Dzień mijał spokojnie, po nocnych wstrząsach wszyscy pracowali przy reperowaniu umocnień i teraz pospali jak dzieci. Czytniki nie wykazywały niczego niepokojącego i warta pozwoliła sobie na chwilę luzu i odprężenia. Zdarzało im się to często zważywszy że Enna nie należała do planet gdzie zbyt wiele się dzieje, a już na pewno na jakimś zapomnianym przez imperatora posterunku nasłuchowym. Z takiego założenia wychodząc Frodi i Sami otworzyli niewielki gąsiorek i racząc się nim pilnować zaczęli piachu i kamieni, czekając na zmienników. Godziny mijały powoli, a piach ni w ząb nie chciał wykazywać wrogiej aktywności, Frodiego wiec zmogły godziny przy ekranie, wraz z gąsiorkiem i Sami przykrył śpiącego towarzysza kocem. Ta warta była wyjątkowo spokojna, by nie powiedzieć nudna i Sami ucieszył się szczerze, gdy po zmroku usłyszał pukanie do włazu i niewiele myśląc otworzył spodziewając się zmienników, ale zamiast dwóch gwardzistów na spalonej słońcem ziemi zobaczył dziwnie ubranego marines. Nie mógł rozpoznać zakonu, choć symbolika była wyraźna to nic nie mówiła mu skrzydlata czaszka i fioletowy pancerz zdobny w błyskawice.

Patrol składający się z dwóch Tauros Venators i jednego Malcador Annihilatora zatrzymał się przy posterunku ASF-225. Gdy kurz i pył opadły ludzie nie przestali czekać w gotowości, wszyscy byli zdenerwowani i lufy przeczesywały okolicę, szukając celów w pustce nocy. Był to drugi z kolei posterunek nasłuchowy który odwiedzili i zastali tu niewiele więcej niż na poprzednim. Właz otwarty, nie było oznak walki, na pierwszy rzut oka nic nie wskazywało na obecność przeciwnika, mimo to personel zniknął bez śladu, a radio zostało wyłączone. Przy stanowisku radiowym znaleziono jednak gąsiorek w obu przypadkach, mogło to wskazywać na alkoholowe podłoże całej sprawy i choć niezbyt prawdopodobne, należało to sprawdzić przed złożeniem raportu.
-Towarzyszu dowódco, czy to rozsądne? Powinniśmy wrócić do fortu i przybyć w większej sile.
-Krygow! Uznam że nie słyszałem tchórzostwa w twoim głosie. Nie wyciągnę konsekwencji, no chyba że wciąż chcesz to przedyskutować. Wracaj na pozycję!
-Panie Plutonowy, proszę tu podejść! Znaleźliśmy coś!
-Co to takiego?
-Niech pan sam spojrzy. O, tutaj, na suficie. -znajdujący się w podziemiach stanowiska bunkier był niewysoki, dziewięć stóp korytarza owalnego kształtu o tej samej wysokości, a dalej komora załogi, wyglądało to nieco klaustrofobicznie. Plutonowy przyświecił sobie latarką, odpędzając mrok.
-Co to jest?
-Nie jesteśmy pewni, ale to nic dobrego Franz. Trzeba to zgłosić.
-Słusznie, odpaliliście radio?
-Nie udało nam się, ktoś poprzecinał kable. Ale nie to mnie niepokoi najbardziej.
-O co chodzi Elli?
-Bo widzi pan, tak sobie myślę że ten kto to zostawił to musiał być kawał chłopa. To pod samym sufitem jest, a i też niemały ślad po sobie zostawił. Jak pan sądzi, na moje oko to z siedem i pół stopy musiał mieć.
-Jasna cholera, racja. Zróbcie zdjęcie i zbieramy się stąd. -Rzucił Franz spojrzał w miejsce gdzie dwóch towarzyszy świeciło wciąż latarkami. Czy coś przeoczyli na poprzednim posterunku, może tam też zostawiono takie 'ślady', myśli wciąż kotłowały mu się w głowie. Czas zdać relację Welaz-owi i to szybko. Odwrócił wzrok i poszedł do swojego Taurosa, wiedząc że już nigdy nie zapomni tego widoku. Nie wiedział jednak jaki koszmar niesie za sobą ten ślad, odbicie czerwonej od krwi dłoni w podziemiach ASF-225.

W Cthonia's Tears wracać zaczęła rutyna, nieprzyjaciel od ponad tygodnia nie wykonał żadnego ruchu i emocje zaczęły opadać. Franz Eunus kilkakrotnie wyglądał przez wizjery, chciał zobaczyć na własne oczy to o czym słyszał. Tak nieprzyjazna za dnia powierzchnia wydała mu się złowieszcza gdy zobaczył na horyzoncie potężny słup dymu. Drugiego dnia od przybycia techpriest stwierdził iż Malcador Annihilator, duma dawnego patrolu D4, kona. Podjęto zatem decyzję iż maszyna zostanie pochowana przy zewnętrznym murze umocnień. Uroczystość odbyła się trzeciego dnia ich pobytu, zbliżała się północ, gdy odpalono silnik potężnej maszyny i Gocki poprowadził Malcadora w ostatni kurs. Za czołgiem szła załoga, nie widział ich twarzy ale wiedział że kilku z nich płacze. Przejechanie tych dwustu metrów, z hangaru na miejsce spoczynku, sprawiło maszynie niemałą trudność i kondukt żałobny musiał się raz zatrzymać gdyż silnik zgasł. Po chwili jednak udało się go odpalić i czołg wtoczył się w wykopany dla niego dół, na rogu muru zewnętrznego. Prawdę mówiąc to sterta betonowych bloków i kamieni nie zasługiwała na dumne miano muru zewnętrznego, którym była. Franz odpędził od siebie tą myśl, żegnali właśnie towarzysza. Techpriest odmówił krótką modlitwę w języku maszyn i Eunus, jako dowódca, rzucił jako pierwszy garść ziemi uświęconej symbolicznie smarem, potem zrobiła to załoga i reszta W-39. Na końcu do maszyny podeszli rekruci których ciężar, wraz ze sprzętem, sprawił że Malcador dokonał żywota. Gdy wszyscy oddali hołd towarzyszowi broni wzięto łopaty i zakopano go zostawiając nad powierzchnią niepozornie wyglądający lascannon wystający z przedniej części kadłuba, nieco wyżej mocowany w wieżyczce battlecannon wyglądał znacznie bardziej okazale. Franz nie mógł się z tym pogodzić, długo siedział w mroku, rozmyślając i żegnając się z Malcadorem. Już miał się zbierać do bunkra, gdy w pierwszych promieniach słońca zobaczył sunący ku miasteczku obiekt. Zaalarmował straże i wszystkich podniesiono w stan gotowości, przez lornetkę zobaczyli że to samotny Rhino z heraldyką Dark Angels sunie ku nim od zachodu. Marines z różnych zakonów często byli widywani na planecie jednak byli to zwykle konwojenci sunący ku Manufactorium po wyposażenie. Ten pojazd był natomiast sam, bez ciężarówek i wyraźnie spóźniony. Wciąż nie wiedział co się stało, ale przeczucie podpowiadało mu że nic dobrego.

Turel ocknął się nagle, wkoło było ciemno, ciemno i mokro, zdawać by się mogło że jest w jakimś lochu. Marine spróbował się ruszyć, ale jego ręce były spętane.
-Już próbowałem, bracie Librarianinie. To na nic.
-Amy? Amy, to ty?
-Tak, bracie. Bałem się że już się nie ockniesz.
-Co się stało? Gdzie jesteśmy?
-Pamiętasz bitwę? Pamiętasz? Zawiedliśmy, widziałem jak chodzą między naszymi rannymi. Widziałem jak strzelają do rannych braci, słyszałem jak drwią. Nie wiem czemu mnie oszczędzili. Co gorsza, upadli przejęli naszego Land Raidera i wypaczyli na swój sposób.
Po lewej otworzył się niewielki, rozszerzający się pasek światła, oślepiając obu. Turel przesłonił oczy i przez palce ujrzał kikuty nóg, sterczące z tułowia. Przypomniał sobie jak ostrzelali karykatury dumnych terminatorów, przypomniał sobie jak tamci rozerwali na strzępy braci dosiadających motorów i zwrócili się ku nam. Przypomniał sobie jak tamci szarżują, płomień ich miotacza i bolterów nakrył nas i zdziesiątkował. Turel przypomniał sobie jak największy pośród upadłymi terminatorami podchodzi do niego i powala na ziemię ciosem rękawicy. Librarian przetoczył się unikając kopnięcia, przypomniał sobie jak święty pancerz, w który był odziany i który miał go chronić, teraz uniemożliwił mu podniesienie się i próbował odepchnąć przeciwnika stopami. Tamten jednak bezlitośnie chwycił go za nogi i wyrwał je obie śmiejąc się opętańczo, a Dark Angel stracił wtedy przytomność.
Gdy oczy Turela przywykły do światła podniósł oczy mokre od łez wywołanych poniżeniem i zobaczył potężną postać, tak bardzo znienawidzoną, teraz wyraźnie utykającą. Dark Angel zebrał swą wolę, ukształtował ją w potężny pocisk i cisnął ku nieprzyjacielowi wkładając w ten akt rozpaczy całą swoją wolę. Librarian poczuł jednak jak Terminator neguje jego wysiłek, poczuj jak czar rozprasza się. Turel chwycił się za skroń, jego głowa wypełniła się potężnym bólem który przyćmił wszystko to czego doświadczył przez dekady walk za imperatora. Ból który przyćmił nawet najgorsze, ból przez który przebiła się jedynie odziana w pancerz dłoń, podrywająca jego głowę ku górze. Pokryta mutacjami twarz przesłoniła całe jego pole widzenia, hełm gdzieś zniknął, gdy jego usta się poruszyły pojawił się jednak niski i tubalny głos.
-Masz szczęście, muszę dostarczyć was żywych. Ale nigdy więcej tego nie próbuj, bo lord Natanael obejdzie się bez twojej marnej obecności.
Librarian znów rozpłynął się w ciemność.

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-08-30 15:32:06)

Noc była ciemna i pełna strachów, Cthonia's Tears leżało już niedaleko i W-39, sunął ku mieścinie. Szybkie samochody zwiadowcze, nieobarczone balastem Malcadora, wyraźnie zyskały. Pokonywały teraz znacznie większe odległości w ciągu jednej nocy i w razie kontatku nie musiały podejmować walki osłaniając towarzysza, a zdarzyło się to już dwukrotnie tej nocy. Franz żałował siły ognia pozostawionego w mieście kolosa, zdawał sobie jednak sprawę że dużo efektywniej działają bez niego. Gocki, dowodzący Malcadorem, został wraz z chłopakami przydzielony do oddziału Lemanów i od paru już nocy przeszkalali się na nowy sprzęt, zapuszczając się coraz dalej. Wracając jednak do W-39, gdy mijali, dobrze już znany, żelbetonowy drogowskaz noc przeszyły strzały i głośny ryk rozgniewanego monstrum, a potem krzyk człowieka. Od razu skierowali się w tamtą stronę i zobaczyli jak potężne zębiska jakiegoś wypaczonego cielska rozrywają na strzępy ubranego w łachmany mężczyznę. Dopiero po chwili dało się zobaczyć że to nie jedno, a kilka stworów kotłuje się walcząc o najlepsze kąski. W-39 otworzył ogień, przerywając szamotaninę, jedna z bestii padła martwa na ziemię, pozostałe jednak rzuciły się ku Taurosom i lekko opancerzone pojazdy musiały ratować się ucieczką. Wypaczone ciała okazały się znacznie sprawniejsze niż mogłoby się wydawać i gdyby nie umiejętny unik kierowcy to doścignęły by ich niechybnie. Kilka, co po bardziej zawziętych, ścigało samochody aż do obwarowań miejskich, gdzie seria z autocannona powaliła dwa z nich, reszta natomiast skryła się w ciemności. Długo jeszcze było słychać przeraźliwe wycie i mlaskanie w ciemności, a gdy się nieco przejaśniało, w miejscu gdzie pociski powaliły dzieci chaosu, leżały jedynie rozszarpane i obgryzione kości i ochłapy mięsa.

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-09-14 15:31:55)

Tom Welaz stał na murach fortu GW99800101065, oparł się o blanki chroniące wąski chodnik od północy, a znajdował się dokładnie nad bramą północną co oznaczało że pod jego nogami maszerowały równe kolumny gwardii wspierane przez astrates. Podłoga pod pułkownikiem zatrzęsła się lekko i po chwili zobaczył jak przez pustkowie przed bramą sunie wolno Razorback. 'Zaczęło się więc', pomyślał i westchnął głęboko.
-Wydajesz się zmartwiony drogi przyjacielu.-usłyszał za sobą ciepły, męski głos i odwrócił się. Choć spodziewał się kogo zobaczy, udał zdumienie i wyciągnął dłoń ku niewysokiemu mężczyźnie. Rzadkie, siwe włosy ukrył co prawda pod kapeluszem o szerokim rondzie, jednak zdobiąca bluzę rozeta wygięła się uwidaczniając jedynie spory brzuch jegomościa. Inkwizytor poczęstował pułkownika papierosem i kontynuował - Tylko nie wiem czemu, przecież to twój wielki dzień. Nie wiesz nawet jak wielu twoich poprzedników modliło się do najwyższego o możliwość wykazania się na tej zapomnianej planecie. Może nawet dostaniesz awans..
-Nie potrzebuje awansu. -stwierdził krótko Welaz i odpalił papierosa od podsuniętego mu ognia- Dzięki. Wojna to niebezpieczna gra, a my gramy po ciemku. Jesteśmy jak dzieci we mgle..
-Jesteśmy dziećmi imperatora, a on wskaże nam drogę.
-Och, przejrzyj na oczy, jedyne co mamy to raport z manufactorium. Wysłałem na patrole tyle ile mogłem jednostek, nie przynieśli jednak wiele, jeśli w ogóle wrócili. Wzmożona aktywność arcywroga na planecie, opustoszałe punkty nasłuchowe i mniejsze osiedla, tyle się dowiedzieliśmy.
-Oswobodzenie manufactorium będzie doskonałym początkiem. Oczyszczający płomień rozleje się dzięki temu po całej planecie, nie sądzisz? Przypomnij mi tylko, czemu właściwie nasi bracia z wysoka nie mogą pomóc nam bombardując, czy choćby pokazując pozycje nieprzyjaciela?
-Gregor, mówiłem Ci już że dym zasłania już sporą część planety. Gdyby nie ten cholerny wulkan dawno bym o to poprosił, a wierz mi lepiej niech nie strzelają na oślep.
-Wiem Tom, to może nie być najlepszym pomysłem. A ten cały dym, dotarł już nad manufactorium?
-Z tego co wiem to nie, w każdym razie jeszcze godzinę temu go tam nie było.
-Trzeba się poważnie zastanowić czy te sprawy nie są ze sobą powiązane. Poproś tych nierobów z floty o zdjęcie obszaru, w centrum powinien znajdować się wylot komina i to tam należy skierować natarcie. -stwierdził drapiąc się po krótkiej szczecinie na brodzie, po czym zgasił peta o parapet i dodał pośpiesznie, patrząc prosto w oczy Welaza- Oczywiście po wyzwoleniu manufactorium. Nie możemy sobie pozwolić na utratę jedynego punktu, na planecie, który chociaż udaje strategicznie ważny.
-Wiedziałem to i wcześniej, tylko tego by nam brakowało. -wycedził przez zęby podobnie jak Gregor gasząc papierosa o parapet i wyrzucił filtr przez okno wprost przed zamkniętą już bramę północną. Światła kolumny oddalały się, wyraźnie przyśpieszyły, co oznaczało że paradny wymarsz dobiegł końca i gwardziści zapakowali się już na pancerze czołgów. Z oddali dobiegł ich śpiew tysiąca gardeł, ktoś najwyraźniej zaintonował starą żołnierską przyśpiewkę i docierało do nich niknące 'World don't come easy to me, how can I find a way..' Aż wiatr i odległość zagłuszyły śpiew, jednak Tom nie słuchał, znał ją z dawnych lat, a miał ważniejsze sprawy na głowie. Gregor natomiast spojrzał w ciemność i rzucił jakby do siebie 'Teraz twój ruch' i poszedł ku swoim komnatom odpalając kolejnego papierosa.

Starszy plutonowy Franz Eunus wszedł przed potężne grodzie, kryjące się wewnątrz chroniącego wejście do fabryki bunkra. Siły do których przydzielono W-39 bez trudu odbiły fortyfikacje wokół fabryki. Mówiąc natomiast w pełni szczerze to słudzy imperium nie natknęli się na żaden opór, co wielce niepokoiło Franza. Skręcił w prawo, mijając kilku rannych i wyczerpanych gwardzistów. Zasalutował im, a gdy tamci chcieli wstawać by oddać honory pokazał im ręką by się nie podnosili. Podszedł do siedzącego na pryczy gwardzisty, który wyglądał na nie więcej niż szesnaście lat, spojrzał na zawiniętą w bandaż lewą rękę i zagadał
-Bardzo was tu poturbowali żołnierzu?- spytał wyciągając ku niemu otwartą paczkę fajek- Podobno dwudziestu naszych zginęło odbijając te bunkry wkoło.
-Trzydziestu jak nie więcej, panie plutonowy. -odparł młodzieniec patrząc co chwilę ukradkiem na jego szarżę i zakrztusił się zaciągając papierosem, a łzy napłynęły mu do oczu- Mnie tylko ranili, nawet nie mocno, medyk mówi że to coś z kością. Gdyby nie brat Rodgierd, byłoby znacznie gorzej. Boli jak diabli i mówił że za godzinę przyjdzie ponastawiać tam w środku.
-Wierzę, ale dla Ciebie wojna skończona. Chyba ze dwa miechy sobie tu poleżysz, co chłopie?
-Tak panie plutonowy!
-Starszy plutonowy, jeśli chcesz być oficjalny, a skoro już przy tym jesteśmy. Dużo ich było?
-Ja tam nie wiem, z trzydziestu chyba. Choć ręki odciąć bym sobie nie dał- oboje spojrzeli na złamaną kończynę i się uśmiechnęli.
-Trzymaj się młody. -stwierdził Franz. Zasalutowali sobie i plutonowy poszedł w nieco inną część kompleksu. Może nie tyle w kwestii bezpieczeństwa co personelu wydała mu się ona mniej przyjazna. Ciężkie grodzie oddzielały fort zewnętrzny od fabryki i Franz nim minął je dokładnie się im przyjrzał. Zamek magnetyczny, karta i skanowanie głosu, zanotował w pamięci, po czym podszedł do pomieszczenia gdzie zebrać się będą mieli dowódcy związków taktycznych. Otworzył drzwi i zasalutował na przywitanie potężnemu marine, plecak przymocowany do jego pleców nie było podobny do tych które widział dotąd. Wyposażony w serworamiona gigant stał samotnie na końcu sali wsparty o halabardę większą i znacznie cięższą od Eunusa. Marine uśmiechnął się i podszedł do plutonowego, przedstawiając się jako Rodgierd, pośród gwardzistami przylgnął natomiast do niego już tytuł Rodgierd 'Obrońca Maszyny'.

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-09-26 22:08:03)

Zgłaszam się ze swoimi nieszczęsnymi Tau...

    Ogromna sterta złomu mknęła przez pustkę kosmosu, ciągnąc za sobą warkocz płomieni, wydobywających się z przygasającego silnika rakietowego, umieszczonego centralnie na umownej rufie obiektu. Ostro zakończony dziób, przypominającej klin, pędzącej maszyny skierowany był prosto w centrum skupiska okrętów systemowych Tau, które właśnie wykonywały manewry obronne, starając się przygotować do przyjęcia zaskakującego ataku.
Nagle, od lecącego złomowiska odłączyły się cztery małe kule żelaztwa napędzane własnymi silnikami, odleciały na kilometr od swojego „lotniskowca” i pomknęły do przodu, szybko go wyprzedzając.
    Dwa Tiger Shark'i odłączyły się od floty Tau i skoczyły na spotkanie intruzom, przestrzeń przeorały bezgłośnie mknące promienie energii, wystrzelone z wirujących luf burstcannon'ów.
Dwaj intruzi zostali trafieni, posypały się sterty blach z ich pojazdów, jednak nie wpłynęło to w żaden sposób na ich lot.
Odległość między walczącymi gwałtownie się zmniejszała, a ogień obrońców nie przynosił żadnych skutków, na domiar złego, teraz atakujący przystąpili do ostrzału. Każda z mknących kul wystrzeliła po dwa wielkie pociski rakietowe, w ich kadłubach widać było niewielkie, szklane kopuły kabin, oraz siedzących w nich zielonoskórych pilotów. Wykrzywione dziko pyski, wypełnione rzędami ostrych ząbków, oraz szpiczaste uszy i wytrzeszczone, żółte oczy, pozwoliły ostatecznie rozpoznać wroga.
    Dzioby czerwono-żółtych rakiet rozpadły się na kawałki, ukazując znajdujące się pod spodem dziesiątki świdrów, kół zębatych i wibroostrzy. Dowodzący okrętami Tau, gdy zorientowali się co grozi ich Shark'om, bez namysłu rzucili do walki dziesiątki dron, licząc na to, że przechwycą one nadciągające zagrożenie. Drony uformowały dwie ściany defensywne, utrzymując nienaganny szyk i otworzyły gęsty ogień do nadlatujących rakiet. Przestrzeń wypełniły kolorowe eksplozje, oraz niezliczone kawałki zniszczonych maszyn.
Gdy chmury gazów i pyłu rozproszyły się dostatecznie, oczom patrzącym w ekrany monitorów na statkach imperium ukazał się przerażający widok. Wszystkie rakiety niedraśnięte nawet, pędziły prosto na okręty bojowe.

    Gwałtowne eksplozje targały Tiger Shark'ami, szalejące na pękających pokładach pożary, zabijały dziesiątki członków załóg, którzy jeśli nie spłonęli żywcem, dusili się wyrwani w bezlitosną próżnię.
Komandor Eru'nh patrzył z niedowierzaniem na ekran monitora, śledząc poczynania swojej floty.
- Inżynier łącznościowy daj mi przekaz z ich oka! - Warknął poirytowany niebianin. Na ekranie pokazała się urwana sekwencja obrazów, przedstawiająca dwie z czterech kul złomu, oskrzydlających ścianę dron. Obiekty otworzyły ogień z dziesiątek zamontowanych na nich karabinów maszynowych. Gęsty ostrzał okazał się druzgocąco skuteczny, a żadna z dron nie zdążyła poważnie uszkodzić ani jednego pojazdu wroga.
- Amn'eun chcę tam natychmiast mieć dwie eskadry Remora Fighter'ów. Kan'un, obie Orca w tej chwili do punktowania, Manty do osłony i logistyka.
Załoga rzuciła się do wykonywania poleceń komandora, eter wypełniły nadawane rozkazy oraz wiadomości zwrotne. Eru'nh zacisnął dłonie na poręczy swojego stanowiska i przymrużonymi oczami obserwował kolejne posunięcia swojego wroga.

    Wystrzelone z hangarów Remora Fighter'y otoczyły sunące ociężale Orca, dołączyły do nich smukłe Manty oraz logistyczny Protector. Na wrogi atak nie trzeba było długo czekać, kule złomu z impetem wleciały między śmigające myśliwce, wiążąc je walką. Pierwsza Orca, która wleciała dostatecznie blisko walczących, odpaliła promień punktowy, który precyzyjnie trafił w jeden z nieprzyjacielskich obiektów. Maszyna wroga momentalnie zwolniła, tracąc przewagę prędkości i zwrotności, myśliwce Tau rozprawiły się z nią natychmiast, niszcząc najwyraźniej jakieś newralgiczne podzespoły, odpowiedzialne za działanie silników. Kula złomu zawisła nieruchomo, a po osłaniających ją stertach blachy przeleciały fioletowe iskry potężnej energii. Nagle pojazd zapadł się w sobie, dosłownie znikając z oczu walczących, by po chwili eksplodować wielką kulą oślepiającego światła.

- Co to było, czy ktoś może to dla mnie ustalić? - Warknął komandor, zbliżając twarz do monitora i z niedowierzaniem wytrzeszczając oczy. Główny inżynier przerzucił obraz na centralny holoprojektor, gdzie wszyscy obecni na mostku mogli obserwować, jak w wyniku eksplozji obcego pojazdu, wytworzyła się sfera energii, która pochłonęła większość myśliwców Tau, Orca i dwie Manty. Nagle sfera skurczyła się do maleńkich rozmiarów i zniknęła, a razem z nią okręty i myśliwce Tau.
- Meldować! - Eru'nh nie ukrywał emocji, jego podwładni również tracili nerwy, nie byli weteranami, dla wielu z nich to była pierwsza misja bojowa, jednak do walki z czymś takim nikt ich nie przygotował.
- Komandorze, odczyty skanera wskazują na działanie silnego pola antymaterii, czujniki potwierdzają wystąpienie w rejonie walki źródła energii, mogącego wytworzyć taką anomalię. - Zameldował główny inżynier, który wycierał pot z czoła rękawem.
- Robacza dziura? Ci barbarzyńcy potrafią wytwarzać robacze dziury? - Komandor złapał się za głowę, wciąż powtarzając ostatnie pytanie. Nagle zamilkł tylko po to, by zaskoczyć wszystkich gwałtownym wrzaskiem.
- Pociski! Strzelać do nich tylko pociskami! Te cholerne sterty rzelaztwa działają jak akumulatory, a my sami je im naładowaliśmy bronią energetyczną. Zachować dystans, zakaz używania broni energetycznej!

    Mays'anu szarpał nerwowo za stery Remora Fighter'a, jego eskadra zniknęła, pilot nie wiedział co się stało, oślepił go błysk, a po chwili nie było w okolicy połowy floty ofensywnej. Teraz usiłował pozbyć się z ogona śmigającej za nim rakietowej kuli. Burstcannon'y obrócone do tyłu grzały we wroga ile wlezie, jednak to nie zniechęcało napastnika, zbijając tym z tropu młodego niebianina. Łączność nawalała, kule obcego raz za razem uderzały w pancerz pozbawionego już osłon myśliwca, pilot słyszał jakieś trzaski w eterze, jednak nie rozumiał treści przekazu. Kontynuował więc swój lot, dbając o to, by jego namierzanie nie schodziło z iskrzącego pojazdu wroga. Nagle, zaskoczony gwałtownym manewrem złomokuli, Mays'anu stwierdził, że napastnik przestał go gonić i skierował się prosto na resztkę floty ofensywnej. Niebianin był bardzo młodym i niedoświadczonym pilotem, nie zrozumiał zagrożenia, jakie niesie ze sobą tryskający energią pojazd wroga. Pilot, zamiast rzucić się do ataku, postanowił odczekać, aż jego tarcze naładują się z powrotem i odpuścił.

    Komandor z przerażeniem obserwował kolejną czarną dziurę, która otworzyła się dokładnie w centrum pozostałości po ofensywnej flocie. Dwie złomokule iskrząc złowieszczo nadal pędziły w kierunku głównej floty, a za nimi toczył się ich statek matka.
- Pełna gotowość bojowa, rozproszyć flotę! Zasięg robaczych dziur to około trzy kilometry, utrzymać dystans między jednostkami do pięciu kilometrów, poderwać kastę ognia, przygotować się do ewentualnych abordaży.
Komandor wydawał rozkazy drżącym głosem, widać było, że traci panowanie nad sobą, jego pierwsza misja, pierwsza flota i pierwszy okręt flagowy były zagrożone. Niebianin nie rozumiał taktyki przeciwnika, nigdy nie szkolono go w walce z czymś takim, a teraz najzwyczajniej na świecie puściły mu nerwy i nie wiedział co ma robić.

    Cadre Fireblade Out'un usadowił się w siedzisku na pokładzie transportera, w specjalnym chwytaku nad głową umocował swój wysłużony karabin i zapiął pasy. Reszta załogi, zaszczycona obecnością dostojnika, w ciszy przygotowywała się do walki.
Out'un zwrócił się do siedzącego obok Shas'ui, z którym stoczył niejedną bitwę w kampanii przeciwko eldarskim najeźdźcom.
- Rozkaz załadowania na transportery jest nieco dziwny, nie uważasz Dro'en?
- Nie mi decydować o słuszności poczynań naszych niebian, ale również dziwi mnie taki obrót spraw. - Odpowiedział wojownik, poprawiając hełm na głowie.
- Skoro spodziewamy się abordażu, to po co chowamy się w Dewilfish'ach? Chyba nasz młody komandor nie do końca wie co robi.
- To mnie właśnie martwi przyjacielu. - Przyznał Out'un. - Pomyślałem, że zdobył się na jakieś szaleństwo i sam chciał dokonać abordażu na wroga, myślę jednak, że jego inżynierowie wytłumaczą mu, iż nie robi się tego za pomocą transporterów lądowych. Czekamy na dalsze rozkazy, możemy dla zabicia czasu zagrać w „gołą babę” masz karty?

    Ostatnia Manta floty, w towarzystwie dwóch eskadr rakietowych dron, uderzyła na nadlatujące pojazdy wroga. Pociski miały poważne problemy z namierzaniem złomokul, ponieważ te, miały zadziwiająco małe sygnatury i na ekranach radarów wyglądały na bardzo małe obiekty, jak piłki do Bloodbowla. Dopiero ostatnia salwa zdołała uszkodzić wrogi obiekt na tyle, że ten stanął w płomieniach i eksplodował niegroźnie. Niestety, pozostała kula mknęła do przodu, mijając bezbronne drony, pozbawione pocisków.
Piloci Manty zdecydowali się na ostateczność i weszli na kurs kolizyjny z wrogiem. Przeciwnik chyba się z tym nie liczył, widać było, że w ostatniej chwili usiłował uniknąć zderzenia, jednak coś nie zadziałało w jednym z jego silników kierunkowych i maszyna rzuciła się tylko nieznacznie w bok, wlatując prosto w pędzącą Mantę.

- Załoga Manty wykonała ostatni rozkaz komandorze. - Zameldował inżynier.
- Dla większego dobra. - Mruknął pod nosem komandor, powiększając obraz sunącej przez kosmos sterty złomu, która jako jedyna pozostała mu do zniszczenia.
- Potrzebujemy na to punkt i magnetraktor, nie wiemy, czy czasem nie ma tam jeszcze jakiś niespodzia...
Głos uwiązł w gardle komandora, gdy zobaczył, jak mknąca maszyna wroga znika i w chwilę później pojawia się w samym centrum głównej floty. Słowo „teleportacja” nie było obce niebianinowi, jednak myślał do tej pory, że termin ten to tylko szkolna ciekawostka, obiekt prac naukowych i przemyśleń wielkich projektantów.
- Inżynier łączności, nadaj do głównej kwatery, że system „Dauntylo” został pozbawiony ochrony...

    Shas'ui  Dro'en spojrzał z niezadowoleniem na rozrzucone po podłodze transportera karty, potężny wstrząs powtórzył się i tym razem nawet podręczne bagaże z niedomkniętych zasobników wypadły na zewnątrz.
- Co się dzieje? Pilot, melduj! - Shas'ui nie doczekał się odpowiedzi, zamiast tego, usłyszał trzask wyłamywanej grodzi i ryk wylatującego przez śluzy powietrza.
Coś złego działo się z barką lotniskową, jednak zamknięci na pokładach Devilfish'ów wojownicy nie mieli jak ocenić sytuacji. Nagle transportery po prostu oderwały się od pokładu i zaczęły swobodnie dryfować w próżni.
Cadre Fireblade Out'un patrzył na swoich żołnierzy, którzy zaniepokojeni usiłowali zrozumieć co się stało, w końcu jeden z nich, odpiął pasy i pofrunął w kierunku włazu, prowadzącego do kokpitu.
Wojownik zaglądnął w wizjer, odwrócił się do Cadre i drżącym głosem zakomunikował.
- Piloci nie żyją, kabina zdekompresowana, spadamy w kierunku powierzchni planety.
- Shas'la, co ty wygadujesz, przecież tu nie ma żadnych planet! Krzyknął Dro'en, odpinając swoje pasy i przepychając się do wizjera we włazie.

    Flota została niemal w całości pochłonięta przez wielką, robaczą dziurę, jednak te z okrętów, które nie znalazły się w całości w kuli energii, zostały przecięte w pół. To właśnie przytrafiło się barce Cadre Fireblade'a, jednak okazało się, że ci, którzy zostali wchłonięci przez czarną dziurę, mają więcej szczęścia, teoretycznie.
Flota pojawiła się na orbicie nieznanej planety, w pełni sprawne pozostały tylko dwa okręty wsparcia oraz okręt flagowy, reszta była zniszczona, a ich załogi ginęły właśnie w próżni, lub spadały na powierzchnię planety na pokładach lądowników.

Cadre Fireblade Out'un ocknął się, słyszał wokół siebie poddenerwowane głosy, trzaski wyładowań elektrycznych i szum płynów, cieknących z rozerwanych przewodów. Transporter był nieruchomy, nie było światła, a w ciemności kotłowali się Tau, usiłujący wydostać się z roztrzaskanej maszyny.
Shas'ui chwycił Cadre za ramię pytając, czy ten dobrze się czuje. Out'un pomacał swoje nogi i ręce, przejechał dłonią po głowie i piersi nie znajdując żadnych ran. Wyglądało na to, że wszystko było w porządku, ale tylko do momentu, gdy platforma transportowa nie eksplodowała i nie wszedł przez nią potężny Marine, omiatając sponiewieranych wojowników snopem silnego światła.

Czys, szczerze mówiąc liczyłem na połączenie naszych flufuw i domyślałem się, że w pewnym sensie pomogę Ci pisząc swoją historię w sposób bardzo uniwersalny
Dla większego Dobra zgwałcimy im tam te wszystkie elfiontka!!!

Ostatnio edytowany przez Raziel (2013-10-04 01:00:05)

- Jam jest Thanatos i powróciłem.
- Ten świat należał, należy i po wieki będzie we władaniu dynastii Atun.

Egzoszkielet lorda zbudowany z stopów metali przewlekanych włóknami wzmacnianego amaranthitu i adamantium naprężył się.
Ciężki, dwuręczny bojowy kostur wyposażony w energetyczne ostrze wiernie leżał przy swym panu, czekając na aktywację i krew.

- Powstańcie moi wierni wojownicy. Czas ukarać żywych za to zuchwałe wtargnięcie i spowodowane zniszczenia.
- Nadchodzi czas zemsty.

Pierwsze dwie krypty wojowników rozpoczęły sekwencję protokołów reanimacyjnych.
Pobudzone zostały systemy autonaprawy i ustalania hierarchii celów do anihilacji.

- Porządek. Jedność. Posłuszeństwo.
- Nauczyliśmy galaktykę tego dawno temu i uczynimy to raz jeszcze.

CAEL THAL BYŁ NAZNACZONY...

Jak zdobył święcenia Kapelańskie, nikt już prawie nie pamięta gdyż było to bardzo dawno temu i niewielu z uczestników tamtego wydarzenia ma jeszcze okazję pełnić służbę w szeregach zakonu. Od samego początku nie był to łatwy kawałek chleba dla ambitnego Marine, gdyż szybko został on rzucony w sam środek wojennej krucjaty przeciwko dawnym współbraciom którzy podążyli drogą zguby. Waleczność oraz bezwzględność na polu walki sprawiły, że jego talent nie umknął uwadze najwyższemu zwierzchnictwu zakonu Mrocznych Aniołów. Dostąpiwszy zaszczytów Kapelana Śledczego, Cael Thal poznał tajemnicę brzemienia z jakim muszą się zmagać członkowie Wewnętrznego Kręgu. Od tego czasu bardzo się zmienił i wyalienował, a jego towarzysze którym niegdyś sporo opowiadał o swoich planach i zamierzeniach musieli pogodzić się z tym, że zyskując wspaniałego dowódcę jednocześnie stracili wieloletniego przyjaciela.

CAEL THAL BYŁ NIEZWYCIĘZONY...

Fanatyzm zawładnął jego umysłem, a nienawiść sercem dodając mu sił w walce z pomiotami chaosu. Podobny wpływ wywierał na swoich współbraci którzy przy jego boku byli zdolni do nieludzkich czynów stając jak równy z równym w szranki z liczniejszym i groźniejszym wrogiem. Jeden z takich wyczynów miał miejsce podczas oblężenia twierdzy Gnalr Haraz na jednym z asteroidów który ostatecznie okazał się ogromną latającą fortecą! Szturm rozpoczął się od ataku Skrzydła Śmierci na centralny dziedziniec twierdzy zadając ogromne straty broniącym murów upadłym braciom. Boltery przecinały seriami ich gnijące ciała z każdym pociskiem przybliżając ich do kresu marnego życia. Totalne zaskoczenie sprawiło, że obrońcy twierdzy rzucili się chaotycznie w kierunku terminatorów ignorując odpadające w wyniku trafień cząstki własnego ciała oraz pancerza. Na domiar złego z czeluści fortecy zaczął się wydobywać przeraźliwy demoniczny ryk który z każdą chwilą narastał do granic wytrzymałości. Gdy tylko bydle pojawiło się na powierzchni momentalnie przykuło uwagę uginającego się pod naporem wrogów Skrzydła Śmierci. Na szczęście część w nich spoglądając w niebo dobrze wiedziała czego z nadzieją wypatruje. Zupełnie niepodziewanie dla obrońców nad fortecą ukazał się rząd lecących z ogromną prędkością transporterów zmierzających wprost w centralny sektor twierdzy. Nadlatujących gości przywitała salwa z dział w wyniku czego część z nich nie osiągnęła celu, jednak te które szczęśliwie ominęły ostrzał z impetem gruchnęły o mury zamku. No może poza jednym który idealnie trafił w rogatą głowę szarżującego po dziedzińcu paskudztwa przygniatając ją do posadzki. Otwierając właz transportera Cael Thal był nieco zaskoczony zaistniałą sytuacją lecz nie zastanawiał się zbyt długo. Momentalnie wziął do ręki swój zasłużony crozius i z całej siły, odprawiając w myślach tajemnicze formuły, posłał swą broń w trzewia bestii przecinając ją obuchem w pół!

CAEL THAL NIGDY NIE WYBACZAŁ...

Gdy w wyniku krwiożerczych tortur Cael Thal dowiedział się, że jeden z najbardziej poszukiwanych przez zakon zdrajców, znany niegdyś jako Ronald, miał jakiś czas temu podążać w kierunku odległej Enny, Kapelan dobrze wiedział jak będzie jego następny krok. Niestety zakon Mrocznych Aniołów związany sojuszem z Utramarinami podczas kampanii w układzie D`YerMaka nie był w stanie wysłać na Ennę sił o jakie zabiegał Cael. Ponadto Kapituła Zakonna zdecydowanie wolałaby aby Kapelan uczestniczył we wspomnianych działaniach zamiast wyruszać na kolejną krucjatę. Szczęściem w nieszczęściu okazała się jednak informacja o zerwaniu kontaktu z wyprawą Kronikarza Turela jakiś czas temu oraz o konieczności zbadania tego co mogło się tam wydarzyć, biorąc pod uwagę spokojną dotychczas planetę. Obracając sytuację na swoją korzyść Cael Thal zdobył poparcie dla misji rozpoznawczo-ratunkowej która z oczywistych względów miała nieformalne drugie dno. Zebrawszy ze sobą odpowiednich do tego zadania ludzi Kapelan Śledczy wyruszył w kierunku Enny pełen złości ale też niepokoju wynikającego z troski o zaginionych braci. Niestety odnalezione na planecie szczątki konwoju z oznaczeniami Mrocznych Aniołów nie napawały go optymizmem, a wręcz rozbudziły w nim jeszcze większą chęć krwiożerczej zemsty. Zemsty która przysłoniła mu wszystko co było dla niego ważne na tym świecie. Zemsty która doprowadziła go na skraj świadomości. Zemsty która na zawsze wpisała się w annały Mrocznych Aniołów.

CAEL THAL NIGDY NIE ZAPOMINAŁ...

Kapelan Gleistes Aricius z zakonu Szkarłatnych Pięściu przystaną na chwilę przy grodzi dzięlacej pomieszczenie w którym podróżują żołnierze od reszty okrętu na którym się znajdował aby zanurzyć swój wzrok w raporcie przesłanym przez dowództwo...

-14 dzień kolejnego miesiąca, i tak dalej, i tak dalej...

-Diabli to wzięli, kto zwraca uwagę na daty? Już sam nie pamiętam po tylu stoczonych bitwach kiedy po raz pierwszy  rzucono mnie do walki w jakimś systemie którego nigdy nie widziałem na oczy, kiedy wręczano mi pierwsze odznaczenie i awanse za wierną służbę Imperatorowi i poświęcenie. 

-Mniejsza z tym, gdzie jest najciekawsza część raportu...

-Jest... cel zadania.

"W systemie planetarnym Enny zarejestrowano wrogie działania militarne, niestety nie znaleziono żadnej informacjii mówiącej  coś na temat agresorów. Istnieją przypuszczenia, że to dawni  słudzy Imperatora, którzy dopuścili się zdrady. Waszym celem jest infiltracja Enny, rekonesans oraz zdobycie jak największej ilości informacjii. Przydzielamy Ci drużynę skautów. Oczekuj na dalsze rozakzy.
       
          Niech żyje Imperator!"

-Nie jest tak źle, wolałbym skopać pare zielonych tyłków ale zadanie to zadanie...

Okręt zbliżał się do punktu wyjścia z Rynn's World. Dzwonki pokładowe oznajmiły gotowość do skoku. Gleistes otworzył grodź i zają swoje miejsce na czas przejścia przez systemy pogrążając się w rozmyślaniach nad taktyką i co może go spotkać na Ennie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kapelan stał wśród Marines i mówił do nich...

-Kosmiczny Marine jest jak skalny blok. Kiedy blok leży na równinie, w harmonijnym  otoczeniu - tkwi w miejsc. Ludzkość może stawiać wokół swoje domy i najsilniejsza wichura nie sprawi, by zostało zniszczone to, co zbudowano. Lecz kiedy znajduje się na zboczu, może ujawnić swoją moc i stoczyć się wprost na przeszkodę, która zakłóca jego spokój. Kosmiczny Marine - podobnie jak blok leżący na stoku - może stać się niszczycielem, którego nic nie powstrzyma!

Poraz kolejny dzwonki odezwały się na pokładzie informując o zbliżającym się punkie wejścia do systemu Enny. Gleistes ponownie zają swoje miejsce i myślał o tym, że Enna jest tuż przed nimi, tylko ostatni skok i będą na miejscu.

-Pamiętajcie, niech wasze Szkarłatne Pięści pewnie dierżą broń, wasz wzrok niech będzie natchniony przez samego Imperatora by skutecznie razić wrogów, a w walce niech wiara w niego dodaje wam sił!

-On naszą tarczą i naszym obrońcą!

-Za Imperatora!

W tym momenice doszło do skoku. Po krótkiej chwili, gdy ledwo znaleźli się w systemie  Enny na całym pokładzie razem z pulsującym czerwonym światłem  rozległ się alarm bojowy. Było jednak już za późno by cokolwiek zrobić.  Marinse napotkali zbyt dużo jednostek  wroga. Okrętem Kapelana Ariciusa targały tylko eksplozje.

Resztę wydarzeń pamięta jak przez mgłę. Zabrano ich z miejsca, w którym ujrzeli po raz pierwszy Ennę by później postać w pancerzu szturmowym wtrąciła wszystkich do celi. Niewiedzieli jeszcze co czeka ich dalej...

- Sprawność sumaryczna bazy 3%. Sieć czujników uszkodzona. Wykryto intruzów w strefach :
01100101 01101110 01110100 01110010 01111001,
01100010 01100001 01110010 01110010 01100001 01100011 01101011 01110011,
01110010 01100101 01100001 01100011 01110100 01101111 01110010

- Strefa 01100011 01110010 01111001 01110000 01110100 nienaruszona.
- Strefa 01110010 01100101 01100001 01100011 01110100 01101111 01110010 nieaktywna.

- Rozpoczęto algorytmy odbudowy wg hierarchii stref. Nano-skarabeusze aktywowane.
- Canoptek-skarabeusze aktywne za dwa nano-cykle. Procedury odtworzenia stref.
- Odtworzenie stref do wydajności 23% za pięć mikro-cykli.
- Pełna odbudowa....... dwa cykle.

Thanatos przesłał swój glif akceptacji. Wszystko było w ramach akceptowalnych parametrów.
Jego aktywni wojownicy jednoczneśnie potwierdzili wybrany protokół ataku:
01101011 01101001 01101100 01101100 00100000 01100001 01101100 01101100
Opór żywych będzie jak zwykle bezcelowy.

Ostatnio edytowany przez Xyxel (2013-10-12 22:49:01)

Cadre Fireblade Out'un przemykał się od cienia do cienia. Forteca ludzi przypominała śmietnisko i te małpiszony nie mogły dostrzec nawet mijającego ich o kilka kroków wojownika. Bunkier, który miał stać się jego celem okazał się dobrze chroniony, dziesiątka marines i piętnastu ubranych w zielone pancerze ludzi, zbyt wielu.
Sam nie był pewny co może zrobić, ucieczka z transportu mogła okazać sie bezcelowa, nie zdobędzie tych danych. Już wczoraj miał nadzieję że mu się uda, zamieszanie spowodowanie przez atak necronów wydało się doskonałą okazją, jednak zbyt wielu ludzi kręciło się przy dziale, zbyt wielu.
Wyznawcy mrocznych bogów odparli natarcie odlanych ze stali wojowników i umocnili się w razie dalszych ataków. Żaden jednak nie odważył się podejść do któregoś z władców podziemi. Out'un mógł tylko czekać, większe dobro sprzyja tym którzy podporządkowują się jego wskazówkom.
Out'un miał wrażenie że wśród ludzi zapanowało jakieś poruszenie. Trzeba będzie ich niepokój przekuć we własny sukces, pomyślał kontynuując przemykanie ku lepszej pozycji do ataku.

cdn.

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-10-13 17:46:13)

Duriel ogłuszył Bernfinna potężnym ciosem i syn zimy upadł w piach. Upadły miał się właśnie rozprawić z wilczym lordem, gdy wpadł w niego jakiś młody kapitan, Marcus Finn okładał pancerz terminatorski swoim power swordem, nie mogąc zrobić mu krzywdy. Duriel ze złośliwym uśmiechem złapał wrzeszczącego dowódcę Niebieskich Smoków i wyrwał obie ręce ze stawów swą potężną rękawicą, miał wrócić do wciąż nieprzytomnego wilczego lorda gdy bardziej wyczuł, niż usłyszał metaliczny klekot. Zdumiał się, widząc żelaznych ludzi, stojący między nimi odziany był w zdobny płaszcz i nosił potężny oręż.
Terminator nawet nie zawachał się, rzucił się ku księciu podziemi by znaleźć śmierć lub chwałę zrównym sobie przeciwnikiem. Wkoło Tactical Dreadnought Armour zamigotało błękitne światło i nagle sceneria zmieniła się. Znów był na okręcie 'Erberus', z którego wrzucono go w wir bitwy. Wściekł się, zabił trzech marines nim się uspokoił, wtedy ktoś mu wytłumaczył że ludzie lorda Natanaela zaczeli odwrót, wschód słońca już blisko, nie mogli ryzykować.
-Nie ważne, nie przeszkodzi to w wykonaniu wielkiego planu. Wszystko już prawie gotowe i nikt nas nie powstrzyma. -powiedział patrząc przez bulaj ku powierzchni ku której sunęły transportery zwabione bezpiecznym lądowiskiem- A ciebie jeszcze dorwę!

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-10-15 12:16:24)

Mont'yr walczył na szczycie fortu z ciężko uzbrojonymi marines. Ich prymitywne pancerze z trudem poddawały się jego broni krótkodystansowej i komandor obawiał się że jego wysłużony battlesuit może długo nie wytrzymać tak intensywnej walki. Na szczęście po jakimś czasie inni marines, tym razem chyba ci dobrzy, wspięli się po murze i pomogli Mont'yrowi. Po dobiciu ostatniego ze zmutowanych Gue'la komandor miał zeskoczyć na niższy poziom fortu i rozstrzelać nowo przybyłego marines chaosu. Nie udało się to jednak, stary i podniszczony pancerz odmówił odpalenia silników skokowych. Dowódca chciał już zeskoczyć z dachu w tradycyjny sposób, gdy nagle w "kabinie" zapaliły się ostrzegawcze diody, po niecałej sekundzie, za sprawą systemów ewakuacji, Mont'yr został wystrzelony z kombinezonu. Przez moment spadał z dachu fortu goniony podmuchem eksplozji która rozerwała jego stary, dobry battlesuit. Następnie wszystko zgasło.
Obudził się kilka dni później. Jak się dowiedział od jednego ze swoich wojowników ognia spadł do jednego ze zniszczonych więzień, gdzie cudem przeżył zabójczy dzień tej planety. Po wielogodzinnych poszukiwaniach został odnaleziony. Co ważniejsze odnaleziono również innych żołnierzy jego rasy, jakieś podniszczone XV88 i nawet w miarę sprawną piranię.

-A więc podsumowując, panowie mamy tu do czynienia z herezją i to na skalę całej planety. -Bernfinn stwierdził, oczywisty dla wszystkich fakt i podrapał się po bandarzu okalającym całą prawą stronę jego głowy. Rana swędziała niemiłosiernie i choć konsyliarz mówił by zostawić ją w spokoju to był on jednak Dark Angelem, co oni mogą tam wiedzieć.- Czy ktoś ma jakiś pomysł, co możemy z tym zrobić?
-Otrzymałem-wszyscy zwrócili wzrok ku Welazowi, poobijany i wyraźnie wycieńczony został wwieziony do pomieszczenia na wózku, jego czaszka była gładko wygolona, jak po operacji, a nos wyglądał na nastawiany- raport, który może panów zainteresować. Członkini Adepta Sororitas, wieloletnia przyjaciółka i sekretarka zdekapitowanego sir Gregora, zmarła właśnie w skrzydle szpitalnym. -Kilkoro z obecnych pochyliło głowy i wykonało gesty modlitwy.- Całe szczęście, przed tym smutnym wydarzeniem, udało się nam z nią skomunikować drogą psioniczną.
-Przeprowadziłem z nią krótką pogawędkę.- wtrącił schowany dotąd w cieniu Librarian i gdy podszedł do holomapy planety, jego pięknie zdobiony, niebiesko pomalowany power armor wychynął spod szarego płaszcza.- Grażyna, gdyby nie rany które jej zadano także na duszy, była naprawdę miłym towarzyszem rozmowy. Jednak, udało mi się dowiedzieć iż podsłuchała rozmowę dwóch spośród Noise Marines, nie proście mnie bym wspominał w jakich okolicznościach to się stało, proszę. W każdym bądź razie, dzięki tej wiedzy możemy wnioskować jakoby źródło herezji leżało daleko na północy. Sądzę że jest to gdzieś... tutaj. -stwiercił wskazując opancerzonym palcem punkt na zielonkawej holomapie.
-To spory kawał drogi- wtrącił Cael Thal- Ale jeśli taka wola Imperatora..
-To tylko pogłoski!- wszedł mu w słowo Bernfinn Syn Zimy- Wyślemy wojska 'gdzieś tam' w poszukiwaniu niewiadomo czego, znów. Z resztą, dlaczego miałbym wierzyć słowom Dark Angela..
-Bo twoje wszyscy inni mają za nic- Odparł Cael Thal.
-Tak? Gdyby nie to coś na mojej głowie to już teraz rzuciłbym Ci rękawicę!
-Gdyby, gdyby, gdyby.. - Gleistes Aricius przytrzymał Syna zimy za ramiona, a Bernfinn zrobił się czerwony z wściekłości. Marcus Finn zabrał głos.
-Panowie, sprawa jest poważna. Gdy utniemy głowę herezji będziecie mogli pojedynkować się do woli.- stwierdził wskazując mechanicznym palcem ku holomapie. Bionika wydawała się służyć mu bez zarzutów- Pułkowniku Welaz, skąd mamy wiedzieć że tam jest to czego szukamy?
-Za potwierdzenie słów brata Librariana może służyć ten oto meldunek. Pozwólcie że przeczytam wam co przysłał nam patrol.- co mówiąc spojrzał znacząco na Bernfinna-*Mówi starszy plutonowy Franz Eunus, patrol numer taktyczny W-39. Czy ktoś mnie słyszy?* Tak słyszymy cię, tu Cthonia's Tears.*Mamy kontakt, powtarzam, mamy kontakt, z arcywrogiem. Silny oddział taktyczny space marines. Czekam na wytyczne.*Nie podejmować walki i kontynuować zwiad w pierunku północ, północny zachód.*Przyjąłem- Tutaj jakieś pomniejsze raporty o natknięciu się na przeciwnika. Ich Tauros Venators pomknęły w wyznaczonym kierunku unikając starcia. Stwierdzają że mimo że w godzinach gdy powinno być już jasno to dym wulkaniczny przesłania słońce. Raport o tym że kończy im się paliwo na powrót i że muszą zacząć zawracać. Bla bla bla.. Jest! *Mówi starszy plutonowy Franz Eunus, patrol numer taktyczny W-39.* Tu Ctonia's Tears, słyszymy cię słabo, mów głośniej*Tu patrol W-39/niewyraźne/kaś anomalia*Jeszcze raz powtórz*TO JAKAŚ /niewyraźne/ ANOMALIA, PORTAL, CZY /niewyraźne/IE CO!*Opisz co widzisz*BŁĘKITNY KRĄG, ŚWIECĄCY WEWNĘTRZNYM ŚWIATŁEM. JAKIEŚ POSTACI WYCHODZĄ Z NI/niewyraźne/ WRÓĆ! ONE WZBIJAJĄ SIĘ W POWIETRZE. /niewyraźne/ MAĆ, LECĄ KU NAM. GOCKI, RURA!*- Chyba rozumieją panowe wagę tego co właśnie usłyszeliśmy?- wszyscy skineli głowami i nikt się nie odezwał, każdy kalkulując właśnie odczytane słowa. Pierwszy ciszę przerwał, milczący jak dotąd Cadre Fireblade Out'un. Ludzka mowa nie była mu obca, choć miał wyraźne problemy z językiem obcej mu rasy.
-Ty smutne wieść przynosisz. Planeta chora, Tau pomoże wam ją uzdrowić. Moje oczy widzieć że wy tej pomocy potrzebować.
-Wasze wsparcie będzie przydatne Cadre Fireblade, lecz jaka jest cena tej szczodrości?
-Ja nie niebian.-stwierdził z namaszczeniem- Wy nazywacie to karpitan.
-Kapitan.
-Jak? Kapitan? Ja tylko kapitan, ja przekaże to góra. Cena tanio, my utkneli tu, jeśli planeta umrze, my tuż po.
-Wspaniale- podsumował Marcus Finn zaciskając swoją bioniczną głoń w pięść- ale musimy się śpieszyć, a jeśli nie chcemy znów stracić GW99800101065 to musimy zostawić tu spory garnizon. Tak więc dysponujemy dość wątłymi siłami.
-Słusznie, jakieś propozycje?
-Ja chyba mam pomysł- stwierdził Syn Zimy. -Zanim to się zaczęło, wysłaliśmy dość spory kontyngent na północny wschód, ku Manufactorium.
-Z Manufactorium nie mamy kontaktu, nie wiemy co się tam dzieje i jaką siłą wciąż tam dysponują.
-On ma rację, bracie Librarianinie. -Welaz wypowiedział to o czym każdy ze zgromadzonych pomyślał- Musimy sie tego dowiedzieć. Nasz pierwszy cios musi być wymierzony w oblężoną fabrykę i to jak najszybciej. Jeśli te raporty mówią prawdę to wróg za każdą godziną staje sie silniejszy. Po za tym nie możemy sobie pozwolić na to by fabryka wpadła w niepowołane ręce. W tym momencie liczy się czas. Wyruszamy za godzinę, jeśli nic nie pójdzie źle to będziemy na miejscu dwie godziny przed świtem.
-Po co to ryzyko? Skąd możemy wiedzieć czy jest oblężona? Mogła paść, albo Rodgierd mógł ją poddać.
-Na Imperatora, obyś się mylił.

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-10-18 12:33:59)

Ithiel, Ranger plutonu Ath-Nort, skinęła nieznacznie na na swych towarzyszy. Torten i Gruiel podsuneli się bliżej dowódcy obserwującego równinę ze skraju pagórka. Przekazali sobie kolejno lornetkę, przez którą Ithiel obserwowała nieprzyjaciela
-Co o tym sądzicie?
-Wygląda na to że Ith-Amnah nie jest taka opustoszała jak sądziliśmy.
-Dokładnie, nie dość że małpy zerwały pieczęcie z grobowców, to jeszcze udało im się przynieść tu zarazę chaosu. Tylko ich rodzaj potrafi coś tak spaprać. Co z tym zrobimy pani?
-Wysłano nas z Craftworldu, bo Farseer Folsh wyczuł drganie osnowy. To mi wygląda na przepychankę o jakąś fabrykę. Podobno wczoraj w fortecy na południu miały miejsce walki. Na razie czekamy na rozwój sytuacji. Jakie są szanse że nas tu wykryją?
-Znikome pani- odparł wskazując palcem martwych, choć zmutowanych, space marines- Nawet nie wiedzieli że umierają, mamy kilka godzin do zmiany warty. Możemy więc tu jeszcze troche zabawić.
-Doskonale, zajmijcie pozycje i bądźcie czujni.

Marcus Finn zobaczył otwierające się drzwi, skrzypiąca bariera otworzyła się wpuszczając do ciemnego pomieszczenia snop światła. Marine zmrużył oczy i przez palce zobaczył dwie rosłe, brodate postaci. Przez głowę przemknęła mu krótka myśl, marines
-No! Rusz się, nie czas na spanie.
-Goron ma rację, wstawaj! Będziesz miał okazję przydać się do czegoś. -Dopiero teraz oczy Błękitnego Smoka, wcześniej oślepione, rozpoznały w rozmówcach dwóch heretyków. Ich pokryte dziwnymi symbolami pancerze przyozdobiono skórami i zbeszczeszczono. Symbole kompanii na, lewym ramieniu, zastąpiła żółto malowana gwiazda chaosu. Upadłe wilki, czy też Lisy- jak kazali się tytuować na cześć swojego dowódcy, wyciągneli Marcusa z celi, krępując mu ręce.
Rudobrody Goron pchnął więźnia i ruszyli wolnym krokiem, przez noc. Mijali zdewastowane budynki, w paru oknach teńczyło światło, nie elektryczne, najwyraźniej płomień, ognisko. Na blankach słychać było krzyki i wiwaty, z za nich noc przeciął ryk jakiejś abominacji. Stojący na górze marines skierowali, najwyraźniej, reflektory na dziedziniec wewnętrzy, tu na dole było kompletnie ciemno.
-Tak, napatrz się, tobie też będą tam kibicować. -Wtrącił siwobrody strażnik, gdy spostrzegł że Błękitny Smok patrzy w górę.
-Jak to..
-Przestańcie gadać. Przyśpiesz, bo utnę ci stopę.-przerwał Marcusowi Goron- Skacząc na jednej nodze, zrobisz większe show. Co o tym sądzisz marynarzu.. -Marcus nie odpowiedział na zaczepkę, choć przyśpieszył kroku. Lisowczycy ruszyli za nim gdy, uderzył w nich zielony cień.
Uderzył szybko i tamci nie zdążyli nawet zareagować. Staranował Gorona i gdy tamten się przewrócił, zdzielił jego towarzysza gazrurką w nieosłonętą głowę. Siwobrody lis upadł na ziemię bezwładnie. Goron zdążył jedynie odwrócić się na plecy, wyrywany z obięć z pierwszego szoku i zaskoczenia, gdy Marcus potężnym kopniakiem zmiażdżył mu czaszkę.
-Marcus Finn, Blue Dragons.
-Cael Thal, Dark Angels.- wymienili uścisk dłoni.
***
Tacjan ryknął cieńkim, złośliwym śmiechech, gdy walczący przebili się nawzajem mieczami. Salamandra i Wrona leżeli teraz w kałuży krwi i kilku niewolników uwijało się przy zabraniu ścierwa z areny. Na różowy, zdobiony złotymi ornamentami, pancerz Tacjana polało się wino gdy przechlił pokaźny bukłak do ust i Dziecie Imperatora zakrztusiło się pitym zbyt łapczywie czerwonym trunkiem. Tacjan odkaszlnął i splunął w dół muru na którym stał wraz z towarzyszami. Było ich pięciu, szósty zginął podczas zdobywania umocnień, Felicjan- tak, już przwie zapomniał jak mu było na imię.
Tacjan spojrzał z pogardą na rozbitą bramę, gdzie usadowił się Obliterator, Iron Warriors, splunął po raz wtury. Wiele ich teraz dzieliło, choć kiedyś byli braćmi, pamiętał. Spojrzał ku cytadeli na której dachu rozgościli się Havocy, przewaga siły ognia i osobisty rozkaz Natanaela wystarczyły by nie rzucili sie sobie wzajemnie do gardeł. Nie dało się jednak uniknąć wzajemnych złośliwości i brzydkich psikusów. Drugi pluton dzieci feniksa znalazł wczoraj martwego towarzysza, oczywiście zaogniło to tylko sytuację. Tacjan stwierdził że miłoby było gdyby Natanael przybył w końcu do fortu, jak zapowiadał i rozładował napięcie. Z drugiej strony nie uśmiechała mu się dekapitacja, tym bardziej dokonana na jego własnej szyi.
Z zamyślenia wyrwał go krzyk ekstazy pozostałych dzieci imperatora. Na arenę wypchnięto całkiem niebrzydką kobietę ubraną w power armor. Płakała i utykała z każdym krokiem, stała tam sama i nie dano jej żadnego przeciwnika. Tacjan uśmiechnął się, gdy otworzyły się stalowe drzwi wychynął z nich chaos spawn siekąc wściekle mackami. Zaśmiał się i zawył opentańczo widząc jak Adepta Sororitas podnosi z ziemi pordzewiały miecz i staje do walki.

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-10-31 13:05:33)

Out'un mijał właśnie coś w rodzaju pompy, widział kiedyś jak kasta ziemi stawia coś podobnego. Zadaszenie samego urządzenia obsadzone było przez opancerzonych w prymitywne zbroje dzikusów, ale u podstawy był prawie niewidoczny. Wyszkolenie i lata doświadczenia dawały mu przewagę nad tymi pokracznymi stworami, które nie wiedziały nawet o jego obecności. Spojrzał za stertę śmieci która oddzielała go od odzianych w zielone pancerze ludzi. Ci mniejsi wyglądali jeszcze bardziej żałośnie od tych potężnie umięśnionych, było ich jednak piętnastu. Piętnaście razy zero. Uśmiechnął się do siebie, ale radość szybko zniknęła z jego twarzy, gdy za plecami usłyszał dźwięk metalu stukającego o beton. Odwrócił się i zobaczył żarzące się w ciemności oczy pełne nienawistnej czerwieni. Necron wyjął z brzucha miecz i właśnie męczył się z włócznią. Przebity włócznią mechaniczny człowiek, którego mijał wcześniej, rozbudził się. Nie, to nie możliwe, widział jego uszkodzenia, żadna istota nie wytrzymałaby czegoś takiego. Ale on przecież nie był żywy. Out'un wymknął się ze swojej kryjówki ku dziurawemu rurociągowi. Śmierdziało tam, jednak oferował on większą ochronę niż przestrzeń współdzielona z maszynoczłekiem.

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-10-31 17:37:04)

Duriel zmaterializował się tuż za bramą warowni. Obejrzał za siebie i zobaczył Defilera, rażącego battlecanonem nową załogę fortu. Byłą załogę fortu, poprawił się. Potężna eksplozja wstrząsnęła cytadelą, a ziemia pod stopami Duriela zadrżała, gdy pocisk trafił cel. Kątem oka, dowódca Erberus'a dostrzegł biegnącego ku bramie noise marines. Astartes krzyknął krótko gdy jego ciało przeszył błękitny pocisk z rozgrzanej i zjonizowanej masy.
Duriel ruszył do wnętrza warowni, musiał zdobyć nieco czasu, słyszał już opentańcze krzyki biegnących ku nim abominacji. Teminatorski pancerz krępował jego ruchy, mimo to ochrona którą oferował warta była sewej ceny. Potężna piła owinięta wkoło jego prawej pięści poszłą w ruch, tnąc i siekąc lwy i wilki..

Duriel ogłuszył Bernfinna potężnym ciosem i syn zimy upadł w piach. Upadły miał się właśnie rozprawić z wilczym lordem, gdy wpadł w niego jakiś młody kapitan, Marcus Finn okładał pancerz terminatorski swoim power swordem, nie mogąc zrobić mu krzywdy. Duriel ze złośliwym uśmiechem złapał wrzeszczącego dowódcę Niebieskich Smoków i wyrwał obie ręce ze stawów swą potężną rękawicą, miał wrócić do wciąż nieprzytomnego wilczego lorda gdy bardziej wyczuł, niż usłyszał metaliczny klekot. Zdumiał się, widząc żelaznych ludzi, stojący między nimi odziany był w zdobny płaszcz i nosił potężny oręż.
Terminator nawet nie zawachał się, rzucił się ku księciu podziemi by znaleźć śmierć lub chwałę zrównym sobie przeciwnikiem. Wkoło Tactical Dreadnought Armour zamigotało błękitne światło i nagle sceneria zmieniła się. Znów był na okręcie 'Erberus', z którego wrzucono go w wir bitwy. Wściekł się, zabił trzech marines nim się uspokoił, wtedy ktoś mu wytłumaczył że ludzie lorda Natanaela zaczeli odwrót, wschód słońca już blisko, nie mogli ryzykować.
-Nie ważne, nie przeszkodzi to w wykonaniu wielkiego planu. Wszystko już prawie gotowe i nikt nas nie powstrzyma. -powiedział patrząc przez bulaj ku powierzchni ku której sunęły transportery zwabione bezpiecznym lądowiskiem- A ciebie jeszcze dorwę!

Lesta wszedł do podziemi, zniszczony bunkier i rozbita brama prowadziły do wnętrza fabryki i obrońcy nie mogli już go powstrzymać. Warpsmith kopnął jednego z dwóch poległych marines, przewracając go na plecy, odznaczenia świadczyły że był on kiedyś kapitanem. Przykucnął nad truchłem i przeszukał jego zasobniki, lecz po chwili zfrustrowany wstał i splunął na Purity Seal. Opanował jednak emocje i skierował się w głąb kompleksu, zakładając hełm. Co pewien czas zatrzymując się i przeszukując martwych Astartes ignorował jednak zwłoki gwardzistów. Fabryka, którą loyaliści uczynili swoją kryjówką wyglądała na z dawna opuszczoną i jej korytarze pełne były wilgoci. Szczur przemknął się tuż przed Lesta'em i marine poświęcił mu niewiele więcej uwagi niż zwykł poświęcać swym niewolnikom, czekajacym na zewnątrz. Warpsmith zatrzymał się zdumiony, wsłuchał się w kapanie i we własny oddech, zamknął oczy nasłuchując, ale szuranie ustało. Astartes podszedł miarowym krokiem ku stercie skrzyń, spod których docierał go absorbujący dźwięk. Ciemniejszy ślad rysował się na spękanym betonie i marine przykucnął, nabierając odrobinę cieczy na palec, po czym roztarł ją sobie między kciukiem a wskazującym sprawdzając konsystencję. Marine przystawił sobie palce do nosa, choś wiedział już że to świeża krew. Warpsmith podniósł się z kucek wyjmując i odbezpieczając bogato zdobiony boltpistol. Szuranie wróciło, choć tym razem intensywniejsze, Lesta poszedł krwawym tropem, bez pośpiechu. Wiedział że czas jest jego sprzymierzeńcem.
Znalazł go opartego o ścianę. Czarno biały pancerz, zdobiony symbolami boga-maszyny był wyszczerbiony w kilku miejscach i techmarine wyraźnie nie miał siły czołgać się dalej. Serworamiona były połamane, bądź ceramstal wygięła się, ponadto ubytek krwi i zmęczenie najwyraźniej robiły swoje. Lesta podszedł do Mortifactor'skiego techmarine i wycelował pistolet w jego nieosłonioną skroń. Astartes próbował się bronić, lewą ręką odsunął pistolet, leczy był zbyt słaby aby zdobyć sie na więcej. Marine znów wycelował
-Dam ci wybór, którego ja nigdy nie miałem- Lesta wycedził uśmiechając się pod hełmem. Techmarine spojrzał na niego nieprzytomnymi oczyma, przymknął jedno oko i po chwili skrzywił się dając do zrozumienia że wie z kim ma do czynienia. Brak kilku zębów i nie odebrał mu jednak poczucia humoru,
-Wybacz, ale twoja matka mnie nie interesuje. Spytaj pozostałych- stwierdził omiatając kikutem prawego ramienia halę- któryś z chłopaków pewnie okaże się za tyle żwawy by nie miała powodów do narzekań. -Boltpistol odezwał się i ściana za głową Astartes zabarwiła się na purpurowo. Lesta przeklął, doszedł do wniosku że jego podkomendni będą musieli zostać uświadomieni, dlaczego rozkaz 'zabić ich wszystkich' powinien być wykonywany z większą skrupulatnością. Pamięć podpowiadała mu że powierzył to zadanie ludzkim niewolnikom i ich dowódca poniesie tego konsekwencje. Astartes przykucnął po raz kolejny i wyjął zasobnik z powiększającej się kałuży krwi. Uśmiechnął się kwaśno gdy jego palce natrafiły na oprawioną w skórę, wzmocnioną stalowymi zdobieniami księgę. Wielki napis na okładce głosił 'Księga przychodów i strat'.
Otworzył ją i przekartkował, setki stron pokryte niewiele wartymi danymi o dawno zapomnianych sprawach i spisane rónymi charakterami pisma. Nagle, mniej więcej w połowie treści trafił na notatkę odbiegającą od pozostałych, była napisana bardziej drobnym pismem od wcześniejszmy, leczni nie to przyciągnęło uwagę Lesta, a brzmiała ona tak:

710.M34++++++++++
Rodgierd Batrine-Mortifactor's

Dzień szósty, ranek
wczoraj straciliśmy Arnus'a i prowadzenie księgi, jak i cała fabryka, spadło na moje barki. Z racji wstrzymania produkcji, na czas oblężenia, postanowiłem zapisać tu historię jego przebiegu. Arnus, brat którego doświadczenie było dla nas ostoją, legł wczoraj nie chcąc oddać fabryki /zamazane/ił go upadły o imieniu Ronald.

Dzień szósty, wieczór
Ronald dotrzymał słowa, zebraliśmy poległych, nadszedł wieczór i tamci wciąż nie nacierają. Może to jakiś podstęp.. Czyżby kolejna sztuczka chaosu?

Dzień siódmy,
wciąż nie atakują, ale coś się święci. Zaobserwowaliśmy jakieś poruszenie w ich obozie

Dzień ósmy,
wczoraj nie było czasu na pisanie. Ronald znów wezwał nas do rozmów, odmówiłem, na co rzucił ku fortowi przyniesionym tobołkiem i zwyzywał obrońców...

Lesta podniósł oczy znad lektury i stwierdził że później, w swoich kwaterach, dokończy. Od tamtych wydarzeń minęło ponad pięć tysięcy lat, był jednak ciekaw jak potoczyły się losy oblężonych. Po za tym dalsza historia fabryki mogła okazać się nad wyraz przydatna.

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-11-18 11:13:37)

Zalew napisał:

-Żyjemy.-zdążył wydusić z siebie Techmarine, po czym zapaskudził ziemię przed stopami chaplain'a.

Fuj! W jakim sensie "zapaskudził"?

Dzięki Eragon za dołączenie do pisania opowiadań. Wiem że pierwszy krok jest najtrudniejszy, ale następnym razem nie krępuj się, korzystać z moich postaci, i pisz bujniej..

Sen, równie zasłużony co konieczny zmógł Rodgierda. Przekrwione, podkrążone oczy skryte w głębi wychudzonej twarzy nie wyglądały najlepiej i apothecary, pochodzący z różnych zakonów, zgadzali się co do tego że ciągnące się od miesiąca oblężenie odcisnęło swoje piętno na marines. Od kiedy do fabryki przebili się, po raz pierwszy, wojownicy imperium obiekt był przepełniony i co ważniejsze głodny. Dzielący z Rodgierdem pomieszczenie marine poległ w bitwie, jednak nie było tajemnicą jakoby dowodzący obroną Astartes nie zaznał snu już trzecią dobę. Jadł natomiast jeszcze rzadziej oddając swoje racje podkomendnym, którzy kochali go szczerze i byli mu oddani aż do samego końca. Na wieść o 'niedyspozycji szefa' w szeregach obrońców podniósł się lament i wielu z nich zaczęło koczować pod jego kwaterą oczekując wieści o poprawie jego stanu. Gdy po kilku godzinach techmarine ocknął się i stwierdził, cytuje 'Śmierdzieliście tchórzem chłopaki, tak bardzo że aż mi się zrobiło niedobrze. Jednak zadanie wykonaliście. Żołnierze imperium, jestem z was zadowolony...'. Rodgierd leżał teraz na swoim łóżku, podłączony do kroplówki i wracał do zdrowia pod okiem apothecary z Blue Dragons, podczas gdy siły które przełamały oblężenie przegrupowywały się szykując do natarcia w kierunku północ- północny zachód.

Emperor Protects

Patrol W-39, oznakował na mapach punkt w którym widziano anomalię, wojska imperium zmierzają zamknąć wrota terroru, raz na zawsze. Wspierane są przez Tau i przemyjakących w cieniu sprzymierzeńców..
***
Rodgierdowi natomiast przyśnił się dziwny sen- był w nim wulkan, portal i tańczące w koło postaci. Była mowa o krwi każdego z pierworodnych i dwudziestu marines o związanych dłoniach. Było wielkie zło, które budzi się na północy. Była ciemna ponura przyszłość gdzie istnieje tylko wojna.
***
Zapraszam do czytania, pisania, grania

Ostatnio edytowany przez Zalew (2013-11-29 01:29:10)

Turel słabł i Amy nic z tym nie mógł począć. Aura dumy i wyniosłości prysła niczym bańka, a piąty bibliotekarz Skały majaczył często. Wyrwane nogi opalono co prawda żywym ogniem, jednak wdała się gorączka. Upadli podali mu jakieś pastylki, wyraźnie potrzebowali ich żywych. Amy, zachował przytomność przez większość czasu, choć nie było to miłe doświadczenie- demony które upadli uwięzili w płytach świętego niegdyś Land Raidera szeptały w jego głowie pchając go coraz dalej na skraj szaleństwa. Pojazd, w którym skuto ich i uwięziono, kilkakrotnie zatrzymywał się, zbierając kolejnych 'pasażerów', a byli to głównie cywile. Zaskakująco wielu cywili, żaden z nich jednak nie wiedział czemu ich oszczędzono, choć byli zgodni co do tego że pozostałych mieszkańców mordowano bez litości i pozostawiano by tornado zatarło tropy.
Kilka dni wcześniej z zewnątrz dało się słyszeć strzały i wybuchy, potężne eksplozje ryły ziemię wkoło maszyny. Amy słyszał też ryk jakiegoś wielkiego monstrum i trzepotanie skrzydeł, nie mógł jednak dostrzec czym to było. Nie wiedział też czy walczą z nim, czy przeciw niemu. Było to jednak dawno, Land Raider sunął i sunął przez pustkowie, a Astartes stracił hełm i nie mógł ocenić upływu czasu. Mimo starań upadłych kilku z cywili zmarło. Hank- raniony odłamkiem w skroń i jego córka Skayler- która zaczęła mutować w niekontrolowany sposób. Pilnujący ich wtedy marine użył określenia 'Gal Vorbak', a odziany w terminator armor dowódca stwierdził krótko 'bezużyteczna'. Teraz jednak dojechali najwyraźniej do celu. Odczepiono ich i wypędzono na otwartą przestrzeń. Amy nie od razu przyzwyczaił się do światła. Pierwszym więc co odczuł był drwiący śmiech rosnący w miarę jak kolejni marines zauważali ich obecność. Jasność która ich oślepiła nie była jednak światłem dnia, a łuną bijąca znad rozgrzanej do czerwoności lawy. Dostrzegł to wyraźnie, że w koło kika jest jezior wypełnionych przez płynącą skałę, tak jak i żarzący się na niebiesko krąg. Turiel otworzył półprzytomne oczy i wyszeptał 'portal al infierno'. Zawleczono ich tuż pod sam jaśniejący krąg i ten który nosił pancerz terminatora przykląkł na jedno kolano przed odzianym w fioletowe szaty śmiertelnikiem. Widok ten zdumiał Amy'ego, jak ten brodaty śmiertelnik skłonił do posłuszeństwa tak potężnego wojownika. Jak ten, który oparł się magii Turel'a bać się może tego wychudzonego człowieka. Odpowiedź przyszła szybko- mężczyzna podszedł do bibliotekarza i chwycił jego brodę w swe wątłe palce skupiając się wyraźnie na marines. Początkowo nic się nie działo, lecz Turel zaczął szamotać się w panice, by po chwili z ust jego wypłynęła cienka stróżka błękitnej energii i wpadła do nozdrzy nieznajomego. Gdy Turel przestał się szamotać, nieznajomy wypuścił z ręki jego bezwładne ciało i spojrzał ku Amy'emu. Młody marine chciał uciekać, lecz dwóch upadłych przytrzymało go za ramiona, jeden z nich chwycił go za włosy. Brodaty podszedł do niego i gotknął dłonią jego policzków szczepcząc coś pod nosem. Amy nie rozumiał tych słów, lecz coś na dnie jego świadomości kazało spojrzeć w oczy nieznajomego. Teraz dopiero dostrzegł że są one całe czerowne, czerwone i głodne.

Lesta stanął przed postawionym na nowo łukiem portalu, tym razem położono go na ziemi, nie jak dwa tysiące lat wcześniej. Nie miało to jednak znaczenia. Tym razem nie było tu Mrocznych Aniołów, ani Niebieskich Smoków, ani Kosmicznych Wilków, ani wielu innych byli tu sami.. Rytuał został odprawiony i wrota wymiarów otowrzyły się raz jeszcze. Piętnaście bolterów zostało wymierzonych w bramę do królestwa dusz w razie gdyby coś poszło nie tak.
Nie byli jednak przygotowani na to co się stało. Z bramu ku niebu wystrzelił jak pociski, wylądował na ziemi i usiekł dwóch marines jednym machnięciem topora. Nim pozostali otworzyli ogień kolejny leżał martwy i tamten biegł już ku wydającemu szybkie komendy Lesta'cie. Warpsmith wycelował ku przeciwnikowi swój pistolet plazmowy i.. Z portalu wychynęła dłoń, wydała się wątła i niepozorna w porównaniu do tej demonicznej bestii jednak złapała się ziemi i z odchłani wychynęła głowa wielkością przypominająca ludzką, lecz o rysach kozła. Lesta wypalił z pistoletu, tamten odbił jednak pocisk swym żarzącym się żywym ogniem toporem i już miał się zamachnąć na Warpsmitha gdy w oczach bestii pojawiło się najpierw niedowierzanie, a później strach, gdy w środku torsu wykwitł mu miecz o wąskim ostrzu.
Kozłogłowy przekręcił ostrze, ciesząc się widokiem cierpiącego demona, i obserwował z zaciekawieniem jak tamten zapada się w sobie wracajac do krainy cienia. Gdy się jednak znudził tym widokiem spojrzał na Warpsmitha
-Jak długo?
-Sto trzy pokolenia, panie.
-Zamknijcie wrota i czas na nas. Wystarczająco wiele czasu zmarnowałem. Ciekawe czy anioły są dziś w humorze..
-Na co panie?
-Na zemstę.