Raziel napisał:

lub właściciel Boltera nie oznajmi, że Event dobiegł końca.

No nie wiem. Właściciel przychodzi do sklepu we wtorek, a ja będę musiał wyjść o 18.00 w sobotę i nie mogę was zostawić na całe święta w środku

A tak na poważnie gramy do 17.45 po czym następuje Wielkanocna ucieczka w kierunku domów

Raziel napisał:

Grających Lojalistami proszę o stawienie się w Bolterze na godzinę 10.30
Grających Tyranidami proszę o stawienie się w Bolterze na godzinę 11.00

A może tak w piątek po tym jak wszyscy zrobią pa pa po Wieczorze zostaniemy i poukładamy co ma być poukładane (w sensie stłoły oraz EWENTUALNE modele ojca-prowadzącego) i będzie można przyspieszyć granie w sobotę?

EDIT: Przeszło

Na bank połowa z grających nie będzie miała nawet podkładu na figsach, więc o pomalowanych figurkach nawet nie marzę. Przynieś co masz, na miejscu doszlifuje się pewne sprawy.

Co, co, co?! Moje Rhino? Całą megabitwę?
Absolutnie zaprzeczam i składam stanowcze dementi!

Moje dwa transportery Rhino musiały się przepychać przez wąski przesmyk dodatkowo pod spowalniającym obstrzałem wrogiego Bazyliszka (był efekt stunned).
Oddziały piechoty siedziały grzecznie w tych transporterach o spowalnianiu bitwy nie ma więc mowy, bo miałem do poruszenia dwa pojazdy na turę...
Nawet powiedziałbym, że przyśpieszały ruchy, bo taranowałem tymi Rhinosami Thousand Sons Zielarza i dzięki temu mogli poruszać się dodatkowo do przodu

W HQ mam wystawić tylko tyranid prime'a , czyli mogę tervigona brać z troopsów, czy raczej nie?

Owszem, ograniczenia slotów są, piszecie normalne rozpiski, tylko z uwzględnieniem eventowych zasad wystawiania HQ.

A mogę wziąć udział z dwóch stron? Mam mojego bochaterskiego Dreada do którego bym dorzucił Tech-Marina zrobił two men army

Widzę, że bardzo fajny event sie szykuje W dodatku suto okraszony ciekawym fluffem Raziela. Wprowadzenie naprawdę mocne, rodem z "Wojowników Ultramaru" ale bardziej dramatyczne. Chętnie się zjawię z moim wilczym liderem Nadamo i jego świtą na 2000 pkt. Co do klinowania maszynami czy innych podjazdów to możecie być spokojni. Wojownicy Nadamo to purytanie Russ'a i zgodnie ze jego świętymi zalecaniami będą walczyć pieszo.

Kurczę, szkoda, że mnie we Wrocławiu nie będzie już 7dmego, bo bym samodzielnie te 12k w pomalowanych figurkach Imperialnych wysypał...

No chyba mają się krucho....;/ Pojawię się w sobotę z tyrkami ale ilość punktową podam dopiero maksymalnie w czwartek.

Raziel napisał:

Tyranidzi, nie obchodzi nas ilość waszych punktów, ma was być tyle, żeby w Bolterze się nie zmieściło.

Oczywiście mówimy o piętrze. Każdy tyranid, który pojawi się na parterze spotka się z pomarańczową małpą

Mnie niestety nie będzie gdyż wypadł mi nieoczekiwanie wyjazd za Wrocław.

Mój rój został skierowany do innego, bogatego w bio masę sektora celem jej konsumpcji. Na długiej liście sektorów odłączonej macki znalazła się Wilcza planeta Fenris.

A to fakt duzooo nas było, miałem nawet wrażenie że za tłoczno i miejsca brakowało.... trochę się zakotłowało:) Potyczka fajna ale za krótka trzeba będzie raz jeszcze na planety imperialistów ruszyć...;p

Raziel napisał:

Niech ktoś zrobi dla mnie Event jakiś.

W przyszłości, coś się pomyśli

A Bitwa naprawdę przednia. Myślę że gdyby nie niespodzianki to by się fajnie, wyrównanie zrobiło, ale i tam Mega

Kapitan Caspion spoglądał na niebo, jego dusza radowała się na widok sunących lądowników. Space marine wiedział, że to nadciąga oczekiwana pomoc, jednak jego honor cierpiał niesamowite katusze, wyszedł właśnie na przywódcę, który nie potrafi sam zadbać o swoich ludzi, a tego Astartes nie umiał znieść.
    Większość sił lojalistów już wylądowała, regiment Gwardii Imperialnej, Grey Knights, Space Wolves, Inkwizycja i kilka małych oddziałów space marines z różnych zakonów. Setki ton plastali wtoczyło się na plac przed fortem Victory, w powietrzu zawisła Valkyria, a zastępy lojalistów w pośpiechu zajmowały pozycje obronne, zmieniając wymęczone ekipy gwardii fortu.
    Caspion spojrzał na stojącego obok sierżanta Calamusa, który kończył właśnie wydawać rozkazy obsługom stanowisk broni ciężkiej. Calamus odwzajemnił spojrzenie, jednak szybko spuścił wzrok, nie mogąc znieść goryczy i bólu, jakim emanował zhańbiony kapitan.
Crimson Fists, niezależnie od wyniku mającej odbyć się bitwy, czuli się pokonani i bezsilni. Stoczyli setki bitew z siłami Chaosu i zielonymi hordami, tymczasem jeden dzień, jedna bitwa z Tyranidami sprawiła, że chowali się za plecami innych wojowników jak dzieci.
    **************************************************************
Sierżant Andreskov tak jak wielu innych gwardzistów z fortu, nie zszedł ze swego stanowiska. On i jego ludzie ledwo stali na nogach, postanowili jednak nie wyjść na tchórzy i mięczaków, przed tyloma gośćmi. Ludzie przygotowywali broń i uzupełniali amunicję, kilkunastu szeregowych zajęło się uprzątaniem trupów z okolicy fortu, a dwie wyznaczone drużyny inżynierów, wywiozły w okolicę jaskiń, wielkie cysterny z paliwem rakietowym, zakładając na nich ładunki wybuchowe.
    Podobne czynności wykonano w składach amunicji, tworząc w ten sposób wielkie bomby, które w ostateczności można było zdetonować, posyłając w niebyt dziesiątki istot, znajdujących się wtedy w pobliżu. Andreskov łączył się przez interkom z dowódcami poszczególnych sił sojuszniczych, meldując dokładnie z czym do tej pory obrońcy mieli do czynienia i w jaki sposób obcy atakowali. Najcięższą rozmowę, która przypominała bitwę, stoczył sierżant z Lordem Inkwizytorem. Podejrzliwość i wyniosłość tej persony spowodowała, że Andreskov poczuł się tak,  jakby to on sam stał za spowodowaniem inwazji xenos.
    ***************************************************************
Kronikarz Batekurus z Crimson Fists, czytał z niedowierzaniem meldunek, przyniesiony przez jednego z akolitów zakonu Grey Knights. Wynikało z niego, że dokładny skan wykonany przez ich Techmarina, wykrył pod lotniskiem fortu Victory system jaskiń, które od ponad setki lat były wypełnione biomasą. Co więcej, wyglądało na to, że twór ten był uformowany, tyle, że z jakiś powodów nie przejawiał swojej aktywności.
Batekurus zamyślił się, przymykając oczy na chwilę, teraz zaczynał rozumieć istotę pojawienia się xenos w tak niewielkiej odległości od skupiska ludzi. Wyglądało na to, że przez dziesiątki lat, w jaskiniach pod fortem Tyranidzi rozmnażali się i gromadzili w głębi planety, nie atakowali jednak, czekając na moment, aż ich liczebność odpowiednio wzrośnie.
    Kronikarz nie rozumiał jednak, jaki wpływ na decyzję o ataku, miało pojawienie się bezzałogowej jednostki kosmicznej i jej katastrofa.
    ****************************************************************
Assera podszedł do oddziału Space Wolves starając się wyłuskać wzrokiem ich przywódcę. Zrozumiał jednak, że jego poszukiwania są daremne, gdy usłyszał powarkiwanie trzech wielkich bestii, które nazywano wilkami. Marines, który dosiadał jedno z tych obleśnych zwierząt, był najwidoczniej mistrzem tej zgrai śmierdzących szaleńców. Kapelan trzymając przed sobą Rosarius, tak, by wszyscy dobrze go widzieli, przemówił swym tubalnym głosem.
- Witam wasz szpon w imieniu kapitana Caspiona i dziękuję za oferowaną, niezobowiązującą do niczego pomoc!
Wśród marines, do których zwrócił się kapelan, dało się słyszeć powarkiwania i obelgi, jeden z wojowników, rzucił nawet propozycję, żeby w ramach treningu roznieść na mieczach bezczelnego Crimson Fista. Assera udawał jednak, że tego nie słyszy i kontynuował monolog.
- W waszą waleczność i dziki zapał do przelewania krwi nie wątpimy, jednak Caspion postanowił, że mam na czas bitwy wstąpić w wasze szeregi, żeby przypominać wam, iż wspólnie służymy jedynemu Imperatorowi. Będę też miał baczenia na to, czyją krew przelewacie, bo nie stać nas na pomyłki w ferworze walki.
Krew w żyłach wielu Space Wolves się zagotowała, co niektórzy uruchomili nawet piłomiecze, a kilku z pierwszego szeregu wystąpiło na przód, szczerząc przerośnięte kły w geście pogardy.
    ****************************************************************
On widział ciemność, czarna pustka wypełniała jego bezgraniczną myśl. W pustce tej jarzyły się różnobarwne iskry, błękitne oznaczały obecność jego dzieci. Wyblakłe, pełgające czerwienią przedstawiały półżywe, półmechaniczne istoty, natomiast te jaskrawo żółte i białe, wskazywały na obecność żywych.
Pan roju wysłał mackę swej jaźni w kierunku jednej z żółtych, słabych iskier. Walka bezkresnego umysłu, z małym móżdżkiem stormtropera trwała tylko chwilę. Patrząc oczyma człowieka, On zobaczył masę której pożądał.
    Czas nadszedł, pokarm na powierzchni powiększał się, w głębi jaskiń ostatnie płaty pancerza zamykały się wokół Przewoźników, zdobyte niedawno geny podróży przyjęły się na nich, inwazja była prawie gotowa. On wkrótce opuści to miejsce i poszybuje w poszukiwaniu wielkiego pokarmu.
Cichy szept został wypowiedziany, On pogłaskał myślą swoje dzieci, wysyłając je po pokarm, teraz.
    *****************************************************************
Psjoniczny krzyk przedarł się przez umysły wszystkich ludzi w forcie Victory, zapanowała złowroga cisza, przerywana jedynie trzaskami i brzękami, wydawanymi przez serwitory układające skrzynie z amunicją. Nagle ziemia się zatrzęsła, kilku ludzi na wieżach obserwacyjnych zachwiało się, co groziło im upadkiem z dużej wysokości. Wzrok wszystkich powędrował ku ścianie drzew, za którą znajdowały się jaskinie wypełnione Tyranidami.
W powietrzu dało się słyszeć niesamowity dźwięk, chrzęst chitynowych pancerzy ocierających się o siebie... setek pancerzy.
Po chwili jednak, do tego dźwięku dołączyły głośne, miarowe tąpnięcia, oraz szum towarzyszący machającym skrzydłom.
    Drzewa zafalowały, wiele z nich przewróciło się, inne zostały złamane niczym zapałki i oczom obrońców fortu Victory ukazały się gigantyczne bestie, których istnieniu zaprzeczała wszelka logika. Olbrzymom towarzyszyła jedna, wielka fala małych stworzeń, pokrywająca w mgnieniu oka całą przestrzeń przed lasem.
W tym momencie, wielu straciło nadzieję na to, że wrócą żywi na swoje okręty. Wielu zrozumiało też, że zazwyczaj cenna i honorowa dla nich walka, nie będzie dziś miała miejsca. Szykowała się rzeź, a jedyne co można było uczynić, to bronić się przed nią jak najdłużej.
    Najbardziej zapaleni do boju umilkli, najodważniejsi i nieugięci wzdrygnęli się, a serca wszystkich, bez wyjątku, wypełnił lęk. Bo jak można nie bać się czegoś, co nie odczuwa strachu, co samo jest strachem i przeraża samym swym istnieniem. Jak można stać spokojnie w obliczu wroga, któremu nie zależy na niczym innym, jak tylko na pożarciu wszystkiego co żywe, bez względu na straty własne. Dla tych, którzy nie widzieli Tyranidów na własne oczy, opowieści o nich na zawsze pozostaną nieprawdopodobne i wyolbrzymione. Dla tych natomiast, którzy widzieli i przetrwali, każdy następny dzień, do końca życia nie pozostanie już taki sam.
    *******************************************************************
Sierżant Andreskov jako pierwszy odzyskał mowę, chwycił w dłoń komunikator i przemówił do wszystkich jednocześnie, korzystając z otwartego kanału.
- Żołnierze Imperatora, to zaszczyt zginąć u waszego boku! Nie traćcie czasu na celowanie, dziś nikt z nas nie ma szans spudłować.

Również serdecznie dziekuję wszystkim, z którymi spędziłem ten emocjonujacy dzień. Przede wszystkim wielkie podziekowania dla Raziela, który naprawde po mistrzowsku zorganizował ten event. Jego pomysłowość i umiejętność poprowadzenia gry z wątkami fabularnymi są naprawdę z najwyższej półki No i zwróćcie uwagę, że Raziel nie grał, zorganizował to tylko dla naszej frajdy. Tyle z oklaskami, czas na mała relację:

Powietrze było ciężkie i duszne od feromonów tysięcy obcych istnień. Bezkresna fala wielokolorowych chitynowych pancerzy rozlewała się po całym widnokręgu. W śród nich dominowały kilkunastometrowe monstra, wyposażone w bioniczne bronie nieznanej technologii. Gdy istota kierująca tym rojem zdecydowała, że liczebność jego wojowników jest wystarczająca, wówczas horda jak na jeden rozkaz wystartowała do przodu, miażdżąc, łamiąc i konsumując wszystko co znalazło się na ich szlaku.

Jasterrn stał w szeregu pierwszej linii frontu tuż za murami i wąską rzeką najeżoną pułapkami na obcych. Jego oddział Szarych Łowców znajdujący się na prawej flance wspomagały jeszcze dwie chimery gwardii imperialnej wypełnione po brzegi zdenerwowanymi żołnierzami, grupka wilczych skautów Harnna, oraz dwa oddziały skautów Karmazynowych Pięści osadzone na dachach pustych zbiorników po paliwie. Lewą flankę trzymały głównie siły imperialne wspomagane kontyngentem Szarych Rycerzy. Ich niewielka grupa broniła jedynego mostu wiodącego do fortu Victory. Paladyni. Dumni i wyniośli jak zawsze. Zaraz po przybyciu na planetę zajęli to pierwsze miejsce obrony i pozostali tam nieruchomo oczekując na wroga. Nie korzystali nawet ze wspólnego kanału vox’a. Zapewne porozumiewali się na swoim, zakodowanym, albo jeszcze w jakiś inny sposób.  Było tam ponoć jeszcze paru marines z innych zakonów ale Jasterrn nie będzie miał okazji nigdy tego sprawdzić. Szary Łowca nie obawiał się przeciwnika ani śmierci. Nie był jednak głupcem i zdawał sobie sprawę, że niemożliwym będzie zatrzymanie takiej hordy. Czuł jak ziemia drży pod tysiącami odnóży wszelkich rozmiarów. Jasterrn Baarn za moment miał się przekonać co to znaczy być pośrodku roju.

Dowódca Szarych Łowców wskazał palcem rękawicy energetycznej cel dla karabinu termicznego Gaarbst’a. Marine natychmiast oddał strzał rozpuszczając dwumetrowego drapieżcę. Moment później pozostałe potwory były już przy nich. Dowódca zamachnął się swoja rękawicą tętniącą polem energetycznym na dwa potwory ale bestie był bardzo zwinne i sprawnie uniknęły jego atakowi odskakując na boki. Trzecie monstrum natomiast skoczyło prosto na niego zatapiając dwa długie mieczopodobne odnóża prosto w hełm dowódcy. „Ferstronk padł” krzyknął Jasterrn. „Będziemy pamiętać”. Teraz już cały oddział dziewięcioosobowy związany był walką z obcymi. Skauci Harnna polegli w początkowym ataku natomiast pojazdy gwardii imperialnej zostały uszkodzone i obecnie służyły jako bunkry dla swoich pasażerów. O reszcie obrońców Jasterrn nie miał czasu myśleć. Tyranidzi atakowali błyskawicznie z umiejętnościami godnymi najlepszego szermierza, a fakt, że miały jeszcze po kilka par odnóży nie ułatwiał walki z nimi. Jasterrn zdekapitował jednego z napastników a następnie oddał parę strzałów w pysk kolejnego. Będzie musiał oszczędzać amunicję, nie zapowiadało się na to, że drapieżcy dadzą moment wytchnienia na przeładowanie. W tym momencie wzrok Jasterrn’a powędrował ku jego prawicy gdzie właśnie obcy zatapiał swoje wszystkie sześć kończyn w Szarego Łowcę. „Raspkos padł” zawołał Jasterrn. „Będziemy pamiętać.” Milisekunda nieuwagi i już kolejny obcy tnie swoimi ostrymi szponami. Kończyna trafia w naramiennik marinsa i penetruje go. Jasterrn wyje z bólu i momentalnie kieruje swój piłomiecz prosto w paszczę stwora. Bucha posoka, kawałki mózgu i czaszki bestii. Marine jest już przy następnym potworze tnąc i waląc pistoletem beż żadnej gracji i finezji, liczy się tylko skuteczność. „Gaarbst padł. Będziemy pamiętać” Jasterrn krzyczy już mimowolnie. Nie zwraca uwagi na swoje rany, które śmiertelnika dawno już przyprawiłyby o śmierć. Zabija i ćwiartuje jednak dalej. Przeciwników jest coraz więcej ale i tak nie są w stanie dopchać się do Kosmicznych Wilków. Jasterrn i jego ostatni bracia walczą już stojąc plecami do siebie. Amunicja w pistoletach już dawno się skończyła a nikt nie myśli o przeładowywaniu. Dwa potwory rzucają się na dwóch marinsów stojących do siebie tyłem. Giną na miejscu ale ich samobójcy atak ma ukryty lecz prosty cel. Marines nie są w stanie wydobyć broni z ciał bestii dostatecznie szybko by uderzyć na kolejnego wroga. Obydwaj są zaatakowani symultanicznie przez dwa kolejne potwory. Obaj giną natychmiast. „Yvvryn i Baast padli, będziemy pamiętać.” Jasterrn nie jest już pewien czy krzyczy na głos czy tylko myśli przetaczają mu się po głowie. Czuje dziwne palenie w żołądku . Nie jest to ból związany z żadna rana odniesioną w walce. Jego umysł też dziwnie reaguje, cele stają się widoczniejsze a jego ruchy szybsze. Kalvvan, Mirron, Kust, oni też nie żyją. Ich ciała już teraz są konsumowane przez wciąż nacierających obcych. Został tylko Haastord i Jasterrn. Walczą plecami do siebie. Jasterrn już zdaje sobie sprawę co się dzieje. Przekroczył granice. Aktywował się w nim Canis Helix, gen jego ojca Russ’a. Jasterrn nie jest już marinsem. Czerwona Mgła go dosięgła. Walczy już z kilkoma potworami na raz. Wcześniej odrzucił swój pistolet i podniósł drugi piłomiecz. Brak w koordynacji dwoma bronami zastępuje siłą i szybkością. Walczy dalej. Moment później słyszy krzyk za plecami. Haastord, przedostatni brat oddziału umiera rozerwany na strzępy przez kilku drapieżców. „Będziemy pamiętać” myśli Jasterrn, albo może już tylko tak mu się zdaje. Świat wiruje dookoła podobnie jak ten samotny marine wiruje potężnie zamachując się swymi piłomieczami. Walcząc otoczony Jasterrn ustępuje jednak przed liczebnością wroga. Ogromna bestia zatapia swoje dwa ostrza w plecak marinsa przygwożdżając go do ziemi. Jasterrn z całej siły wyrywa się z potrzasku tnąc mieczami ciało potwora. Po chwili kolejna bestia zatapia szpony w jego tors, a potem kolejna podcina mu nogi. Jasterrn pada na ziemie, jednak dalej nie przestaje uderzać mieczami na oślep. Paru obcych ginie od cięć, ich okaleczone ciała przytłaczają marinsa swym ciężarem. „Padł Jasterrn. Będziemy pamiętać” Myśli Łowca, lecz nie są to już myśli tej samej istoty. Moment później potężny szpon zatapia się w hełmie ostatniego Szarego Łowcy.

Niebieskie światło z karabinów plazmowych oświetlało wnętrze Chimery. Lukas miał teraz czas na przemyślenie swoich decyzji. Mógł wcale tu nie przylatywać. Mógł odrzucić prośbę o pomoc. Mógł, ale tego nie zrobił. Postanowił pomóc swoim podwładnym. Jak dowódca Catachańsko Cadiańskiego legionu karnego wiedział że jedyną pomocą dla nich, jest odkupieni honoru w walce. Miał niewiele sprzętu, ale i tak bardzo dużo jak na legion karny. Oczyma wyobraźni widział pole bitwy. HellHound i pięć Chimer w pierwszej linii. Pięć drużyn ciężkiego wsparcia i kolejna Chimera w drugiej.  W trzeciej, cztery Leman Russy i Manticore. W Forcie zaś pięćdziesięciu gwardzistów i Komisarz. Komisarz Cappa, który został przydzielony Lukasowi przez Imperium aby nim nadzorować.
- Nienawidze Cappy- powiedział przerywając ciszę- najchętniej rozwaliłbym ten jego durny łeb, niestety pewnie już nie zdążę. Miejmy nadzieje że Imperator wybaczy tym co, być może nie będą dzisiaj walczyć.
- Cel w zasięgu wzroku usłyszeli w komunikatorze.

    Kierowcy nie zdążyli zareagować. Stali od lasu około 50 metrów, mimo to w kilka sekund ogromne, wężowate potwory były przy nich. Jeden z Trygonów podniósł Chimerę i wysypał z niej pięciu Gwardzistów. Przed zjedzeniem ich powstrzymał go strzał z Lasscannona, który urwał mu najniższe odnóże. Drugi Trygon miał problem z przeciśnięcie się miedzy cysternami i chimera zdążyła mu odjechać. Helhound też poległ na początku. Niczego nie spodziewający się kierowca stał i czekał na wybiegającą hordę. Z linii drzew wyleciał żuki wystrzelone prze Hive Guardy. Momentalnie odnalazły cel i wbiły się w pancerz. W ten sam sposób unieruchomione zostały kolejne dwie chimery. Lukas kazał kierowcy podjechać do jednej z bestii. Górny właz w starym już pojeździe zaciął się.
- Wysiadka panowie- krzyknął dowódca i nacisnął przycisk otwierając tylną klapę. Pojazd zwolnił. Oddział uzbrojony w karabiny plazmowe wyskoczył. Odnaleźli najbliższego przeciwnika i zaczęli do niego pruć. Nie mieli wiele szczęścia, zranili Trygona, ale nie zabili i ten chwilę później ich dopadł. Z włazu Chimery, której udało się uniknąć potwora wychyliło się czterech gości z miotaczami ognia. Chwilę później, przed nimi miotały się w płomieniach cztery Ravenery. To małe zwycięstwo na niewiele się zdało bo w tej samej chwili na chimerze znalazł się Genokrad, z którym gwardziści nie mieli szans. Drużyn ciężkiego wsparcia i Leman Rusy waliły ile fabryka dała, powalając kolejne bestie. Snajperzy i dewastatorzy robili  co mogli, aby spowolnić marsz masy. Trzy Ravanery wpadły do rzeki. Prąd przez nią płynący był za słaby, aby je powstrzymać i chwilę później już wspinały się po murze. Kolejne fale tym razem już mniejszy stworów wylewały się z lasu.

     Lukas był ogłuszony. Uderzony ogonem, odbił się od chimery i czekał na śmierć. Wielka paszcza Trygona zbliżała się szybko, nagle Lukas oślepł. Myślał ze to już koniec, że zaraz ujrzy Imperatora. Wzrok zaczął powracać. Ujrzał zwalone na niego ciało potwora, z przeszytym na wylot łbem. Nie został zmiażdżony bo cielsko oparło się o pojazd. Chciał coś powiedzieć swoim podwładnym, zmotywować ich, ale czuł że nie jest w stanie wydobyć z siebie ani słowa. Usłyszał za to w słuchawce- przedzierają się, odpalać!. Chwile później ponowienie oślepł. Eksplozia paliwa rakietowego skutecznie przetrzebiła szeregi wroga, zabijając też kilku skautów i gwardzistów. Lukas ponownie pomyślał ze nie żyje.

Załoga Manticore wystrzeliła już trzecią rakietę. Pół tarczy ich radaru wypełnione było czerwonymi kropkami. Strzelali najszybciej jak tylko mogli nie mając pojęcia czy skutecznie. Drużyny z Lascannonami i Wyrzutniami Rakiet waliły do monstrów różnej mazi. Lemany z działami Bojowymi waliły na daleki zasięg, a ten z działami Demolisher jeździły nerwowo przed fortem czekając na nadejście wroga. Nie musieli długo czekać. Z lasu wyskoczyły dwa skamuflowane wcześniej Lictory. Rzuciły się na Demolishery niszcząc jednego z nich. Chwilę później wyparowały pod ogniem Inkwizycyjnych Szturmiarzy.
Przed rzeką w zimmobilizowanych Chimerach siedzieli gwardziści. Zbyt przerażeni aby cokolwiek zrobić. Wybuchy uszkodziły, ale nie zniszczyły transporterów. Teraz siedzieli i słuchali uderzeń kopyt przebiegających po pojeździe Tyranidów.

Walka trwała. Nowe fale Tyranidów wciąż wyłaziły z jaskiń. Nie bojąca się ogania zaporowego masa napierała. Ze wschodu od jaskiń przybyły trzy zwiadowcze Sentinele, którym Lukas kazał okrążyć wroga i czekać. Kierowcy nie mogli patrzyć jak ich pobratyńcy umierają, gdy oni nic nie robią. Ruszyli na przeciwnika. Wielki fale małych gauntów zobaczywszy kierowców, biomasę, rzuciły się na nich. Ich broń jak i one same nie były w stanie spenetrować pancerzy pojazdów, Mimo to cały czas próbowały. Kierowcy zaś raz po raz miażdżyli hydraulicznymi nogami jednego z tysiąca.

Lukas wyczołgał się spod płonącego potwora. Smród palonej biomasy wyłączył jedyny zmysł jaki mu został. Przymrużonymi oczyma zauważył kilka błyszczących pancerzy. Oparł się o chimerę o obserwował. Obraz trochę się wyostrzył. Oddział paladynów wpadł w  kilka dużych monstrów. Przy każdym ciosie następował rozbłysk. Nie pojmował jak to się dzieje, że kolos, który wytrzymuje nawałnice Lascannonów i plazmy pada od jednego ciosu mieczem. Dowódca nie miał teraz czasu na myślenie obserwował co się dzieje wiedząc że spełnił swoje zadanie. Nagle Szarzy Rycerze zniknęli. Lukas spojrzał w niebo. Flota Inkwizycji już tu była. Z nieba lał się ognień. Lukas czekając na śmierć dostrzegł leżącą na ziemi kobietę. Płomienie wypaliły jej skórę i tkanki odsłaniając bioniczny szkielet. Dowódca uśmiechnął się do siebie. Wiedział ze to Inkwizytorka, ale nie mógł uwierzyć że podobał mu się Terminator.

Ostatnio edytowany przez Sgt. Platypus (2012-04-09 11:38:58)

Jestem pod wrażeniem opisu wydarzeń przez Omadana  i Sgt. Platypus'a, trzymać tak dalej iż czyta się to rewelacyjnie