szturmowiec wyglądał jak jeden z mieszkańców Bar'undua. Zadaniem Tarrantusa było odnalezienie miejsca, w którym aktywowano system obrony miasta. Betrezael niejasno opisał to jako wielką kopułę, pełną błękitnego światła. Na jej szczycie miało wisieć oko Tzeentcha.
      Intruz został przeteleportowany w niezbyt odległe miejsce od miasta. Resztę drogi pokonał pieszo, oszczędzając paliwo plecaka na dostanie się za wysokie mury swojego celu. W końcu znalazł się na zatłoczonej ulicy, przechodnie nie zwracali na niego uwagi, jedynie osobnicy w błękitnych uniformach, przywodzący na myśl milicję lub gwardię, zaglądali na niego ciekawie. Jednak nikt go nie zaczepiał, nie licząc przekupniów na jednym z setek targów handlowych.
      Po wielu godzinach poszukiwań, Tarrantus stanął przed budowlą opisaną wcześniej przez sorcerera. Budynek nie należał do małych, był jednak zaskakująco niski, co utrudniało jego wypatrzenie z daleka. Jak dotąd, wszystko szło gładko i bez kłopotów, teraz jednak pojawił się problem, jak wejść do środka nie wszczynając alarmu. Tarrantus postanowił, że spróbuje po prosu przejść między strażnikami. Nie był to najlepszy pomysł, czterech gwardzistów zastąpiło mu drogę. Jeden z nich mówił coś w dziwnym języku tubylców, ale szturmowiec nie rozumiał ani słowa. Czas płynął nieubłaganie, coraz bardziej zwiększając groźbę wykrycia floty Piratów na orbicie. Tarrantus postawił na jedną kartę, w głębi swej zepsutej duszy czując, że na to właśnie liczył Betrezael.
      Szturmowiec zaatakował znienacka, potężnym kopnięciem niemal złamał w pół dwa razy niższego od siebie gwardzistę, kolejnemu roztrzaskał głowę łokciem i chwycił dłońmi za szyje pozostałych dwóch strażników. Jego palce zacisnęły się jak imadła, uwalniając dusze z ciał wrogów. Terrantus otworzył jedno skrzydło wrót i wbiegł do środka, gdzie wpadł na dziesiątki zdumionych Bar'unduanian. Najwyraźniej iluzja sorcererów przestała działać, bo przerażeni obcy zaczęli w panice uciekać w boczne korytarze, błękitne światło wypełniające wielką halę, w której znalazł się Chaotyk, nabrało ciemniejszej barwy.
      Powstały w ten sposób półmrok ograniczał częściowo widoczność, jednak dzięki wszczepionym, cybernetycznym mechanizmom poszerzającym spektrum widzenia marina, nie ograniczyło to jego zdolności oceny sytuacji. Tarrantus nie wiedząc gdzie zacząć poszukiwania, ani nie wiedząc czego tak naprawdę szukać, postanowił, że wymorduje tylu obcych ilu się da, dzięki temu będzie mu łatwiej szukać. Myśli zamienił w czyn, jego energetyczne pazury zbierały krwawe żniwo, obcy wezwali na pomoc straż, oraz magów, którzy otwierali wiry mocy, wypuszczając do komnaty pomniejsze demony. Gwardziści uzbrojeni w stalowe halabardy, otoczyli Tarrantusa zamykając go w kole najeżonym ostrzami. Szturmowiec zaśmiał się opętańczo, odpalił silniki plecaka, wyskoczył z pomiędzy strażników i z impetem wpadł między Horrory Tzeentcha. Wytrzymałe stwory nie były w stanie oprzeć się niesamowitej sile i szybkości marina, padając jeden po drugim, spalały się niczym stogi siana odchodząc z powrotem do Warpu.
      W końcu przyszła też kolej na magów, którzy bezradnie ciskali piorunami i kulami kwasu w rozsierdzonego szturmowca. Demoniczna aura sprawiała, że magia nie czyniła krzywdy Chaotykowi, a wiszący na jego szyi amulet sprawiał, że niektóre czary wręcz wracały do właścicieli, pod postacią kul ognia. Naszyjnik z medalionem był tymczasowym wyposażeniem, jaki przygotował Betrezael dla szturmowca na tą misję.
      Tarrantus wyczyścił salę i pobliskie pomieszczenia z życia i zbiegł jedynymi schodami w ciemny portal. W dolnym segmencie czekał na niego komitet powitalny, w postaci dziesięciu zakutych w stalowe pancerze wojowników. W rękach trzymali po dwa ciężkie młoty, które iskrzyły się groźnie białym światłem. Korytarz był w tym miejscu szeroki, ale bardzo niski, przez co Tarrantusowi było niewygodnie chodzić, bo cały czas musiał być zgarbiony. Odczepił z pasa granat i cisnął nim pod nogi idących strażników. Eksplozja wypełniła uszy wszystkich obecnych nieznośnym hukiem, który na moment ogłuszył kilku obcych.
      Tarrantus zdążył zauważyć, że zbroje jego wrogów zaiskrzyły w kontakcie z odłamkami, odbijając je w towarzystwie snopów iskier. To starcie mogło być bardzo trudne, jednak Chaotyk bywał już w trudnych sytuacjach, kolejna na liście nie robiła już tak wielkiego wrażenia. Zaatakował chyląc się jak najniżej. Podciął kopniakiem nogi jednego z wojowników, który padł na ziemię jak długi przygnieciony ciężarem własnego pancerza, następnie wszedł w szyk zdezorientowanych strażników i pchnął jednego z nich na resztę, ustawionych w rządku niezdarnych obcych. Gwardziści jak domino poskładali się padając na posadzkę, na nogach pozostali dwaj wojownicy, ich Tarrantus postanowił wykończyć tradycyjnie. Jego pazury krzesały snopy iskier, przedzierając się przez magiczne sfery, otaczające pancerze wrogów. Jednocześnie, Tarrantus wchodził coraz dalej w głąb korytarza, spychając walczących z nim obcych, którzy słabli widocznie, a ich osłony przestawały działać.
      Szturmowiec wyszedł w końcu z tej śmiertelnej pułapki, sam. Znalazł się w pomieszczeniu, w którego centrum znajdował się wielki, zielony kamień. Jego mroczna powierzchnia, zdawała się pochłaniać światło, mimo to w komnacie było względnie jasno. Tarrantus zdawał sobie sprawę z tego co widział, stał właśnie przed zmaterializowaną mocą Chaosu. Czysta kwintesencja sztuki, tak bardzo pożądanej przez wszelkiej maści magików. Jednak nie to było teraz problemem, problem stanowiło dziewięciu magów i kilku wojowników w ciężkich zbrojach. Magowie wydawali się spokojni, nucili jakieś rytmiczne zdania, a wokół nich powietrze aż drżało z nasycenia mocą.
      Tarrantus wiedział, że ma mało czasu, cisnął między magów pozostałe dwa granaty, a w piedestał z kamieniem rzucił granat przeciw pancerny. Eksplozje targnęły powietrzem w pomieszczeniu. Jeden z ogłuszonych magów padła na ziemię, podczas gdy inny, raniony odłamkiem wijąc się z bólu, uciekł w ciemny kraniec komnaty. Jednak najważniejsze zniszczenia dokonał granat „krak”. Piedestał pękł, wielki kamień pozbawiony podpory runął na ziemię, przygniatając dwóch zaskoczonych wojowników. Budynek zatrząsł się w posadach, a naprężona, kamienna posadzka zaczęła pękać, wydobywająca się z rozerwanych pod nią rur para, wypełniła komnatę sycząc niemiłosiernie.
      Tarrantus miał nadzieje, że uczynił wystarczająco wiele szkody, by pozbawić miasto możliwości „zniknięcia”. Pozostała jeszcze kwestia obecnych w komnacie obcych, Tarrantus zdecydował, że nie chce mieć ich za plecami. Ruszył do ataku otoczony obłokami pary, powalił dwóch wojowników na ziemie i dobrał się do magów, którzy byli większym zagrożeniem i nie wolno było dać im się zebrać i otrząsnąć z szoku. Chaotyk nie zdążył jednak, trzej magowie spętali jedną z jego nóg dziwną, przeźroczystą nicią i usiłowali powstrzymać go od natarcia. W tym czasie, kolejni magowie osłabili demoniczną aurę szturmowca, pozbawiając go osłony przeciw magii i energii. Do walki włączyli się gwardziści. Raz za razem, Tarrantus musiał uskakiwać przed ciosami ciężkich młotów i halabard, a coraz więcej nici unieruchamiało jego kończyny. W miejsce jednej rozerwanej nici, pojawiało się pięć kolejnych, jeszcze silniejszych i wytrzymalszych.
      Tarrantus używając pazurów, szarpał te więzy jak mógł najszybciej, jednak to sprawiło, że nie mógł atakować. W końcu jeden z młotów trafił go prosto w pierś. Plastalowy napierśnik pękł, a jego odłamki wbiły się głęboko w ciało marina. Tarrantus poczuł, że właśnie stracił jedno z serc, sytuacja wymknęła się spod kontroli. Kolejne ciosy gruchotały kończyny szturmowca, magiczna energia paliła jego ciało, a życie zaczęło uciekać przez niezliczone rany. Tarrantus zobaczył oczyma wyobraźni swoją zagładę, uśmiechnął się na krótką chwilę, patrząc na trzonek zbliżającego się młota. Dziwny koniec, jak na kogoś, kto miał rządzić światami. Nikt tego nie widział, nikt nie opowie o tym, jak dzielnie walczył Tarrantus w samobójczej misji, po to by zaspokoić kapryśne żądze jakiegoś sorcerera. Nagle Tarrantus zerwał się, uskoczył resztką sił w bok, w ostatnim momencie unikając morderczego młota. W akcie desperacji sięgnął do pasa, odpiął od niego mały, połyskujący przedmiot i cisnął nim pod swoje nogi. Oślepiający błysk wypełnił zawalającą się komnatę. Tarrantus zdążył sobie tylko przypomnieć ostatnie słowa Betrezaela „użyj, gdy opuści cię wszelka nadzieja”, po czym szturmowiec stracił przytomność.

Kein osobiście poprowadził swoich Piratów do ataku, wspierany mocą swoich sorcererów bez problemu radził sobie z magią obcych. Chaotycy opanowali miasto w kilka godzin, Tarrantusa odnaleziono półżywego wśród ruin i zaniesiono go później, przed oblicze zwycięskiego Księcia. Betrezael dzięki zaklęciu w medalionie, noszonym przez szturmowca, odtworzył wszystkie zdarzenia, które miały miejsce w czasie jego samobójczej misji. Kein był pod wrażeniem, oglądając zamazane obrazy. Poświęcenie, z jakim Tarrantus wykonywał jego rozkazy, wzbudziło w Księciu wielki szacunek do szturmowca. Czym prędzej kazał go przetransportować na pokład swojego pancernika, gdzie w asyście sorcererów, poddał go rytuałowi „uniesienia we krwi”.
      Zdjęto z Tarrantusa resztki błyszczącego pancerza, ułożono jego zniszczone ciało na ołtarzu i namaszczono krwią pokonanych obcych. Zjednoczeni w mocy sorcrerowie zaintonowali niskimi głosami mroczną pieśń, składając w ofierze doczesne życie półżywego człowieka, żądając w zamian od Mrocznych Bogów, by natchnęli ich bohatera nową siłą i darami. Kein stanął nad szczątkami ledwie dyszącego Tarrantusa, pazurem otworzył ranę na swym ramieniu, upuszczając kilka kropel krwi na usta szturmowca. Zielona mgła otoczyła zmaltretowane ciało, wmieszała się w nią niebieska poświata, która pojawiła się znikąd, czerwona krew zawrzała dookoła, wypełniając komnatę aż po kolana w niej zebranych osób.
      Nagle z purpurowej tafli, wyłoniły się półnagie, bezpłciowe ciała, które pochwyciły w swe dłonie Tarrantusa i zatopiły go w odmętach krwi, rozrywając go na strzępy. Krew zabulgotała, pieśń ucichła i nastała kompletna cisza, którą po chwili przerwał Książę słowami „powstań z krwi Raptorze”.
W tym momencie tafla krwi zadrżała i wyłonił się z niej kształt szturmowca Chaosu, Raptor. Tarrantus nie wiedział co się dzieje, czuł się tak, jakby jego ciało rozdarto na atomy i składano z powrotem w inny kształt, co było bardzo bolesne i nieprzyjemne, jednak marines czasem sam zadawał sobie ból, więc znosił jakoś te katusze, aż zemdlał bezsilny i osunął się na ołtarz. Rytuał zakończył się, Tarrantus stał się Raptorem, pobłogosławionym przez wszystkie Mroczne Bóstwa i obdarowanym licznymi, demonicznymi darami. Od tej pory, jego miejsce było zawsze przy boku Keina, a wdzięczny za pomoc w zdobyciu niesamowitej wiedzy obcych Betrezael, odtąd nie szczędził swych mocy, by wesprzeć lub wzmocnić Tarrantusa.

Tarrantus dzięki mocy sorcererów, przeobraził swoich szturmowców w Raptorów i jako zwiad, dokonywali dla Keina szybkie wypady, poszukując interesujących go osób, informacji i miejsc. Kein nazwał ich „Ogarami gończymi”, gdyż zachowywali się jak polujące bestie, nieustępliwe, zdeterminowane i diabelnie skuteczne w tym co robili. Tarrantus natomiast, stał się Czempionem, niezwyciężonym i nieśmiertelnym pupilem Bogów Chaosu. Wszyscy spośród Piratów obawiali się jego gniewu, bystrości i szaleństwa, które powodowało czasem niesnaski i spory z innymi czempionami.
      Tarrantus nie wahał się skrócić o głowę nieposłusznych, lub niezbyt lojalnych żołnierzy i nie dotyczyło to bynajmniej jego Raptorów, bo ich oddanie sprawie Keina Unfeelinga było nieskończone, chodziło raczej o wojowników z innych drużyn, którzy stanowili zbieraninę zdrajców z różnych zakonów i czasami pozwalali sobie na nieprzyjemne komentarze i nieprzychylne uwagi względem władzy i pomysłów Księcia. Tarantus zabijał takich na miejscu, jak tylko dowiedział się o podobnym incydencie, lub jeśli nie daj Imperatorze, sam był świadkiem oszczerstw ze strony Piratów.
      Raptorzy stanowili bardzo nieliczną grupę, Tarrantus oszczędzał ich jak mógł, a sam Kein starał się, wykorzystywać ich tylko do eliminowania niedobitków, tropienia uciekinierów lub szpiegów i do małych misji dywersyjnych. Zawsze jednak, Tarrantus znajdował sposobność, by stanąć w szranki z jakimś groźnym przeciwnikiem. Tropił na polach bitew znanych bohaterów, przywódców i czempionów, których dopadał niczym grom z jasnego nieba i rozszarpywał pazurami energetycznymi niczym szmaciane lalki. Kein pozwalał mu na to wiedząc, że Tarrantus bardzo tego potrzebuje. Musiał wyładować swoją furię w walce, żeby potem w miarę spokojnie przeczekać wśród swoich do kolejnej bitwy.
      Tarrantus zasłynął jeszcze z jednego powodu, zawsze po skończonej walce, ścierał krew z twarzy karmazynową chustą, którą nosił w zasobniku na amunicję. Chustę tą, ofiarowała mu Czempionka Saraena, istota najbliższa Keinowi Unfeelingowi, która napełniała serca wszystkich Piratów natchnieniem i nadzieją, kiedykolwiek pokazywała się w czasie spotkań taktycznych, lub wieców sorcererów. To ona nadała Tarrantusowi przydomek „Karmazyn” i zawsze się tak do niego zwracała, co bardzo mu się zresztą spodobało. Przezwisko to przylgnęło do niego na stałe i wzbudzało respekt w niektórych systemach planetarnych.

986.M41 Jedna z planet w układzie Warkocza Iszy. Piraci Keina Unfeelinga prowadzili kampanię na wielka skalę, której celem było zdobycie artefaktów pradawnych Eldarów. Jednak o tajemnicach tego starego systemu, dowiedziały się inne nacje, zaowocowało to wielką batalią, która wyniszczała poszczególne siły, skierowane do walki w ten rejon. Jedna z bitew, zapadła głęboko w pamięci „Karmazyna” a szczególnie tych, którzy tego dnia widzieli go jak walczy.
      Walka trwała już od kilkudziesięciu minut. Czołgi Tau orały ziemię promieniami Railgun'ów i dziesiątkami pocisków rakietowych. Piraci tracili kolejnych wojowników i sprzęt, jednak z minuty na minutę zyskiwali przewagę i spychali wroga na granicę sektora. Karmazyn miał za zadanie razem z pięcioma Raptorami tropić jednostki Stealth. Jednak w pewnym momencie, dostali się pod ciężki ostrzał Tauowskiego Devilfisha i Hammerheda. Raptorzy ukryli się za skałą, jednak ta kryjówka nie była stabilna, pociski skruszyły skałę i po chwili Chaotycy byli wystawieni na ogień wroga jak kaczki na polowaniu.
      Karmazyn widział tylko jedno wyjście, skoczyć na pustą przestrzeń między pojazdami, a następnie do jednego z pobliskich, zrujnowanych budynków. Dwa skoki, aż dwa skoki, to było bardzo ryzykowne jednak Tarrantus wolał zaryzykować niż szczeznąć w jakiejś parszywej dziurze. Skinął na swoich przybocznych, którzy na znak poderwali się z ziemi i używając plecaków odrzutowych skoczyli zaraz za Karmazynem. Czempion już w czasie lotu zauważył, że są naświetlani laserami przez ukrytych wojowników Tau, wiedział co to oznacza, lecz było to nieuchronne. W chwili gdy grupa Raptorów wylądowała, czołg Hammerhead wypalił dwa razy z potężnego działa Railgun, służącego do niszczenia czołgów i budynków.
      Śmiertelne promienie rozerwały ziemię w miejscu gdzie wylądowali Raptorzy, niosąc zagładę wszystkiemu co napotkały. Gdy kurz opadł, oczom pancerniaków Tau ukazał się przerażający widok. Wśród szczątków towarzyszy, niewzruszony jak skała stał Karmazyn, bohater setek bitew, który właśnie po raz kolejny udowodnił, że Bogowie Chaosu mają go za swego pupila i nie pozwolą mu zginąć z rąk byle kogo. Karmazyn spojrzał na porozrzucane wokół niego ciała Raptorów i zawył niemiłosiernie, a wycie to usłyszeli wszyscy walczący i wiedzieli, że oto śmierć zstąpiła w postaci samotnego Czempiona, który krwią wrogów wyrówna stratę swoich braci.
      Karmazyn skoczył po raz kolejny, wylądował w ruinach starej fabryki, gdzie znajdowali się wojownicy Tau w pancerzach Stealth. Raptor wciąż wyjąc przeraźliwie, wpadł w nich niczym fala sztormu, odbierając im życia z szybkością, której nie powstydzili by się Eldarzy. Tau nie stawili żadnego oporu, po prostu zginęli rozszarpani na strzępy. Zauważył to jeden z komandorów i pokierował swoje Battlesuity na pomoc towarzyszom broni. Karmazyn rozcapierzył pazury i niczym rozwścieczony rosomak rzucił się na pancerną piechotę. Niewielu było w stanie stawić czoła nawet pojedynczemu Tau w Battlesuicie, a co dopiero trzem. Karmazyn nie miał obaw i nie wahał się przed taką konfrontacją.
     Pierwszego Tau trzasnął ramieniem tak gwałtownie, że ten nie zdążył odpalić silników aby zachować równowagę i przewrócił się na ziemię. Raptor bez namysłu kopnął kolejnego urywając mu jedno z ramion i pozbawiając połowy uzbrojenia. Trzeciego Tau Karmazyn chwycił za nogę i przewrócił, wskakując mu jednocześnie na plecy i rozdzierając plecak odrzutowy na kawałki. W tym czasie podniósł się pierwszy z elitarnych wojowników, jemu tym razem Tarrantus poświęcił więcej uwagi. Skoczył na niego stopami, wczepiając się w tułów, jednocześnie chwytając szponami płyty pancerza na piersi Battlesuitu.
      Potworny trzask oznajmił pozostałym Tau, że ich towarzysz właśnie przestał być ukryty wewnątrz pancerza. Raptor wyciągnął zakrwawionego pilota i na oczach jego kolegów, rozdarł nieszczęśnika na dwoje. Cisnął szczątkami we wrogów i z paraliżującym wrzaskiem rzucił się do walki. Zadał  Tau pozbawionemu ręki kilkanaście ciosów w korpus, odcinając mu tym samym dolną część pancerza i potężnym kopniakiem rozerwał Battlesuit. Pilot konał w męczarniach, jego miednica i uda zamieniły się w krwawą miazgę. Karmazyn pozostawił go tak, czepiąc satysfakcje z bólu jaki zadał. Został mu jeszcze jeden Tau, ten starał się uruchomić silniki skokowe, jednak mechanizm był kompletnie zniszczony. Karmazyn pomógł Tau w realizacji zamiarów, kolanem uderzył go w plecy, zmuszając tym samym do klęknięcia, a następnie wskoczył mu stopami na ramiona, a potem znowu i znowu tak , jakby chciał wbić wojownika w ziemię. Po kilku skokach chwycił ramiona wroga swymi szponiastymi stopami i odpalił silniki. Wzbił się wysoko razem ze swoim wrogiem, by po chwili runąć z nim na ziemię, miażdżąc pancerz Battlesuita kompletnie.
      Furia Karmazyna nie przygasła jednak, w pobliżu zauważył Obliteratora walczącego z dwoma Broadside'ami. Walka była nierówna, Obliterator był zbyt niezgrabny i powolny, więc Karmazyn postanowił go wesprzeć. Silniki skokowe zaryczały ponownie, Karmazyn wpadł między walczących, osłonił Obliteratora przed ciosem ciężkiego pancerza Tau, po czym dosłownie wyszarpnął jego pilota ze środka, masakrując jego ciało przy okazji. Pozostały Broadside usiłował odpalić silniki skokowe i uciec z walki, lecz Karmazyn dorwał go w powietrzu, otworzył szponami energetycznymi niczym konserwę i zadał kilkanaście ciosów, które przyniosły szybką śmierć.
Bitwa wkrótce dobiegła końca, Karmazyn powrócił na pokład „Crusadera” zwycięski, jednak po stracie pięciu Raptorów, jeszcze długo nie potrafił opanować swojej furii, wprawiając w przerażenie innych Piratów, którzy nienawidzili go tak samo mocno, jak się go bali.

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-11-16 17:53:40)

Podziwiam was! Wspaniale opowiadania, powinniście pisać książki...
Czy macie modele które przedstawiają waszych bohaterów? Chodzi mi o takie dokładne odwzorowanie 1:1 - amulety, broń, ekwipunek, rany, tatuaże - wszystko co jest w waszych opowiadaniach. Chętnie bym zobaczył ich zdjęcia jak wy ich sobie wyobrażacie

Ja tworzę sobie tak jakby rys historyczny swoich bohaterów. Czyli mam/będę miał figurki, przedstawiające kolejne fazy z życia herosów i tak, figurki Keina Unfeelinga mam od zwykłego gwardzisty, poprzez sierżanta, marinsa, marinsa Chaosu itd. do Daemon Princa. Mam zamiar zrobić tak dla każdej znaczącej persony. Figurki będą raczej na małych, klimatycznych dioramach, chociaż Keinem Gwardzistą gram w Inquisitira, co też bardzo pomaga w "ożywieniu" tej postaci. Kłopoty się zaczną, jak zechcę zdobyć myśliwce Fury i Swift Death dla Echelora

Ostatnio edytowany przez Raziel (2010-10-28 11:58:13)

skoro macie modele, to musicie umieścić ich zdjęcia tutaj na forum!!!

"(...)
  Wichry ciemności w osnowie zawodzą
  świat chcąc przerazić swą grozą,
 
  Lecz syn nasz zwycięży osnowy cień grozy,
  przed nikim, nie padnie ni będzie się trwożył,

  Dzieckiem w kolebce on łeb urwie hydrze,
  W młodości zdusi centaury,

  Piekłu Caliban wydrze,
  Do nieba pójdzie po laury."

                             Fragment inicjacyjnej pieśni Mrocznych Aniołów

 
 
Na zapomnianym przez Imperatora świecie Calidias w roku 720.M.41 (według kalendarza Calidiaskiego w roku 1787 od wyzwolenia Kaldisa*), narodził się chłopiec. Był niechcianym dzieckiem swoich rodziców – synem lokalnego rządcy imperialnego oraz jego kochanki. Matka zmarła podczas bolesnego porodu w okropnych męczarniach, dziecko zaś postanowiono zostawić (z rozkazu ojca) na pastwę lokalnych zwierząt w pobliskim lesie. Płaczące niemowlę odnalazł dowódca miejscowej milicji, podczas patrolowania okolicznych terenów, które znane były z występowania na nich miejscowych drapieżników, które, że nie rzadko  atakowały ludzi.

Płacz niemowlęcia został usłyszany przez patrolujący okoliczne lasy oddział Strażnika Tymona. Straż była formacją zorganizowaną na planecie na kształt lokalnej milicji, mającej w przyszłości dać podstawy do sformowania samodzielnych regimentów imperialnej gwardii. Na chwilę obecną formacja ta była stworzoną przez lokalne administratorum do doraźnej ochrony siedzib ludzkich przed panoszącymi się potworami żyjącymi na planecie. Głównym uzbrojeniem Straży była broń ręczna, oraz prosta broń palna dostarczana przez Imperium.

Oczom patrolu ukazało się niezwykły widok. Obok  kwilącego z zimna niemowlęcia leżało truchło zmutowanego mocami osnowy węża. Tymon zdumiony widokiem postanowił przygarnąć chłopca i wychować jak własne dziecko. Znalezionemu maleństwu nadał imię Solar’Et’Umbra – co w lokalnym języku oznaczało – światło pośród mroku. W języku imperialnym jego imię zabrzmiało Solarian.

Tymon był bardzo szczęśliwy z losu jaki go spotkał. Starał się wychować przybranego syna najlepiej jak potrafił , z nadzieją, że dziecko zajmie kiedyś miejsce w formacji Strażników. W tym celu chłopiec uczęszczał do lokalnej szkoły oraz pobierał odpowiednie nauki od ojca. Pod jego okiem pierwszy raz wziął również do ręki strażniczą włócznię szokową oraz pistolet laserowy. Wytrwałość Solariana była wielka, a treningi wale nie należały do prostych, jednak dziecko za wszelką cenę starało się spełnić nadzieje jakie pokładał w nim ojciec, dlatego też w wieku 12 lat chłopiec został wcielony do oddziału pomocniczego lokalnej formacji Straży.

Rekonkwista Chaosu.

Zgubne moce nie pozostały jednak całkowicie głuche na zanik słabego strumienia modłów unoszącego się w osnowie z planety Calidias oraz pobliskich planet. Mimo, iż do końca nie była ona planetą chaosu, a jego kult był tam bardzo ograniczony, cztery potęgi uznały, że pora na powrót Calidias do pierwotnej postaci. Bogowie zesłali więc sny o potędze, chwale i łupach jednemu z głównych czempionów Legionu Niosących Słowo – Abdelowi Wiernemu. Misja odzyskania sektoru dla mrocznych bóstw w jednej chwili stała się życiowym zadaniem chaotyka.
I stało się. W roku 732.M.41 Legion Niosących Słowo uderzył na siostrzaną planetę Calidias – Calidias Minor.

Uderzenie było szybkie i bezlitosne. Okręty chaosu wyłoniły się z osnowy praktycznie w odległości desantowej od planety. Flota Niosących Słowo starła się z imperialną eskadrą, jednocześnie dokonując desantu na powierzchnię globu. Spychana do defensywy lojalistyczna flota zaczęła wycofywać się w kierunku pobliskiej gwiazdy. Okręty imperium doznały poważnych uszkodzeń i w obliczu silnego ostrzału ze strony nieprzyjaciela zmuszone były do dokonania skoku w osnowę. Blisko 3 godziny po pojawieniu się floty chaosu na orbicie Calidias Minor siły mrocznych Bogów dokonywały pełnego desantu. Nieliczne instalacje obrony planetarnej z racji swojej niedoskonałości i archaicznej budowy nie były w stanie w jakikolwiek sposób zagrozić siłom Abdela. Lokalne oddziały Gwardii Imperialnej szykowały się do desperackiej obrony, a ocaleli astropaci wysłali psioniczny sygnał wzywający pomocy dla napadniętego systemu.

Zagrożenie jakie spadło na Calidias Minor spowodowało mobilizację Strażników na głównej planecie systemu. Oddziały Straży pod dowództwem oficerów imperialnej gwardii zdecydowano się uformować w plutony, dozbroić w miarę możliwości i wysłać z odsieczą. Na Calidias stacjonowała jednostka powietrzna imperialnej gwardii wyposażona w transportowce oraz pluton gwiezdnych myśliwców. W budowanym właśnie porcie kosmicznym dokowała imperialna fregata. Dowództwo systemu zdecydowało się na przetransportowanie wszystkich zdolnych do obrony Strażników, w tym również odziałów pomocniczych. Tak więc Solarian wraz ze swym ojcem udać się mieli na wojnę. Prowizoryczne dozbrojenie lokalnych oddziałów miało podnieść ich szansę na przetrwanie konfliktu. ojciec Solariana dostał nowy aktywny pancerz gwardyjny, Solarianowi zaś trafił się prawdziwy rarytas – archaiczny model pistoletu boltowego – za duży i za ciężki dla 12 letniego chłopca.

Plan taktyczny zakładał desant sił blisko bieguna magnetycznego Calidias Minor – znajdującego się po drugiej stronie planety, z dala od miejsca desantu zdradzieckiego legionu. Uzupełnił go w ostatniej chwili sygnał nadawany przez zakon Mrocznych Aniołów – 5 kompania zobowiązała się pomóc w obronie najechanego systemu – realizując jednocześnie wytyczne zakonu. Kosmiczni Marines zobowiązali się do odciągnięcia floty nieprzyjacielskiej floty i związania ją walką, aby równocześnie po drugiej stronie planety desant obrońców mógł przebiegać bez zakłóceń.

Dysponując dwoma krążownikami – Anielski Chór oraz Dziecię Skały oraz czterema fregatami flota zakonu uformowała szyk liniowy z największymi jednostkami w centrum zgrupowania. Tak przygotowane okręty zwrócone burtami w stronę przeciwników dokonały skoku w osnowie zjawiając się w pobliżu nieprzyjaciół. W momencie pojawienia się wszystkie jednostki zrzuciły osłony i wypaliły ze wszystkich dział okrętowych w stronę wroga. Jedna z chaotyckich jednostek przyjęła większość salwy co opłaciła poważnymi uszkodzeniami kadłuba. Większość czarnoksiężników chaosu znajdowała się na powierzchni planety, więc nie mogła w porę ostrzec sprzymierzeńców na orbicie o zbliżającym się zagrożeniu. Atak Mrocznych Aniołów odniósł zamierzony skutek. Większość floty Niosących Słowo zwróciła się w stronę nowego zagrożenia. W tym momencie siły zakonne rozdzieliły się. Większa część floty całą naprzód rzuciła się przed siebie, Anielski Chór włączył osłony i zaczął odbijać w lewo. oddalając się od pozostałych. Dowódcy floty chaosu zwęszyli łatwy łup. Niemal cała flota jak wataha wilków rzuciła się w pogoń za samotnym pancernikiem. W tym momencie Dziecię Skały wykonało skok w osnowę w celu dołączenia do zgrupowania lojalistycznych jednostek zmierzających na pozycje umożliwiające desant. Cztery fregaty ze zgrupowania zwróciły się w stronę goniących drugi pancernik jednostek chaosu rażąc je raz po raz salwami swoich dział wespół z pociskami rakietowymi.

Tymczasem po drugiej stronie globu transportowce gwardyjne właśnie rozpoczęły desant posyłając Straż na powierzchnię planety wraz z dość niewielkim kontyngentem sił gwardii imperialnej oraz niezbyt liczną kompanią ciężkiego sprzętu. Po blisko godzinie z osnowy wyłonił się pancernik kosmicznych marines, który niemal natychmiast posłał salwę kapsuł szturmowych w kierunku powierzchni planety. Chwilę później 5 thunderhawków zakonnych odleciało z pancernika niosąc ciężki sprzęt na swych pokładach.

Solarian wraz z oddziałem ojca został umiejscowiony blisko głównego zgrupowania sił imperialnych. Kapsuły mrocznych Aniołów wylądowały daleko na południu – w znacznej odległości od sił lojalistów. Solarian jako członek oddziałów pomocniczych został przydzielony do obsługi sprzętu – głównie dostarczenia zasobników z amunicją do drużyn z ciężką bronią oraz budową prowizorycznych umocnień. Krzątanina na miejscu desantu trwała, poszczególne plutony ustawiały się w szeregi w celu pobrania odpowiednich rozkazów od swoich dowódców, jednak nie sposób było odpędzić się od myśli, że w obozie panuje chaos.
Względny spokój został przerwany przez wybuch pocisku artyleryjskiego w samym centrum zgrupowania. Wszyscy zaczęli krzyczeć jak opętani, dowódcy przekrzykiwali się wzajemnie, podając rozbieżne rozkazy, zapanował totalny chaos i panika. Za chwilę padł drugi pocisk zabijając kolejnych gwardzistów i Strażników. I Trzeci. Sytuacja wydawała się nie do opanowania, słychać było strzały z pistoletów. Kilku żołnierzy padło zabitych przez własnych dowódców – to przywróciło pewien porządek w szeregach lojalistów. Część żołnierzy zajęła wcześniejsze pozycje, kilkunastu zdążyło już zlokalizować przeciwnika. Na horyzoncie zamajaczyły dwa kształty mechanicznych behemotów, każdy z nich miał 4 metaliczne nogi oraz stalowe ramiona przypominające szczypce. Potwory ryczały jak opętane, wystrzeliwując przy okazji kolejne salwy z zamontowanych w ich korpusach armat. Tuż przy nich kroczyli chaotycy. Choć wyglądali przerażająco cały oddział nie był zbyt liczny, jednak z zawziętością parł do przodu. Gwardia zajęła odpowiednie pozycje, kolejne drużyny z ciężką bronią rozkładały swe maszynerie czekając aż zło wejdzie w zasięg ich broni. Chcieli tylko jednego – posłać ich do samego piekła. Solarian pomógł swemu ojcu oraz przydzielonemu do pomocy gwardziście rozłożyć ciężkie działko automatyczne, po czym pobiegł po dodatkowe zasobniki z amunicją. Tuż za szeregami piechoty obsługa zapalała silniki nielicznych czołgów oraz transporterów. Jeszcze zanim Solarian dobiegł z zasobnikiem amunicji do kompanów rozpoczęła się tyraliera. Ryk broni maszynowych oraz działek automatycznych rozdzierał błony bębenkowe w uszach młodzieńca, a powietrze stało się niemiłosiernie gorące. Fala ognia jaką wypluwały z siebie bronie lojalistów zdawała się nie mieć końca. Z ziemi podniosły się niewyobrażalne ilości kurzu. Do wystrzałów z broni automatycznej po chwili dołączyły działa czołgów. Ciemność odpowiedziała ogniem. Złowieszcze maszyny parły nieustępliwie naprzód strzelając ze swoich dział. Podążający za nimi naprzód marines otworzyli ogień ze swoich spaczonych bolterów.

Jeden z pocisków z pośród całej nawałnicy ognia trafił w przednie odnóże jednej z demonicznych maszyn rozrywając je na strzępy. Mała demoniczna głowa odwróciła się w stronę rozerwanej kończyny. Konstrukt wydał dziwny pomruk i zachwiał się. Po chwili utracił równowagę i runął w prawą stronę wprost pod odnóża kolejnego kolosa. Ten bezceremonialnie zmiażdżył korpus pierwszej maszyny posuwając się do przodu i nie zważając na truchło swego towarzysza. Ogień wyznawców chaosu również poczynił spustoszenie w szeregach lojalistów. Gwardzista obsługujący działko automatyczne przy, którym służył Solarian stracił ramię w wyniku uderzenia pocisku z boltera. Chłopiec natychmiast zajął jego miejsce nakierowując lufę broni w najbardziej jego zdaniem wrażliwe punkty nieprzyjacielskich sił. W oddali po jego lewej stronie nastąpił potężny wybuch. Pocisk z działa metalicznego pajęczaka rozniósł na strzępy jeden z gwardyjnych czołgów posyłając jego załogę wprost do piekła. Okopane nieopodal drużyny z ciężkimi bolterami zostały straszliwie zmasakrowane, a ciała ich załóg rozerwane i porozrzucane w promieniu kilkunastu metrów. W tym momencie słudzy chaosu wydali mroczny okrzyk i ruszyli do natarcia. Pomimo zaporowego ognia lojalistów biegli naprzód. Po prawej stronie Solariana pierwsi wrogowie przedostali się przez okopy uderzając w gwardię i Straż pistoletami boltowymi oraz najróżniejszym orężem do walki wręcz. Odgłos pracujących mieczy oraz toporów łańcuchowych zagłuszyły pierwsze krzyki umierających i straszliwie okaleczonych w walce wręcz, które wzniosły się w powietrze. Nawet niedoświadczony chłopiec widział, że zaprawieni w bojach żołnierze Gwardii Imperialnej oraz Straży z Calidias nie mają szans w walce przeciwko takiemu przeciwnikowi. Kosmiczni Marines Chaosu byli niczym mrok pochłaniający ostatnie promienie zachodzącego słońca. Solarian kątem oka spostrzegł, wbiegającego na jego własną barykadę zdradzieckiego członka Niosących Słowo. Jego dłoń zacisnęła się na szokowej pice, którą zawsze nosił przy sobie. Teleskopowa broń rozłożyła się a Solarian przyjął pozycję, w której jak mniemał uda mu się odeprzeć atak napastnika. Napastnik ruszył na niego z wysoko uniesionym mieczem łańcuchowym wykrzykując bluźniercze modlitwy. Jego czerwona zbroja wypełniła całe pole widzenia Solariana. Chłopcu z pomocą ruszył ojciec który, z dzikim wrzaskiem uniósł swoją broń i rzucił się na chaotyka. Ten gwałtownym ruchem złapał Tymona za rękę i wykręcił w niewyobrażalnym kierunku. Trzasnęły kości a ofiara wydała okrzyk niewysłowionego bólu. Kosmiczny marine z szybkością pantery ugodził Strażnika w podbrzusze mieczem, rozrywając jego lekki pancerz i przecinając podbrzusze. Odrzucił truchło człowieka i skoczył w kierunku Solariana. Chłopiec widząc co stało się z jego rodzicem nie zastanawiając się długo odrzucił swoją broń i zrobił unik. Jego przeciwnik wylądował na szokowej lancy łamiąc ją swoim ciężarem. Błyskawicznie obrócił się w stronę młodzieńca i wymierzył mu cios płazem miecza łańcuchowego w głowę. Solarian padł na ziemię. Uderzenie pozbawiło go zmysłów, niemal zemdlał. Wszystko wokoło zdawało się takie stłumione, takie odległe i za chwilę i jego życie dobiegnie końca. Zamglonymi oczyma dziecko dostrzegło górującą nad nim postać chaotyka przygotowującego się do zadania decydującego ciosu. Nagle Kosmiczny Marine Chaosu spojrzał w lewo. Odwrócił się w kierunku w którym patrzył. Wyciągnął spaczony pistolet i oddał kilka strzałów. Po chwili runęła na niego postać równie potężna co on uderzając go swoim barkiem i zwalając z nóg. Solarian dostrzegł ciemnozieloną zbroję energetyczną. Nowy przeciwnik Chaośnika dysponował podobnymi gabarytami oraz uzbrojeniem. Wywiązała się mordercza walka zdrajcy z Kosmicznym Marine. Przeciwnicy ścierali się i odpadali od siebie w morderczym tańcu. Żaden z nich nie mógł zdobyć wyraźnej przewagi. Solarian powoli dochodził do siebie. Obraz zmasakrowanego ojca stał mu przed oczami wzniecając coraz to większy gniew w podrostku. Przypomniał sobie o pistolecie boltowym, który ciążył mu przy pasie. Resztkami sił naładował broń, podczas gdy dwaj mocarze nadal ścierali się ze sobą. W pewnym momencie lojalista stracił równowagę i runął na ziemię. Członek Niosących słowo wskoczył na niego jak spragniony krwi wilk. Solarian odurzony gniewem zacisnąłpalce na spuście pistoletu. Resztkami sił podniósł ciężką broń i spróbował wycelować. Wystrzelił 4 razy. Dwie kule chybiły, jedna odbiła się nieszkodliwie od pancerze, jednak ostatnia sięgnęła celu przebijając ochronny hełm posłańca mrocznych potęg i rozrywając jego głowę. Ścierwo chaosu padło na ziemię. Siły Niosących Słowo oddały pole. Kosmiczny Marine wstał i spojrzał na chłopca. Podszedł do niego i wyszeptał kilka słów w nieznanym Solarianowi języku przytulając łkające dziecko.
Mroczni Aniołowie zaatakowali z lewej flanki. Ich siły wbiły się z impetem w odsłonięte szeregi Niosących Słowo. Drużyny taktyczne wyskoczyły z transporterów opancerzonych i otworzyły ogień do zdrajców. Dwa czołgi predator zajęły się zniszczeniem mechanicznego konstruktu chaosu. Osłonięte ogniem oddziały szturmowe ruszyły na wroga przechylając szalę zwycięstwa na stronę lojalistów. Atak chaosu załamał się w jego niedobitki były jeszcze przez wiele godzin ścigane przez szwadron kruczego skrzydła.

Mroczny Anioł zaopiekował się swoim wybawicielem. Kapitan Solon dowódca 5 kompanii Mrocznych Aniołów uhonorował Solariana i wcielił go do zakonu przydzielając  pod opiekę sierżanta drużyn zwiadowczych.
Wojna na Calidias Minor trwała już 12 lat. Wyniszczające walki między stosującą taktykę wojny pozycyjnej Gwardią Imperialną wspieraną przez 5 kompanię Mrocznych Aniołów a siłami chaosu, które zleciały się do najechanego świata jak pszczoły do plastra miodu przyniosła olbrzymie straty po obu stronach. Imperium odpowiedziało na wezwanie i na orbicie trwały nieustanne bitwy o kontrolę nad przestrzenią wokół planety. Solarian zahartował się w ogniu konfliktu. Wszczepione mu w trakcie zmagań genoziarno zmieniło młodzieńca w maszynę do zabijania w imię imperatora. Wpojone doktryny i nauki pozwoliły mu rozwinąć swe zdolności bojowe i intelektualne w krótkim czasie, czyniąc zeń niezrównanego wojownika, jednak to nie wystarczyło do zwycięstwa. Nieustanny napór chaosu wymusił na lojalistach nieuchronne decyzje, które praktycznie zaważyły na dalszym losie planety jak i całego systemu. W roku 745.M.41 Mroczne Anioły wycofały się z Calidias Minor z powodu strat oraz rozkazu swoich tajemniczych zwierzchników. Pomimo opozycji imperialnych dowódców oraz groźby skierowania wniosku do imperialnej inkwizycji przeciwko zakonowi wystosowanej przez Lorda Admirała Wilengtona – człowieka, który w międzyczasie przejął dowodzenie siłami imperialnymi, decyzja kapitana Solona pozostała niezmieniona. Wieść ta wstrząsnęła Solarianem. Mroczny Anioł przyjął wyzwolenie Calidias Minor, planety, która została grobem jego ojca za punkt honoru jednak wpojony przez lata konfliktu rygor nie pozwalał na sprzeciw. Solarian przed ewakuacją kompanii, przy akompaniamencie kolejnego desantu sił gwardii imperialnej i huku rozrywających ziemię dział, przy jękach konających gwardzistów złożył przysięgę:
- „Tę ofiarę wyrwę piekłu!”.

C.D.N.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Rebelia zwana wyzwoleniem Kaldisa wydarzyła się w roku 933. M.39. Było to powstanie mające na celu odrzucenie wiary w lokalne bóstwa i przyjęcie rozpowszechnionego w sąsiednich systemach kultu imperialnego. Przewodził jej Kaldis – lokalny uczony, alchemik oraz kapłan danych bogów wyznawanych na planecie. Ów człowiek był pierwszym, który odkrył, że dawna wiara doprowadziła glob do ruiny oraz stagnacji. Założenia doktryny starych bogów były mieszaniną szamanizmu połączoną demonicznym kultem. Praktykowana jednak w dość ograniczonym stopniu co sprawiło, że nie zwróciła ona uwagi bóstw Chaosu. Zakładała przede wszystkim trwanie w stanie obecnym, krytycznie odnosiła się do postępu zarówno w sferze nauki jak i wiary. Calidias było światem o rdzeniu politycznym przypominającym formą seniorat. Planeta podzielona była pomiędzy kilku władców feudalnych, z których najstarszy sprawował zwierzchnią władzę nad pozostałymi, będąc jednocześnie głównym kapłanem planety. Kaldis był nauczycielem jednego z feudalnych władców, który pchnął tchnął wen ducha postępu i przy jego pomocy wytoczył wojnę pozostałym – konserwatywnym przedstawicielom lokalnej arystokracji. Rebelia zakończyła się zwycięstwem Kaldisa, dzięki pomocy 5 kompanii mrocznych aniołów. Wsparła ona działania Rebeliantów w ostatniej fazie konfliktu zapewniając im zwycięstwo po brawurowym ataku i zdobyciu fortecy dzikiego słońca. Po rebelii Kaldis poddał planetę pod zwierzchnictwo Imperatora wprowadzając rządy kultu imperialnego.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2010-11-02 21:49:28)

Gwałtowny wybuch pocisku rozerwał mosiężne odrzwia na strzępy otwierając drogę do wnętrza mrocznej świątyni. – Naprzód Bracia! Za Caliban! – okrzyk Mistrza Solariana zmieszał się z miarowymi krokami odzianych w pancerze Terminatorskie wojowników z I Kompanii Skrzydła Śmierci, którzy wkroczyli do wnętrza przeklętego sanktuarium.  Grupa Mrocznych Aniołów zagłębiła się w świątynny mrok i niemal natychmiast została zaatakowana przez stworzenia chaosu. Grupa czerwonych niczym krew demonów rzuciła się na bohaterów wymachując wielkimi dwuręcznymi mieczami płonącymi nienaturalnym żarem.  Ostrze pierwszego z nich opadło na energetyczną tarczę dzierżoną przez jednego z Terminatorów. Demon szykował się do kolejnego ciosu, gdy jego rogaty łeb został roztrzaskany potężnym uderzeniem młota energetycznego. Drugi z zakonnych weteranów rzucił się na kolejnego demona zagłębiając w jego paszczy szpony energetyczne. Potwór starał się jeszcze zadać cios, pomimo śmiertelnej rany jaką otrzymał, jednak bez rezultatu. Dwa kolejne demony w krwawym szale rzuciły się na walczących w zwarciu wojowników. Jeden z nich został przeszyty salwami bolterów szturmowych pozostałej trójki Terminatorów trzymających się z tyłu. Natarcie drugiego przerwał mistrz Solarian, który zamaszystym cięciem pozbawił demona nogi, a następnie zakończył jego marny żywot ciosem w łeb. Szóstka Mrocznych Aniołów powoli przebijała się naprzód odpierając kolejne ataki nadbiegających sług Khorna.  Drużyna dostała się do kolejnej komnaty powitana następną falą łaknących krwi bestii. Jedna z nich większa od pozostałych dosiadała demonicznego wierzchowca o metalicznej skórze naznaczonej plugawymi runami. Podczas gdy Mroczne Anioły zostały związane walką z pomniejszymi pomiotami, mechaniczny demon ruszył wraz ze swym jeźdźcem prosto w walczący tłum, tratując pod drodze swoich pobratymców. Impet uderzenia przyjął na siebie Terminator z tarczą energetyczną, zapierając się w dogodnej pozycji  oraz zawierzając masie i odporności swojego pancerza. Siła uderzenia zwalił wojownika z nóg. Tarcza energetyczna została strzaskana, jednak uwolniona przy tym energia ogłuszyła stalową bestię.  Szkarłatny jeździec puścił cugle i chwytając oburącz swój straszliwy miecz skoczył na powalonego terminatora.  Upatrzoną ofiarę zasłonił jeden z towarzyszy chwytając rękawicą energetyczną skaczącego demona za jego demoniczną broń. Siła terminatorskiej rękawicy skruszyła demoniczną stal. W końcu żywot demona zakończyła seria ze szturmowego boltera. W tym samym czasie Solarian wraz innymi Terminatorami walczył z pozostałymi w sali demonami, które pomimo przewagi zostały obrócone w perzynę. Ogłuszony stalowy moloch, został zmiażdżony furią energetycznych rękawic. Przed wojownikami pozostała ostatnia już komnata. W niej znajdował się cel ich misji.
Wkroczywszy do ostatniego pomieszczenia oczom wojowników ukazał się ołtarz krwawego boga. Naznaczony świeżymi ofiarami. Gospodarzem ostatniej komnaty był kosmiczny marine. Ubrany w bardzo wiekowy model pancerza energetycznego w kolorze czarnym. Jego dłonie były splugawione krwią złożonych ofiar. Solarian zmierzył Upadłego Mrocznego Anioła wzrokiem. Czarna postać w dłoni dzierżyła obsydianowy miecz spowity purpurową poświatą.
- Skończmy to Bracia! – chwilą ciszę przerwał głos Upadłego. – Ściągaliście mnie tak długo. Tak wytrwale. Tak nieustępliwie. Tak zawzięcie. Wszystko dlatego, aby mnie zbawić? Abym zabrał ze sobą tajemnicę, którą staracie się ukryć od dziesięciu  millenniów? – kontynuował.
- Do czego zmierzasz? Dobrze wiesz, że to koniec. Żałuj za grzechy, zaprzyj się chaosu a zostaniesz odkupiony! W przeciwnym wypadku odkupimy Cię twoją własną krwią! – odparł Solarian.
- Zamilcz Psie Imperatora! Nie ma czegoś takiego jak odkupienie! Ze ścieżki, którą wybrałem zejść nie można! Imperator mnie nie zbawi, tak jak nie ocali też was! W walce z Chaosem nie ma zwycięzców. Jest tylko śmiech Mrocznych Bogów! Khornie krwawy boże! Oddaję się w Twoje Ręce! Przyjmij tę ostatnią skromną ofiarę i sprowadź na swoich wrogów zagładę wedle swojego uznania! – krzycząc te słowa czarny wojownik powoli uniósł się w powietrze wypuszczając swoją broń z dłoni.  Spoglądając z góry na napastników rzekł : - Teraz połączę się z moim Panem w wieczności. Wy natomiast nie opuścicie tego miejsca żywi. – Po tych słowach ciało Upadłego eksplodowało we wszystkich kierunkach, a jego miejscu pojawił się krwawy cień, coraz bardziej zwiększający swoje rozmiary. Z cienia wyłonił się wielki Rogaty łeb, a po chwili również cielsko potężnego demona. Wzrostem przewyższał kilkukrotnie Terminatora, uzbrojony był w potężny topór. Para potężnych skrzydeł sięgała z jednego krańca komnaty do drugiego. Demon zaryczał wściekle i zakończone kopytami nogi ruszyły do przodu.


Od ostatniej bitwy z udziałem moich zakonników upłynął niemal rok, tymczasem splot zdarzeń szykuje coś nowego ....


Imię! Podaj jego imię! – mroczny głos kapelana śledczego Graliena przeszywał półmrok panujący
w więziennej celi umieszczonej gdzieś głęboko w podziemiach twierdzy Mrocznych Aniołów. Słowa przesłuchującego raz po raz ginęły wśród przerażających krzyków pełnych niewyobrażalnego
bólu – zarówno psychicznego jak i cielesnego. Przesłuchujący jeńca Gralien dbał, aby ostrza rozsądku – osławione narzędzie tortur wykorzystywane przez jego zakon nie przestawały działać ani przez chwilę. W tym samym czasie asystujący kapelanowi kronikarz Fabriel przenikał umysł więźnia używając swoich mocy do uwrażliwiania systemu nerwowego wyznawcy chaosu – co potęgowało i tak niewysłowione cierpienia jakich więzień doznawał od Graliena.   Podaj imię naszego brata a wszystko się skończy!  - kolejna fala bólu przeszyła ciało przesłuchiwanego ostatecznie niszcząc wszelki opór z jego strony. W końcu wrak chaotyka ostatkiem sił wykrztusił imię, którego poszukiwali. Systemy podtrzymywania życia więźnia zostały automatycznie wyłączone po czym padł on martwy na ziemię.  Z mroku jak na zawołanie wyłoniło się dwóch serwitorów, którzy podnieśli zwłoki i czym prędzej zawlekli je do spalenia.
- Fabrielu musimy zwołać naradę – rzekł Gralien. Powiadom o spotkaniu kapelana Ignisa i mistrza Oriasa i sierżanta Salencjana – Ciebie również oczekuję. Za godzinę spotkamy się z Reclusiam. Fabriel skinał głową i odłączył się od kapelana skręcając w korytarz wiodący do komnat dowództwa. Tymczasem Gralien idąc w milczeniu analizował w myślach ostatnie słowa przesłuchiwanego wyznawcy chaosu – „Betrezael – sługa Keina…”.

Zakonne Reclusiam było niewielkim mrocznym pomieszczeniem. Pośród płonących pochodni cztery  inne postaci rozważały o rewelacjach przedstawionych przez Graliena.  Bracia – jak zapewne dobrze pamiętacie, nieco ponad rok temu nasza kompania wzięła udział w bitwie – oblężeniu na jednej z planet w systemie Uratchu. – mówił Gralien. Tak kapelanie przybyliśmy tam na pomoc ocalałym członkom zakonu Crimson Fists, wraz z Czarnymi Templariuszami, Krwawymi Aniołami oraz Kosmicznymi Wilkami walczyliśmy tam przeciwko renegatom prowadzonym przez demonicznego księcia, po ich stronie byli także Necroni oraz wielu wyznawców Zmieniającego Ścieżki.  Najdziwniejszym wydarzeniem tej bitwy była niespodziewana inwazja Tyranidów, którzy nagle zaatakowali naszych przeciwników – wtrącił mistrz Orias.  Dokładnie Oriasie. Otóż moi bracia, wraz z Fabrielem w dniu dzisiejszym zakończyliśmy przesłuchiwania pojmanego w tamtej bitwie heretyka. Pod wpływem naszego miłosierdzia wyjawił nam imię naszego mrocznego brata, który w zamian za nieznane nam korzyści służy w armii przed, którą mieliśmy okazję się wtedy bronić. Jego imię brzmi Betrezael. W księgach naszego zakonu widnieje jako odszczepieńczy kronikarz, który w nieznanym nam czasie przeszedł na stronę mrocznych mocy. Kolejny upadły. Nie muszę nikomu przypominać co jest naszym najświętszym obowiązkiem wobec tego zdrajcy – tym bardziej, że mieliśmy okazję już się z nim zmierzyć – kontynuował kapelan. Gralienie – wtrącił Salencjan – sierżant weteranów 3 kompanii – ten człowiek służy w armii potężnego demona. Na własne oczy stojąc u boku Oriasa widziałem jak ta bestia sama w mgnieniu oka rozprawiła się
z potężnym Tyranem Roju, w dodatku dysponuje wielką armią popleczników chaosu. Nie mylisz się bracie – odparł kapelan śledczy – podejrzewam też wspólnie z kronikarzem Fabrielem, że demon ten jest w jakiś sposób w stanie kontrolować necronów. Którzy walczyli z nami wtedy. Niemniej skala ryzyka nie zwalnia nas z obowiązku pochwycenia zdrajcy. Nasze siły są rozproszone. Toczą walki w różnych częściach galaktyki, dlatego my Oriasie musimy sprostać temu wyzwaniu. Wydałem już odpowiednie rozkazy. Krucze skrzydło tuż przed naszym spotkaniem opuściło Skałę
w poszukiwaniu Betrezaela. Bądźmy czujni zatem. Oczekuję od kompanii pełnej gotowości bojowej. Ja tymczasem postaram się pociągnąć za kilka sznureczków, które być może ułatwią nam nasze zadanie – zakończył spotkanie Gralien.

Mój Panie. Przechwyciliśmy wiadomość wysłaną z okrętu Mrocznych Aniołów, podejrzewam,  że może Cię zainteresować – Astropata kłaniając się nisko podszedł do Inkwizytora Luciusa , podając mu zapisaną kartkę papieru. Inkwizytor szybko obiegł wzrokiem lakoniczną wiadomość. – Czy nasi telepaci potwierdzają jakiekolwiek zaburzenia osnowy, które mogłyby potwierdzić to co jest tutaj napisane?! Nie Panie, ale być może ich umiejętności są niewystarczające aby wykryć demoniczną inwazję z takiej odległości.  Inkwizytor zmarszczył brwi czytając po raz kolejny wiadomość przechwyconą przez jego inkwizycyjnych astropatów : „Bracie, nasi zwiadowcy, na jednym ze światów natrafili na tworzący się demoniczny kult. Planeta ta jest jednym z gęściej zaludnionych światów w sektorze. Na razie nie podaję jej nazwy, ani położenia, gdyż zagrożenie jeszcze nie nastąpiło. Najprawdopodobniej jednak demoniczna inwazja jest nieunikniona. Zaburzenia osnowy są zbyt nieregularne. Będę potrzebował twojego wsparcia, gdyż w momencie ziszczenia się naszych obaw siły naszej kompanii mogą okazać się zbyt słabe. Nie ulękniemy się jednak. Liczę na twoje przybycie. Oczekuj dalszych instrukcji o terminie oraz miejscu ataku. Kapelan Gralien. -------- do rąk własnych Mistrza Solona 5 Kompanii Szturmowej. „ Jeśli to prawda, musimy uderzyć pierwsi, a nie czekać, aż demony sama zaatakują – Mroczne Anioły to głupcy! – Wściekłość targnęła myślami Luciusa. Astropato! – nakazuję ciągłe badanie osnowy i namierzanie kolejnego sygnału ze strony Mrocznych Aniołów – chcę znać wszystkie ich ruchy – Inkwizytor Lucius w pospiechu oddalił się z mostka krążownika inkwizycyjnego na którym się znajdował. Nerwowym krokiem skierował się do sekretnego pomieszczenie transmisyjnego. Po wkroczeniu do niego jego głos wypełnił całą komnatę  - Przygotować mi pilną transmisję na Tytan!

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2011-10-25 19:35:17)

(potrzebne mi dla historii bohatera, a ten wątek jest najbliższy temu tematowi)
Czy ktoś z was wie jak Eldarzy odmierzają czas?
Na lexicanum i 40k wikipedi nic na ten temat nie znalazłem. Może w jakiejś książce, albumie, itp. ktoś natrafił?

Moim zdaniem nie używają dat w naszym rozumieniu... szczęśliwi (inaczej) czasu nie liczą

Raziel napisał:

Np. "pamiętasz jak po raz pierwszy przeleciałeś swoją służącą?

Fake. Wszyscy eldarzy są równi... I to zarówno pomiędzy sobą, jaki przed przed bogiem (wiadomo jakim)

Ciemność, cisza, zimno i pustka oświetlona miliardem świateł gwiazd. W bezdennym mroku spowitego ciszą wszechświata mroczne kształty szybują pchane prądami gwiezdnego wiatru. Bezkształtne olbrzymy suną bezszelestnie z żelazną konsekwencją ku znanemu tylko im celowi, pod osłoną cienistej powłoki towarzyszącej całemu ich rodzajowi.

„Głód… jesteśmy… stado… głód…” – przedzierające się przez immaterium myśli targnęły pogrążoną w letargu istotą. „My… rój… muszę…” – kolejna porcja myśli przepłynęła przez ciało uśpionego olbrzyma, a istota nerwowo zaczęła poruszać łbem i kończynami rozrywając przy okazji czerowną błonę, którą była pokryta. Nagle pojedyncze, zdawkowe myśli istoty utonęły w przypływie umysłu nowego, wszechogarniającego bytu. „Za wcześnie się obudziłeś! Jeszcze nie nastał twój czas! Śpij!” – rozkaz woli potężnej świadomości sprawił, że pogrążony a letargu obcy całkowicie znieruchomiał. W jego umyśle brzmiały kolejne słowa nadświadomości. „Myśleli, że nas pokonali… zniszczyli nasz ul… skazali na głód… Ale stado przetrwało! Teraz nie spodziewają się niczego więc śpij! Niedługo nadejdzie twój czas. Wyruszysz na łowy. A wtedy… pożremy ich wszystkich!” Wybudzony behemot opuścił łeb między cztery wielkie kończyny i ponownie pogrążył się w letargu. Tylko ciemność, cisza, zimno i pustka oświetlona miliardem gwiazd wszechświata były świadkiem jak szybujący z gwiezdnym wiatrem rój zmierza ku sobie tylko znanemu celowi…

C.d.n.

Tyranidzkie jajo z hukiem uderzyło w twardy niebieskawy grunt, chwilę po nim kolejne  i następne. Ich deszcz zdawał się nie mieć końca. Dwa gazowe księżyce zwykle oświetlające część Vuratraxu o tej porze roku niemal całkowicie zostały zasłonięte przez tyranidzki rój wznoszący się na orbicie, czego naturalną konsekwencją był panujący na globie półmrok. Pomimo tej anomalii wydarzenia dziejące się na jej powierzchni oświetlała paleta świateł będących wynikiem wybuchów i strzałów dwóch ścierających się sił. Tyranidzka inwazja spotkała się z zaciętym oporem wojowników chaosu, którzy ufortyfikowali tę planetę kilka lat wcześniej jako dobre miejsce wypadowe do ataków na imperium ludzi. Dla tyranidów niesnaski między chaosem a imperium nie miały żadnego znaczenia. Wybudzony niedawno z letargu rój, po ciągnącej się w nieskończoność podróży przez przestrzeń kosmiczną pragnął zaspokoić powstały w czasie snu głód. Kilka lat wcześniej flota pochłonęła jedną z planet systemu Anphelion aby uzupełnić siły, których wymagał długotrwały lot. Niesiona prądami gwiezdnych wiatrów flota przybyła tutaj.  Przyszyła pora na planetę mrocznych bogów. Jednak wieczny głód roju nie był jedynym motywem inwazji na tak mocno broniony świat. Psioniczny krzyk wyznawców chaosu mordujących w imię swoich bogów rodzimych mieszkańców Vuratraxu kilka lat wcześniej przykuł uwagę tyranidzkiego roju, wrażliwego na wszelkie psychiczne zmiany w osnowie. Zmiany te wyłapane zostały przez jego sieci synaptyczne. Im większa anomalia, tym bardziej rozwinięte psionicznie lub silne istoty ją powodowały, co za tym idzie pula ich genów stanowiła oczywisty cel dla dążących do doskonałości drapieżników. Instynkt roju nie mógł zignorować tak silnego sygnału. 
Deszcz tyranidzkich torbieli trwał już od kilku godzin. Pierwsze kreatury toczyły zażarte walki z wojownikami chaosu nie mogąc jednak sforsować ich sytemu obronnego. Stada gauntów ginęły w nawałnicy na wpół magicznego ognia wylewającego się ze stanowisk obronnych stronników chaosu. Co i rusz czarnoksiężnicy uwalniali energię osnowy obracając dziesiątki niewielkich tyranidzkich stworzeń w nicość. W całej masie roju szturmującego pozycje obrońców dostrzec można było większe sylwetki wojowników wspierających szarżujące gaunty ogniem swoich dział jadowych. Mimo liczebnej przewagi atak zdawał się załamywać. Z pozycji obrońców wyrwały się dwa transportery Rhino nacierające wprost na stado termagauntów. Część z nich zginęła pod gąsienicami pojazdów, te które przeżyły starły się z opuszczającymi pojazdy berserkerami Khorna.  Ci ostatni wykrzykując psychodeliczne okrzyki na chwałę swojego boga siekali bez opamiętania swymi toporami oraz mieczami łańcuchowymi tyranidzką masę przerabiając ją na krwawą bereję. Atak najeźdźców w obliczu impetu i furii krawawych wojowników wyraźnie stracił na sile.  Do starcia włączyło się stado trzech tyranidzkich wojowników. Jeden z nich w zwierzęcym szale wbił się w szyk berserkerów nabijając jednego na żądło wystające ze zrośniętego z jego ramieniem działa jadowego. Rzucił nadzianym chaotykiem niczym szmacianą lalką, a następnie zamaszystym ruchem pozostałej pary szponów rozerwał kolejnego wydając przy tym groteskowy pomruk. Chwilę później jego własna głowa potoczyła się po pobojowisku miażdżona stopami wyznawców chaosu. Dwóch kolejnych tyranidów uzbrojonych w dwie pary rozrywających kos toczyło zaciekłą walkę z upadłymi kosmicznymi marines jednak, pomimo zaciekłości i wsparcia kolejnych nadbiegających gauntów zostali zmasakrowani, a wyznawcy pana czaszek rzucili się do kolejnej szarży. Mordując następny oddział tyranidzkich gauntów chaośnicy zostali zaskoczeni  przez spadające z nieba jajo. Jego uderzenie odrzuciło kilku z nich nie czyniąc im większej krzywdy, za to miażdżąc pod sobą pół tuzina termagauntów. Skorupa ociekającego parą jaja została gwałtownie rozerwana. Transportowana w jego wnętrzu bestia - Tyran roju wyrwała się z jego wnętrza, jak spragniony wolności ptak trzymany zbyt długo w ciasnej klatce. Z szybkością przekraczającą możliwości kosmicznego marine behemot ruszył na głupców, którzy śmieli jako pierwsi stanąć mu na drodze. W akompaniamencie ogłuszającego ryku, wyznawcy Khorna, mogli dostrzec w jego  oczach żądzę mordowania nie mniejszą niż ich sama. Wymachując czterema koso szponami tyran rzucił się na oddział berserkerów, dwóch z nich miażdżąc, a kolejnych trzech rozrywając w biegu. Pozostali chaotycy rzucili się na nowego przeciwnika usiłując posłać go do piekła w imię swego boga. Jeden z nich ciął piłomieczem w prawą nogę, drugi niemal dokładnie w tym samym momencie usiłował dosięgnąć lewej. Tyran odskoczył jednak od przeciwników, po czym nie czekając ani chwili ponownie zaszarżował nabijając ich na ostrza swoich kościanych kończyn, na koniec dopadł kolejnego odgryzając mu głowę. W tym samym momencie uderzeniem ogona zwalił z nóg dwóch innych przeciwników, tylko po ty by za chwilę wykonać obrót i rozerwać ich na strzępy. Załoga transporterów otworzyła ogień ze szturmowych bolterów, nie czyniąc jednak żadnego zagrożenia tak opancerzonemu przeciwnikowi. Tyran zmiażdżył dwóch pozostałych przeciwników, podczas gdy pięciu kolejnych pochłonęła fala ujadających gauntów. Potwór podbiegł do pierwszego transportera dekapitując załoganta próbującego wyrządzić mu krzywdę. Po chwili dopadł kolejne Rhino i wskakując na nie, wyrwał górny właz, po czym rzesza mikropijawek zamieszkujących szczeliny w pancerzu tyrana dokończyła dzieła zniszczenia we wnętrzu wraku transportera. Potwór wyprostował się i rozejrzał po polu walki. Po prawej stronie drednot chaosu czynił spustoszenie w szeregach tyranidów,  wnet został uciszony strzałami z działa pobliskiego Tyrannofexa. Na lewej flance stado wojowników osłaniało ogniem szarżującego Carnifexa. Tyran w ferworze walki starał się wypatrzyć kierującego poczynaniami chaosu przywódcy, jednak ani jego własne oczy ani też ślepia wszystkich podległych mu stworzeń nie widziały kto nim jest. Inwazja dopiero się zaczęła. Jeszcze go dopadnie.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2012-06-24 18:41:45)

Najgorsze jest to, że do passes najlepiej pasuje określenie... cykle, a jak wiemy z Twojego postu tak się określa krótkie odstępy czasu

No chyba, że pójdziemy w ten deseń:

megacykle - passes
cykle - cycle

Cycle to raczej doba, nie dzień.
Passes może rozwiązać po staropolsku: 80 wiosen? (przesilenia? Na Ziemi są dwa duże słonecznie roczne, co daje pół roku).
Mega oznacza milion, więc z tym ostrożnie.

Trafiając na pisarsko/edycyjny problem zazwyczaj próbuje się go obejść, jeśli nie daje się znaleźć rozwiązania szybko. Najlepiej jest jednak go zaanektować: napisz to tak, jakby Eldarzy specjalnie mówili w sposób zrozumiały dla ludzi, coby Ci mogli ich zrozumieć.

Można by to odnieść to bardziej uniwersalnych cykli, np panujących w galaktyce (np okres zmiana pulsacji najbardziej widocznego pulsara)

Anaserian skierował swe ktorki ku części monastyru zajmowanego przez piątą kompanię Szarych Rycerzy. Za chwilę po raz pierwszy stanie między oddanymi mu pod dowództwo braćmi. Po raz pierwszy jako ich kapitan. Myśl ta sprawiała, że czuł się skrępowany. Dziś nie mógł liczyć na wsparcie stających z nim ramię w ramię braci paladynów. Jak przyjmą jego obecność ci, którzy stracili swojego poprzedniego przywódcę? Przywódcę, którego między innymi on miał chronić? Kapitan stanął przed rzeźbionymi wrotami z rafinowanej plastali. Mechanizmy sterujące jak na komendę sprawiły, że brama rozwała się niczym paszcza mitycznego lewiatana pragnącego pożreć swoją ofiarę.  Wkroczywszy do środka Anaserian ujrzał oczekujących na swojego kapitana braci. Tradycja wymagała aby rozpoczął sprawowanie swojej funkcji od krótkiej przemowy. Kapitan wiedział już, że jego przekaz krótki nie będzie.
- "Bracia rycerze!" - zaczął. "Wiele razy stawaliśmy ramię w ramię przeciw naszym wrogom. Jednak zawsze jako równorzędni towarzysze broni. Dziś po wielu latach wspólnej posługi przyszło mi sięgnąć po zaszczyt jakim jest przewodzenie naszej kompanii. Nigdy nie tego nie pożądałem, lecz bracia paladyni, kapitanowie oraz wielcy mistrzowie zadecydowali inaczej. Jestem tu z wami spełniając mój obowiązek. Całe życie stałem u boku kapitana Uthera. Czyniłem wszystko co mogłem aby jego misja trwała niewzruszona. Niestety nie ma rzeczy wiecznych, a los potrafi zbuntować się przeciwko najbardziej heroicznym czynom synów imperium. Nie było was tam, gdzie poległ wasz kapitan. Tamtego dnia bitwa powierzona została wyłączenie Paladynom oraz Oczyszczającym..." Milczace zgromadzenie piątej kompanii Szarych Rycerzy wsłuchiwało się w słowa ich nowego dowódcy...

"Lordzie Inkwizytorze osiągneliśmy odpowiednią odległość do teleportacji. Natychmiast wysyłam pierwszą grupę!" - Kasztelan Garran Crowe wydawał się bardzo zniecierpliwiony.
"Jeszcze nie teraz Kaszetalnie. Dajmy więcej czasu kapitanowi Utherowi na zlokalizowanie celu. Pojawienie się Oczyszczających w tym momencie mogłoby zniewczyć cały nasz plan. N'kari wyczuje zaburzenia osnowy i wasze przybycie, a wtedy jego ponowne odnalezienie może nam zająć całe wieki!" - niespokojny głos Inkwizytora zdradzał jego wyraźne zdenerowanie. Jego rozbiegane oczy unikały spojrzenia Crowe'a niczym dwa świetliki umykające polującemu na nich ptakowi.
"Dobrze dajmy im jeszcze trochę czasu." - odrzekł Crowe, lecz w po tonie jego głosu można było poznać, że ta zgoda wymuszona jest tylko stanowiskiem zajmowanym przez Inkwizytora. - "Módlmy się aby go znaleźli".

Strzały bolterów były jedynymi cywilizowanymi dźwiękami pośród szalejącej burzy wszelkiego rodzaju skowytów, jęków i wrzasków. Zdyscyplinowany oddział Paladynów przebijał się przez hordę piekielnych demonów, rozpaczliwie usiłując wypełnić przydzielone im zadanie. Kapitan Uther po raz kolejny analizował dane z wyświetlacza swojego hełmu, jednocześnie usiłując wyczuć esencję większego demona, podczas gdy reszta oddziału z niewypowiedzianym kunsztem posyłała kolejne atakujące ich stworzenia w niebyt. Walczyli już od długiego czasu, zbyt długiego jak dla Uthera, a N'kari wciąż nie został namierzony. Jednak dane psioników nie mogły się mylić. Demon musiał stać na czele tej inwazji. Stado demonetek slaneesha naparło na trzymających się blisko siebie Paladynów. Zatańczyły nemesysjskie halabardy oraz miecze, tnąc i siekając napierającą, piekielną masę. Pomimo kilkugodzinnej walki z oszalałą demoniczną hordą, żaden z Paladynów nie zginął. Towarzyszący im aptekarz Marius Vaxilon czynił za to niezwykły użytek z dzierżonego kostura psionicznego osłaniając towrzyszy i wymierzając sprawidliwość. Uther wraził ostrze swej halabardy w pierś kolejnej demonetki, szybkim ruchem wyciągnał uwięzioną broń z ciała demonicznego pomiotu, podczas gdy stojący obok brat Johan Wult zarząsł ziemią po uderzeniu swojego psionicznego młota. Impet uderzenia oprócz zniszczenia jednego z demonów sprawił, że pozostałe odskoczyły na bezpieczną odległość. Drużyna rycerzy wykorzystała ten fakt i jak jeden mąż zdziesiątkowała je serią z bolterów szturmowych, by za chwilę znów zdobyć kilka metrów cennego gruntu posuwając się do przodu. Anaserian tanczył w bitewnym zgiełku. Przydzielona mu rola osłaniania tyłów grupy była wypełniania nad wyraz dobrze. Niczym lew broniący stada przed bandą hien, co chwilę oddzielał pracych naprzód paladynów od ściagjących ich demonów ścianą ognia wyrzucaną z dzierżonego przezeń spopielacza. W przerwach między salwami z broni zwierał się z wrogiem odrzucając każdy atak siłą umysłu oraz miecza psionicznego. Większe zgrupowania palił mocami osnowy manifestowanymi w formie białych kul ognistej pożogi, która rozdzierała rzeczywistość i posyłała skamlące z bólu bestie wprost to immaterium. Odparł właśnie kolejną próbę ataku na tyły oświetlając teren prometejskim ogniem, gdy nagle z demoncznej masy wyłonił się groteskowy potwór. Bestia mierzyła przynajmniej 3 metry wzrostu. Stawiała kroki na czterech zakończonych kopytami łapach, o oznaką jej niecierpliwości był tłuczący o ziemię, zakończony żądłem ogon. Stwór wpatrywał się w Anaseriana swymi świecącymi niczym szafiry oczami, wysuwając przy tym w błyskawicznym tempie, zgrabny rozwidlony język ze swojego podłużnego, zakończonego trąbką pyska.  Bestia wydała śpiewny pomruk, nie przestając wpatrywać się hipnotycznym spojrzeniem w paladyna. Jej nienaturalnie długie, wyrastające z korpusu ręce zakończone były mieniącymi się wszystkimi kolorami tęczy potężnymi szczypcami. Paladynowi ciężko było nawet stwierdzić, który z nich dominuje w ubarwieniu tego potwora. Wydawał się idelnie błękitny, by za chwilę razić po oczach iskrzącą się żółtą barwą. Jego oczy wciąż się wpatrywały. Odgłosy bitwy stawały się coraz bardziej odległe. Miłe zapachy wyciągały po Anaseriana swoje długie zgrabne dłonie. Dłonie powoli stawały się pięknymi kobietami, które czułymi gestami propnowały mu spokój i odpoczynek wśród nich. Barwa kolorów dodawała im niesamowitego wdzięku. Zapach był tak słodki, a kobiety takie piękne...
- "Uważaj Bracie!" - donośny głos aptekarza Mariusa wyrwał paladyna z hipnotycznego transu, akurat w momencie, gdy groteskowa bestia zamachiwała się poteżnym szczypcem w ciosie, który gdyby trafił, bezapelacyjnie pozbawiłby Anaseriana życia. W ułamku sekundy kleszcze bestii opadły na ofiarę, jednakże natrafiły na opór aptekarza Mariusa Vaxilona i jego kostura. Powietrze zapełniło się białymi iskrami, gdy impet uderzenia oparł się o pole siłowe wytwarzane przez broń Mariusa. Przez chwilę czas jakby stanął w miejscu. Bestia Pana Rozkoszy z całej siły chciała przebić pole siłowe jednak bezowocnie. Stwór cofnął się fukając i wydając bardzo głośne podobne do gwizdu dźwięki, po czym w porywczej szarży ruszył na Anaseriana. Paladyn wypuścił falę ognia ze swojego spopielacza zmuszając stwora do gwałtownego hamowania, które całkowicie wytrąciło go z równowagi. Bestia runęła na ziemię po czym spowiły ją płomienie przywołanego przez paladyna holokaustu. Piski stwora stały się jeszcze wyższe i cięzkie do zniesienia, nawet dla odzianych w pancerze terminatorskie Paladynów. Anaserian wbiegł w wywołaną przez siebie pożogę. Jego miecz zatańczył nad głową po czym runął na bestię pozbawiając ją w pierwszej kolejności jednych szczypiec. Ranny bies piszcząc z bólu zerwał się na nogi, odsłaniając poważne poparzenia na swoim dotychczas nieskalanym ciele. Pozostałymi szczypcami próbował dosięgnąć rycerza jednak Anaserian zaciekle odbijał ciosy bestii, wyprowadzając własne. Jeden z ich sięgnął torsu pomiotu, który po zadanym ciosie runął na ziemię. Nim skończył swój żywot pochłoneły go płomienie spopielacza. Paladyn znów dołączył do prącej naprzód grupy.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2012-07-05 22:05:50)

II.
Władcy umysłu.


Mistrzu wybacz im bo nie wiedzą co czynią. Wybacz im, jak i ja im wybaczam. - dygoczący z zimna, nagi jeniec powtarzał tę kwestię już po raz setny, uparcie odmawiając odpowiedzi na wszelkie pytania Gauriwiusa. Morczny Anioł musiał w duchu przyznać, że śmiertelnik wykazywał niezwykłą wprost odporność na zaserwowane mu metody przesłuchiwania. Niestety bardziej skuteczne stosowane przez niego podczas przesłuchań środki obarczone były ryzykiem przedwczesnego zgonu więźnia bez wydobycia ani krzty informacji spomiędzy bęłkoczacych wciąż jedną i tę samą frazę ust. Zarahiel przekonał Baltazara aby ten pojmał tego człowieka, a teraz sam nie ma czasu zająć się jego przesłuchiwaniem – zadrwił w myślach kapelan.
Mistrzu wybacz im.... - zaczął po raz sto pierwszy jeniec, co duchowny przyjął z ciężkim westchnieniem. Musi zmienić taktykę aby ten śmieć powiedział mu choć trochę zanim udusi go własnymi rękoma. Klnie się w duchu, że jeżeli zaraz nie zjawi się kronikarz, a on po raz kolejny usłyszy paranoidalną frazę złapanego wroga, nie powstrzyma się, tylko wymierzy należną mu sprawiedliwość swym Crozius Arcanum.
Twój "mistrz" nie usłyszy twoich modlitw – zaczął Gauriwius starając się trzymać swoje nerwy na wodzy.
Modlisz się do fałszywego idola człowieku – dodał odwracając się od usadowionego na prostym przypominającym krzesło bez oparcia siedzisku, więźnia.
My go wcale nie czcimy...Mistrz jest jednym z nas, naszym bratem, przyjacielem. Przyjacielem wszystkich, nawet tych, którzy go nienawidzą i prześladują. - odparł jeniec. Na dźwięk jego słów kapelan znów odwrócił się spoglądając w jego zapadnięte oczy.
Jest też waszym katem – ripostował kapelan.
Porzucił was i wasze szańce zamiast być przy was gdy uderzyliśmy. Jest tchórzem.
Moja rola do odegrania jest niewielka, jego oznacza dla nas wszystko. Ja mogę zginąć za jego słowa, on musi trwać, aby pamięć o nim nie zapomniała, a kto pamięta dostąpił zbawienia... - jęk bólu i gruchot łamanych kości szczęki rebelianta nie pozwolił mu dokończyć kolejnej pompatycznej kwestii. Komnatę wypełnił zamiast tego rozwscieczony głos Gauriviusa, który ciosem opancerzonej pięści postanowił uciszyć bluźniercę.
Milcz psie! Jedyne co czeka ciebie i waszego plugawego przywódcę to zapomnienie. Wszyscy spłoniecie w ogniu naszego gniewu! Nie ostanie się nikt, a każdy kto o was kiedykolwiek słyszał skończy w karnych ekspedycjach na krańcach galaktyki. Wasze rodziny, synowie i ojcowie – wszyscy otrzymają łaskę służenia Imperium jako serwitorzy! A za pół roku, nikt nie wypowie już imienia twojego "mistrza". Ma praca skończona. Bezcelowo ściągnęliśmy psa do gniazda orłów aby bluźnił – Kapelan sięgnął po Crozius Arcanum i zamierzył się do oddania ostatecznego ciosu.
Dłoń w odziana w błękitny pancerz powstrzymała go od usmiercenia jeńca.
Piękna przemowa kapelanie – stwierdził Zarahiel zdejmując rękę z ramienia duchownego.
Nie musiałeś łamać mu szczęki. Teraz nie powie już niczego, wątpię by nawet aptekarz był w stanie tu coś zdziałać. Aż dziw, że nie stracił przytomności po takim ciosie – zadrwił lekko kronikarz.
Nareszcie się pofatygowałeś Zarahielu. Rób swoje, ale szybko, nie zdzierżę więcej bluźnierstw tego robaka! - Odparł Gaurivius po czym obrócił się na pięcie i oddalił.

Kronikarz odprowadził wzrokiem duchownego po czym spojrzał na zakrawionego jeńca. Komunikacja z nim w takim stanie nie była możliwa, przynajmniej nie ze strony pojmanego.
Sprawdźmy więc co kryje się w twej głowie "przyjacielu". Kim jest osoba, którą nazywasz "Mistrzem"? - dźwięk słów kronikarza zabrzmiał niemal ciepło. Jeniec spojrzał na zamykającego oczy Zarahiela, po czym jego umysł zalał mrok.

Pomagajcie bliźnim, potrzebującym i chorym. Miłujcie nieprzyjaciół swoich. Nie oddawajcie Imperatorowi ponad miarę, albowiem nie godzi czcić się pana swego niczym boga. Nieście moje słowa gdziekolwiek przystaniecie, albowiem zbliża się godzina tryumfu prawdziwej dobroci. Imperialna dziesięcina przestanie być zbierana. Nie zaznacie ucisku i krzywdy. Bedziecie wolni, równi, wszyscy braćmi i siostrami. Dobro zwycięża wszystko, nawet "boskiego" imperatora. - tłum zebranych ludzi wsłuchiwał się w słowa stojącego na progu skalnym człowieka. Odziana w szarą szatę postać przemawiała głosem donośnym i charyzmatycznym ogłaszając wszystkim koniec przemocy i ucisku ze strony Imperium. Umysł pojmanego rebelianta przekazywał obraz wspomnień nad wyraz dobrze. Zarahiel nie miał problemów z odróżnieniem twarzy poszczególnych słuchaczy, gdy jego niematerialna forma przeciskała się przez tłum, nie zdający sobie sprawy z obecności psionika. Zjawił się w pierwszym szeregu chcąc zapamiętać wygląd wygłaszającego swe poglądy "mistrza". Zobaczyć twarz postaci stojącej na skale i buntującej ludzi przeciwko władzy boskiego Imperatora. Jego wzrok zawędorwał jednak w stronę stojącej obok "mistrza" postaci. Kobieta. Odziana w podkreślającą jej piękne kształty prostą suknię. Ubrana skromnie, z wielkimi złocistymi oczami i krągłościami, które zwykłego mężczyczyznę wprowadziłyby w stan wybujałych fantazji na jej temat. Zarahiel podszedł bliżej, po czym zaczął wspinać się po niezbyt stromym zboczu aby znaleźć się blisko mówcy i jego towarzyszki. Postaci tłumu zaczęły się rozmazywać zlewając się w bezkształtną masę myśli i słów, mimo to obraz mistrza i kobiety pozostał wyraźny. Gdy znalazł się na ich wysokości stanął obok mężczyzny, którego zaowalowana twarz zwrócona była w stronę ludu, spojrzał na kobietę. Jej promienny uśmiech i przyjacielskie gesty podkreslały każde słowo wypowiadane przez mówcę. Obróciła głowę i popatrzyła wprost w twarz kronikarza. Zarahiel poczuł się dziwnie, gdy spostrzegł, że jej źrenice spotykają się w spojrzeniu z jego własnymi. Przecież ona jest tylko wspomnieniem schwytanego powstańca. Nie może go zobaczyć, dotknąć ani usłyszeć. Jest tylko niematerialną rzeczą niezdolną do samodzielnego działania, Zarahiel dla niej nie istnieje, a ona odtwarza tylko rolę zapamiętaną przez rebelianta. Oczy kobiety przesuneły się na napierśnik psionika, gdy zdał sobie sprawę, że tak naprawdę obserwuje ona przemawiającego oratora. Myśl ta już zaczęła uspokajać kronikarza, gdy jej oczy niespodziewanie znów wbiły się w jego wzrok.
Witaj Zarahielu. - Uśmiechnęła się mówiąc – Czekaliśmy na Ciebie.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2012-10-23 19:52:06)

Temperatura dwóch rakotwórczych słońc nad Eryd 210 osiągnęła swoje maksimum. 45 stopni, promień skażenia - poniżej średniej, wilgotność powietrza maksymalna, prędkość wiatru 60 m na sekundę, kierunek południowy zachód. Odczyty z senorów pancerza Oriasa, od kilku minut sygnalizowały zmianę pogody. Tuż po telportacji wyłączył system łączności z byłymi towarzyszami na orbicie planety, po czym zaczął przeczesywać ruiny miasta. Miejsca, w którym kilkadziesiąt dni wcześniej stoczył najważniejszą batalię życia. Ogień wciąż płonął zarówno w ruinach magazynów, wypalając ostatnie resztki oleistych mazi wylewających się z rozprutych zbiorników. Przemierzał spowite dymem pobojowisko pchany niewidzialną siłą. Mimo, że w promieniu kilku mil od miasta nie było żywej duszy mroczny anioł nie był sam. Ogień w jego sercu, przerodził się w szum
w głowie. Wiele głosów szeptało mu o Keinie, zakonie i kłamstwach Imperium, które prowadziły jedynie do niepotrzebnej śmierci Graliena. Mistrz wszedł w ruiny magazynu, w których demoniczny moloch zabił jego przyjaciół. Ślady starcia były świeże, jakby miało ono miejsce kilka minut wcześniej. Orias słyszał szczęk broni, modły Graliena i wycie demonicznego miecza Keina. Wzmagający się wiatr niósł echo walki po opustoszałych ruinach, przeistaczając się w istne tornado. Orias stał w jego oku. Widział Graliena. Duch niedawnego towarzysza stał naperziw niego. Jego pancerz spływał posoką wrogów, czerwony i lepki od krwi. Zamiast Crozius druch trzymał olbrzymi miecz. Z głowy wystawała para długich rogów. Przypominający oderzenie gromu głos wydobył się z martwych ust kapelana:
- Siła Oriasie. Przetrwają najsilniejsi. Zemsta należeć będzie tylko do silnych. Musisz być silny - ryczał Gralien jednocześnie wymierzając cios w stonę dawnego towarzysza. Pancerz kapelana rozpadł się na kawałeczki, a w jego miejsce pojawiła się czerwona bestia wymachująca wściekle mieczem. Orias uskoczył. Bestia zawyła dziko i kontynuowała atak. Cios w bok mistrz zablokował swoim obysdianowym ostrzem. Znów się cofnął. Następny atak wykonał sam Kein, a jego czarny oręż liznął pancerza Oriasa. Anioł chwycił miecz księcia rękawicą energetyczą po czym przyciągnął z niebywała siłą wielkie cielsko Keina w swoją stronę, przebijając go własnym mieczem trzymanym w drugiej dłoni. Demon zawył z rozpaczy. Iluzja opadła i zamiast Keina czerwone ciało szalonego demona Khorna padło na ziemię. Wydająca ostatnie tchnienie bestia sporzała Oriasowi w oczy wzrokiem wyrażającym diabelskie zadowolenie. Tornado wokół wciąż wyło przeradzając się burzę smagającą ruiny miasta wiązkami czerwonych błyskawic. Odchodzący w immaterium demon znów przybrał formę Graliena, tym razem bez pancerza.
- Pomścij mnie - wyszeptał. Czerwony Anioł podąża za Czerwonym Bogiem - głos znikającego Graliena zmieszał się z wichrem, który został po ustępującej burzy - po swoją zemstę...
Wyjący wiatr nadal spowijał ruiny dymem palących zgliszcz, towarzysząc Oriasowi w jego tułaczce po pobojowisku.

Panie mój! osiągggnęliśmy orbitę Eryd 210 - wypaplał skamlałym głosem pozbawiony części uzębienia nawigator po czym skulił się w oczekiwaniu na rozkazy.
Varion siedział na swym kościstym tronie, pośrodku mostka. Nie skwitował informacji sługi żadnym gestem ani słowem. Jakby zupełnie nie obchodziło go gdzie się znajdują. Pomimo pozorów jego zmutowane serce radowało się. Bóg w snach powiedział mu, że tu na pozbawionej wiary planecie znajduje się jego cel. Wyzwanie, które musi pokonać by z błogosławieństwem Bogów zniszczyć galaktykę. Nagrodą będzie chwała i cześć - jego największego z wyznawców Khorna. Pogładził delikatnie ostrze swego dwuręcznego topora i wstał, a jego długi płaszcz zszyty ze skór pokonanych wrogów opadł do samej ziemi.
Lądujemy - rozkazał oschłym i pozbawionym barwy głosem.

Po ucieczce Oriasa i śmierci Baltazara obrano nowego mistrza 5 kompanii. Hektor Lear - dotychczasowy sierżant 8 drużyny Skrzydła Śmierci, jako nowy mistrz piątej objął także tymczasowo przywództwo nad trzecią kompanią.

Przewodzeniu kompanią Mrocznych Aniołów potrzeba zaprawionego w bojach weterana, który udowodnił swą wartość i lojalność dla Zakonu setki razy. Trafiają oni w szeregi 1 kompanii. Jedynie Ci, którzy wykazali nadzwyczajne zdolności przywódcze, mogą kiedykolwiek awansować na Mistrza Kompanii. Uzbrojony w najprzedniejszy ekwipunek przechowywany w zbrojowniach zakonnych, w relikty pamiętające czasy początków Imperium Mistrz Kompanii może przebić się przez nieprzyjacielską hordę lub powalić nawet najpotężniejszego przeciwnika w pojedynku.

Temat od dawna przeze mnie nie aktualizowany, więc pomyślałem, że premiera Betrayal at Calth i wejście figurkowe w czasy herezji, są bardzo dobrą okazją do napisania czegoś, o tym dlaczego zamierzam stanąć w tej wojnie po stronie lojalistów, a konkretnie XIII legionu - Ultramarines. Niedługo, wzorem Omadana, napiszę też parę słów o moich weteranach wielkiej wojny. Tymczasem, do rzeczy.


Pierwszym, najbardziej prozaicznym powodem jest oczywista oczywistość faktu, iż Ultramarine jest uosobieniem idealnego obrońcy imperium. Takim futurystycznym Rolandem stawianym za wzór wszystkim rycerzom 40 millenium stawającym na ubitej ziemi w słusznej sprawie. Nie kierują się partykularnymi interesami legionu, zamiast tego wybierając dobro tworzonego przy ich pomocy Imperium. Jakże inaczej od zbieranych przeze mnie Dark Angels-ów, którzy wyfruwają sobie z bitwy kiedy im się podoba, mając w poważaniu swoich sojuszników i fakt, że swoim odwrotem, często niweczą wysiłek milionów imperialnych żołnierzy, marnując przy okazji także ich życie. Wszędzie gdzie obecność Ultramarines zaznacza się dłuższym odstępem czasu, lokalna ludność doświadcza spokoju i prosperity, a i z Ultramar Regnum  uczynili miejsce do życia, na które z zazdrością spoglądają imperialni dygnitarze. W dwóch słowach, Ultramarines to prawo i sprawiedliwość. Prawo i sprawiedliwość, nie w znaczeniu demolującej instytucje demokratycznego państwa prawnego, partii politycznej, a w znaczeniu sprawiedliwości ulpiańskiej będącej stałą i niezmienną wolą przyznania każdemu tego, co mu się należy. Schemat kolorystyczny i rzymskie "korzenie" legionu również bardzo mi odpowiadają, nadając im barwy i wyrazistości na polu bitwy.


Po drugie, i najważniejsze sam klimat wojny domowej, która rozdarła Imperium na dwie zwalczające się części i wstrząsnęła podstawami znanego wszechświata - to jest to, czego nieco mi brakuje w dziejącej się dziesięć tysiącleci później przyszłości (wiecznie czekającej na armageddon w postaci XIII czarnej krucjaty). Wojny domowe zawsze były bardziej zaciekłymi i wstrząsającymi niż inne znane konflikty. Dwie ścierające się racje mające inny pogląd na uprzednio wspólne im dobro - to zawsze prowadzi do katastrof. I tak jest też w tym przypadku. Zdrada, wiarołomstwo, podstęp, zerwane więzi (czemu jeszcze nikt nie zrobił o tym filmu pełnometrażowego lub serialu?), niewyobrażalne masakry, uczucie straty i niepewności. Czy to naprawdę zdrada? Czy imperium jeszcze istnieje? Czy Imperator żyje? Spieszyć na Terrę czy ocalić chociaż ideę? W tym chaosie, przy całej beznadziejności sytuacji, obrońcy trwają. Świadomość zdrady zagrzewa ich do walki na tysiącach światów bardziej niż cokolwiek. Na isstvanie, na Calth, na Prospero, na Pythos. Byłem tam. W dniu gdy Horus zamordował Imperatora.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2015-11-20 22:02:11)