Ciemność wypełniająca wnętrze podziemnej groty, niosła głośnym echem dźwięk tupotu dziesiątek stóp. Skrzypiące, drewniane koła wielkiego działa, stukały miarowo o skalne podłoże. Dwa wielkie cienie, pomrukiwały głośno, uspokajane przez niskiego osobnika, trzymającego w rękach długą, jarzącą się na zielono tyczkę. Fala za falą, ciemne sylwetki wychodziły z czeluści tajemnego przejścia, czym prędzej udając się w kierunku wyjścia z jaskiń.
    Droga z Hell Pit nie była łatwa, nie dla tych, którzy usiłowali ją pokonać bez wiedzy Starszych, nie dla tych, którzy byli dłużni swoim wierzycielom i nie dla tych, którzy większość tego co posiadali, zagarnęli innym.
Inżynier Squeek the Cunning był właśnie jedną z takich osobistości i doskonale wiedział ile wyrzeczeń, łapówek i poświęceń kosztowało wymknięcie się spod jarzma niesprawiedliwości i nieuprzejmości.
    Skaveni maszerowali najciszej jak to było możliwe, przywódcy oddziałów odpowiadali własnym futrem za powodzenie ucieczki z Hell Pit i starali się najlepiej jak potrafili, by rozkazy inżyniera były należycie wykonane.
    Squeek maszerował na czele swoich Stormverminów, ramię w ramię z ich przywódcą, doskonałym wojownikiem Sharpclaw'em. Szczuroludzie byli dobrze poinformowani i obeznani w terenie, dzięki informacjom doniesionym przez assassyna Black Tooth'a, który obecnie infiltrował miejscowy klan nocnych goblinów. Jaskinie były dziewicze, skaveni nie zdążyli w nich jeszcze zamontować oświetlenia, ani nawet założyć przyczółków, czy strażnic. Do tego, teren kontrolował klan Czerwonych Księżyców, który był bardzo liczny i skutecznie opóźniał prace adaptacyjne w tym rejonie.
Właśnie dlatego tą drogę ucieczki wybrał ostatecznie Squeek the Cunning, który wolał konfrontację ze zdziczałymi goblinami, niż borykanie się z problemami stwarzanymi przez własnych pobratymców.
    Inżynier pochodził z podziemnego miasta Karak-Ungor, gdzie przyszedł na świat razem z kilkunastoma braćmi. Był najsłabszy z nich i zapewne selekcja naturalna skróciła by jego życie diametralnie, jednak coś w Squeeku tak bardzo pragnęło istnieć, że mimo czyhającego zewsząd niebezpieczeństwa, jemu zawsze udawało się wynieść swoje futro cało z opresji.
Bracia i rówieśnicy zawsze dokuczali Squeekowi, był cherlawy, niski jak na skavena i miał wypłowiałe futro, aż dziw, że nie skończył jako niewolnik. Jednak mimo fizycznej słabizny, Squeek posiadał coś potężnego w swoim ciele, mózg, narzędzie, którym bardzo szybko nauczył się posługiwać.
    Wielki talent objawił się w Skavenie podczas małej prezentacji, którą urządził w Karak-Ungor znany inżynier Stormeye. Heros pewnego dnia został napadnięty przez dwóch assassynów w samym środku „Czarnej Dzielnicy”. Zabójcy byli poprzebierani za mnichów i korzystając z zasłony tłumu, podeszli do Stormeye na tyle blisko, by zadać mu skuteczne ciosy zatrutymi szpilami. Na ich nieszczęście, heros pod płaszczem nosił skomplikowaną zbroję, która ochroniła go od jednego z ataków. Zaalarmowani ochroniarze wdali się w bójkę z assassynami, ale Stormeye padł półprzytomny na ziemię, gdyż drugi cios był skuteczny i zaaplikowana przez niego trucizna, właśnie rozprzestrzeniała się po ciele szczuroluda.
    Świadkiem tego zdarzenia między innymi, był właśnie Squeek, który podreptał do leżącego, podniósł z ziemi dziwny przedmiot, który ranny wypuścił z rąk, oglądnął go, odciągnął jakąś dźwignię, wycelował w zbliżającego się assassyna i pociągnął za jakąś wajchę. Nastąpił wystrzał, assassyn padł martwy, drugi nie wiedząc z kim ma do czynienia uciekł, woląc nie ryzykować życiem. Stormeye myśląc, że ma do czynienia z członkiem klanu Skryre, ostatkiem sił poinstruował wystraszonego Squeeka, jak ma mu zaaplikować antytoksyny ze specjalnego podajnika i skomplikowanym scyzorem upuścić krwi w łokciach.
    Heros przeżył, ale zamiast być wdzięcznym za uratowanie życia, uwięził Squeeka i porządnie wybatożył za to, że ten ośmielił się dotykać jego sprzętu bez wyszkolenia.
Squeek stał się niewolnikiem, lecz miał na tyle szczęścia i sprytu, że bez przerwy towarzyszył herosowi, czerpiąc potajemnie wiedzę, przyglądając się eksperymentom, ucząc się czytać i w końcu tworzyć własne narzędzia w tajemnicy.
    Pewnego dnia, Stormeye nie wstał ze swojego kojca, znaleziono go martwego, a Squeek zniknął, wraz z najcenniejszymi skarbami herosa. Skaven wylądował w Hell Pit, gdzie nikt nawet nie próbował go szukać, poza tym Squeek w wylęgarni tworów klanu Moulder nie pojawił się sam, lecz w towarzystwie assassyna, który odtąd służył mu jak wierny pies. Ponoć w noc, kiedy assassyn uderzył na Stormeye, Squeek przeszkodził zabójcy, jednak darował mu życie i razem wykończyli herosa.
Dalsza historia Squeeka the Cunnunga to pasmo intryg, doświadczeń, testów i prób przetrwania w ciężkim do życia świecie skavenów. Inżynier uczył się z ksiąg Stormeye, konstruował, sprzedawał, kradł i kupował robiąc wszystko, by wzmocnić swoją pozycję wśród elity. Postarał się nawet, by zatrzeć ślady swojego rodowodu i dzięki sprytnym zagrywkom sprawił, że stał się rodowitym mieszkańcem Hell Pit.
    Nie był jednak z klanu Moulder, a jego wyszukane i nierzadko bardzo przydatne sprzęty, nie robiły takiego wrażenia, jak zmutowane świnie i psy, które były domeną tutejszych inżynierów genetycznych. Squeek pragnął potęgi, chwały i... potęgi, a tego własnymi siłami nie mógł osiągnąć. Zaczął więc bardzo bezczelnie wciskać się w środowisko najbardziej wpływowych skavenów, co przysporzyło mu wielu wrogów. Jednak ci szybko znikali, gdyż Squeek cały czas utrzymywał dobre stosunki z assassynem, któremu w czasie ucieczki z Karak-Ungor darował życie. Zabójca usuwał z drogi Squeeka każdego, kto nastawał na jego życie i majątek, niestety, to jeszcze bardziej zwróciło uwagę Starszych na poczynania inżyniera.
    Życie w Hell Pit stawało się monotonne, Squeek nie był w stanie osiągnąć zamierzonego celu, czasem już był bliski osiągnięcia swych marzeń, by nagle runąć w dół i zaczynać wspinaczkę po szczeblach władzy od nowa. Tak było do niedawna, gdy w łapy skavena wpadł stary krasnoludzki dokument, mówiący o skaveńskim artefakcie. „Arka rogatego szczura”, to hasło stało się dla The Cunninga obsesją. Zebrał duży majątek, za który wynajął wojsko, dzięki dobrym znajomościom, z Karak-Ungor sprowadził spaczdziało, sam również wyprodukował kilka sztuk ciężkiej broni, a wszystko to, by pewnej nocy, pod czujnym okiem przekupionych, lub uciszonych strażników wymknąć się z Hell Pit i wyruszyć na poszukiwanie upragnionej arki.

PS. Witam wszystkich serdecznie, chciałbym podziękować Omadanowi z to, że zechciał przygotować dla mnie i moich szczurków tą niebanalną kampanię. Wielkim dziełem był już sam fakt, że Omadan nakłonił mnie do grania w tak niegrywalny system jakim jest WFB, co może też dziwić tych, którzy mnie znają na tyle by wiedzieć, że daleki jestem od poświęcania czasu temu tworowi. Jednak nie zapeszając, Omadan bardzo skutecznie oszczędza mi bolączek niedopracowanego systemu, zapewniając jednocześnie tonę świetnej zabawy we wspaniałym towarzystwie.
Po pierwszym spotkaniu jestem bardzo pozytywnie nastawiony, szykuje się wspaniała przygoda, o czym cierpliwi przekonają się z raportów, które systematycznie będziemy umieszczać w temacie. Do przeczytania zatem, trzymajcie ciuki za moje szczurki... (wszelkie dotacje na rzecz kompanii Squeeka proszę przekazywać pocztą szczurową, jedyną walutą do przyjęcia są warptokeny, z góry dziękuję).

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-12-20 12:23:41)

Poddenerwowane gobliny rozpychały się stojąc w wąskich szeregach, ich tarcze i łuki stukały jedno o drugie robiąc w ciemności tyle hałasu, że i głuchego niedźwiedzia by obudziły. Boss goblinów jako jedyny nie wierzgał i nie kłócił się z sąsiadami, wpatrywał się w ciemność mrużąc oczy w skupieniu. Gdzieś tam z przodu, w głębi jaskini łaziły dzikie trolle jaskiniowe, zadaniem patrolu, było odgonienie ich od wejścia na teren klanu Red Moon's.
    Nagle, we wschodniej części jaskini wybuchło jakieś zamieszanie, gobliny momentalnie ucichły i zaczęły nasłuchiwać. Donośny ryk trolla oznajmił wszystkim, że stwory te na pewno są w okolicy, jednak dziwny huk i swąd niemytego futra upewnił zielonoskórych w przekonaniu, że oprócz trolli, w jaskini pojawił się też inny wróg, skaveni wyszli z Hell Pit.
    Black Tooth otulił się szczelniej czarno żółtym płaszczem zabitego jakiś czas temu goblina i wyczekiwał na dogodny moment, by uderzyć.
Skaven był mistrzem przebierania, prawie dwanaście lat spędził w jaskiniach Hell Pit, tropiąc i szpiegując gobliny, złośliwi żartowali czasem, że śmierdział tak samo jak gobliny. Oczywiście nie było to prawdą, assassyn po prostu doskonale sobie radził i wiedział, jak bez zwracania na siebie uwagi inwigilować pozycje gobasów.
Black Tooth pochodził z Kitaju, gdzie dorastał i szkolił się pod czujnym okiem mnichów z klanu Eshin. Jako młody zabójca, został przydzielony do grupy doświadczonych assassynów, którzy zostali wynajęci do zgładzenia pewnego skaveńskiego inżyniera, mieszkającego w Karak-Ungor. Niestety, zadanie się nie powiodło, a Black Tooth ledwie uszedł z życiem, gdy nieoczekiwanie w drogę wszedł mu Squeek the Cunning.
    Kilka lat później, assassyn po raz kolejny został wysłany z misją usunięcia inżyniera, jednak tym razem nieoczekiwanie, Squeek okazał się jego sprzymierzeńcem i jednocześnie wybawcą. Obaj załatwili sprawę inżyniera i udali się do Hell Pit, gdzie Squeek postanowił zbudować imperium, które miało mu pomóc w opanowaniu świata. Assassyn wykonywał drobne roboty dla The Cunning'a, jednocześnie dbając o to, by nie spadł mu włos z głowy. W tym samym czasie, Black Tooth najmował się do zadań specjalnych na trenie podziemnych kręgów Hell Pit, gdzie szpiegował gobliny i pomagał w tropieniu żyjących w jaskiniach stworów, które potem sprzedawali ze Squeekiem na tamtejszym targu klanu Moulder.
    Assassyn zyskał niebywałe doświadczenie w walce z goblinami, znał ich słabostki i zalety, znał obyczaje i skłonności, dzięki czemu wiedział dokładnie jak się przy nich zachowywać, jak odwracać ich uwagę i jak szybko je zabijać.
Dziś, w czasie wykonywania ekstra ważnej misji, cała jego wiedza i umiejętności miały zostać wykorzystane.
    Boss wskazał trzymaną w ręku strzałą przed siebie, celując w przesuwające się daleko cienie, on jako pierwszy zauważył skradających się skavenów, którzy na swojej drodze natknęli się na dwa trolle, blokujące im przejście, przejście prowadzące na teren Red Moon's. Gobliny na wyraźny rozkaz bossa, napięły małe łuki refleksyjne i oczekiwały, starannie celując w mrok.
    Black Tooth postanowił działać, jego sztuczka z przebraniem nie zawiodła i teraz z pełnym zaskoczeniem, assassyn mógł dokończyć dzieła. Skaven wycelował napięty łuk w głowę najbliższego z goblinów i spuścił cięciwę, strzała przeszyła pusty łeb zielonoskórego na wylot, a że jej impet był dosyć duży, ugodziła śmiertelnie kolejnego z goblinów prosto w szyję. Gobliny, przyzwyczajone do wszelkich animozji występujących między osobnikami ich rasy, nie zwróciły kompletnie uwagi na to zdarzenie, niektóre nawet skwitowały je szczerym chichotem i poklepywały  ramię assassyna w geście uznania. Jedynie boss zareagował inaczej, chcąc zdzielić pięścią niesfornego łucznika.
    Skaven wbił ramię łuku w oko szefa oddziału, zabijając go na miejscu, dopiero wtedy reszta goblinów zorientowała się, że coś jest nie tak. Balck Tooth zrzucił z siebie krępujący go płaszcz gobliński, zza pasa wyciągnął dwa nasączone trucizną khutuary i rozpoczął rzeź.
Czarne ostrza śmigały z prędkością błyskawicy, uzbrojone w stalowe pazury stopy szczuroczłeka, zataczały szerokie łuki, tnąc na lewo i prawo. Tooth wykonał salto do tyłu, unikając ciosu zadanego sztyletem i wskoczył na barki jednego z goblinów. Szybkim sztychem przebił jego hełm, aplikując morderczą dawkę trucizny prosto w mały mózg wroga. Następnie odepchnął mdlejące ciało, które przewróciło się na atakujących łuczników i zeskoczył na ziemię, rozcinając po drodze brzuch jednego z zielonoskórych.
    W szeregach łuczników wybuchła panika, większość z nich, widziała w ciemności tylko niewyraźny, tańczący kształt, który w akompaniamencie agonalnych wrzasków i kwilenia, mordował jednego goblina za drugim. Wojownicy zaczęli uciekać w głąb jaskini, nie myśląc wcale o tym, co może ich tam czekać, najważniejsze, że czarna śmierć zbierała żniwo pośród nich i trzeba było zrobić wszystko, żeby znaleźć się jak najdalej od niej.
    Black Tooth pędził za biegnącymi na złamanie karku goblinami, skacząc im na karki i przyduszając do ziemi, by tam szybkim cięciem pozbawiać ich życia. Łucznicy nie starali się nawet o utrzymanie szyku, podzielili się na kilka małych grupek i z wrzaskiem rozpierzchli się po jaskini, ich zwiadowcza jednostka przestała istnieć.
Assassin zatrzymał się, jego plan powiódł się, a żniwo jakie zebrał zadziwiło by wielu z jego klanu. Skaven nasłuchiwał uważnie, przed nim w mrokach jaskini toczyła się bitwa, jednak nie do niego należało decydowanie bezpośrednio o jej losach. Zamiast tego, assassyn szukał okazji, by skutecznie przeszkodzić przeciwnikowi i pomieszać mu szyki. Okazja nadarzyła się bardzo szybko.
    Od strony zachodu nadciągał oddział piechoty Red Moon's. Uzbrojone we włócznie, gobliny maszerowały dziarsko, popędzane przez bossa i nawiedzonego muzyka, który powodował takie ilości hałasu, że starczyło by  na zagłuszenie wielkiego wodospadu. Przy czym, nie do końca wiadomo było, na czym grał ów muzyk.
Skaven podkradł się z boku do niespodziewających się niczego goblinów i wskoczył w ich szeregi, powodując zamęt i dezorientację. Pierwszy goblin umarł błyskawicznie, gdy ostry jak brzytwa khutuar odciął mu głowę, kolejny zielonoskóry padł martwy, po otrzymaniu zamaszystego kopniaka w szczękę. Siła ciosu złamała mu kręgi szyjne, a impet uderzenia zerwał z głowy wojownika hełm, który poszybował wysoko, by po dłuższej chwili spaść z hukiem na skaliste podłoże.
    Assassyn wmieszał się w tłum goblinów, siekąc i dźgając na wszystkie strony. Włócznicy mieli wielki problem z wykorzystaniem swych broni na tak krótkim dystansie, na dodatek, wirujący Tooth był zabójczo trudnym celem i nierzadko zdarzało się, że przeznaczone dla niego ciosy uśmiercały inne gobliny. Podobnie jak poprzednim razem, w szeregach pokracznych wojowników również wybuchła panika. Gobliny rzuciły się pędem do przodu, starając się uniknąć śmigających ostrzy assassyna, który z determinacją i wrodzonym talentem uśmiercał uciekających jednego po drugim.
Skłębiona masa zielonoskórych pomknęła prosto w ramiona śmierci, uniknęli co prawda zatrutych khutuarów Black Tooth'a, biegnąc jednak bez opamiętania, natknęli się na hordę wielkich, zmutowanych szczurów, które w mgnieniu oka rozszarpały nieszczęśników i obgryzły ich ciała do gołych kości.
    Black Tooth zatrzymał się, z północy w jego kierunku nadciągał kolejny oddział goblinów, szykowała się następna jatka, a skaven szczerze powiedziawszy, nie mógł się już jej doczekać.
Coś było jednak nie tak, oddział nie maszerował, tylko biegł, biegł nieskładnie i bez widocznej taktyki. Po chwili okazało się co było tego powodem, za uciekającymi goblinami pędził oddział clanratów clawlidera Snik Snik'a.
Assassyn ustawił się dokładnie na drodze pędzących goblinów, rozcapierzył uzbrojone w khutuary ręce i zaczął wirować niczym tornado.

Właśnie miałem pisać o malowaniu, ale po przeczytaniu post scriptum, pozostaje mi tylko dopingowa i oczekiwa, e metodycznie na kolejnych fotach szczurki będą już w kolorach, a nie w szarości plastiku/metalu ;]

Kurde - ja chcę kiedyś zagrać w taką kampanię... ;] I tak jak 40K (Bitwa o Eryd) mnie aż tak bardzo nie wciągnęła, tak tu chyba mam wrażenie, że będe wiernym widzem ;]

Parę słów od autora

Opisy kampanii podzieliliśmy tak, że Raziel fantastycznie opisuje przebieg bitew z perspektywy szczuroludzi, ja natomiast będe opisywał ogólnie jak przebiegała bitwa i co udało/nieudało sie Squeek'owi osiągnąć. Dzięki temu, mam nadzieję będziecie mogli postawić się w jego sytuacji i oceniać jego postępy podczas kampanii.

Misja I

Squeek the Cunning jest już po pierwszej potyczce z nocnymi goblinami plemienia Czerwony Książyc. Początek bitwy był dość spokojny. Trolle-maruderzy blokowali główne trasy ataku szczuroludzi, oraz zasada ograniczenia widoczności (do 24") skutecznie uniemożliwiała ostrzał. Skaveni spróbowali więc podejść przeciwnika z innej strony. Zgodnie z opisem Raziela, doskonała infiltracja Black Tooth'a (możliwość ukrywanie się w jednostkach nocnych gobbasów) pomogła w oczyszczeniu całej prawej flanki, zadając tym samym ogromne straty goblinom. Pośrodku jaskini trzy trolle brawurowo blokowały dalsze natarcie szczuroludzi, jadnak intensywny ostrzał oraz magia skutecznie unicestwiły wałęsające się poczwary. Walkę na środku jaskini wygrał Squeek, masakrując przy tym najwieksze zagrożenie w postaci hordy 40 goblinów. To był decydujacy zwrot podczas całej bitwy. Lewa flanka goblinskich obrońców skutecznie pogoniła wielkie szczury, oraz oddział włóczników rozbił klanbraci, zmuszając ich do ucieczki. Gobliny w prawdzie otrzymywały posiłki, jednak nie był one dość regularne co znacznie niweczyło skoordynowany atak zielonoskórych. Na domiar złego skaveński warpfire thrower zdołał skutecznie wystrzelić spalając kilku goblińskich łuczników. Wśród tak strachliwej armii każdy test paniki wiążę się z niepowodzeniem, co oczywiście miało miejsce i tym razem. Gobliny z lewej flanki uciekły a gwoździem do trumny okazał sie ostatni szczuroogr, który w pojedynkę wymordował ostatni oddział goblińskiego wsparcia.

Po bitwie:

Droga wewnątrz terytorium plemienia Czerwonych Księżyców została otwarta. Plądrowanie siedlisk zielonoskórych zaowocowało nowymi warptokenami ale niestety niczym więcej. Dalsze infiltrowanie Black Tooth'a przyniosło wieści o studniach znajdujących się w pobliskich jaskiniach. Zatrucie ich zdecydowanie zwiększyłoby szanse na nierówną walke z wrogiem, jadnak misja wydawałą się dosyć trudna ze względu na dobrą obronę wodopojów. Inne rozwiązanie zaproponował Sharpclaw, który usiłował namówić Squeek'a na podążenie innym korytarzem do innej jaskini. Tam rzekomo znajdowały sie skarby złupione przez goblinów podczas ich nieustannych walk ze skavenami, krasnoludami i pobratymcami. Squeek nie dał jednak wiary słowom Sharpclaw'a i ostateczna decyzja zapadła.
Atak na studnie.

Dziesiątki stóp prawie bezszelestnie niosły swoich futrzastych właścicieli, poprzez skomplikowany labirynt goblińskich jaskiń. Skaveni nie usiłowali jednak się skradać, wiedzieli już, że wróg na nich czeka, bitwa była nieunikniona, a zielonoskórzy przygotowani. Poza tym, nie sposób było uniknąć hałasu, jaki generowało wielkie skaveńskie działo, którego obite stalą koła, stukały o skaliste podłoże niczym kowalski młot o kowadło.
    Przed szczuroludźmi stało bardzo trudne zadanie, musieli dotrzeć do dwóch studni, rozmieszczonych w różnych lokacjach. Studnie te, zaopatrywały w wodę pitną całe plemię Red Moon's i jak donosił Black Tooth, ich zatrucie mogło w dużej mierze przyczynić się do pokonania goblinów, stojących na drodze do opuszczenia podziemi przez skavenów.
    Choć zadanie wydawało się proste w pierwszej fazie planowania, już w czasie rozeznania terenu okazało się, że wąskie i zawiłe korytarze jaskini, skutecznie opóźnią marsz licznych oddziałów szczuroludzi. Sharpclaw wspólnie ze Squeek'iem opracowali zatem plan ataku, który według nich był najwłaściwszy i kłócili się o jego szczegóły tylko przez trzy godziny. Niestety, tym razem szczuroludzi dopadł wielki pech, który dał o sobie znać jeszcze przed bitwą, kiedy to nie udało się assassynowi przeniknąć między oddziały goblinów, potem było już coraz gorzej.
    Fangleader Sharpclaw poprawił chwyt na swojej halabardzie i ruszył dziarsko do przodu, był bardzo zadowolony, że tym razem Squeek the Cunning nie dowodzi jego oddziałem stormverminów, lider mógł w końcu się wykazać i przede wszystkim zmyć z siebie hańbę, jaką okrył się podczas poprzedniej potyczki z zielonoskórymi.
- Dziarsko! Do przodu rynsztokowe gównojady! Czekają na...
Jego skrzekliwą wypowiedź zagłuszył huk eksplozji, kilku czarnych szczurów przewróciło się do przodu, a na Sharpclaw'a wpadł sztandarowy Norisk i omal razem nie polecieli do przodu. Oszołomiony lider spojrzał za siebie, odpychając brutalnie Norisk'a. Prawie połowa stormverminów leżała trupem, ich ciała rozrzucone były w okolicy, a kilka metrów od reszty oddziału dymiły szczątki dwóch skavenów, którzy jeszcze przed chwilą stanowili zespół opiekujący się spaczonym moździerzem.
    Squeek the Cunning szybko zrozumiał jakie błędy popełnił planując to starcie, gdy dowodzony przez niego oddział clanratów, zasłonił artylerii i jezzailom pole widzenia. Lawirując między skalnymi odłamkami, szczuroludzie łamali szyki, wpadali na siebie i zachodzili sobie drogę. Inżynier nic nie mógł na to poradzić, clawleader Morik starał się jak mógł, wydając rozkazy pod czujnym okiem Squeek'a, jednak oddział posuwał się bardzo ślamazarnie.
    Po drugiej stronie jaskini, oddział clanratów Snik Snik'a miał podobne problemy i to właśnie tam zauważono pierwsze jednostki wroga. Snik Snik pogonił swoich podkomendnych, gdy tylko zobaczył goblińskich włóczników, nadciągających niepewnie z północy.
    Najłatwiejszą drogę do pokonania miał Sharpclaw, jego oddział podążał centralną, najszerszą częścią jaskini i nie napotkał po drodze większych przeszkód. Jednak ten odcinek był najmocniej broniony i szczuroludzie przekonali się o tym bardzo szybko.
Sharpclaw zobaczył przed sobą liczny oddział goblinów, wyglądało na to, że nie byle goblin dowodził tą hałastrą, fangleader postanowił to sprawdzić osobiście. Stormvermini zaszarżowali błyskawicznie, mając za osłonę po swojej prawej flance hordę gigantycznych szczurów i ratogra. Zielonoskórzy nie zlękli się nadciągającej watahy, nastawili włócznie i oczekiwali cierpliwie, ich boss wykrzykiwał jakieś komendy, a muzyk robił przy tym mnóstwo hałasu.
    Fala futrzastych stworów uderzyła w ścianę włóczni, łamiąc je na swych pancerzach niczym zapałki, rozszalały ratogr chwytał w wielkie łapy po dwa gobliny i roztrzaskiwał ich głowy tłukąc nimi jedna o drugą. Gigantyczne szczury przewracały zielonoskórych i brutalnie wgryzały się w ich gardła, a stormvermini rozcinali wrogów na połówki, swoimi wielkimi halabardami.
Sharpclaw w ferworze walki szukał bossa goblińskiego, bestia była trudna do wypatrzenia, ale w końcu fangleader spostrzegł żółty kaptur swojej ofiary i rozpychając się łokciami, przedarł się w jego pobliże krzycząc straszliwe obelgi.
    Boss usłyszał przekleństwa, jednak nie ma pewności, czy je zrozumiał, na pewno jednak sam krzyk przywódcy szczurzego stada sprawił, że goblin poczuł się zobligowany do podjęcia ryzyka walki ze skavenem, w celu uniknięcia utraty dobrego wizerunku wśród swoich podkomendnych. Sharpclaw dopadł do przeciwnika dwoma susami i z całej siły wyrżnął go trzonkiem halabardy od spodu w szczękę. Żółte zębiska goblina pofrunęły w powietrze, a on sam zatoczył się do tyłu i upadł na twardą skałę.
    W tym momencie goblińskie morale zostało złamane, zielonoskórzy wpadli w popłoch i zaczęli panicznie uciekać w kierunku swojego obozu. Szczury i ratogr puściły się w pogoń za nimi, dobijając wolniejsze stwory i rozbijając oddział w perzynę, niestety w czasie pościgu któryś z wielkich szczurów odebrał życie bossowi goblinów, odbierając tym samym zaszczyt Sharpclaw'owi. Fangleader powstrzymał stormverminów przed dzikim dobijaniem tubylców i wściekły na swojego pecha, skierował ich na kolejny oddział goblinów.
    Sharpclaw przyglądnął się uważnie nowemu przeciwnikowi, byli to goblińscy łucznicy którzy nie przedstawiali sobą zbytniego zagrożenia, jednak ich broń, łuki, mogły być niebezpieczne. Fangleader wydał rozkaz i stormvermini puścili się biegiem pod wzniesienie, na którym rozstawili się zielonoskórzy. Gobliny zareagowały na szarżę wroga nieco spanikowanym ostrzałem, chmura wystrzelonych przez nie pocisków spadła na głowy szczuroludzi, o dziwo, zabijając i raniąc kilku z nich. Tym razem to skavenom puściły nerwy, intensywny smród piżma rozniósł się po okolicy, a czarne szczury, jeden po drugim zaczęły uciekać. Sharpclaw usiłował doprowadzić do porządku stormverminów, jednak ci nie słuchali jego głośnych poleceń.
    Snik Snik tymczasem przeciskał swoich podkomendnych między skałami, chcąc dobrać się do skóry zbliżającym się włócznikom. W końcu skaveni zajęli odpowiednią pozycję i już mieli zebrać się do szturmu, gdy potężna eksplozja targnęła ich szeregami, zabijając na miejscu kilku braci z klanu. Okazało się, że to miotacz spaczpłomieni wybuchł drużynie inżynieryjnej, która zginęła w widowiskowej katastrofie. To zdarzenie zastopowało szarżę, skaveni zatrzymali się, usiłując wyrównać szyki i otrząsnąć się po otrzymaniu strat od własnych sprzymierzeńców.
    Jedynie Black Tooth utrzymał zimną krew, skryty do tej pory między skavenami, wyskoczył z ich szeregów, widząc już cel swojej misji. Assassyn kilkoma susami przemierzył odległość dzielącą go od jednej z goblińskich studni, a gdy do niej dotarł niepostrzeżenie, cisnął do środka spory flakon z parującym płynem, odkorkowując wcześniej naczynie. Assassyn z zadowoleniem usłyszał plusk dobywający się z wnętrza studni i dumny ze swojego sukcesu, pomknął w stronę zbliżającego się oddziału goblinów.
    Zatrute khutary skavena śmigały z niesamowitą szybkością, jednak gobliny nie ulękły się szalejącej śmierci, a mając przewagę liczebności, naparli na śmiałka ze zdwojoną siłą. Black Tooth zrozumiał, że potyczka przybiera niepożądany obrót. Zadawał śmierć, ale nie był dziś wystarczająco szybki i wiele z jego ciosów chybiło, sam musiał też wykonywać karkołomne uniki, a tego już było za wiele. Zgodnie ze starą skaveńską ideą, że kto dziś ucieknie, przeżyje by jutro powrócić silniejszym, Black Tooth wziął nogi za pas i pomknął w kierunku swoich pobratymców.
    Squeek the Cunning siekł swoim sztyletem na lewo i prawo, starając się jednak nie angażować zbytnio w walkę z goblinami, zostawiając to innym skavenom. Przed chwilą jego oddział zaszarżował w małe skupisko zielonoskórych i wszystko wskazywało na to, że prawa flanka pola bitwy zostanie oczyszczona. Inżynier korzystając z okazji, że aktualnie nikt go nie atakował,  przemieścił się na prawą stronę oddziału, gdzie zauważył jedną ze studni, będących celem całej batalii. Misja zatrucia studni była przeznaczona dla assassina, jednak Squeek zabezpieczył się na wszelki wypadek i w jedną ze swych sakiew zapakował dwie butelki z trucizną.
    Inżynier odkorkował jeden z flakoników i już miał go wrzucić do skalnego otworu, gdy nagle potrącił go jeden ze szczuroludzi ugodzony śmiertelnie goblińską włócznią. Krucha amforka roztrzaskała się o skałę, a wściekły Squeek kopnął z całej siły martwe ciało niezręcznego skavena. Na szczęście, druga z butelek bezpiecznie wylądowała na dnie studni, powoli wysączając do wody swoją zawartość.
    Sharpclaw w końcu odzyskał panowanie nad swoim oddziałem, dzięki głośnym, pełnym gróźb i przekleństw nawoływaniom. Stormvermini na powrót uformowali szyk i zwrócili się w kierunku łuczników, którzy napędzili im stracha. Tym razem było łatwiej, gdyż gobliny skupiły się na ostrzeliwaniu pędzącego z lewej strony oddziału Snik Snik'a, stormvermini zwinnie wdrapali się na wzniesienie i z impetem uderzyli we flankę zielonoskórych, dosłownie roznosząc ich na ostrzach swoich halabard. 
    Snik Snik nie miał tyle szczęścia, jego klanbracia słysząc świst strzał wpadli w panikę i rozbiegli się po całej jaskini, w poszukiwaniu schronienia. Clawleader spędził potem cały dzień na odszukiwaniu tchórzliwych wojowników.
Bitwa dobiegała końca, mimo liczebnej przewagi, gobliny łamały szeregi i w panice uciekały do swoich kryjówek.
Obie studnie zostały zatrute przez skavenów, Squeek musiał jedynie odczekać jakiś czas, żeby trucizna zaczęła działać, wtedy szybkie i zdecydowane natarcie mogło zakończyć sprawę Red Moon's definitywnie.
    Po skończonej bitwie, Squeek the Cunning zabrał się za naprawę zniszczonego sprzętu, moździerz i spaczomiotacz nadawały się do naprawy, inżynier miał jeszcze trochę części zamiennych i narzędzi, dzięki czemu było to możliwe. Do pracującego inżyniera podeszli Sharpclaw i Black Tooth, których wezwał na rozmowę, by wysłuchać co mają do powodzenia jego generałowie. Pierwszy otrzymał głos assassyn, którego Squeek zawsze darzył szacunkiem i bezwzględnym zaufaniem.
- Panie panie, studnie zatrute, wielki sukces twój twój, musimy iść dalej, trucizna zadziała zadziała, a wtedy wrócimy i będziemy patrzeć jak padają padają.
Nie mogący tego dłużej słuchać Sharpclaw wtrącił się niegrzecznie.
- Wielka bzdura! Idźmy za ciosem, zniszczmy ich od razu, puki są złamani i śmierdzą strachem na dziesięć mil!
    Squeek odłożył na bok śrubokręt, ściągnął z nosa duże mikroskopowe okulary i przyjrzał się  w zamyśleniu swoim podwładnym.
- Wiele ryzyka było po to, żeby zatrucie zrobić tych studni. Szkoda teraz tego nie wykorzystać, zabieramy się, niech gobasy się napiją swojej wody, a wtedy wrócimy i będziemy się bawić, a oni umierać z bólem brzuchów.
Black Tooth wyszczerzył kły z zadowolenia, ale jego towarzysz był nastawiony mniej entuzjastycznie do tej decyzji.
- Dlaczego zawsze słuchasz tylko jego? - Oburzył się Sharpclaw.
- Nigdy mnie nie słuchasz, znaczy... słuchasz ale się nie zgadzasz!
- Nie unoś się mój gwardzisto, słucham ciebie i zawsze chcę znać zdanie twoje, ale to assassyn jak dotąd nigdy się jeszcze nie pomylił, a ty zawsze.
    Zapadła niezręczna cisza, Tooth tylko sobie znanym sposobem po prostu zniknął, a niepocieszony fangleader obrócił się na pięcie i pomaszerował w głąb obozu.
Squeek odprowadził wzrokiem odchodzącego skavena i powrócił do swojego zajęcia, miał mało czasu, a roboty było całe mnóstwo.


Stormvermini Sharpclawa dochodzą do siebie po eksplozji moździerza. W tle oddział Snik Snik'a przeciska się między skałami.

Kłopoty z bojowym poruszaniem się po wąskich tunelach mają wszyscy, nawet oddział clanratów Squeeka.

Oto wrogowie, broniący dostępu do jednej ze studni. Chodzi oczywiście o hordę goblinów.

Podobna sytuacja na prawej stronie frontu.

Jedynym sposobem na pokonanie goblinów jest... jest ich pokonanie, więc szczuroludzie nie zwlekają.

Sharpclaw, jego stormvermini, wielkie szczury i ratogr dopadają trzon armii goblinów.

Potyczka jest krótka lecz intensywna, gobliny zostają złamane i wybite w pień.

Squeek the Cunning prowadzi do ataku swoich skavenów, gobliny widząc nacierającą masę futrzaków, postanawiają uciec w popłochu.

Stormvermini po zwycięskim starciu z dużym oddziałem zielonoskórych, szykują się, by rozgromić łuczników na wzniesieniu, niestety grad strzał wystraszył szczuroludzi i za chwilę zaczną uciekać.

Gobliny twardo stoją, przynajmniej, do puki wróg jest na odległość strzału.

Tym czasem oddział Squeek'a oczyszcza z goblinów prawą flankę, a inżynier zatruwa jedną z goblińskich studni.

Po lewej stronie, Black Tooth samotnie dociera do drugiej studni zatruwając ją, by po chwili wdać się w nierówną walkę z goblinami, z której postanawia uciec, nie ryzykując swojego cennego życia.

Finał, oddział Snik Snik'a z lewej, zaraz zostanie ostrzelany w reakcji na szarżę i ucieknie, dając tym samym szansę stormverminom, którzy jej nie marnują i rozbijają łuczników. Reszta goblinów ucieka w popłochu.

Misja III - Konfrontacja

"Kwirk, szelmo, dawaj wyżej nasz sztandar. Niech przyjdą i zobaczą wielki czerwony księżyć mej potęgii. Niech ich zapchlone futra pokryją się piżmem strachu i moczu, gdy ujrzą prawdziwych podziemnych wojowników na swej drodze. Parszywe gryzonie poznają siłę czerwonego księżyca, przed którym się pokłonią swymi bezgłowymi ciałami. He! To dobre było com powiedział! Kwirk, nie stój tak z tym drągiem, tylko biegnij po więcej grzybianego piwa. Zwycięstwo czuć już w mym oddechu." Warboss Giblit Cuchnący Oddech zwracający się do swoich wojowników tuż przed bitwą.

Ostatnio edytowany przez omadan (2013-01-30 15:16:17)

Misja III

Szczuroludzie zaczynali bitwę z wielką przewagą w postaci zatrutych studni (poprzednia misja). Skuteczność trucizny (śmierć goblinków na 5+, herosów raniła na 6) zbierała krwawe żniwo wśród zielonoskórych. Co ture praktycznie 1/3 nocnych goblinów padała martwa. Co więcej, rzuty Raziela modyfikowały tę statystykę (oczywiście na jego korzyść). Problemem dla bandy Squeek'a były raczej częste zasadzki, trolle po stronie goblinów oraz sami goblińscy bohaterowie o nieco lepszych współczynnikach i magicznych przedmiotach. Niemniej jednak Boss cuchnący Oddech poległ w bitwie razem ze swoim sztandarowym Kwirkiem. Nie obyło się jednak bez ofiar po drugiej stronie. Squeek oraz Sharpclaw zostali poważnie ranni po bitwie.


Po bitwie:

Rany skaveńskich herosów na szczęście okazały sie niegroźne. Po przeszukaniu goblińskich namiotów Squeek odnalazł całkiem ciekawy arsenał broni. Udało mu się zdobyć: Doomrocket, Smoke Bomb, Foul Pendant (5+ward save), Potion of Strenght, i 3 warp tokeny. Ponadto zabity Boss miał przy sobie Sword of Striking (+1 to Hit). Gdy plądrowanie dobiegło końca Squeek miał przyjemność odbyć rozmowę z jednym z pomniejszych Bossów klanu Czerwonego Książyca. Ów goblin przyszedł do skavenów z bardzo konkretną propozycją wyeliminowania konkurencyjnego plemienia, a właściwie zabicia najcenniejszej ikony klanu Zatrutego Liścia. Gigantycznego pająka Arachnaraka. Warunki umowy przedstawiały się bardzo interesująco. W nagrodę za zabicie potwora Squeek miał otrzymać 6 trolli na własność. Wystraczyło tylko ubić monstrum...

Ostatnio edytowany przez omadan (2013-02-26 22:20:14)

Szeregi nieludzi ustawiły się wzdłuż szerokiego szlaku, wiodącego z High Pass w stronę Kisleva. Od strony północnej, trzy oddziały goblinów powoli zajęły swoje pozycje, patrząc nieufnie na otaczających je ze wszystkich stron szczuroludzi. Dalej na południu, sześć jaskiniowych trolli dreptało nieporadnie, usiłując zrozumieć skomplikowanie polecenia, wydawane przez ich nowego właściciela. 
    Squeek the Cunning zdzierał sobie gardło, usiłując utrzymać bestie w  jako takim szyku, koniec końców, jeden z goblinów musiał interweniować i przywołać bezrozumne stwory do porządku.
Linię frontu na południu zamykał oddział klanratów Squeeka, cała armia rozciągnęła się na około dwieście metrów i oczekiwała w napięciu na rozkazy. Skaveni oczywiście cały czas mieli na oku swoich aliantów, spodziewając się zdrady z ich strony w każdej chwili. Squeek domyślał się, że gobliny w pełni odwzajemniają tą postawę.
    Nagle, od strony zachodu, spomiędzy drzew gęstego lasu, na pustą polanę przed traktem wysypała się istna chmara zielonoskórych z klanu Trujących Liści. W ich szeregach znalazły się zarówno gobliny na pająkach, jak i orki na rozszalałych knurach, oraz piesze zastępy dzikich wojowników. Powietrze przeszył świst pędzącego pocisku, który z impetem spadł prosto na skaveńskie spaczdziało, łamiąc jedno z jego kół i unieruchamiając broń na długie godziny.
    Squeek oczom nie wierzył, zielonoskórzy przytaszczyli ze sobą małą katapultę, którą co chwila miotali duże głazy, ich ostrzał był tragicznie niecelny, jednak ten jeden kamień trafił dokładnie w dopiero co naprawione działo. Inżynier wrzasnął piskliwie, dając swoim wojskom rozkaz do ataku. Beżowo-zielona masa ruszyła do przodu, skaveni zgodnie z instrukcjami, pozwolili aby gobliny wyszły na czoło natarcia, jeśli jakieś trupy musiały paść, to gobasów nikomu nie będzie szkoda.
    W powietrze poszybowały chmury strzał, wystrzelone z małych goblińskich łuków, zawtórowały im wystrzały z jezzaili, oraz spaczmoździerza. Po drugiej stronie szlaku, dziesiątki wyjących dziko orków padło na ziemię, kilkunastu jeźdźców pająków również straciło życie, pozostawiając spanikowanych towarzyszy na pastwę zbliżających się aliantów.
Squeek nie posiadał się z radości, bitwa wyglądała na wygraną jeszcze zanim na dobre się rozkręciła. Jednak już niedługo okazało się, że to tylko pozory, a entuzjazm inżyniera ostudziły złowrogie dźwięki dochodzące z lasu.
    W akompaniamencie dudnienia wielkich bębnów, spośród gęstych zarośli, na polane przy drodze wysypały się świeże zastępy wielkich orków, oraz jeźdźców, dosiadających potężne dziki. Nie to jednak było najstraszniejsze, trwogę w szeregach aliantów zasiał dopiero widok potężnego cielska, przetaczającego się pośród drzew. Najbardziej demotywujące było to, że stwór ów nie omijał drzew, tylko łamał je samym swoim ciężarem.
    Gobliny zaczęły piszczeć, wskazując na okropną maszkarę i już po chwili, oczy wszystkich walczących zwrócone były w stronę nadchodzącego horroru. Szarża aliantów momentalnie straciła impakt, gobasy wręcz zatrzymały się, usiłując powalić jak największą ilość wrogów z dystansu, skaveni widząc, że wysforują się tym samym na czoło ataku, zwolnili i przybrali bardziej zwarte i obronne formacje. Natarcie załamało się, a pałeczkę przejęły orki ośmielone obecnością swojego boskiego avatara.
    Squeek the Cunning w porę zorientował się w sytuacji i czym prędzej wydał nowe rozkazy, pierwsza linia goblińskich łuczników niechętnie ruszyła naprzód, jednak ramię w ramię z nimi poszły trolle i oddział stormverminów. Gobasy bez entuzjazmu zaszarżowały na kilku pajęczych jeźdźców, jednak wystarczył jeden zabłąkany pocisk z katapulty, kilka orkowych strzał i głośne zachowanie przeciwników, by cała horda goblinów w panice obróciła się na pięcie i pobiegła w kierunku bezpiecznych tyłów formacji. Scenariusz przewidywalny, jednak mimo wszystko skaveni liczyli na nieco więcej pomocy ze strony sojuszników.
    Sharpclaw zaciskał palce na rękojeści swojego nowego oręża, które zdobył w ostatniej potyczce, a które okazało się być magicznym i bardzo cennym narzędziem mordu. Za chwile miało się okazać, jak przydatne jest to ostrze w prawdziwej walce. Fangleader otrzepał się, przez jego ciało przebiegły ciarki emocji. Skaven poprawił sztandar armii, który umieścił na specjalnym kołnierzu umocowanym do tylnej części swojego pancerza i czujnie obserwował nadciągającego wroga. Stormvermini nastawili halabardy, szykując się na przyjęcie szarży
    Impet uderzenia zielonoskórych był niespodziewanie duży, już na samym początku starcia, orki uzyskały przewagę, przewracając kilku skavenów. Szczuroludzie szybko się pozbierali, jednak nie miało to już żadnego znaczenia.
Sharpclaw tańczył jak oszalały, siekąc na wszystkie strony długim mieczem, jednocześnie unikając ciosów pałek i prymitywnych toporów. Na nieszczęście dla fangleadera, impet szarzy powalił wszystkich skavenów, którzy osłaniali swego kapitana, wystawiając go na osamotnionej pozycji. Sharpclaw, otoczony przez ryczące orki, starał się za wszelką cenę powrócić w szeregi swoich.
    Skaven sparował ochraniaczem lewej ręki cios kolczastej pałki i skontrował go celnym pchnięciem miecza, które przeszyło gardło napastnika czyniąc go martwym. Kolejne uderzenie nadeszło z prawej, tym razem Sharpclaw musiał parować ostrzem, a przeciwnika unieszkodliwił ciosem opancerzonej pięści. Choć stormvermini odziani byli w ciężkie zbroje, były one tak skonstruowane, by w jak najmniejszym stopniu ograniczać ruchy wojowników, dzięki temu, fangleader mógł z zadziwiającą szybkością nieść śmierć wrogom, bronić się przed ciosami i jednocześnie liczyć na skuteczność swojej zbroi. Niestety, w każdym pancerzu są luki i tylko kwestią czasu jest, by jakiś wprawny żołnierz znalazł je i wykorzystał.
    Sharpclaw zbił cios orkowego, kamiennego topora kierując go w ziemię, by następnie zamaszystym cięciem przeorać pierś zielonoskórego, niestety w chwilę później, potężne uderzenie maczugi zerwało hełm z głowy skavena, a siła ciosu oszołomiła go na ułamek sekundy, który wykorzystał inny z orków. Topór uderzył niecelnie, ześlizgując się z czaszki Sharpclawa i roztrzaskał się niegroźnie na naramienniku, jednak cios płazem w głowę był na tyle silny, że skaven zatoczył się do tyłu i runął nieprzytomny na ziemię, zdeptany momentalnie przez dziesiątki orkowych stóp.
    Squeek miał nietęgą minę widząc, jak sztandar armii znika gdzieś w kotłowaninie walczących, by po chwili pojawić się w łapskach jednego z orków, który machał nim wyjąc wściekle w geście zwycięstwa. Stormvermini zostali złamani i rzucili się do ucieczki, inżynier zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli orki wbiją się w wyrwę pozostałą po czarnych szczurach, to w przeciągu minut wejdą na tyły goblinów i rozniosą ich w pył. Szybko ocenił sytuację i wydał nerwowym tonem kilka rozkazów pałętającym się w pobliżu załogom spaczmoździerza i spaczmiotacza.
    Zielone płomienie pochłonęły zwycięski oddział orków, a eksplodująca kula z moździerza dokończyła dzieła zniszczenia. Garstka ocalałych rozpierzchła się w różne strony, ginąc od przypadkowych strzał lub ciosów. Jednak to nie był koniec kłopotów, na północy kolejna grupa orków wgryzła się w szeregi goblinów i gdyby nie szaleńczy atak goblińskich fanatyków, front w tamtym miejscu załamał by się najpewniej, pieczętując tym samym tragiczny los dla sojuszu.
    Gdy sytuacja nieco się ustabilizowała, Squeek skupił się na najgorszym przeciwniku, który jednocześnie był głównym celem do pokonania. Cały sojusz zawarty z goblinami polegał na tym, że w zamian za pokonanie avatara Trujących Liści, skaveni otrzymają na własność sześć trolli. Taka okazja mogła się już nigdy nie powtórzyć, dlatego inżynier na poważnie potraktował tą bitwę.
Na rozkaz skavena, nieco zdezorientowane trolle ruszyły do ataku, Squeek miał nadzieję, że żaden ze stworów nie ucierpi, nie miał jednak innej jednostki, która dała by radę związać walką potwora i skupić na sobie jego uwagę, jednocześnie dając możliwość innym, aby bez ryzyka zaatakowali ją od tyłu i z boków.
    Maszkara wyszła w końcu z lasu, powalając przy tym kilka drzew na skraju polany. Potwór wyglądał jak przerośnięty pająk, któremu na grzbiecie zamocowano platformę, przypominającą wiklinowy kosz, w której usadowiło się kilku leśnych goblinów. Zieonoskórzy strzelali z łuków i dźgali włóczniami na wszystkie strony, jednak to pająk był najgroźniejszy. Trolle okładały sękatymi  pięściami wielkie cielsko potwora, rzygając na niego jednocześnie, silnie żrącym kwasem. Bestia nie była dłużna i już w pierwszej minucie ataku, nadziała jednego z trolli na swoje potężne odnóże,  rozrywając go na strzępy.
    Squeek pogonił swoich klanbraci, dając jednocześnie znak ukrytemu pomiędzy skavenami assassynowi, który wyskoczył przed szereg i ruszył samotnie w kierunku wielkiego pająka. Nagle, zupełnie nieoczekiwanie, stwór otrzymawszy kolejny celny cios w walce z trollami, spłoszył się i zrzucając z zamocowanej na nim platformy resztkę goblinów, popędził w stronę lasu, brocząc obficie z głębokich ran. Squeek wydarł się na swoich wojowników, nie ukrywając emocji w piskliwym głosie. Sytuacja wymykała się spod kontroli, bestia nawet ciężko ranna, była tak wielka, że pokonywała dystans w mgnieniu oka i za chwile mogła kompletnie zniknąć z pola widzenia aliantów.
    Na rozkaz, drużyna spaczmoździerza wypaliła ostatnią już kulę, niestety, nerwowe ruchy strzelca sprawiły, że pocisk rozbił się gdzieś między drzewami, daleko od pająka. Trzy jezzaile wypalały raz za razem, ryzykując eksplozją przegrzanych luf, niestety, mimo wielkich rozmiarów celu, żaden z pocisków nie był w stanie trafić, czy skutecznie zranić bestii.
Squeek zaczerpnął energię z Warpu i skumulował ją na czubkach swoich palców, trzaskające błyskawice przecięły powietrze w ułamku sekundy, rażąc uciekające stworzenie, niestety, nawet tak potężna moc nie unieszkodliwiła stwora, który za chwile miał zniknąć między drzewami. Inżynier wypalił jeszcze ze spaczpistoletu w kierunku pająka, a gdy okazało się, że kula upadła daleko przed nim, stało się jasne, że bitwa skończy się wielkim niepowodzeniem dla sojuszu, który w kilka chwil mógł zamienić się w bratobójczą mordownię. Całą nadzieję Squeek pokładał w pędzącym przez polanę assassynie.
    Black Tooth nie biegł, tylko pokonywał długimi susami dystans dzielący go od przeraźliwej maszkary. Assassyn wyskoczył w powietrze i cisnął przed siebie dwiema zatrutymi gwiazdkami, które niestety nie dosięgnęły celu, chowającego się już pomiędzy gałęziami drzew. Żadna z jednostek skavenów nie była w stanie uczynić nic, aby powstrzymać, lub dogonić potwora, jedni walczyli jeszcze z resztkami orkowej watahy, inni byli zbyt daleko. Wszystko wskazywało na to, że  avatar ledwo żywy, ucieknie jednak w las.
    Stało się inaczej za sprawą jednej, goblińskiej strzały. Trzeci oddział łuczników, jako jedyny nie był niepokojony przez nieprzyjaciela, a gobliny widząc biegnącego przez polanę pająka, na rozkaz dowodzącego wystrzeliły w niego ostatnią salwę. Wątpliwym było, by uczynili jakąkolwiek krzywdę takiemu przeciwnikowi, zrobili to jednak w akcie desperacji i opłaciło się. Jedna ze strzał ugodziła pająka dokładnie w największe z jego ośmiu oczu, wbijając się głęboko w układ nerwowy stworzenia. Sparaliżowany avatar wykrwawił się na śmierć dopiero po kilku godzinach, jednak dla  przeciętnego obserwatora, wyglądało to tak, jakby goblińska salwa powaliła potwora momentalnie.
    Na widok nieruchomego, boskiego avatara reszta zielonoskórych rozpierzchła się po okolicy. Większość na powrót wróciła do lasu, inni zostali wycięci w pień przez skaveńskich maruderów i goblińskie patrole łuczników. Bitwa dobiegała końca, alianci plądrowali pole bitwy w poszukiwaniu kosztowności i pożywienia.
Squeek wraz z Black Tooth'em naradzali się szybko, w obecnej sytuacji dla sojuszu mogły nadejść ciężkie chwile i skaveni woleli być na to przygotowani.
    Do rozmawiających szeptem szczuroludzi podszedł przywódca goblinów, który ostentacyjnie wycierał kępką trawy krew ze swojej szabli, mówiąc jednocześnie.
- Ubiliśmy bożka futrzaste wasze ubiliśmy sami bez was...
Skaveni popatrzyli po sobie, assassyn sięgnął po oba khutary, gotów w kilka sekund zakończyć tą rozmowę, jednak Squeek uprzedził go dyplomatycznym stwierdzeniem.
- Nie przesadzasz zielony? Co niby miały by uczynić te wasze połamane strzałki takiemu potworowi? Nie widziałeś, jak moje trolle zmiękczają bestię, jak moje wspaniałe wynalazki rozpruwają jego bebechy swym ogniem, jak moja potężna magia pali go żywcem? Jesteś ślepy?
    Goblin wsadził szablę za pasek i splunął z pogardą na ziemię.
- Nasze trolle pobiły bożka, nasze łuki go zabiły nie wasze... wasze futrzaste niepotrzebne nam były wcale... poco nam wasze futrzaste do robienia co sami musimy robić skoro wy nic nie robicie?
Skaveni pogubili się w skomplikowanej formie przekazu, jakim obdarzył ich goblin, jednak inżynier nie dawał za wygraną czując, że za chwilę walka na polanie rozkręci się na nowo.
- Trolle są moje, daliście mi trolle i to moje trolle pobiły pająka, a moja wspaniała magia uśmierciła potwora raz na zawsze. Twój zielony jęzor nie sprawi, że było inaczej, powiedz otwarcie, że chcesz zerwać umowę, liczyłeś, że liście nas wybiją, my zabijemy robala, a wy ukradniecie moje trolle?
    Goblin stracił pewność siebie, zrozumiał, że stąpa po wąskim gruncie, a kapiąca z ostrzy assassyna trucizna upewniła go w przekonaniu, że negocjacje nie mogą iść dalej tym torem, bo zostaną gwałtownie ucięte, dosłownie.
- Dobra futrzaki wasze też bić bożka więc wasze siem dołożyć do wielkie zwycięstwo nasze... ale trolli sześć nie możem dać... trzy...
Squeek zrobił minę numer osiem, na widok której goblinowi powinno zrobić się głupio i powiedział cedząc przez zęby groźną kwestię.
- Posłuchaj kupo szlamu, nie mam czasu dla ciebie i twoich śmierdzących krzykaczy, ale jeśli bardzo tego chcesz, zaraz przeleje się na tej polance reszta waszej parszywej krwi. Zabieram wszystkie trolle i idę w swoją stronę, ty cieszysz się że żyjesz i wracasz do tej swojej cuchnącej nory, nie pokazując mi się więcej na oczy, zrozumiałeś?
    Goblin wyglądał na niepocieszonego, wywnioskował jednak z tonu skavena, że czas na targowanie się skończył, a dalsze dociekanie sprawiedliwości, skończy się nieszczęśliwie. Odstąpił więc, warcząc coś w swoim języku i patrząc ponuro na przywódcę szczuroludzi.
Squeek z wyrazem nieukrywanego tryumfu na pysku, patrzył jeszcze przez chwilę na odchodzącego goblina i kiedy ten zniknął pomiędzy swoimi współplemieńcami, odsapnął ciężko.
    Po chwili, uwagę inżyniera przykuło inne zdarzenie, dwaj stormvermini taszczyli przez pole bitwy czyjeś ciało, najwyraźniej nieśli je w stronę Squeeka. Po bliższych oględzinach okazało się, że delikwent był żywy, ale mocno poobijany i utytłany zakrwawionym błotem. Squeek rozpoznał pancerz Sharpclaw'a, skaven był ledwo przytomny, ślina ciekła mu z pyska, zamglone oczy krążyły we wszystkie strony bez ładu.
- Co ci jest? - Zapytał inżynier, unosząc łeb fangleadera do góry i zaglądając oszołomionemu skavenowi w oczy.
- Eśściiiiisss... bleu... bffff. - Mówiąc to, Sharpclaw wypluł z pyska tyle śliny, że starczyło by na rok. Z pomocą przyszedł mu jeden ze stormverminów, który podtrzymywał kapitana pod ramię.
- Dostał w łeb, w łeb panie. Coś nie tak z jego jego myśleniem.
Squeek spojrzał na assassyna, który z politowaniem wskazał fangleadera i wzruszył ramionami mówiąc.
- Wiele się nie zmieniło, tylko bardziej sepleni.
Squeek'owi nie było jednak do śmiechu, liczył na swoich generałów i obiecał sobie, że w pierwszej kolejności zajmie się opatrzeniem Sharpclawa.
    Alianci po ogarnięciu pola bitwy, rozeszli się, zaglądając niepewnie jedni na drugich. Bitwa wisiała w powietrzu, na szczęscie żaden incydent nie nastąpił i szczuroludzie bez kłopotów ruszyli w dalszą drogę, na południowy zachód,w kierunku Kisleva. 


Dzikie orki i gobliny szykują się do ataku, za lasem katapulta gobasów, którzy radośnie spędzali czas ciskając sobie głazami.

Potężny bóg pająk przedziera się między drzewami.

Skaveni i gobliny nerwowo wyczekują rozkazów Squeeka.

W końcu alianci ruszają, szykuje się niezła młócka.

Roztrzaskane spaczdzieło było początkiem niepowodzeń sojuszu, zaraz potem jeden z oddziałów łuczników został spanikowany i zaczął uciekać.

Natarcie zostaje przerwane, na widok wielkiego pająka, każdemu odechciewa się walczyć.

Pierwsze starcie wręcz, stormvermini dają się zaskoczyć orkom i tracą przewagę liczebności oraz szybkości za sprawą dzikiej szarży zielonoskórych.

Czarne szczury uciekają w popłochu, ich fangleader zostaje powalony i zdeptany, armia traci tym samym sztandar armijny. Grupa trolli związuje walką boga pająka.

Squeek rozkazuje assassynowi aby ten bezpośrednio zaatakował bestię, trolle w zaskakująco szybkim czasie zadają stworowi poważne obrażenia.

Nagle pająk robi w tył zwrot i ucieka do lasu, Black Tooth usiłuje dogonić go i dobić.

Goblińskie strzały okazują się jedynym sposobem, na zabicie uciekającego avatara, którego nie pokonała magia, pociski ani trucizny skavenów.

Squeek mimo wszystko sobie przypisuje zwycięstwo nad bogiem pająkiem, sojusz przestaje istnieć, a niedawni alianci rozchodzą się każdy w swoją stronę.

Misja V

Czarna Wieża

"Mówiem prawdą Pani Sherniff. Tylko prawdę. Widziałem ich! Byli jak ze prastarych legend, którymi straszy się małe bachory. Wysocy i smukli, poruszający się z nadludzką gracją. Byli tam też zielonoskórzy, całe mnóstwo ich było. Jednak najgorsze przyszło z północy. Obrzydliwe szczury wielkości niskiego człowieka. Straszne powiadam, straszne rzeczy widziałem!! Sigmarze broń nas. Co?..eh..no wypiłem wtedy trochę ale klne się na grób babki, że nie kłamię."  Relacja leśnego kłusownika Timba Gorzałkołyka.

Misja VI

Odsiecz

"Dzień czwarty dziennika Johna Sibrida. Już od czterech dni siedzę ukryty na poddaszu gospody starego Ogluka. Przez cztery dni i noce słyszałem jak orkowie zabijają miasto Wurbestten. Krew z porąbanych ciał obficie dekoruje każdy zakątek tego przeklętego miasta. Każdego dnia liczę na cud wybawienie wypatrując wojsk imperium pośród lasów otaczających Wurbestten. Bezskutecznie. Nikt nie kiwnie palcem by ratować małą osadę przy krańcach imperium. Czwartego dnia usłyszałem jednak odgłosy z lasu. Licząc, że moje modlitwy zostały wysłuchane rzuciłem się ponowie do małego okienka. I wtedy poczułem prawdziwą trwogę bowiem zamiast wojsk imperium ujrzałem przerośnięte szczury z koszmarnych opowiadań w asyście elfów, które nie mogły pochodzić z Ulthuan. Horda potworów runęła na zielonoskórych okupujących miasto. Sigmar nas opuścił. Trafiłem z deszczu pod rynnę."Pamiętnik Johna Sibrida znaleziony na poddaszu gospody.

Misja VII

Test Sojuszu

"Chyżo-szybko Black Tooth! Czyń-rób to co potrafisz najlepiej. Zabij-ubij wszystkich! W cieniu-mroku bądź. Niech głupcy poznają siłę Klanu Eshin". Squeek the Cunning zwracający się do swojego oddanego zabójcy.

MISJA VIII

Pokusa nie do odparcia

"...a po wszystkim, spotkamy się o tutaj" inżynier wskazał swoim generałom lokację na rozłożonej mapie. "Tylko upewnić się, że szpiczastouche nie będą szły za wami".
Squeek the Cunning na tajnej odprawie skavenów, przed bitwą pod wieżą maga.



        Minął ponad miesiąc od szalonej wyprawy ratunkowej, podczas której połączone siły dark elfów i skavenów zdołały wedrzeć się do kislevskiego miasteczka Lodogrodyj, gdzie orkowie przetrzymywali elfich jeńców, między innymi wiedźmę Tamerę.
Elfka potrzebowała sporo czasu na odzyskanie sił, orkowie nie patyczkowali się z nią, najwyraźniej była też torturowana, jednak nie chciała o tym z nikim rozmawiać. Jej wierny towarzysz, tajemniczy Malus Dark Blade, zniknął gdzieś w typowy dla siebie sposób, nikogo nie informując o powodzie ani celu swojej nieobecności.
    Tym czasem, Squeek the Cunning starał się wzmocnić nadwątlone siły swojej armii, niestety, teren na którym przebywali, nie obfitował w skaveńskie kryjówki ani tunele, armia inżyniera nie miała więc skąd pozyskać posiłków do nadwątlonych szeregów. Problem był również z podstawowymi naprawami, jakich wymagał bojowy sprzęt, brak części zamiennych, lub jakichkolwiek materiałów, które mogły by pomóc w prowizorycznych naprawach sprawił, że skaveni nie stanowili już zagrożenia dla kogokolwiek.
Squeek zdawał sobie doskonale sprawę z faktu, że tylko sojusz z elfami pozwoli mu odzyskać dawną potęgę i osiągnąć cel swojej ryzykownej podróży.
Inżynier cierpliwie czekał aż wiedźma wyzdrowieje, jednak pewnego dnia, jego cierpliwość została wystawiona na próbę, której nie przeszła pomyślnie.
    Do nory, która była tymczasowym centrum dowodzenia skavenów, wszedł nieśmiało jeden z klanbraci i spojrzał nieśmiało na Squeek'a, siedzącego przy drewnianym biurku. Inżynier oderwał wzrok od niewielkiej mapy, którą właśnie studiował i zrobił minę numer trzy, której zadaniem było odstraszyć potencjalnego marudę i posłać go do piekła, w jakimkolwiek celu. Młody klanbrat nie znał tej miny, więc zamiast wyjść bez słowa z nory, zaczął wyszczekiwać swoją kwestię.
- Panie, panie! Wiedźma wstała, wstała i wzywa ciebie panie panie. Bardzo pilnie wzywa!
Squeek zmrużył oczy, nie mógł się doczekać rozmowy z elfką, jednak w jego wyobrażeniach, to on wzywa ją do siebie, a ona na kolanach przypełza, błagając o posłuch i litość. Niestety, los za nic miał skaveńskie wyobrażenia i postanowił zignorować inżyniera.
    Cunning wstał ze stołka, machnął dłonią na klanbrata dając mu do zrozumienia, że informację przyjął i nie ma mu nic więcej do powiedzenia. Posłaniec czmychnął z nory pozostawiając inżyniera samego, jeśli nie liczyć assassyna Black Tooth'a skrytego w głębokim cieniu, z którego tenże właśnie wyszedł. Assassyn podszedł do biurka i przyjrzał się leżącej tam mapie mówiąc.
- Panie, szpiczastouche obiecały potęgę i władzę, władzę. Obiecały, że wyjdziemy na powierzchnię i wszyscy będą umierać, umierać z trwogi i... tego, i że respekt wzbudzimy i strach strach. Co nam dały te przechwałki? Zostało zostało nas garść, wszystko się zepsuło i nie działa, działo nie działa, miotacze zepsute, wszystko wszystko nie działa.
- Wiem!- Warknął inżynier poirytowany.
- Idę do wiedźmy, przycisnę ją znacznie i zmuszę, by dotrzymała obietnicy, nic się nie martw. Jak już będę najpotężniejszym magiem na świecie, nie będzie problemu z niczym, nawet działo naprawimy.
    Tooth wyczuł zwątpienie w głosie Squeek'a, jednak postanowił tego nie komentować, zamiast tego, pozwolił inżynierowi zebrać z nory kilka drobiazgów oraz jego brunatny, potargany płaszcz. Gdy obaj byli gotowi do wyjścia, Squeek poklepał assassyna po ramieniu mówiąc.
- Weźmiemy ją w obroty, sprawimy, że będzie śpiewała wszystko co wie przyjacielu, już ja się o to postaram.
Skaveni podreptali w noc, kierując się w stronę obozu elfów, gdzie jeden z największych namiotów należał właśnie do wiedźmy Tamery.
    Wnętrze kwadratowego namiotu oświetlone było pojedynczą świecą, stojącą na drewnianej skrzyni pod jedną ze ścian. Wewnątrz, na grubym, potarganym materacu siedziała Tamera, trzymająca w dłoni małe, okrągłe zwierciadło. Za plecami wiedźmy, siedziały dwie elfki, starające się ułożyć bujną fryzurę swojej pani tak, żeby udało się ją spiąć pod złotą tiarą.
Wiedźma nie poruszyła się nawet, gdy dwaj skaveni weszli do jej namiotu, oderwała wzrok na chwilę od zwierciadła, w którym się przeglądała i obdażyła nim pokracznych gości mówiąc.
- Witaj Squeek, chciałam ci podziękować za pomoc i przeprosić, że tak długo musiałeś na to czekać, byłam jednak w dosyć ciężkim stanie jak wiesz.
    Inżynier zacisnął dłonie w pięści, znał wspólną mowę na tyle by wiedzieć o co chodzi kobiecie, jednak nie tak sobie wyobrażał wejście do jej sanktuarium. Najwyraźniej mógł zapomnieć o skamlącej i kajającej się u jego stóp wiedźmie, zamiast tego, czekała go trudna rozmowa, w której miał nadzieję znaleźć sojusznika w osobie Black Tooth'a. Cunning podszedł bliżej ściany, gdzie leżał materac i rozglądnął się ostentacyjnie za jakimś krzesłem.
Wiedźma pozwoliła skavenowi na dłuższą chwilę poszukiwań, po czym z udawanym westchnieniem niezadowolenia rzekła.
- Wybacz, nie mam tu żadnych wygód, którymi mogłabym ciebie uraczyć, jak widzisz, sama egzystuję w nędznych warunkach.
Mówiąc to, wskazała na poplamiony materac. Skaven przewrócił oczami i z niedowierzaniem popatrzył w sufit robiąc minę numer jedenaście, której celem było wzbudzenie paniki i wstydu u rozmówcy... nie zadziałało.
    Squeek zrezygnowany stanął więc pośrodku namiotu, zerkając na zwinne ręce elfic, operujących grzebieniami przy włosach wiedźmy. Już miał się odezwać, używając jak najgroźniejszego tonu i przerażających słów, jednak elfka była szybsza i to ona rozpoczęła rozmowę.
- Myślę, że czas najwyższy ruszać w dalszą drogę, przed nami zaledwie kilka dni marszu, dzielącego ciebie od zdobycia potężnej mocy, którą ci obiecałam.
- Tak tak!- Wtrącił piskliwie Squeek, zaskoczony nieco faktem, że w końcu może coś powiedzieć.
- Czas już, gonić, wściekle. Mieć mało nas, was mieć mało, maszyny złamane, ale mocność... mocowość jak dostać to wszystko odtworzyć...
Cunning przygryzł dolną wargę z nerwów, wspólna mowa była dla niego niczym tortury, które bolały zarówno język, jak i jego wielkie ego.
    Tamera czerpała nieopisaną radość z upokorzenia, jakie przy niej inżynier sam sobie zadawał, ukrywała to jednak bardzo skutecznie, patrząc mu głęboko w oczy z poważną miną.
- Wiem, że ponieśliśmy duże straty, jednak okolica jest w miarę spokojna, a u kresu naszej podróży, możemy natknąć się co najwyżej na bandę rozbójników, albo kilku wystraszonych goblinów.
Tym razem głos zabrał Black Tooth, któremu z racji doświadczenia, rozmowa we wspólnym nie sprawiała problemów, przynajmniej jak na skaveńskie standardy.
- Zawsze tak mówisz mówisz, szpiczastoucha. Potem przychodzi co do czego, do czego i jest wszystko zepsute! Jak możesz nas zagwarantować, zagwarantować, że na końcu drogi jest kilka goblinów, byłaś tam? Wiesz?
    Wiedźma obdarzyła assassyna przenikliwym wzrokiem, starając się ocenić jego spryt i inteligencję, niestety, skryty w mroku kaptura pysk poczwary, nie zdradzał niczego.
- Moi zwiadowcy wrócili właśnie z rejonu, gdzie mniej więcej znajduje się nasz cel, nie napotkali po drodze żadnych problemów, widzieli jedynie kilku zielonoskórych i grupę leśnych bandytów. Nic, czym mielibyśmy się przejmować. Myślę, że zamiast tracić czas na czcze gadanie, powinniśmy zbierać się do wymarszu.
Inżynier wszedł w słowo swojemu przyjacielowi, który najwyraźniej nadal miał jakieś wątpliwości.
- Ruszamy zatem gonić, nic tu po nas, a mocność czeka, cobym joł zjadł i okazał całego światu kto mocny najlepiej...
Tamera razem z Tooth'em spojrzeli na Squeeka, starając się zrozumieć co ten miał na myśli, jednak oboje odpuścili, przekaz był jednoznaczny. Sojusz miał lada moment wyruszyć na południe, w poszukiwaniu potęgi i chwały.

    Squeek the Cunning stojąc w pierwszym szeregu oddziału klanbraci, spojrzał w kierunku majaczącej na horyzoncie wieży. Była wysoka, smukła, zbudowano ją z czarnego jak węgiel kamienia, jej szczyt wieńczyły poszarpane przez czas blanki, wśród których tańczyła samotna postać, odziana w czarną pelerynę i przesadnie duży kapelusz. Wieżę otaczały rzadkie kępy drzew, jednak dookoła okolicę pokrywał gęsty las, a polana na której stała wieża, zdawała się być niewielką oazą, rozświetloną teraz przez promienie wschodzącego słońca.
    Dwa trolle, dwa oddziały skavenów, oraz trzy dark elfów, wspomagane kilkoma ekipami z inżynierskimi zabawkami, wyszły na polanę zachowując czujność i bacznie się rozglądając. Tym razem zwiad elfów zawiódł, zamiast kilku zielonoskórych, po polanie wałęsały się leśne trolle, a u stóp wieży, legowisko założyła młoda wyverna.
Inżynier zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli będą eliminować pojedynczo trolle, dotarcie do wieży obędzie się bez większych strat, jednak wyverna stanowiła wyzwanie. Skaven nie wiedział też, czego ma się spodziewać po dziwnym jegomościu tańczącym na wieży, jedyne czego był pewien to fakt, że w jej pobliżu wiatry magii przybierały na sile, a w powietrzu czuć było ozon i orzeźwiającą moc.
    Pierwszą krew przelała załoga elfickiego boltthrower'a, która jednym, celnym strzałem posłała do piachu najbliższego trolla. Widząc to, postać na szczycie wieży przestała tańczyć i zaczęła śpiewem recytować słowa mocy. Wiatry magii utworzyły wielki wir wokół nieznajomego, wypełniając go mocą od stóp, po czubki palców dłoni, na których zaczęły tworzyć się niewielkie kule energii. W tym momencie padł strzał, połyskująca niezdrową zielenią kula pomknęła przez całą długość polany i wbiła się w czarną cegłę, tuż obok śpiewającego maga. Odłamki kuli i gruz raziły nieznajomego, który cudem uniknął śmierci, jednak przerwał recytowanie czaru w najmniej odpowiednim momencie, zebrana wokół niego moc, nie mogąc znaleźć ujścia w zaklęciu, eksplodowała błękitną kulą energii. Skaven, który oddał celny strzał z jezzaila, spojrzał wymownie na stojące w pobliżu elfy i splunął na ziemię z pogardą.
    Obudzona hukiem wyverna, zerwała się na równe nogi i choć w pierwszej chwili wyglądało na to, że ucieknie w popłochu, opanowała się i zaryczała wściekle. Najwyraźniej ignorowała wałęsające się w pobliżu trolle, wpatrując się morderczym wzrokiem w najbliższą grupę skavenów.
Bestia rozłożyła skrzydła, nabrała rozpędu i wzbiła się w powietrze, Squeek widząc co się szykuje, wypiszczał szybkie rozkazy do skavenów, którzy momentalnie zeszli z drogi potworowi, lądującemu w akompaniamencie szumu wielkich skrzydeł. Wyverna wyhamowała wzburzając tumany kurzu dookoła, zatrzymując się dokładnie naprzeciwko oddziału elfów, dowodzonego przez samą Tamerę.
    Squeek miał bestię z głowy, przynajmniej na razie, jednak to nie był koniec niespodzianek, jakie czekały na niego w drodze do należącej się mu potęgi. Z północnego krańca polany, gdzie drzewa były bardzo wysokie i nieco rzadziej rosnące, wyszedł potężny, półnagi człowiek, dzierżący w dłoni kamienny topór. Szczuroludzie zatrzymali się na jego widok, dookoła rozniósł się zapach piżma i kilku wojowników o słabych nerwach cofnęło się o parę kroków, gotowi w każdej chwili zwiać.
Cunning wskazał olbrzymią postać Sharpclaw'owi, który dowodził drugim oddziałem klanbraci, zagwizdał też na dwa swoje trolle, nakazując im ruszyć w kierunku porykującej wyverny. Sam przesunął swój oddział jak najdalej w lewo, aby uniknąć ewentualnej szarży przerośniętego człowieka i dał znać Sharpclaw,owi.
    Fangleader ryknął na swoich podkomendnych wymachując nad głową połyskującym mieczem. Skaveni ruszyli truchtem, by po chwili rzucić się pędem na gigantycznego intruza. Ten, widząc zbliżające się niebezpieczeństwo, zwrócił się w kierunku szarżujących, odsłaniając tym samym plecy maszerującemu po jego prawej Squeek'owi. Inżynier wydał rozkaz i jego oddział dosłownie wbiegł na plecy zaskoczonego kolosa.
Z pomiędzy wojowników wyskoczył nagle sam Black Tooth, który widowiskowym saltem dosięgnął ramienia olbrzyma i wbił w jego umięśnione cielsko oba swoje khutuary. Gigant, ku zdziwieniu assassyna, nie był skory do walki, wykrzykiwał jakieś słowa w nieznanym języku i starał się osłonić przed ciosami, sam jednak nie atakował.
    Fala skavenów zalała miotającego się olbrzyma z dwóch stron, obalając go w końcu na ziemię. Ogromne cielsko runęło do tyłu, gdy intruz nie zdołał zachować równowagi, z jego dłoni wypadł topór, zrobiony z kawałka kłody i marmurowego nagrobka. Na pierś leżącego kolosa wskoczył Tooth, szykując się do zadania śmiertelnej serii ciosów, gdy nagle olbrzym ryknął we wspólnym.
- Nie zabijaj! Ja pomóc!
To były jednak jego ostatnie słowa, gdyż w chwilę po tym stracił przytomność i zwiotczał. Assassin spojrzał na Squeek'a oczekując dalszych instrukcji, inżynier zastanowił się przez chwilę, po czym dał znać Tooth'owi, aby ten dołączył do oddziału. Ostatnie słowa olbrzyma zaintrygowały skaveńskiego przywódcę i przynajmniej na razie, postanowił on nie zabijać nieznajomego.
    Tym czasem, Tamera i otaczający ją wojownicy starali się ubić rozszalałą wyvernę, która na szczęście z racji młodego wieku, nie potrafiła jeszcze walczyć tak podstępnie i zajadle jak dorosłe osobniki. Bestia miotała się to na lewo, to na prawo, nie mogąc się skupić na pojedynczym przeciwniku. Elfowie doskonale to wykorzystywali, dźgając ją włóczniami w boki, gdy tylko się odsłoniła. Z pomocą przyszły im też dwa trolle skavenów, które zaatakowały zaskoczoną maszkarę od tyłu, miażdżąc jej skrzydło i opluwając żrącym kwasem. Ryki złości i szału, zamieniły się w paniczne wycie, wypełnione bólem i strachem. Wyverna chciała uciec z walki, wzbić się w powietrze daleko od kłójących czubków włóczni, sękatych pięści trolli i ich jadowitych wymiocin. Niestety, poszarpana błona prawego skrzydła uniemożliwiała latanie, bestia podskakiwała więc niezdarnie, tłukąc kikutem skrzydła dookoła, co tym bardziej wzmagało paraliżujący ją ból.
W końcu, jedna z elfich włóczni zakończyła agonię rannego potwora, dosięgając przez oczodół prosto do jego małego mózgu.
    Ze szczytu wieży dotarły do walczących niespokojne pokrzykiwania, najwyraźniej mag doszedł już do siebie po eksplozji energii i zrozumiał, że grozi mu niebezpieczeństwo. Najwyraźniej jednak, już o wiele wcześniej zadbał o to, by intruzi pożałowali wtargnięcia na jego polanę, gdyż na skraju lasu, ze wszystkich stron zaczęły pojawiać się grupy ziwerzoludzi, uzbrojonych w dzidy i topory. Bestie wychodziły z lasu porykując doniośle, uderzając bronią o prowizoryczne tarcze i miotając czym popadnie w zaskoczonych aliantów.
    Squeek the Cunning szybko ocenił sytuację, jego oddział był najbliżej wieży, oddział Sharpclaw'a, wysunięty nieco na północ, stanowił doskonałą osłonę przed natarciem z północnego krańca lasu. Oddział elfów z zachodu zabezpieczał tyły jednostki inżyniera, a oddział Tamery, korsarze i stado wielkich szczurów zapewniały bezpieczne, wschodnie skrzydło. W okolicy wieży pałętał się tylko jeden z leśnych trolli, nie stanowił on raczej realnego zagrożenia, Squeek postanowił więc, postawić wszystko na jedną kartę. Skierował swoich wojowników w kierunku wejścia do wieży.
    Nagle wszystko zaczęło dziać się nie po myśli skavena, najpierw elfy z zachodu zostały dosłownie wybite w pień przez grupę bestigorów, które w dzikim szale wpadły na polanę. Zaraz potem, załamał się front na wschodzie polany, gdzie horda gorów rozniosła na dzidach osławionych korsarzy, a stado wielkich szczurów zostało wygryzione przez psy Chaosu, które wyjąc przeraźliwie zalały niezliczoną masą, skąpane w słońcu i krwi pole bitwy.
Pierścień zwierzoludzi zacieśniał się wokół topniejących sił alianckich i pomimo desperackich ataków Sharpclaw'a i Tamery, siły Chaosu zdobywały przewagę z minuty na minutę. Squeek wiedział, że nie ma czasu do stracenia, czuł potężne źródło mocy, wydobywającej się zza czarnych murów i wzmagające się wichry magii, uderzające w szczyt wieży, gdzie nawiedzony mag zaczął z powrotem swoje dzikie inkantacje.
    Squeek razem z Tooth'em podbiegli do ciężkich, drewnianych drzwi, ich stalowe okucia i dziwne wzory wyryte w drewnie, nie wróżyły niczego dobrego. Inżynier zaczerpnął trochę mocy z szalejących dookoła wichrów i utkał niewielkie zaklęcie, które z siłą pioruna uderzyło umagiczniony zamek w drzwiach. Głuchy huk eksplozji rozniósł się po okolicy, a gdy dym wywołany eksplozją rozwiał się na wietrze, skaveni wpadli do środka i od razu zaczęli wspinaczkę po stromych schodach na szczyt wieży. Pierwszy pędził assassyn, gotów w każdej chwili zadać śmierć swoimi skąpanymi w truciźnie khutuarami. Za nim dreptał Squeek, dzierżąc w dłoniach spaczpistolet i nasiąknięty skaveńską magią miecz.
Black Tooth wyskoczył przez właz na dach wieży, od razu atakując znajdującego się tam maga, niestety, zdążył się on zabezpieczyć i wymierzony w jego głowę kopniak odbił się od magicznej bariery. Odtrącony do tyłu assassyn stracił na chwilę równowagę, porażona prądem stopa zdrętwiała, a okrutny ból sparaliżował skavena na kilkanaście sekund. Tyle potrzebował mag, żeby utkać kolejne zaklęcie, jednak rozproszył go wystrzelony ze spaczpistoletu pocisk, który roztrzaskał resztki magicznej bariery i boleśnie ugodził człowieka w pierś.
    Squeek odrzucił na bok nieprzydatny już pistolet i zamachnął się mieczem na łapiącego z trudem dech maga. Cios został sparowany drzewcem magicznej laski, czemu towarzyszył sypiący się snop iskier. Skaven atakował zaciekle raz za razem, zmuszając wroga do defensywy, mag cofał się krok za krokiem, aż w końcu został przyparty do ściany wieży. Widząc, że nie zdoła poradzić sobie z doskonałym szermierzem walcząc w ręcz, postanowił pomóc sobie magią. Zaczerpnął mocy aby utkać zaklęcie i jednym ruchem dłoni wyrzucić intruza w powietrze.
Squeek oczywiście poczuł opływającą go moc, zaczerpniętą przez przeciwnika, ocenił jej ilość i błyskawicznie utkał zaklęcie o mocy kilkukrotnie mniejszej.
    Mała iskierka utworzona na czubku pazura skavena, dotknęła ręki maga, porażając go bolesnym wstrząsem. Zaklęcie człowieka nie zostało utkane do końca, a jego energia rozproszyła się w powietrzu, nie czyniąc nikomu krzywdy. Inżynier nie czekał aż przeciwnik się otrząśnie, rozciął jego odkryte gardło zielonkawym ostrzem i dla pewności wbił miecz jeszcze dwa razy w okolicę serca wroga. Czas uciekał. Black Tooth kiwnął z uznaniem swojemu panu zakapturzoną głową i rozcierając bolące udo, zaczął przeszukiwać górne pietra wieży w poszukiwaniu artefaktów.
Squeek nie musiał długo szukać, jego ciało całym sobą czuło potężną obecność, emanującą magią z taką siłą, że skavenowi aż mieniło się w oczach.
    Znalazł księgę dosłownie na chwilę przed tym, jak do wieży wpadła zakrwawiona Tamera miotająca dzikim spojrzeniem na wszystkie strony. Wiedźma najwyraźniej szukała tego samego co inżynier, ale nie chciała otwarcie mówić o tym przy skavenie.
- Znalazłeś coś szczuroludzie? - Wycharczała, nie starając się nawet ukrywać swojej pogardy w głosie.
- Nic tu nie być, ubity magik na dachu... tyle.
Mówiąc to, Squeek czmychnął  przez rozbite drzwi, za nim podążył assassyn, rzuciwszy uprzednio nienawistne spojrzenie wściekłej wiedźmie.
    Na zewnątrz panował Chaos, dosłownie. Polana usiana dziesiątkami zwłok, przedstawiała sobą okrutny widok, na obrzeżach lasu trwały jeszcze niewielkie potyczki, rozproszeni alianci byli w zasadzie w odwrocie, uciekając przed coraz liczniejszymi wojownikami Chaosu, bestiami i zwierzoludźmi. Squeek zdążył tylko zauważyć, że zniknęło ciało wielkiego człowieka, powalonego na początku bitwy, jednak to teraz był dla niego żaden kłopot. Inżynier trzymał pod płaszczem swój klucz do potęgi i władzy, nic więcej się nie liczyło. Kiwnął porozumiewawczo assassynowi głową i razem ruszyli biegiem w kierunku umówionego punktu zbornego, znanego tylko skavenom.

Alianci wchodzą na polanę, okazuje się, że zamiast kilku goblinów i bandy rozbójników, pilnuje jej wyverna i stado trolli.



Wyverna szarżuje na dowodzonych przez Tamerę elfów, a za nią podąża tajemniczy jegomość, większy trzy razy od przeciętnego człowieka.


Sprytny manewr Squeek'a i nieocenione umiejętności walki Black Tooth'a sprawiają, że gigant pada nieprzytomny.


Z lasu wyłaniają się nowi przeciwnicy, horda Chaosu szykuje się do rozgromienia intruzów.



Pojedynek na szczycie wieży, gdzie Squeek udowadnia, że oprócz posiadania wielkiej mocy i potężnego umysłu, doskonale włada również ostrzem.

Squeek the Cunning przez kilka tygodni siedział w swojej naprędce przygotowanej noże, w obozie rozbitym głęboko w puszczy na południowy zachód od Kisleva. Nikt oprócz assassina Black Tooth'a go nie odwiedzał i nikt inny nie miał na to pozwolenia. Squeek pochłonięty był rozkodowaniem treści zawartej w magicznej księdze, jaką zdobył po ubiciu czarodzieja na wieży, gdzie odnalazł też kilka innych, ciekawych artefaktów. Jedynie dwa dni po bitwie pod wieżą, inżynier wyszedł z kryjówki aby spotkać się z tajemniczym olbrzymem, który nieoczekiwanie pojawił się w obozie skavenów.
    Nieznajomy w czasie bitwy, mimo iż skaveni powalili go i ogłuszyli, wydawał się być neutralnie nastawiony i nie uczynił krzywdy żadnemu ze szczuroludzi, później próbował nawiązać kontakt, ale bitwa z powiększającymi się zastępami Chaosu uniemożliwiła mu to skutecznie. Olbrzym wytropił więc skavenów, najwyraźniej mocno zdeterminowany, by z nimi porozmawiać.
Kolos czekał na Squeek'a oparty o pień starego kasztanowca, kawałkiem gałęzi wyskrobywał sobie bród spod paznokci dłoni, cmokając przy tym soczyście. Inżynier przyprowadził ze sobą oddział klanbraci do obstawy, oraz swoich przybocznych, śliniącego się Sharpclaw'a i czujnego jak zwykle Black Tooth'a.
    Na widok przybyłych, olbrzym machnął pojednawczo wielką jak zad konia dłonią i uśmiechnął się krzywo, witając się przy tym we wspólnej mowie.
- Witać ludioszczury, Gruutz przychodzić w pokoju.
Squeek the Cunning nie miał ochoty na głupie przedstawienia i niepotrzebne uprzejmości, spieszyło mu się z powrotem do studiowania księgi.
- Czego chcieć dziwoląg?
Nieuprzejmy ton skavena, nie zbił z tropu wielkoluda, który raz jeszcze postarał się o uśmiech na swojej nieco zdeformowanej facjacie.
- Gruutz przyjaciel, Gruutz pomoże ludzioszczurom...
- Niby jak? - Wtrącił Squeek, zaciekawiony tym ostatnim stwierdzeniem obcego.
- Gruutz silny, mocny i wielki wojownik, Gruutz rozgnieść wroga twoja jeden cios. Gruutz być bardzo twardy jak skała...
- Moi rozgnietli ta skała w kilka chwil ostatnio niedawno. - Uciął inżynier, który zaczynał tracić już cierpliwość.
- Gruutz nie walczyć, Gruutz nie walczyć, gdyby walczyć, twoi by nie żyć...
    Kolos zrobił dwa kroki w stronę delegacji szczuroludzi, którzy momentalnie podnieśli do góry włócznie, gotowi w każdej chwili je rzucić i uciekać gdzie się da.
Gruutz przykucnął, żeby mniej więcej jego oczy znalazły się na wysokości oczu Squeek'a i rzekł z powagą.
- Gruutz wielki wojownik i silny, pomoże wam jedynie za kilka gwiazdek.
Nastąpiła niezręczna cisza, olbrzym wyglądał jak ktoś, kto oczekuje na sensowną odpowiedź, a reszta zgromadzonych na takich, którzy nie widzą sensu w zadanym pytaniu.
- Ty posłuchać, nie mamy gwiazdek, ani niczego dla ciebie, taki siłacz dobry, może się przydać, ale nie rozumiemy czego chcieć ty w zamian.
    Gruutz wyprostował się z uśmiechem na pulchnej gębie, uderzył się pięścią w pierś, jak czynią to niektórzy bretońscy rycerze i skierował swe kroki w głąb puszczy mówiąc.
- Ty niedługo znaleźć gwiazdy, wtedy zdecydować, czy Gruutz ma być wojownik po twojej stronie. Na ten czas, Gruutz odpocząć i zebrać siły.
Squeek wzruszył ramionami patrząc zdezorientowany, jak cielsko giganta znika pośród koron drzew. Inżynier rozkazał assassynowi, aby ten śledził nieznajomego przez jakiś czas. Wariat mógł wrócić w każdej chwili i zaskoczyć skavenów nagłym atakiem.
    Czas mijał, nadeszła jesień, a z nią potrzeba zaopatrzenia się w żywność na zimę i zadbanie o wzmocnienie szeregów armii. Okolica na szczęście usiana była skaveńskimi tunelami i o niewolników, a nawet ochotników nie było trudno.     
Większością obowiązków w obozie zajmował się Black Tooth, Sharpclaw nie był do końca zdrowy na umyśle i choć nieraz miał przebłyski wojskowej inteligęcji i wykazywał się logistycznymi umiejętnościami, to większość czasu spędzał na ślinieniu się i gapieniu w jeden punkt godzinami.
Squeek wiedział, że może liczyć na innych i im pozostawiał zarządzanie wyprawą, sam natomiast, czasem rezygnując przez kilka dni ze snu, czy jakiegokolwiek odpoczynku, studiował wiedzę zawartą w magicznej księdze. W końcu udało mu się rozgryźć kod jakim była napisana i zagłębił się w tajemnice ukryte w niej przez nadzwyczajny umysł nieznanego autora.
    Liście zaczęły sypać się z drzew na potęgę, coraz częściej całymi dniami lało i wiało przenikliwym wiatrem z północy. Skaveni rośli w siłę, zadowoleni z tego, że nie trzeba walczyć z wrogiem innym niż burczenie w brzuchu i nieznośna wilgoć. Zdarzało się, że do obozowiska zanadto zbliżyła się jakaś szajka leśnych rabusiów, lub zwiad goblinów „Czerwonej Twarzy”, jednak byli oni szybko wykrywani i neutralizowani, a sam obóz nigdy nie został zdekonspirowany i nikt nie zdawał sobie sprawy z jego istnienia tak blisko serca imperium.
    Niespełna tydzień przed nadejściem zimy, Black Tooth po powrocie z kilkudniowego zwiadu popędził spiesznie do nory Squeek'a, niosąc mu informację o niespotykanej wartości.
Inżynier właśnie czytał akapit traktujący o wykorzystaniu energii zmagazynowanej w ciele człowieka, do wywołania niewielkiego wyładowania napięcia, które w odpowiednich warunkach, mogło by powstrzymać pracę jego serca, gdy do wydrążonego w glinie laboratorium wpadł podekscytowany assassyn.
- Panie panie, wielka rzecz trzy dni drogi stąd. - Squeek uniósł wzrok znad kart księgi i krytycznie przyjrzał się intruzowi.
- Możesz sprecyzować, co jest na tyle wielkie, że zawracasz mi tym głowę?
Tooth zreflektował się, że rozmawia z przedstawicielem gatunku odpornego na emocje takie jak euforia, czy stan taki jak radość, lub zwykłe poczucie chumoru. Inżynier co prawda przejawiał czasem coś podobnego do fascynacji, czy kompletnego ześwirowania na punkcie czegoś, ale niestety, zawsze w bardzo dziwny i skomplikowany sposób.
- Panie, nie chodzi o kształt, kształt panie. Znalazłem stare ruiny, mają ze trzy może cztery setki lat. Jest tam coś jak plac plac centralny z pręgierzem panie. Widać tam ślady ślady po krwi i symbole Chaosu, miejsce kultu kultu panie.
    Inżynier westchnął ciężko, obdarował Tooth'a pobłażliwym spojrzeniem i zapytał.
- Znalazłeś kawałek ludzkiej historii, która nas kompletnie nie obchodzi i miejsce obrzędu jakiś barbarzyńców, które nie przedstawia dla nas żadnej wartości, co w tym WIELKIEGO!?
- Panie panie, daj mi dokończyć. Samo miejsce i pręgież pręgież nie są wielkie, ale wielkie się dopiero stanie za kilka kilka dni. Wygląda na to, że zebrał się tam klan klan zwierzoludzi, szamany i inne magiki, ale największe jest to, że mają ze sobą gwiazdy.
    To słowo najwyraźniej przykuło uwagę Squeek'a, który zbliżył się do Tooth'a i konspiracyjnym szeptem zapytał.
- Gwiazdy? Jakie gwiazdy, takie z nieba? Czy postradałeś rozum tam na tym deszczu?
- Panie najczystszy spaczeń spaczeń, wielki, lśniący, opiłowany w ośmioramienne gwiazdy gwiazdy panie.
Squeek przypomniał sobie rozmowę z Gruutzem i wspomniane przez niego „gwiazdy”, ale najważniejsze, że zaświtał mu w głowie pewien pomysł. W księdze, którą właśnie studiował, była kompletna instrukcja obsługi skaveńskiego cudu technologicznego, zwanego „Gundamaran”, czyli „Arka” w tłumaczeniu na wspólny. Do jej uruchomienia i zasilenia jej podzespołów, konieczne są kondensatory energii, przekaźniki i wielkie baterie, do zastąpienia których, doskonale nadawał by się spaczeń, zastosowany w większych ilościach. Te gwiazdy, jak nazwał je Tooth, mogły okazać się bardziej cenne niż wszystko co do tej pory Squeek zdobył i osiągnął.
    Armia Squeek'a the Cunning'a stała na nogach już nazajutrz, gotowa do wymarszu. Inżynier popędzał wszystkich i straszył wypatroszeniem, co odnosiło mizerny skutek wśród rozleniwionych i głodnych skavenów. W końcu jednak przygotowania dobiegły końca i w południe armia ruszyła na zachód. Większą część drogi szczuroludzie pokonywali tunelami, nie martwiac się o wykrycie przez okoliczne osady ludzi i bandy goblinów. Po drodze udało się odnaleźć i splądrować małe gniazdo skavenów z pomniejszego klanu szabrowników, co zaowocowało kolejną dawką niewolników i pokaźnymi zapasami pożywienia. Nim jednak dotarli na miejsce, Squeek zażyczył sobie wziąć udział w zwiadzie, jaki tuż przed dotarciem do ruin zorganizował Black Tooth.
    Wszystko się zgadzało, znaleźli dużą polanę pośród wysokich drzew, usianą ledwie widocznymi zgliszczami starych, murowanych budynków, pośród której majaczył wysoki na trzy metry pręgierz, wykonany z czarnego kamienia. Niestety, grupka kultystów o których wcześniej wspominał Tooth, rozrosła się do potężnej armii wyznawców wszystkich bóstw Chaosu. Ich namioty i szałasy zajmowały każdy skrawek wolnego terenu, niektórzy kultyści, porozwieszali między drzewami ogromne płachty, tworząc swego rodzaju bez-ścienne namioty. Wszędzie kręcili się jacyś nawiedzeni ludzie, zwierzoczłeki i mutanci, a nawet kilku wojowników z północy.
    Po powrocie ze zwiadu, Squeek przez dobre trzy godziny radził z Black Tooth'em i Sharpclaw'em jak zabrać się do zdobycia pozycji Chaotyków i ich cennego towaru, jakim były gwiazdy spaczenia, których w całym obozie assassyn naliczył co najmniej osiem.
W końcu ustalono plan działania, z którym oczywiście nie zgadzał się Sharpclaw, gdyż nie zawarto w nim ani jednego jego pomysłu. Armia rozproszyła się, aby zająć ustalone pozycje i otoczyć ruiny, zamykając tym samym kultystów w wąskim pierścieniu, uniemożliwiającym im ucieczkę i wyniesienie gwiazd z obozu.
Tym czasem, przy pręgierzu rozpoczęto krwawy rytuał, w którym brali udział wszyscy mieszkańcy tymczasowego obozu Chaosu.
    Do czworościennego pręgierza przywiązano cztery ofiary, młodą, urodziwą kobietę, starca, który najwyraźniej pochodził ze szlacheckiej, wykształconej rodziny, co wywnioskować było można ze sposobu i stylu w jaki był ubrany, jednego mutanta, który najwyraźniej był wojownikiem, oraz starą, pokrytą wrzodami i trądem wiedźmę. Każda ofiara dla jednego z bóstw Chaosu, każda miała na czole wycięty znak ośmioramiennej gwiazdy. Przy pręgierzu stały trzy postaci, wysoki rycerz Chaosu, zamknięty w błękitnym pancerzu lśniącym od wypełniającej go magii, zakapturzony, trzy ręki mutant dzierżący w dłoni płonącą magicznym ogniem włócznię, oraz potężny zwierzoczłek, odziany w kaftan z ludzkich skór.
Dookoła, w odległości kilkunastu metrów, stała reszta uczesników rytuału. Zwierzoludzie, rycerze Chaosu, wojownicy z północy, mutanci i zwykli kultyści stali w kręgu kołysząc się miarowo na boki, w rytm inkantacji zaśpiewywanej przez trzech liderów. Ośmiu kultystów, dzierżyło w dłoniach przerażające ikony, wykonane z ośmioramiennych okruchów spaczenia, rozlokowano ich co kilkanaście metrów tak, by tworzyli wzór gwiazdy Chaosu.
    Squeek słusznie zauważył, że wszyscy uczestnicy byli w głębokim transie, większość z nich miała nawet zamknięte oczy, a reszta patrzyła na pręgierz jak zamurowani. Nie wystawiono żadnej straży, jedynie garstka zmutowanych ogarów, pałętała się po okolicy, ale i one wydawały się poddawać skutkom omamiającego rytuału.
Zakapturzony jegomość najwyraźniej był prowadzącym cały obrzęd, to on podawał rytm i pierwsze słowa zwrotek inkantacji, on też w pewnej chwili jako jedyny poruszył się do przodu, zmierzając w kierunku pręgierza ze złowieszczo opuszczoną włócznią.
Dla skavenów to był znak do ataku, kolejne wydarzenia mogły sprawić, że uczestnicy zostaną wytrąceni z transu, który był poważnym sprzymierzeńcem intruzów.
    Sharpclaw otrzymał sygnał od inżyniera i ruszył do ataku, jego nowy oddział stormverminów jak dotąd spisywał się doskonale, to byli sami najemnicy, ale trzymali szyk, starali się jak najmniej hałasować i nie bali się walki. Czarne szczury uderzyły z impetem w krąg kultystów, roznosząc po drodze napotkanych zwierzoludzi i oszołomionych wojowników z północy. Wielkie halabardy stormverminów śmigały w powietrzu z nieprzyjemnym wizgiem, a bryzgająca dookoła krew szybko pokryła gliniaste podłoże. Sharpclaw skrócił o łeb najbliższego ungora i rzucił się do przodu, prosto pod pręgierz i trójkę liderów zgromadzenia.
    Powietrze przecięła seledynowa błyskawica, pocisk minął walczących, trafił zakutego w błękitną zbroję rycerza Chaosu i momentalnie ugotował jego ciało wewnątrz, niczym kurczaka w garncu na rosół. Sharpclaw ominął dymiące truchło i zaszarżował na stojącego nieco dalej szamana zwierzoludzi. Bestia nie otrząsnęła się jeszcze ze skutków omamiającego rytuału, gdy ściana opancerzonych, czarnych szczurów powaliła go na ziemię i stratowała, odbierając życie w ułamkach sekund.
W tym czasie, szczuroogry i gigantyczne szczury dokonały spustoszenia w szeregach kultystów, eliminując przy okazji grupki ogarów, które nie zdążyły na czas zaalarmować swoich panów.
Zaskoczenie powiodło się idealnie, skaveni błyskawicznie zajęli teren wokół pręgierza, zabierając się pospiesznie za kolekcjonowanie porozrzucanych ikon ze spaczenia. Niestety, w miarę upływu czasu większość Chaotyków zaczęła dochodzić do siebie, najszybciej pozbierali się konni rycerze Chaosu, którzy zaraz po sformowaniu szyku wykonali druzgocący kontratak, wbijając się w nieco zaskoczonych stormverminów Sharpclaw'a.
    Sharpclaw wypruwał właśnie flaki zakapturzonemu przywódcy kultu, gdy wjechał na niego ogromny, czarny rumak. Uderzenie było tak silne, że skaven przeleciał do tyłu kilka metrów i rozbił się o sztandarowego ze swego oddziału. Obaj padli na ziemię, Sharpclaw stracił jedynie przytomność, natomiast chorąży nie miał tyle szczęścia ginąc na miejscu.
Na zdezorientowanych stormverminów spadła od tyłu fala gorów, którzy w końcu zrobili użytek z dzierżonych w łapach toporów i szabel. Czarne szczury walczyły zaciekle, powodując ogromne straty w szeregach Chaotyków, jednak szybko okazało się, że zaatakowani ze wszystkich stron nie zdołają przetrwać, nie mówiąc już o utrzymaniu pozycji.
    Squeek the Cunning starał się jak najefektywniej wykorzystać czas jaki, dali mu stormvermini dzięki swojemu poświęceniu. Zbieranie ikon szło sprawnie i już po chwili skaveni znajdowali się w posiadaniu wszystkich ośmiu sztuk. Inżynier wydał rozkaz odwrotu jednostkom, które niosły ikony, a pozostałym rozkazał osłaniać ucieczkę towarzyszy, nawet kosztem włąsnego istnienia. Różnie było z respektowaniem tych rozkazów w ferworze walki, jednak cały manewr najwyraźniej się udał, gdyż niezwiązane walką skaveńskie oddziały szybko wycofywały się w stronę lasu, podczas gdy ich kamraci walczyli zaciekle z oszalałymi ze wściekłości kultystami.
    Scharpclaw otrząsnął się, zrzucając z siebie zakrywający go sztandar stormvermninów. Skaven wspiął się na stertę ciał przed nim, starając się rozeznać w sytuacji, ta była tragiczna, kilku rycerzy Chaosu i banda gorów skończyli właśnie katować ostatniego czarnego szczura i momentalnie wzrok wszystkich padł na przywódcy oddziału, który właśnie rozbili. Scharpclaw schylił się by podnieść swój magiczny miecz, który wcześniej upuścił i stanął w szerokim rozkroku, przyjmując bojową postawę.
W tym momencie, od strony wschodu na szykujących się do rzezi Chaotyków uderzył Snik Snik ze swoim oddziałem klanbraci. Fala futra i czarnych ostrzy zalała zaskoczonych rycerzy, a następnie niczym strumień w skałę, wryła się w zbiorowisko zwierzoludzi, roztrącając ich na boki.
    Squeek zatrzymał gwałtownie swój oddział, patrząc z niedowierzaniem w stronę ściany lasu na północy. Z pomiędzy drzew na polanę wychodziły kolejne oddziały mrocznych elfów, to samo ze wschodu i południa. Zarówno Skaveni jak i Chaotycy byli teraz niemal otoczeni szczelnym pierścieniem maszerujących w ciszy smukłych wojowników.
Za plecami inżynier usłyszał znajomy głos, wiedźma Tamera recytowała jakieś zaklęcie, którego słowa rozniosły się po polu bitwy niczym huk gromu. Stara przyjaciółka wróciła, najprawdopodobniej przez cały czas śledziła Squeek'a, czekając na dogodną chwilę, by zagarnąć wszystko, co on w pocie czoła i krwi zdobył.
Skaveni znaleźli się w potrzasku, z jednej strony rozszalały tłum Chaotyków, którzy mimo usilnych starań szczuroludzi, nie chcieli ginąć bez walki, a z drugiej świeże oddziały elfów, dowodzone przez wredną i przebiegłą wiedźmę. Bitwa tak naprawdę dopiero się zaczęła.
    Nagle niebo pociemniało, a powietrze wypełnił świst czarnych strzał, nadlatujących z zachodu i południa. Wielu elfich wojowników padło trupem, jednak jakimś cudem żaden ze skavenów nie ucierpiał od tej salwy. Squeek rozglądnął się raz jeszcze, na wszelki wypadek odłączył się od swojego oddziału, pozostawiając dowodzenie nim Morikowi. Z lasu wymaszerowały setki goblinów z wymalowanymi na czerwono mordami.
- Co jeszcze na rogi rogatego szczura? - Krzyknął inżynier poirytowany.
- Może teraz Gotrek i Feliks na grzbiecie smoka, oraz sam Sigmar na gryfie w towarzystwie jaszczuroludzi jadących na szkieletach koni z Khemri?
Nikt nie odpowiedział na to pytanie, jedynie chorąży piskliwie poinformował, że za plecami oddziału widać szarżujące elfy.
    Tamera prowadząc swoich wojowników do ataku, nie zwróciła szczególnej uwagi na przemykające z prawej strony gigantyczne szczury, z daleka, wyglądały jak uciekająca wataha psów, wydawało się więc, że nie stanowią zagrożenia. Najistotniejszy dla wiedźmy był oddział skavenów przed nią, i jego dowódca, Squeek the Cunning, z którym miała rachunki do wyrównania. Kobieta uniosła do góry dłoń i zaczerpnęła z Warpu garść energii, która momentalnie oplotła jej ciało świetlistą łuną, rozchodząc się po wszystkich szeregach elfów. Wiedźma uśmiechnęła się złowieszczo, pewna potęgi swojej magii i w tym momęcie poczuła gwałtowne szarpnięcie za kolano, któremu towarzyszył okrutny ból. Do jej nogi zębiskami uczepiony był szczur wielkości owczarka myśliwskiego.
Horda stworzeń poganiana przez niepozornego skavena, minęła oddział elfów z prawej flanki, by w krytycznym momencie zawrócić i zaatakować od boku zdezorientowanych wojowników. Szczury zalały falą śmierdzących futer spanikowanego przeciwnika. Żołnierze uzbrojeni w długie halabardy, mieli poważne trudności z obroną przeciw niskim stworzeniom, które na dodatek atakowały z tyłu i z boku. W ruch poszły noże i sztylety, które niestety były mało efektywne w starciu z gruboskórnymi i porośniętymi futrem mutantami.
    Squeek stał na wzniesieniu okalającym pręgierz, więc widział całą sytuację doskonale. Niezmiernie się ucieszył na widok rozsypującego się oddziału elfów, a najbardziej podobał mu się widok wiedźmy, która nie mogła sobie poradzić z jednym, wyjątkowo zaciekłym szczurem. Inżynier wskazał kobietę lufą swojego spaczpistoletu i w charakterystyczny sposób kiwnął głową patrząc w głąb swojego oddziału. Nagle, spomiędzy klanbraci wychynęła zakapturzona postać, która pomknęła zwinnymi susami w kierunku walczących. Czarny płaszcz skavena falował w rytm skoków, a trzymane w jego dłoniach khutuary ociekały zielonkawą trucizną.
    Wiedźma wyciągnęła splugawiony sztylet z głowy martwego szczura, odrzucając go na bok ze wstrętem. Wyglądało na to, że stworzenie nie wyrządziło jej większej krzywdy, bolesne ugryzienie powinno się zagoić w kilka dni, trzeba tylko pamiętać o zdezynfekowaniu rany zaraz po bitwie. Do rozglądającej się elfki właśnie dotarło, że straciła jedną trzecią jej oddziału, przez zaskakujący atak mutantów. Jednak nie to było teraz problemem, problem właśnie się zbliżał, powoli, delikatnie stawiając każdy krok, otulony czarnym płaszczem, patrząc uważnie czerwonymi ślepiami wyzierającymi z dziur maski zakrywającej twarz.
- Wiedziałam, że dane mi będzie zedrzeć własnoręcznie z ciebie to przesiąknięte piżmem futro.
Zakpiła wiedźma szykując najszybsze, ofensywne zaklęcie jakie była w stanie rzucić. Skaven był doskonale świadom z kim ma do czynienia, wiedział, że zginie na miejscu, jeśli pozwoli na pierwszy krok swojej przeciwniczce. Błyskawicznie uchylił rąbek poły płaszcza kolanem i używając do tego końcówki ogona, cisnął w elfkę czteroramienną gwiazdkę.
    Tamera zawyła z bólu, jej zaklęcie, które miała na końcu języka rozprysło się dookoła w feerii kolorowych iskier. Pieczenie w boku, gdzie utkwił zatruty pocisk było nie do zniesienia, w takich warunkach skupienie się na tkaniu zaklęcia nie mogło się udać.
Black Tooth zaatakował, momentalnie znalazł się przy wiedźmie, kopnął jedną z jej stóp, potem drugą i wyskakując w powietrze trzasnął kolanem w jej napierśnik. Kobieta straciła równowagę, jej stopy ustawione nienaturalnie z powodu ciosów szczuroczłeka, nie dawały jej oparcia i pozwoliły by bezradnie poleciała do tyłu. Rasowa zwinność uratowały elfkę od upadku, cofnęła się tylko, szykując do walki i sięgając do paska po sztylet, którego nie było.
    Tooth uderzył khutuarem markując cios w twarz, by odwrócić uwagę od nóg ofiary, gdzie rzeczywiście mia ł zamiar zaatakować. Tamera zbiła uderzenie osłoną przedramienia, uniosła jednocześnie nogę, unikając głębokiego cięcia drugiego khutuaru. Musiała pozbyć się tkwiącego w jej biodrze pocisku, bo bez swojej magii była bezbronna w pojedynku z assassynem. Kobieta nie spuszczając wzroku z wroga, odskoczyła do tyłu, jednak Tooth wykorzystał ten manewr i błyskawicznym kopniakiem podciął nogi elfki, której stopy nie zdążyły jeszcze wrócić na ziemię po skoku.
Wiedźma uderzyła łokciem o tarczę półmartwego elfa, który leżał koło niej ciężko dysząc. Nie myśląc za wiele, poderwała tą tarczę i zasłoniła się nią akurat na czas, by uniknąć potężnego ciosu zatrutymi ostrzami. Uderzenie było zaskakująco silne, tarcza została wyrwana z wątłych dłoni wiedźmy i upadła daleko. Tamera chciała odczołgać się do tyłu, ale przeciwnik przydepnął jej stopę, usiłowała się wyrwać z całej siły, szarpiąc dziko nogą i w końcu udało jej się wyślizgnąć po rozmiękczonej krwią glinie.
    Elfi wojownicy nadal zmagali się z gigantycznymi szczurami, które zdawały się wychodzić spod ziemi niekończącymi się falami. W końcu jeden z oficerów, zauważył pojedynek swojej pani i dał znak pozostałym, że ich przywódczyni potrzebowała natychmiastowego wsparcia. Żołnierze nie byli jednak w stanie wyrównać szyku, czy sformować jakąkolwiek inną formację, po prostu, ci, którzy byli w stanie, biegiem rzucili się w kierunku walczącej kobiety.
    Tooth wbił stopę pod napierśnik elfki, boleśnie obtłukując jej brzuch, następnie błyskawicznie pochylił się i przygwoździł ją khutuarem, przebijając pancerz w okolicy obojczyka. Wiedźma zakwiliła jak zarzynana świnia, miotając się w śliskiej glinie, zbroczonej czerwoną posoką. Jej długie, czarne włosy wyglądały teraz jak kołtun, oblepiony ziemią i brudem. Assassyn musiał natychmiast przerwać kaźń, jaką właśnie rozpoczął, gdyż zbliżali się kolejni wrogowie. Pierwszy elf zginął trafiony gwiazdką w głowę, drugi został wyeliminowany małymi nożykami, które utkwiły w płytach pancerza ryjąc ciało pod nim przy każdym ruchu. Tooth skoczył na kolejnego napastnika, uderzając kolanami i przewracając go na ziemię, jednocześnie wbijając oba khutuary w jego szyję. Następni trzej zginęli, zanim zorientowali się co ich spotkało, jednak widok ich śmierci spowodował, że kolejna piątka wojowników podeszła do walki z rozszalałym widmem już nieco ostrożniej.
    Elfy otoczyły skavena, starając się trzymać go na dystans długimi halabardami, jednak nie był to skuteczny sposób. Assassyn wskoczył na drzewce jednej z halabard, używając jej jak trampoliny, zdezorientowany elf, zamiast błyskawicznie ją puścić, chwycił ją jeszcze mocniej, co ułatwiło cały trik skavenowi. Tooth przekoziołkował nad elfem, lądując za jego plecami i już w powietrzu szatkując jego twarz zatrutymi ostrzami. Wojownicy nieco na pamięć, starali się sformować szyk, co nie wychodziło im na dobre, gdy śmigający dookoła assassyn zachodził ich od boku, nim zdążyli się przesunąć.
    Black Tooth szybkim piruetem uniknął ciosu halabardy, jednocześnie przesuwając się za plecy wroga i eliminując go jednym, morderczym dźgnięciem. Towarzysze zabitego, sami sobie przeszkadzali w walce, a taktyka osłony tarczą nie miała zastosowania przeciwko ciosom zazwyczaj zadawanym od tyłu. Pozostało dwóch żołnierzy, którzy poszli po rozum do głowy, odrzucili nieporęczną broń i chwycili za sztylety. Zaatakowali jednocześnie z dwóch stron, zmuszając skavena do uskoku w tył, a gdy ten chciał prześliznąć się między nimi, skutecznie zblokowali go tarczami. Tooth zmienił taktykę, oddalił się nieco i podniósł z ziemi leżący tam miecz, który następnie cisnął w nacierającego elfa. Żołnierz zasłonił tarczą twarz przed nadlatującym pociskiem, jednak na tą chwilę stracił z oczu swojego przeciwnika. Tooth zdążył dogonić lecący miecz i uderzył w tym samym momencie. Miecz odbił się nieszkodliwie od tarczy, jednak zabójczy khutuar zagłębił się w tym samym czasie w brzuchu elfa.
    Tamera przewróciła się na bok, starała się podnieść na kolana, ale zamiast tego, bezradnie ślizgała się w gliniastej brei. Krwawiła obficie, a do tego czuła, jak jej żyły przepala silna trucizna. O magii nie było mowy, jedyne co wiedźma mogła zrobić, to odczołgać się w okolicę drzew i mieć nadzieję, że jakaś pomoc nadejdzie, zanim nadejdą szczuroludzie. Za swoimi plecami usłyszała kolejny szczęk stali i jęk konającego. Ktoś nadchodził, sparaliżowana strachem przylgnęła do ziemi i znieruchomiała.
- Obiecałem tobie szpiczastoucha kiedyś kiedyś, że rozetnę ci gardło i rozetnę ci gardło.
Black Tooth wysyczał ostatnie słowo trzymając w dłoni utaplane błotem włosy ślicznej elfki, silnym szarpnięciem pociągnął jej głowę do tyłu i wbił khutuar w jej odsłoniętą, smukłą szyję.
Skaven uderzył jeszcze trzy razy w plecy wiedźmy, by mieć pewność, że Tamera już nigdy nie wstanie. Assassyn rozejrzał się dookoła, był sam, reszta skavenów właśnie chowała się w gęstwinie lasu, a na polanie pozostała tylko garść Chaotyków i dziesiątki goblinów, walczących z elfami. Tooth popędził w kierunku ściany drzew, wpadając po drodze na kilka walczących grup, jednak nie zaczepiany, szybko znikał im z oczu, choć w pewnym momencie przeżył ciężkie chwile, gdy grupa kuszników wystrzeliła w niego gradem zabójczych bełtów. Diabelska zwinność i doświadczenie pomogły assassynowi przeżyć, jednak niewiele brakowało.
    Skaveni wykorzystali fakt, że wszędzie dookoła walczyli ze sobą zarówno elfy, gobliny jak i pozostałości Chaotyków, wymknęli się przy niewielkich stratach w gęstwinę drzew i rozpierzchli w różnych kierunkach, tak jak to było ustalone, żeby zmylić ewentualnych ścigających. Squeek the Cunning świętował, jego plan udał się w dwustu procentach, gdyż okazało się, że zebranych ikon jest aż jedenaście, a na dodatek, zginęła jego groźna rywalka, wiedźma Tamera, która do samego końca nie przestała knuć przeciwko inżynierowi.
Skaveni po zebraniu się w umówionej kryjówce pomaszerowali w głąb imperium, zatrzymując się dopiero nieopodal miejscowości Bissendorf leżącej nad rzeką Stir. Tutaj Squeek the Cunning postanowił utworzyć obóz w szerokiej sieci kanałów pod miastem i przygotować się do dalszej podróży. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że jego przemarsz przez ziemie goblinów nie pozostał niezauważony.
Inżynier odnowił swoje znajomości w Bissendorfie, najął sporą grupę chętnych do walki skavenów, udało mu się nawet zdobyć części do zniszczonych w czasie starć z Chaosem maszyn i sprzętu.
Rozpoczęły się kolejne dni oczekiwania na wymarsz, studiowania, leniuchowania i leżenia do góry pustym brzuchem.

Pręgierz i otaczający go kultyści (cenzor wyciął przywiązane do pręgierza ofiary)


Skaveni gotowi do zaskakującego szturmu.


Scharpclaw i jego stormvermini wbijają na imprezę.


Squeek the Cunning i jego oddział szykują sie do szabrowania ikon.


Nieoczekiwany zwrot akcji, do walki dołączają się dark elfy i gobliny.


Black Tooth napawa się widokiem zamordowanej przez siebie wiedźmy.

Nie rozumiem, czego Mu tu zazdrościć? Co by bidula nie wymyślił, szczury i tak to zrobią po swojemu

Ostatnio edytowany przez Raziel (2015-11-17 19:55:09)

Nadeszła zima, śnieg pokrył całą okolicę, a coraz niższa temperatura skutecznie odstraszała od wychodzenia z ciepłych, przytulnych domostw. Squeek the Cunning kończył właśnie swoją pracę nad rozkodowaniem magicznej księgi, którą studiował od dłuższego czasu. Zawarte w niej informacje wskazywały na to, że obiekt pożądania inżyniera, osławiona „Arka”, znajduje się kilkaset kilometrów na południowy zachód od centrum Imperium.
    Skaveni, ukryci w tunelach pod miastem Bissendorf, czynili usilne starania, by robiąc jak najmniej, stwarzać pozory, że robią wszystko w celu przygotowania armii Squeek'a do wymarszu.
Inżynier planował ruszyć w dalszą drogę razem z topniejącymi śniegami, kiedy temperatura jest jeszcze na tyle wysoka, że jego maszyny nie ugrzęzły by w błocie, a zanikający śnieg nie zdradzał by obecności tak potężnej armii.
Oczywiście jednak, szczęście omijało bokiem buntowniczy odłam skaveńskiej społeczności dowodzony przez Cunning'a i już w kilkanaście dni po opadnięciu pierwszych płatków śniegu, doszło do niespodziewanego zdarzenia.
    Skaveński patrol, którego zadaniem było przeczesywanie wschodnich części tuneli w poszukiwaniu prowiantu i ewentualnych zagrożeń, natknął się na bandę goblinów, którzy usiłowali podkraść się niepostrzeżenie do obozu szczuroludzi.
Wywiązała się krótka walka, w efekcie której gobliny rozbito i wzięto dwóch z nich do niewoli. Po wnikliwym przesłuchaniu okazało się, że gobliny z klanu „Czerwonej Twarzy” od kilkunastu dni śledzą poczynania skavenów. Zielonoskórzy znaleźli trop zaraz po bitwie pod pręgierzem, gdzie rozgromili zdesperowanych, dark elfickich wojowników, oraz pozostałości Chaotyków, którzy rozpierzchli się po okolicznych lasach.
    Squeek nie miał wyjścia, z relacji jeńców wynikało, że ich główne siły stanowią istną potęgę, której skaveni nie byli by w stanie się oprzeć. Wkrótce zaczęto zwijać obóz, pospiesznie zabezpieczając zebrane surowce i prowiant.
Szczuroludzie musieli udać się na południowy zachód, zgodnie z zaleceniami zawartymi w księdze Squeek'a. Oznaczało to, że musieliby wyjść z kanałów i sforsować rzekę Stir mostem ulokowanym na samym obrzeżu miasta. Zakładając jednak, że czujni w tym rejonie gwardziści imperialni szybko zorientowali by się w obecności szczuroludzi, misja stała by się trudna do wykonania lub niemal niemożliwa. Na szczęście, bardzo silne mrozy przyszły skavenom z pomocą, tak się im bynajmniej z początku wydawało.
    Squeek razem z Scharpclaw'em i Black Tooth'em doszli do wniosku, że armia może przedostać się na drugi brzeg Stiru po lodzie, w miejscu oddalonym od miasta na tyle, by nie wzbudzić podejrzliwości jego mieszkańców, a jednocześnie, by nie nadkładać niepotrzebnie drogi. Niestety i tym razem nie było mowy o choćby maleńkim szczęściu.
Zaraz po wymarszu ostatnich oddziałów skaveńskich, z lasów na wschód od miasta wyszły pierwsze grupki zielonoskórych, którzy rzucili się w pogoń za maszerującymi szczuroludźmi.
Skaveni nie zdołali dotrzeć do ustalonego dzień wcześniej miejsca, w którym lód był bardzo gruby, a koryto rzeki stosunkowo wąskie. Zamiast tego, stanęli nad brzegiem jednego z szerszych odcinków zdradzieckiej Stir, do tego pokrytej bardzo cienką warstwą lodu.
    Squeek the Cunning nie miał wyjścia, wydał rozkaz i pierwsze szeregi jego cuchnącej piżmem strachu armii weszły na dudniące od pęknięć podłoże. Zapadała noc, jednak mimo tego, goblińscy łucznicy nie oszczędzali strzał, strzelając zawzięcie do uciekających wrogów. Ich ostrzał nie wyrządzał większych szkód, odległość z jakiej strzelano i stosunkowo dobre pancerze szczuroludzi sprawiały, że groty ześlizgiwały się niegroźnie po zbrojach, lub w większości w ogóle chybiały. Dopiero gdy w miejscu lądowania jednej ze strzał powstało szerokie pęknięcie w lodzie, skaveni zrozumieli, że wcale nie byli bezpieczni.
    Większość jednostek przebyła już jedną trzecią drogi, gdy w kilku miejscach, w akompaniamencie basowego pomruku, z trzaskiem pękł lód, załamując się pod ostrożnie przesuwającymi się wojownikami. Nagle okazało się, że te wspaniałe pancerze, chroniące od pocisków, przyczyniły się do śmierci większość skavenów, którzy wpadli w toń mrocznej Stir. Na domiar złego, na drugim brzegu rzeki pojawiły się szeregi orków i goblinów i jasnym się stało, że skaveni wpadli w pułapkę bez wyjścia.
    Niektórzy usiłowali pędzić na złamanie karku w kierunku małych wysepek, które wystawały ponad lustro wody, ci, którym się to udało, byli z kolei łatwym celem dla łuczników. Inni, woleli zawrócić licząc na to, że zdołają przełamać szeregi nacierających z tyłu prześladowców. Jednak większość skavenów parła naprzód, woląc walczyć z przeważającymi siłami wroga na stałym lądzie, niż zażywać zimnej kąpieli pod taflą lodu.
Zielonoskórzy nie potrafili opanować swoich odruchów i rzucili się do ataku, zanim szczuroludzie zeszli z rzeki. W efekcie doszło do wielu potyczek na kruszącym się lodzie, a Stir zbierała żniwo zarówno po stronie orków jak i skavenów.
    Załogi skaveńskich maszyn bojowych, w desperackich atakach furii i strachu zarazem, siały spustoszenie w szeregach napastników, pokrywając okolicę płomieniami i eksplozjami granatów, klanbracia znajdujący się najbliżej Inżyniera, walczyli zaciekle o życie, natomiast ci, którzy znaleźli się w większej odległości od niego, skupili się jedynie na przeżyciu przy pomocy manewru ucieczkowego, jakże popularnego wśród skavenów.
    Jednak mimo beznadziejnej sytuacji, w jakiej szczuroludzie znaleźli się z początku, okazało się, że w miarę jak rzeka pochłaniała kolejne hordy szalonych orków, skaveni zaczęli zyskiwać przewagę, a ośmielone tym faktem rozbite jednostki przegrupowały się i z nową werwą wróciły do walki. Na polu bitwy niespodziewanie pojawił się też sojusznik Squeek'a, dawno nie widziany olbrzym Gruutz, nadszedł z południa, miażdżąc swoją maczugą uciekające w popłochu gobliny.
Punktem kulminacyjnym bitwy był jednak pojedynek goblińskiego bossa, który miał pecha oddzielić się od oddziału ochroniarzy, z assassynem Black Tooth'em, który miał to szczęście, że znalazł się w odpowiednim miejscu i czasie.
    Gobliński herszt wywijał zawzięcie swoją pałką zrobioną z ludzkiej czaszki i wykrzykiwał obelgi w stronę walczących w oddali skavenów. Umknął mu jednak fakt, że jego oddział czmychał właśnie w popłochu na widok zbliżającego się olbrzyma. W pobliżu znikąd pojawił się też odziany w czarny płaszcz i kaptur skaven, który ostrożnie stąpał po śliskim podłożu, kierując się prosto na bossa. Goblin wskazał wroga maczugą i drąc ryja wniebogłosy, rozkazał zabić intruza. Jego zdziwienie, gdy odkrył że jest sam, było druzgocące, ale trzeba przyznać, otrząsnął się z niego błyskawicznie i stanął dzielnie do walki.
    Assassyn wyskoczył do góry, gdy tylko poczuł, że stoi na ziemi, a nie kruchym lodzie. W powietrzu wyszarpnął zza pasków khutuary, których unurzane w truciźnie ostrza ze świstem przecięły powietrze. Goblin niebywale zwinnie usunął się z drogi skavenowi i ciosem na odlew wyrżnął go pałką w plecy. Tooth kiwnął pyskiem z podziwem i nie czekając na kolejne ciosy, zaatakował ponownie, tym razem będąc bardziej czujnym. Boss schylił się, nosem prawie dotykając śniegu, odsunął się w bok i pałką sparował nadlatujące, małe ostrze. Kolejny nożyk przeciął powietrze dosięgając ramienia zielonoskórego, jednak noszona przez niego kolczuga, osłoniła ciało od trucizny zawartej w kanaliku wydrążonym w ostrzu.
    Black Tooth cisnął kolejny nóż i dwie gwiazdki, z podziwem obserwując, jak jego przeciwnik unika pocisków, odbija je pałką lub przyjmuje w chronione pancerzem miejsca, gdzie jest pewien, że nie wyrządzą mu szkody. Skaven musiał inaczej zabrać się za tego wojownika, który najwyraźniej otoczony był jakąś magią obronną. Tooth domyślał się, że moc pochodzi z pałki goblina lub jego zbroi i jak z tym drugim nie mógł zbyt wiele zrobić, tak pałka stanowiła łatwy cel.
Assassyn zasypał wroga gradem ciosów, goblin z ledwością, jednak odparował każdy i właśnie szykował się do kontry, gdy skaven niespodziewanie cisnął mu w twarz kolejny pocisk. Boss bez problemu odbił go jak zwykle, jednak nie spodziewał się, że będzie to gliniany zasobnik, wypełniony chemikaliami. Naczynie rozbiło się, a uwolniona zawartość, w zetknięciu z powietrzem zapaliła się błękitnozłotym płomieniem i pokryła pierś, oraz twarz zielonoskórego.
    Goblin wrzasnął z bólu, gdy palący proszek dotknął jego szyi i policzka. Jeno z jego oczu momentalnie zagotowało się i eksplodowało, a paraliżujący ból rozszedł się po całym ciele. Płomień szybko zmalał i zgasł, jednak pozostawił po sobie straszliwe rany. Skaven nie czekał na reakcję wroga, kopniakiem podciął jego powykrzywiane nogi, oba khutuary wbił w pierś i bok upadającego, a zwinnym ogonem pochwycił pałkę bossa i wyrwał mu ją z poparzonej ręki. Nagle cały spryt, zawziętość i odwaga goblina prysły. Usiłował wstać i rzucić się do ucieczki, ale trucizna płynąca właśnie w jego żyłach, zaczęła paraliżować jego ciało i łomoczące ze strachu serce.
    Black Tooth dobił goblina dla pewności, dosyć miał już powtarzających się konfrontacji ze starymi wrogami, a i na nowych mu nie zależało. Assassyn rozglądnął się po okolicy, skaveni zbierali się na południowym brzegu Stir. Scharpclaw wrzeszcząc niemiłosiernie, usiłował uspokoić oszołomionych niewolników, a nerwowo dreptający dookoła stormvermini pomagali mu w zachowaniu porządku wśród pozostałych wojowników. Bitwa dobiegła końca, a skaveni przedarli się przez złośliwą Stir, niestety tracąc przy tym trzecią część jednostek, moc zapasów i surowców.
    Squeek the Cunnig poprowadził swoją armię na południowy zachód, po drodze starając się odrestaurować choć część straconych jednostek, a przede wszystkim prowiantu. Droga do Altdorfu przebiegała w miarę spokojnie, większą jej część udało się pokonać podziemnymi tunelami i już pod koniec zimy, armia inżyniera zadomowiła się w altdorfskich kanałach, gdzie skaveni założyli obóz i zaczęli zbierać surowce i pokarm, znowu.
    Inżynier korzystając z faktu, że Altdorf obfitował we spaniałe dobra skaveńskiej technologii, postanowił wykonać drobny eksperyment, który mógł pomóc Scharpclaw'owi pozbyć się jego narastającego problemu z napadami głupoty.
Stormvermin nie protestował, obawiał się trochę tego, co może się z nim stać, jednak widział jak Squeek sprawnie radzi sobie ze spaczśrubokrentem, spaczkombinerkami i spaczmłotkiem, nie było się czego obawiać.
Operacja trwała kilka godzin, Scharpclaw przeszedł ją bez uszczerbku na zdrowiu, a po nasilającej się głupocie nie został nawet ślad, jeśli nie liczyć miedzianej blaszki przynitowanej do czoła skavena. Squeek był bardzo zadowolony ze swojego wyczynu. Usunął wielki guz z mózgu swojego generała, jednocześnie nie czyniąc większych uszkodzeń w jego tkance, nie wiedział jednak, że jego eksperyment miał też uboczne efekty, ale o tym, inżynier miał się przekonać dopiero za kilka miesięcy.
    Na stałe do skavenów dołączył Gruutz, któremu Squeek obiecał jedną z chaotyckich ikon, w zamian za pomoc w walce i dotarciu do Bretonii, gdzie wiódł trop wyśnionej „Arki”.
Olbrzym początkowo sprawiał problemy, gdyż nie mieścił się w kanałach wiodących z  Bissendorf do Altdorfu, ale w samym Altdorfie, gdzie kanały były bardzo obszerne i nierzadko wysokie na prawie dwa metry, chodzący na czworaka Gruutz dawał sobie jakoś radę. Ciągnąca się od miesięcy podróż dobiegała końca, Squeek the Cunning nie mógł wręcz opanować zniecierpliwienia, by w końcu zasiąść za sterami wymarzonej „Arki”. Nadchodził czas potęgi.


Skaveni stąpają po kruchym lodzie, prześladowani przez hordę goblińskich łuczników.


Nie potrafiący wykorzystać do końca zastawionej pułapki zielonoskórzy, rzucają się na szczuroludzi w napadzie bitewnego szału. Dochodzi do starć na pękającym lodzie, toną zarówno orkowie jak i skaveni.


Widząc, że ich towarzysze dobrze się bawią walcząc, ścigający skavenów także wchodzą na lód, nie robiąc sobie nic z trzeszczącego podłoża.


Do walki niespodziewanie dołącza Gruutz, siejąc spustoszenie w szeregach zielonoskórych.


Tak, ta czarna plama u stóp opuszczonej wieży strażniczej to assassyn Black Tooth, stojący nad ciałem pokonanego właśnie bossa goblinów.

Mijały długie, wiosenne dni spędzane w podziemiach Altdorfu, armia Squeek'a the Cunning'a znowu zdążyła się rozleniwić, jednak tym razem okolica była bardziej obfita w pożywienie, więc szczuroludzie coraz mniej przychylnie myśleli o dalszej podróży. Sam Squeek również nie miał powodów, by podrywać wojsko i ruszać dalej, ponieważ nie wiedział dokładnie gdzie jest to „dalej”. Inżynier zbierał informacje na temat położenia skarbu, który tak bardzo pragnął odnaleźć, wymagało to sporej ilości czasu, spaczenia i wielkich pokładów cierpliwości. Rozsiani po całym Altdorfie informatorzy, dzień i noc szukali wszelkich wskazówek, mogących naprowadzić ich pana na właściwy trop, wskazówki zawarte w księdze Squeek'a były niejasne i bardzo mylące, prawdopodobnie do ich odczytania potrzebny był jakiś klucz, jednak jak dotąd, inżynierowi nie udało się na niego trafić.
    Po operacji, Sharpclaw stał się bardzo częstym gościem w norze Squeek'a, w zasadzie większość dnia towarzyszył mu, przeglądając stare zwoje, narzędzia inżyniera, oraz jego wynalazki. Cunning'owi to nie przeszkadzało, stormvermin był cichy i nic nie broił, poza tym, po wykonanym na jego mózgu zabiegu, nie zaszkodziło poobserwować go przez jakiś czas.
    Jednak Squeek nie zdawał sobie sprawy z faktu, że Sharpclaw wykorzystywał każą chwilę jego nieuwagi, bądź nieobecności, na łakome wpatrywanie się w otwarte strony magicznej księgi, która cały czas leżała na biurku rzemieślniczym. Stormvermin nie potrafił odczytać choćby słowa z treści zawartej na zmurszałych stronicach, ale w tym nieświadomie pomagał mu sam Squeek, który miał nawyk czytania na głos. Sharpclaw po prostu ukradkiem spoglądał na stronę, którą przeczytał przed chwilą inżynier, by w większym bądź mniejszym stopniu skojarzyć zawarte na niej rysunki, z usłyszanymi słowami. Coś wisiało w powietrzu, a nadchodzące wydarzenia miały być tego najlepszym przykładem.
    W badaniach Squeek'a w końcu pojawił się progres, jeden z jego szpiegów znalazł człowieka, który w jednym z przydrożnych zajazdów, będąc pod wpływem znacznej ilości alkoholu, co wieczór opowiadał niestworzone historie, zebranym przy zatłuszczonych stołach bywalcom. Jedna z nich, mówiła o smoku, który w górach Bretonii, zadomowił się niegdyś w jednej z tamtejszych jaskiń i przez lata zbierał tam skarby z całego świata. Opowiastka była pełna standardowych, oklepanych schematów, jednak od innych legend o żarłocznych smokach, różniła się tym, że pośród skarbów tego smoka znajdował się złoty okręt, który w niewiadomy sposób znalazł się w podziemnej grocie. Dla Squeek'a to była cenna wskazówka, oczywiście porwano starszego pana, który opowiadał tą historię i przy pomocy wiadra ze szczurem, wydobyto z niego więcej informacji. Te z kolei, doprowadziły skavenów do pewnej bretońskiej rodziny, której przodkowie specjalizowali się w zabijaniu smoków. Oczywiście ich sukcesy w tym fachu były mocno przesadzone, szczur w wiadrze doskonale potrafił weryfikować takie małe nieprawdy, ale przy okazji przesłuchań, okazało się, że rzeczywiście żył kiedyś ktoś, kto ponoć na własne oczy widział okręt, zacumowany u wejścia do skalnej pieczary.
    Szczur w wiadrze nieźle się spasł w czasie tych przesłuchań, w zasadzie to pod koniec lata nie chciał, lub nie mógł już z niego wychodzić, ale Squeek był mu bardzo wdzięczny, bo w końcu dowiedział się, gdzie prawdopodobnie ukryto „Arkę”. Przygotowania do wymarszu ruszyły pełną parą, choć precyzyjniej było by stwierdzić, że raptem paru szczuroludzi wzięło się za te przygotowania, reszta ani myślała ruszyć zatłuszczonych zadów z wygodnych siedlisk. Ponownie użyto więc szczura w wiadrze, jednak tym razem nie zadawano zbędnych pytań.
    Do samych gór Grey Mountains skaveni podróżowali tunelami, przez góry przedarli się starymi krasnoludzkimi komnatami bezimiennej twierdzy, o istnieniu której chyba niewielu wiedziało. Jednak po wyjściu z gór, Squeek musiał pokonać kilkadziesiąt mil otwartym terenem, narażając się na wykrycie przez bretońskie patrole. Skaveni starali się więc, pokonać jak największą odległość pod osłoną nocy, a w dzień szukali schronienia w rzadko występujących, okolicznych lasach. W przeddzień dotarcia do rzekomej jaskini, inżynier wysłał swoich zwiadowców, aby ci upewnili się, że dalsza droga jest bezpieczna, i że owa jaskinia rzeczywiście istnieje. Co dziwne, w zwiadzie tym koniecznie chciał uczestniczyć Sharpclaw, Squeek nie zgodził się na to wiedząc, że w tej dziedzinie stormvermin nie ma żadnego doświadczenia, jednak nie przyszło mu nawet do głowy spytać go o motywy takiej pochopnej decyzji.
    Black Tooth, który dowodził zwiadem, powrócił z niego z niezbyt pomyślnymi informacjami. Wracając z misji głównym szlakiem, godzinę drogi od obozu skavenów natknął się na patrol bretońskich, konnych żołnierzy. Z podsłuchanych rozmów dowiedział się, że patrol był szpicą większego oddziału, który stacjonował na wschód od Black Chasm, starej, skaveńskiej twierdzy, a więc niespełna kilka godzin drogi od miejsca, gdzie znajdowała się jaskinia. Sama jaskinia rzeczywiście istniała. Tooth samotnie przeszukał jej przedsionek i jedną z wielu, wielkich pieczar, z których się ona składała. Wewnątrz natknął się na trolle jaskiniowe, jednak niczego niezwykłego nie odnalazł choć przyznał, że nie zapuszczał się głębiej, zgodnie z zaleceniami Squeek'a, której to decyzji nie był w stanie zrozumieć.
    Inżynier na wieść o jaskiniach przestał myśleć racjonalnie, miotał się na wszystkie strony, wydawał sprzeczne rozkazy i dziwne polecenia, widać było, że gorączka „Arki” pochłonęła go całkowicie. Zdecydował, zbyt pochopnie zdaniem co niektórych, żeby szturmem zaatakować patrol Bretończyków i pędem skierować się do jaskiń.
Szturm na konnych zwiadowców zaowocował jedynie trzema zabitymi szczuroludźmi i zniszczonym miotaczem spaczpłomieni. Oczywiście patrol uciekł na północ, czym prędzej powiadomić resztę oddziału o obecności potworów. Skaveni mogli się więc spodziewać spotkania z większymi siłami Bretończyków, co jednak nie zniechęciło Squeek'a the Cunning'a.
    Armia ruszyła dziarsko przed siebie, stormvermini Sharpclaw'a maszerowali przodem, obok nich ciężko stąpał gigant Gruutz, bawiący się trzymaną w dłoni ikoną wykonaną ze spaczenia. Dalej w zwartych szeregach podążały dwa oddziały klanbraci, horda gigantycznych szczurów i dwa ratogry z poganiaczem. Pochód zamykały ekipy inżynierów, taszczące ciężkie gatlingi, moździerze, jezzaile i miotacze.
Po trzech godzinach forsownego marszu, skaveni dotarli do stromej ściany górskiego zbocza, w którym niczym paszcza jakiegoś potwora, ziały poszarpane przez korozję i czas, czarne wrota jaskini. Squeek the Cunning od razu rozpoznał wejście do pieczary, którego rysunek znajdował się w jego księdze. Bez namysłu wydał rozkaz Snik Snik'owi, żeby ten skierował klanbraci do wejścia, w tym samym czasie podejrzanie cichy Sharpclaw i jego oddział czarnych szczurów, również odłączyli się od trzonu armii i ruszyli zaraz za ostatnim szeregiem klanbraci Squeek'a.
    Nagle poganiacz prowadzący ratogry wskazał na północ, piskliwie wykrzykując ostrzeżenia. Nie musiał tłumaczyć co się dzieje, bo już po chwili dało się słyszeć tętent końskich kopyt i brzęk ciężkich zbroi. Rycerze Bretonii, w precyzyjnej formacji, z opuszczonymi kopiami szarżowali niczym burza. Niespodziewanie, głośnio porykując, na spotkanie wyszedł im Gruutz, tłukąc się pięścią w pierś i wygrażając nacierającym, machał nad głową wielkim konarem drzewa. Konni momentalnie zmienili kierunek szarży, wyglądało na to, że mają zamiar skupić się tylko na gigancie. Impet uderzenia był wielki, jedna z kopii boleśnie godziła Gruutza w udo, jednak zdołał uniknąć pozostałych i przewrócił się do tyłu pod naporem końskich, opancerzonych ciał.
Olbrzym zerwał się na nogi, przewracając przy okazji jednego z koni, i zaczął wykrzykiwać obelgi w kierunku prowadzącego oddział Bretończyka. Ten, podniósłszy uprzednio przyłbicę ozdobionego piórami hełmu, wyzwał Gruutza od zdrajców i pomiotów Chaosu, po czym cisnął kopię na ziemię, wyszarpnął z pochwy u pasa miecz i ruszył do ataku. Pozostali rycerze, idąc w ślady swojego dowódcy uczynili to samo, głośno skandując „precz z mutantem”.
    Podczas, gdy konni kotłowali się wokół Gruutza, usiłując dobrać mu się do skóry, na wzgórzu nieopodal, pojawił się oddział bretońskich łuczników, którzy zaczęli szyć strzałami do skavenów wchodzących w głąb jaskini. Problem ten wyeliminowała jedna załoga miotacza spaczpłomieni, której udało się uruchomić maszynerię i pokryć wzgórze zielonkawymi płomieniami. Ginący w męczarniach ludzie rozbiegli się we wszystkie strony, szerząc panikę w szeregach kolejnego, nadchodzącego oddziału sprzymierzeńców.
Squeek poganiał skavenów, mobilizując ich pokrzykiwaniem do żwawszego marszu, wewnątrz pierwszej jaskini, szczuroludzie musieli się rozdzielić, Squeek wraz z Snik Snik'iem i jego klanbraćmi ruszyli prawym korytarzem, natomiast Sharpclaw, jego stormvermini i Morik z klanbraćmi puścili się biegiem w lewą odnogę jaskini.
    Na zewnątrz wciąż trwała zaciekła walka, z dziewięciu rycerzy pozostało jedynie trzech, Gruutz bezlitośnie okładał ich prowizoryczną maczugą, a futrzaste ratogry usiłowały zrzucić jeźdźców z siodeł i rozdeptać ich na ziemi. Moździerze i miotacze co chwila pluły ogniem w kierunku nadchodzących łuczników i piechoty, ostrzał nie był zbyt celny, jednak widok przerażających, nienaturalnych płomieni zasiewał strach w sercach ludzi, skutecznie ich odstraszając i dezorientując.
W końcu ostatni z rycerzy wyzionął ducha, gdy stopa Gruutza zgniotła jego czaszkę, a widzący to gwardziści, rzucili się do panicznej ucieczki. Nie było jednak nikogo, kto mógłby za nimi pogonić, ratogry zajęły się pożeraniem końskich trupów, inżynierowie nie byli w stanie biegać ze swoim sprzętem, olbrzym pastwił się nad ciałem dowódcy rycerzy, a reszta skavenów znajdowała się głęboko pod ziemią.
    Squeek z daleka dostrzegł zbliżające się trolle, wystrzelił do nich ze spaczpistoletu i przygotował się na szarżę śmierdzących kolosów. Oba potwory zatrzymały się jednak tuż przed pierwszym szeregiem klanbraci i niespodziewanie, rzygnęły na nich żrącą zawartością swoich trzewi. Skaveni topili się jak masło na patelni, wielu zginęło na miejscu, kilku nie nadawało się do dalszej walki, ale najgorsze, że żaden nie chciał stawić czoła torllom. Powstało zamieszanie, w którym doskonale odnalazły się obie poczwary, tłukąc pięściami w głowy biegających dookoła szczuroludzi.
Squeek zerwał z siebie topiący się płaszcz, inżynier który stał w pierwszym szeregu cudem uniknął śmierci, jednak jego prawe ramię było mocno poparzone, a zbroja w tym miejscu nadawała się jedynie na złom. Zezłościł się nie na żarty widząc, jak nieudolne bestie usiłują zniweczyć jego wieloletnie plany, zaczerpnął z Warpu i mimo dokuczliwego bólu, utkał potężne zaklęcie, celując szponiastym palcem w najbliższego trolla. Jaskinię przecięła oślepiająca błyskawica, która spopieliła jednego z trolli w sekundę, a po przeskoczeniu na drugiego, oderwała mu od tułowia głowę wraz z jednym ramieniem. Niestety, mimo pozbycia się wrednych trolli, to był koniec walki dla Squeeka. Inżynier opadł z sił na jedno kolano, ciężko dysząc spojrzał na zbierających się powoli klanbraci i zemdlał, chcąc wydać jeszcze jedno polecenie.
    Rany Squeek'a nie były tak groźne jak opary, których nawdychał się po ataku trolli, kwas topiąc jego zbroję, uwolnił trujące substancje, a te sparaliżowały układ oddechowy skavena na jakiś czas, powodując jego omdlenie i bezsilność. W takiej sytuacji, zgodnie z planem dowództwo miał przejąć Sharplaw i kontynuować podróż w głąb pieczary, jednak stormwermini ze swoim liderem zaginęli. Cała armia skavenów stanęła przed wejściem do kolejnej groty, dowództwo ostatecznie objął Black Tooth, który również odniósł lekkie rany w czasie ataku trolli. Gruutz wraz z Morikiem zostali przy nieprzytomnym Squeek'u, obawiali się, że dalsza podróż może nie wyjść na zdrowie inżynierowi, a powrót na powierzchnię, gdzie mogli kręcić się jeszcze Bretończycy również nie wydawał się dobrym pomysłem.
Armia ruszyła w głąb największej komnaty w tej przepastnej jaskini, sufit zdawał się być prawie niedostrzegalny, ściany oddalone od siebie o całe dziesiątki metrów, a panujące ciemności dziwnie gęste i nieprzeniknione, nawet dla skaveńskiego wzroku.
    Gdzieś z przodu porykiwały trolle, skaveni już raz podczas tej eksploracji mocno dostali od nich w kość, więc tym razem ostrożniej sobie z nimi poczynali. Rzucono kilka pochodni pod zachodnią ścianę jaskini i choć płomienie zadziwiająco kiepsko rozjaśniały okolicę, dało się zauważyć sylwetki kilku potworów.
Black Tooth zauważył coś jeszcze, majaczący w tle płomieni cień, przypominający kształtem rufę okrętu. Assassyn zmrużył oczy i z zaciekawieniem przysłuchał się rozmowie dwóch klanbraci z oddziału Morika, którzy gadali o czekaniu na jakiś znak.
Nagle trolle zaatakowały, przerywając ciekawą dyskusję, Tooth musiał skupić swoją uwagę na czym innym, ale dziwne szepty jego podwładnych mocno go zaintrygowały.
    Zanim trolle zdołały podejść na odległość ich groźnego splunięcia, ekipy miotaczy spaczpłomieni zalały ich wściekłymi jęzorami zielonej śmierci. Zrobiło się jaśniej, jaskinia rozświetlona seledynowymi refleksami odkryła w końcu swój największy sekret przed intruzami.
Przy zachodniej ścianie, przycumowany niejako do kamiennego mola, stał wielki okręt, wykonany z drewna miedzi i mosiądzu. Jego wielki maszt, wieńczyło kwadratowe orle gniazdo, a po obu stronach rufy, połączone drewnianym pomostem widniały potężne, parowe silniki, pokryte śniedzią i kurzem.
Trolle padły martwe, w większości usmażone w magicznych płomieniach, dookoła nie widać było żadnych innych zagrożeń i skaveni powoli, oświetlając drogę pochodniami, zaczęli zbliżać się do dziwnego obiektu. Nagle, gdzieś z południa wyłonił się oddział stormverminów, ich chorąży machał dziko, połyskującą czerwonym światłem lampą naftową podczas gdy reszta oddziału, osłaniała biegnącego Sharpclaw'a, taszczącego pod pachami dwie spaczeniowe ikony.
    Assassyn Black Tooth w tej samej chwili zrozumiał co się właśnie wydarzyło, zrozumiał też, dlaczego od kilku miesięcy Sharpclaw nie opuszczał Squeek'a ani na krok, ciągle przesiadując w jego laboratorium. Zdrada, pojęcie tak dobrze znane skavenom, dokonało się waśnie w tej chwili i rozszerzało się dalej, zgodnie z perfidnie uknutym planem.
Oddział Morika, który akurat nim nie dowodził, przekazując dowództwo chorążemu, na sygnał dany przez stormverminów, zaatakował nagle bok oddziału Snik Snik'a, zaskakując tamtych bratobójczym atakiem. Gigantyczne szczury i ich poganiacz, znienacka zaatakowały inżynierów z miotaczami i moździerzem, a widzący to strzelcy jezzaili, rzucili się do ucieczki, nie wiedząc co się dzieje.
    Black Tooth zgłupiał, nie wiedział, czy ma rzucić się do walki ze zdrajcami, pogonić za Sharpclaw'em, który właśnie wspinał się na pokład okrętu, czy szybko wrócić do Squeeka i spróbować skonsultować z nim dalsze kroki. Niestety, na nic już nie było czasu, zdradzieccy klanbracia zablokowali Snik Snik'a, podczas gdy stormvermini weszli na okręt. Sharpclaw dostał się do maszynowni, gdzie zainstalował ikony w miejscach prądnic i zgodnie z instrukcjami czytanymi przez inżyniera, podczas dziesiątek godzin studiowania magicznej księgi, szykował się do uruchomienia silników. W tym czasie stormvermini kierując się wskazówkami dowódcy, uruchomili skaveńskie mechanizmy ukryte w ścianie. Gwałtowny wstrząs targnął jaskinią w akompaniamencie huku ocierających się bloków skalnych. Ściana, w niewiarygodny sposób wsunęła się w podłogę, a przez powstałe w ten sposób wrota, do komnaty wleciało świeże powietrze i światło księżyca.
    Mechanizm jednak zawiódł ostatecznie i wrota pękły w kilku miejscach, blokując się w prowadnicy. Najwyraźniej stara maszyneria przerdzewiała i nie wytrzymała upływu czasu, zawiodły miedziane wsporniki, drewniane elementy spróchniały i zamieniły się w drzazgi efektem czego, cała ściana zaczęła pękać, a co najgorsze, sufit również zaczął nieprzyjemnie trzeszczeć i dudnić. Oba silniki okrętu nagle zakrztusiły się, wyleciały z nich kłęby dymu, a przymocowane na ich końcach trzypłatowe śmigła zaczęły się obracać.
Skaveni przestali walczyć, lojalni wobec inżyniera rzucili się do ucieczki w stronę starego wyjścia, a zdrajcy unikając spadających z sufitu kawałków skał, wspinali się pośpiesznie na pokład okrętu, który właśnie oderwał się od ziemi i kiwał się na boki, uderzając burtami w gruzowiska po obu jego stronach.
Gdy Black Tooth, w towarzystwie przerażonych klanbraci wybiegł z jaskini, ta zawaliła się całkiem za nimi, grzebiąc pod tonami skał nieszczęśników, którzy nie byli na tyle szybcy by uciec, lub na tyle sprytni, by nie pomylić drogi w panice. Gruutz, Morik i dochodzący do siebie powoli Squeek wyszli z pułapki jak tylko usłyszeli huk osuwającej się ściany. Olbrzym wolał zaryzykować spotkanie z Bretończykami niż zgniecenie przez spadający sufit.
    Skaveni znaleźli schronienie w Black Chasm, gdzie Squeek w końcu wyzdrowiał i z wielką determinacją zaczął układać plan zemsty na swoim zdradzieckim generale.
Inżynier, gdy usłyszał po raz pierwszy od assassyna o zdradzie Sharplaw'a, popadł w kilkudniowy marazm, spotęgowany zatruciem płuc. Nie odzywał się do nikogo i wydawał się zdruzgotany. Jednak już pierwsza wizyta znajomych z Black Chasm obudziła w nim płomień życia, a ich pomoc medyczna dała mu siły, dzięki którym szybko powrócił do zdrowia.
Kwestią czasu było wytropienie złodzieja i zdrajcy, a potem straszliwa kara dla wszystkich, którzy mu towarzyszyli w tym spisku.
Można się domyślić, że szczur z wiadra znowu miał mnóstwo roboty, w czasie ustalania kto, jak i kiedy maczał palce w planowanej zdradzie. Black Tooth prowadził swoje własne śledztwo, podejrzewał Morika o spisek, choć jak się później okazało, fakt, że lojalny Morik opiekował się rannym Squeek'iem, tylko pomógł klanbraciom z jego oddziału i przywódcy spisku w ich szeregach, którym był chorąży.
„Arka” znowu wymknęła się Squeek'owi, ale teraz wiedział już na pewno, że nie jest ona bynajmniej mitem i starą, przekłamaną legendą. Teraz wiedział, że jest ona prawdziwa, i że da mu niespotykaną potęgę, oraz władzę nad całym światem.  Wystarczyło ją znaleźć, znowu.   

Skaveni wchodzą do jaskini, w tym czasie, Bretończycy szarżują na wściekłego Gruutza,



Gruutz wraz z ratogrami kładzie pokotem kwiat bretońskiego rycerstwa, ekipa od miotacza spaczpłomieni szykuje się do przegonienia łuczników ze skalnej półki.


Squeek i jego oddział zostaje zaskoczony skutecznym atakiem trolli jaskiniowych, ich wymiociny ranią inżyniera i wyłączają z dalszej walki.


Po oczyszczeniu szeregu jaskiń z trolli i uporaniu się z bretońskimi maruderami, przychodzi czas na przegrupowanie się i wejście do największej pieczary. Oddział Sharpclaw'a znika, a dowództwo na czas jego nieobecności i wyłączenia z walki Squeek'a obejmuje Black Tooth.


Rzucone pod ścianę pochodnie, ukazują cenny skarb w całej okazałości, oczywiście nie zabrakło trolli. (Omadanowi zawsze towarzyszą trolle, czy to nie dziwne?)


Od południa, skryci w ciemności skradają się stormvermini, niosący ikony Chaosu, wykonane z czystego spaczenia.


Skaveni po odebraniu pouczającej lekcji na temat walki w zwarciu z rzygającymi trollami, tym razem rozprawiają się z nimi na odległość. Sharpclaw i jego czarne szczury coraz bliżej okrętu.


Na umówiony znak, część klanbraci atakuje zdezorientowanych, niedawnych sojuszników. Black Tooth zaskoczony obrotem spraw, nie może się zdecydować co dalej robić, cenne sekundy uciekają...


W tym czasie, Sharpclaw uruchamia okręt i skonstruowaną przez skaveńskich pradawnych inżynierów bramą, opuszcza jaskinię, która zawala się w chwile później. Nieliczni z walczących zdołają uciec, jednak mistyczna "Arka" znowu przepada, porwana przez zdrajcę i złodzieja, Sharpclawa.

Udział wzięli 

Squeek the Cunning inżynier


Black Tooth assassyn


Sharpclaw stormleader


Morik packleader


Snik Snik packleader


Oraz gościnnie Gruutz przeklęty rycerz

Squeek the Cunning dreptał nerwowo po komnacie, oświetlonej kilkoma kagankami rozstawionymi na pułkach wiszących na ścianach. Pozostali trzej skaveni, oczekiwali w milczeniu  i patrzyli na stół znajdujący się przy północnej ścianie. Jego blat uginał się od miedzianych mis wypełnionych mięsem, oraz kielichów wypełnionych winem, z których prawie przelewała się zawartość. Jeden z gości przełknął głośno ślinę, drugiemu jednak nie udała się ta sztuka i z jego otwartego pyska, potężnym strumieniem, ślina trysnęła na podłogę. W powietrzu rozniósł się zapach piżma, a niesforny skaven skurczył się do rozmiarów główki kapusty, gdy Squeek spojrzał na niego z dezaprobatą mówiąc.
- Zatem, drodzy goście, co sądzicie o mojej propozycji. Oddacie mi swoje wojsko za wspomniane profity i obietnicę protekcji, oraz bogactwa? Czy nadal wolicie zjadać szkielety ryb i skórki po owocach?
Najwyższy ze słuchających, odziany w skórzaną zbroję nabijaną ćwiekami, wysunął się nieco do przodu i niskim, szorstkim głosem zakomunikował.
- Moje panie panie najeżdżacze bedom do twojej twoje panie dyspozycji. Niech no zbiorom graty, graty i zjawiom siem tu na za trzy noce najpóźniej panie panie.
    Inżynier kiwną głową z aprobatą, przenosząc wzrok na kolejnego ze skavenów, małego grubasa, obwieszonego pozłacanymi świecidełkami, któremu wiek wydarł już z ciała większość futra, a pożerany zapewne zbyt często spaczeń, poskręcał ręce i nogi, czyniąc zeń niemal kalekę. Grubas po raz kolejny przełknął głośno ślinę i w końcu zdobył się na kilka piskliwych słów.
- Jeśli dotrzymasz obietnicy i już nigdy nie zabraknie nam niewolników, jadła i spaczenia, możesz uważać moje maszyny za, również twoje, panie.
Squeek wiercił oczami dziurę w głowie grubasa, robiąc przy tym bardzo niezadowoloną minę numer siedem, w końcu jednak odpowiedział pojednawczo.
- Owszem, obietnica zostanie dotrzymana, jak tylko twoje maszyny staną u mojego boku, pod moim dowództwem, w bitwach, które ja będę prowadził.
    Ostatni ze skavenów, pomarszczony mnich, który starał się niepostrzeżenie rozmazać stopą plamę śliny na podłodze, poczuł w końcu, że przyszła kolej na jego deklarację. Kiwnął niepewnie głową i spojrzał wymownie na suto zastawiony stół. Inżynier zachichotał szczerząc swoje długie siekacze, wskazał ręką pachnące pożywienie i rzekł.
- W takim razie, moi drodzy sojusznicy, skoro mamy już wszystko obgadane, zapraszam do tej skromnej uczty, niech to będzie nasza pieczęć niepisanej umowy.
    Tym czasem, kilka tuneli dalej, w ciasnej norze, assassyn Black Tooth, razem ze swoim pomagierem od spraw przesłuchań, montowali blaszane wiadro na brzuchu wychudzonego skaveńskiego niewolnika.
- Wiesz jak to działa działa? - Spytał assassyn szarpiącego się skavena, siedzącego na obsikanym stołku. Stopy więźnia przywiązano do nóg solidnego krzesła, a jego ręce, związane z tyłu, przymocowano grubym rzemieniem do masywnego oparcia.
- Zakładam ci wiadro na brzuch, brzuch, bracie. Do wiadra wkładam głodnego szczura szczura, bracie. Potem mój towarzysz podgrzewa pochodnią dno dno, wiadra, a podpiekany szczur nie mogąc uciec, uciec z blachy, wgryza się w twoje bebechy, bracie.
- Ja nie wiem panie panie nic nic! - zaczął wrzeszczeć przesłuchiwany, najwyraźniej uświadamiając sobie co go zaraz czeka.
- Nic nie wiem, nie wiem, ja tylko nosiłem te zwitki zwitki panie!
    Tooth wyjął ostentacyjnie wielkiego szczura z drewnianej skrzynki, która stała pod ścianą
i wsadził go do wiadra, które następnie docisnął do brzucha wyjącego ze strachu niewolnika.
- Ja wszystko powiem, powiem jak było, czarne szczury przyszły i kazały zanieść zwitki do wszystkich lordów lordów w okolicy, panie. Kazały biec chyżo chyżo i bez gadania, panie. Zabierz kubeł panie, panie!
Assassyn kiwnął głową w stronę kata, który zaczął krzesać ogień na leżącą w popielniku pochodnię. Niewolnik zapiszczał przenikliwie, a po jego udach po raz kolejny pociekł śmierdzący mocz.
- Mówisz dokładnie to, co ja już wiem, bracie, bracie. Powiedz coś czego nie wiem, ale nie zmyślaj gagatku, bo szczur szczur bardzo nie lubi zmyślania. Staje się bardziej głodny głodny jak słyszy nieprawdę.
    Tego wieczoru, szczur z wiadra nie pojadł zbytnio, niewolnik śpiewał niczym zakonnica w chórze, okazało się, że bardzo wiele wie na temat latającego statku, dowodzącego nim stormvermina, oraz potężnej armii, jaką tenże zebrał w przeciągu kilku ostatnich tygodni. Black Tooth miał sporo do opowiedzenia swojemu panu, szykowała się poważna konfrontacja,
a przeciwnik, zdradziecki Sharpclaw, wyglądało na to, że dobrze się przygotował na wizytę Squeek'a the Cunning'a.
Black Tooth, wysłany przez inżyniera z misją szpiegowską we wskazaną przez niewolnika lokację, bezbłędnie wykonał swoje zadanie i już po zaledwie dwóch dniach powrócił, niosąc niepokojące nowiny.
    Squeek the Cunning, wraz z Gruutzem oczekiwali zapowiedzianego nadejścia assassyna, w dużej pieczarze, która jako jedna z niewielu w Black Chasm nadawała się dla olbrzyma do zamieszkania. Obaj siedzieli przy tlącym się ognisku, inżynier zajął miejsce na stercie materacy,
a Gruutz siedział na dębowym stole, który dla niego był niczym mały kuchenny taboret. Po kilku minutach do pieczary wszedł Tooth, jak zwykle poruszając się bezszelestnie, nawet, gdy nie było takiej potrzeby.
- Panie panie, nasz złodziejaszek nieźle się urządził, zebrał sporą armię najemników. - Rzucił
w pośpiechu Tooth, przycupnąwszy uprzednio na jednym z materacy.
- Jego skaveni dorównują nam liczebnością, panie, ma spaczdziało i oddział stormverminów. Schowany jest w górach dzień drogi na północ, północ panie.
- Co z „Arką”? - Niecierpliwił się inżynier. - Widziałeś ją?
- Tak tak panie, schowana między skałami, dobrze schowana panie, ale nie działa, Sharpclaw ma zbyt mało spaczenia, spaczenia panie, bez spaczeniowych gwiazd jego statek nie działa.
- To jest mój okręt! - Uniósł się inżynier, szarpiąc nerwowo róg materaca pazurem. - Ten złodziej ma go tylko tymczasowo, a skoro wiemy gdzie jest, to już niedługo się nim nacieszy. Co ze strażami, jak się zabezpiecza, da się tam zakraść większym oddziałem?
Squeek zasypywał assassyna tonami pytań.
- Nie, nie panie, zdrajca wysyła patrole, patrole panie, dobrzy, szarzy zwiadowcy. Będzie wiedział
o naszym nadejściu panie, panie będzie wiedział.
    Zapanowała cisza, którą po kilku chwilach przerwał Gruutz swoim basowym, niskim głosem.
- Zdrajca silny, tak jak wy, zdrajca mieć łódke, ale ta nie działać, zdrajca ma zwiadowcy, ale nie ma Gruutza, wy mieć Gruutza, Gruutz silny rozbije zdrajcy łep. Wy dać Gruutzowi gwiazdę, Gruutz wdzięczny na życie.
Olbrzym walnął się uroczyście pięścią w pierś, a echo uderzenia spłoszyło wszystkie nietoperze
z okolicy. Inżynier patrząc z podziwem na wielkie mięśnie olbrzyma przytaknął, widział już co potrafi ten dziwny jegomość i skory był postawić na niego wszystkie swoje losy.
- Powiedz dla mnie ty przyjaciel, z jakie miejsce ty pochodzić? Czy twoja ma coś z bretończyki dawniej?
Gruutz odchrząknął, jego mina spochmurniała gdy skaven skończył kaleczyć wspólną mowę
i najwyraźniej przypomniał sobie o czymś nieprzyjemnym, bo skrzywił się okropnie, jakby właśnie zjadł zgniłe jajo.
- Gruutz być kiedyś ładny człowiek, mieć świecąca blacha i czarny rumak, panny biegać za Gruutzem, Gruutz wygrywać zawody, być wielki mąż i bohater. Gruutz spotkać wtedy ładna wiedźma, ona dać Gruutz ścionek na pamiątek, wtedy Gruutz być bardzo głodny co dzień. Gruutz zaczyna chcieć zielony kamień, szukać i kazać innym też szukać. Gruutz być wygnany gdy wyrosły mu dwa pazury, kapłani obciąć je, a rodzina wygnać Gruutz. Potem Gruutz trafić do zrujnowane miasto pełne zielonego kamienia, dużo jeść kamienia i mocno urosnąć. Potem wrócić do domu
i prosić o wybaczyć, ale blachy napaść na Gruutza i dźgać. Gruutz się bronić i zabić w łep kilka blach. To być koniec dla Gruutza, on odejść i nie wracać, ale być głodny i szukać zielony kamień, wtedy znaleźć szczuroludy i być szczęśliwy i mieć zielony kamień.
    Squeek spojrzał na Tooth'a, obaj doskonale zdawali sobie sprawę, że przez bardzo długi czas Gruutz był pod wpływem spaczenia, jednak nie miało to nic wspólnego z Chaosem i jego bóstwami. Moc spaczenia po prostu mutowała ciało nieszczęśnika, dając mu siłę i wzrost, lecz pozbawiając rozumu w pewnym sensie. Na razie, olbrzym był cennym sojusznikiem, jednak to mogło ulec zmianie po jakimś czasie i należało pilnować, kiedy umysł Gruutza straci resztki człowieczeństwa, budząc tym samym czystą bestię, która wcale nie musi być przyjacielsko nastawiona do skavenów.
    Towarzysze siedzieli przy ognisku jeszcze przez dwie godziny, obmyślając plan ataku na obóz zdrajcy i złodzieja. Assassyn dokładnie naszkicował węglem na pergaminie rozmieszczenie jednostek wroga i wskazał miejsca, które wyglądały na najsłabiej bronione i zdatne do przeprowadzenia zaskakującego uderzenia. Niestety, wszystkie możliwe taktyki natrafiały na całą masę przeszkód i ostatecznie postanowiono stoczyć walną bitwę. To był najlepszy sposób, na odcięcie wrogowi ewentualnej drogi ucieczki, zarazem doskonała okazja do starcia go na proch.
Armia była gotowa do wymarszu w dzień później, skaveni jak zwykle nie palili się do bitwy, ale Squeek the Cunning miał doskonały dar przekonywania i szczura w wiadrze.
    Tak jak zakładał Black Tooth, zwiadowcy Sharpclaw'a donieśli mu o zbliżającej się armii, nie było mowy o ataku z zaskoczenia, zamiast tego, obie grupy przygotowywały się do stoczenia walnej bitwy. Siły zdrajcy były imponujące, stormvermini, plagłemonks, najemnicy, niewolnicy, gigantyczne szczury, spaczdziało i co najważniejsze, „Arka Rogatego Szczura”. Wojska inżyniera były mniej liczne, jednak dysponowały większą ilością maszyn, miotacze spaczpłomieni, granatów i jezzaile musiały przeważyć szale zwycięstwa, przynajmniej Squeek na to liczył.
    Wczesnym południem, armia Cunning'a zatrzymała się u wlotu do skalnej doliny, w której już czekały szeregi skavenów zdrajcy, gotowe do morderczej, bratobójczej bitwy. Morik i Snik Snik zgodnie z planem rozstawili swoje oddziały tak, aby przenieść cały ciężar potyczki na swoją, zachodnią stronę pola walki. Miało to umożliwić Gruutzowi i ratogrom przedarcie się jak najbliżej „Arki” i wyczyszczenie drogi z wrogów, żeby Black Tooth mógł wykonać swoje zadanie, jakim było pochwycenie Sharpclaw'a.
Wiele godzin assassyn dyskutował o tym z inżynierem, jednak ten uparł się, że zdrajca ma ponieść karę gorszą od śmierci i ostrzegł, że ten kto zabije złodzieja, skończy marnie.
    Bitwę rozpoczął wystrzał jezzaili, salwa skosiła obsługę spaczdziała zdrajców, pozbawiając ich tym samym najgroźniejszej broni, następne do przodu popędziły ekipy inżynierów obsługujących miotacze spaczpłomieni, to oni mieli zadać najpoważniejsze straty wrogowi i Squeek się na nich nie zawiódł. Seledynowe płomienie ogarnęły szturmujący oddział stormverminów, czarne szczury w panice rozbiegły się po okolicy, rzucając swoje halabardy i znikając pomiędzy drzewami otaczającego dolinę lasu. Morale zdrajców poważnie ucierpiało z powodu ucieczki elitarnej jednostki, ich chęć do walki widocznie przygasła, wyrównując tym samym szanse w bitwie z mniej licznym przeciwnikiem.
Na wschodzie Gruutz otoczony stadem wielkich szczurów skupił na sobie uwagę dwóch potężnych oddziały mnichów i najemników. Skaveni ginęli jeden po drugim, rozgniatani na miazgę wielkim młotem giganta, szczury skutecznie wykańczały niedobitki i choć z początku nie zanosiło się na to, oba oddziały zdrajców złamały się i rzuciły do ucieczki w głąb doliny. Gruutz metodycznie wdeptywał w ziemię futrzaste stwory, warcząc przy tym groźnie i pokrzykując.
    Tym czasem, po zachodniej stronie od „Arki”, kilku stormverminów zdołało się zebrać
i ponownie stawić czoła nadciągającej zagładzie. Squeek wysłał na spotkanie upartym, czarnym szczurom swoje dwa ratogry. Bestie wpadły między poranionych płomieniami wojowników, brutalnie ich roztrącając i tratując. Tym razem dla elity Sharpclaw'a nie było ratunku, zginęli wszyscy co do jednego, rozszarpani na kawałki przez pazurzaste łapy mutantów.
Squeek dał umówiony znak, machając dłonią w kierunku okrętu, widzący to, assassyn Black Tooth wyskoczył z tylnego szeregu klanbraci i pomknął w kierunku drewnianego kolosa. Skaven zwinnie niczym wiewiórka, wspiął się na pokład statku po kotwicy i przymocowanym do niej łańcuchu, na drodze stanęło mu trzech kanalarzy, miecze i khutuary w ich dłoniach ociekały trucizną. Tooth wyciągnął swoje narzędzia destrukcji i rozpoczął taniec śmierci.
    Inżynier wycelował uważnie spaczpistolet i wypalił, kładąc trupem najbliższego szczuroczłeka z oddziału wroga, zaraz potem, szarżujący obok oddział Snik Snik'a wbił się w pierwszy szereg najemników, spychając ich do tyłu. Squeek odwiesił pistolet do paska i uniósł przed siebie dłonie, zaczerpnął porządną dawkę mocy z Warpu i utkał jedno ze swoich najpotężniejszych zaklęć. Ziemię przed inżynierem pokryły wyładowania energii, wyglądało to jak srebrzysty dywan, iskrzący się zabójczymi łukami małych błyskawic. Nieświadome zagrożenia, wielkie szczury ze stada, które właśnie pędziło w kierunku oddziału inżyniera, wpadły w pułapkę. Stworzenia żywcem prażyły się na świetlistym dywanie, podskakując w rytm wyładowań elektrycznych, niczym ziarna kukurydzy na rozgrzanym piecu. Squeek dał znak swojemu przybocznemu, Morik bez namysłu wydał rozkaz, a jego klanbracia momentalnie opuścili włócznie i zaszarżowali na bok oddziału najemników, walczących właśnie z wojownikami Snik Snik'a.
    Black Tooth ugiął lekko kolana, szykując się do skoku, trzej kanalarze zaczęli powoli go otaczać, usiłując zajść go z trzech stron, licząc na to, że przyparty do burty dziobowej będzie łatwym celem. Assassyn odbił się od zmurszałych desek pokładu jak sprężyna, w powietrzu cisnął ogonem ostrą gwiazdkę w jednego z napastników i jeszcze zanim wylądował, wbił oba khutuary w pierś i szyję najbliższego z wrogów. Pocisk Tooth'a ugodził kanalarza z lewej prosto w czoło, zabijając go na miejscu, ostatni ze zdrajców miał na tyle rozumu, że wyskoczył za burtę i uciekł. Assassyn rozglądnął się, nie musiał długo szukać swojego celu, Sharpclaw opuszczał właśnie śródokręcie i po schodach wdrapywał się w kierunku rufy okrętu, Tooth rzucił się biegiem za złodziejem, jednak ten, kiwnął ręką na dwóch stojących przy zejściu pod pokład stormverminów, sam zajmując pozycję u szczytu schodów, przy trupach załogi spaczdziała.
    Assassyn nie wytracając impetu, skoczył stopami do przodu, odbijając się od napierśnika pierwszego z czarnych szczurów. Wykonał w powietrzu salto, cisnął ogonem gwiazdkę w przeciwnika i wylądował kolanami na barkach tracącego równowagę wojownika. Czarny szczur upuścił ciężką halabardę, impet ciosu Tooth'a nieomal go przewrócił, z trudem więc utrzymywał się na nogach w chwili, gdy assassyn na nim lądował.
Tooth cały czas ściskając kolanami głowę ofiary, przekręcił gwałtownie tułów w prawą stronę, dosłownie odkręcając łeb nieszczęśnika do tyłu. Nieprzyjemne chrupnięcie kręgosłupa oznajmiło śmierć pierwszego stormvermina. Drugi starał się utrzymywać dystans, ale popełnił błąd schodząc ze schodów, które dawały mu przewagę wysokości.
Black Tooth unikał kolejnych ciosów halabardy, coraz częściej wyprowadzając własne ataki, sparował jedno z zamaszystych machnięć halabardy, która z impetem wbiła się w drewniany pokład. Zaskoczony stormvermin, nie mógł jej wyszarpnąć, tracąc cenne sekundy, zbliżające go do nieuchronnej śmierci.
    Assassyn wykorzystał chwile przewagi i kopnął z całej siły w kolano wroga, głuchy chrzęst w akompaniamencie przeraźliwego wycia rozniósł się po pokładzie „Arki”. Tooth wyprowadził dwa szybkie pchnięcia w podbrzusze i szyję wroga, by następnie widowiskowym kopniakiem z obrotu posłać go nieprzytomnego na deski. Nie było już nikogo, kto mógłby stanąć w obronie zdrajcy, assassyn powoli wchodził na schody, mierząc wzrokiem opancerzonego przeciwnika, Sharpclaw, wyjął błyszczący miecz z pochwy, w drugiej ręce trzymał już nadziak, cofnął się nieco i przemówił.
- Myślisz, że jesteś w stanie mnie pokonać, że twoje żałosne nożyki uśmiercą mnie tak łatwo, jak tych niedorajdów tam na pokładzie?- Stormleader roześmiał się głośno, szykując gardę i oczekując na atak.
Assassyn nie odpowiedział nic, rozchylił poły swojej kurtki, ukazując wrogowi kamizelę nożownika, pełną małych ostrzy do rzucania. Uupuszczone khutuary Black Tooth'a upadły z brzękiem na deski, nim jednak to się stało, w powietrzu mknęło już pięć noży, których celem były wszystkie nieosłonięte przez pancerz miejsca na ciele zdrajcy. Kolejne pociski, wyrzucane z niewyobrażalną prędkością, niczym mała chmura otoczyły stormleadera, skaven starał się zasłonić naramiennikiem, ostrzem miecza i pancernymi karwaszami, jednak nie wydawało się to możliwe.
Huragan pocisków w końcu ucichł, Sharpclaw spojrzał znad karwasza na assassyna i gdy stwierdził, że ten teoretycznie nie ma już czym rzucać, roześmiał się ponownie mówiąc.
- To niby miało zrobić na mnie wrażenie? Ile tego było, dziesięć, piętnaście? Jesteś śmieszny, tak jak ten twój pan, niedołęga...
Sharpclaw przerwał, krzywiąc się od ukłucia w lędźwiach, pod pachą, na szyi i nadgarstku. Poczuł wilgoć w tych miejscach, skąd cieniutkimi strużkami zaczęła płynąć krew.
- Trzydzieści. - Powiedział assassyn i rzucił się do ataku. Stormleader cofnął się o krok i uniósł do góry miecz, w tym samym czasie wyprowadzając cios nadziakiem od dołu.
    Black Tooth, uzbrojony jedynie w nabijane kolcami pieszczochy z kastetami, zasypał wroga gradem ciosów i kopniaków. Nieograniczony przez zbroję i inne narzędzia, łączył błyskawiczne ataki w nieprzerwane kombinacje, uniemożliwiające zdrajcy jakąkolwiek kontrę. Złodziej mógł tylko się bronić, osłaniając nogi i twarz, kilka razy usiłował chociaż dźgnąć napastnika, ale ten po prostu znikał z miejsca gdzie lądowało ostrze i pojawiał się obok, bijąc niemiłosiernie.
W pewnej chwili, Sharpclaw poślizgnął się i prawie upadł na podłogę, spojrzał pod nogi przerażony, widząc sporą kałużę krwi, swojej krwi. Domyślał się co się dzieje, znał przecież metody assassyna doskonale i teraz przeklinał siebie w duchu za to, że zignorował tą wiedzę.
    Noże, którymi ciskał Black Tooth, pokryte były trucizną, stworzoną z jadu nietoperzy jaskiniowych, powodowała ona zanik krzepliwości krwi. Jedna taka rana nie była groźna, ale kilka, lub kilkanaście mogło pozbawić przytomności nawet najwytrwalszego wojownika.
Sharpclaw czół właśnie, że siły gwałtownie go opuszczają, nadziak wypadł mu z ręki, a po chwili to samo stało się z mieczem, wytrąconym przez celny kopniak assassyna.
    Tooth zauważył, że skutki trucizny przynoszą spodziewane efekty i zaatakował jeszcze zacieklej, wytrącił miecz z wiotczejącej dłoni wroga, z półobrotu wbił mu piętę w podbrzusze
i silnym sierpem od dołu zdzielił zdrajcę prosto w szczękę. Impet ciosu zerwał hełm z głowy stormleadera, a on sam zatoczył się do tyłu, z trudem łapiąc równowagę. Assassyn naparł ponownie, z wyskoku uderzył kolanem w napierśnik nieprzyjaciela, jednocześnie łokciem prawej ręki wybijając mu kilka zębów, a ogonem podcinając chwiejące się nogi.
Sharpclaw runął na zakrwawioną podłogę ciężko dysząc, z trudem starał się utrzymać otwarte powieki, ale nadciągające gwałtownie, paraliżujące zmęczenie nieubłaganie pozbawiało go sił
i przytomności, ostatnie co usłyszał, były słowa Black Tooth'a.
- Gdybym ciebie teraz wykończył wykończył, było by to dla ciebie błogosławieństwo bracie...
    Squeek the Cunning kontem oka obserwował pojedynek na pokładzie „Arki”, jego nadzieje pokładane w assassynie, jak zwykle nie były płonne i gdy zdrajca padł, inżynier zachichotał radośnie, ponownie skupiając się na prowadzonej walce. Klanbracia z jego oddziału, wspólnie z oddziałem Snik Snik'a, starły w proch ostatnich najemników i obecnie kierowali się w stronę okrętu.
Gruutz w ferworze walki pogonił w głąb doliny za uciekającymi niedobitkami, gigantyczne szczury zajęły się ucztowaniem na trupach, a inżynierowie obsługujący spaczmiotacze i moździerz, zaczęli rabować okoliczne zwłoki.
Nagle powietrze rozdarł głośny ryk, nie widać było jego źródła, ale bez wątpienia należał on do bardzo dużego stworzenia i zapewne strasznego. Wszyscy spojrzeli w kierunku, z którego dochodził ów przeraźliwy dźwięk, jednak niczego nie zauważyli. Kolejny hałas przykuł uwagę zwycięzców, tym razem były to bojowe pokrzykiwania Gruutza.
    Olbrzym rozerwał na kawałki ostatniego ze zdrajców i wracał właśnie w kierunku okrętu, gdy nagle z lasu na wschodzie wyszedł prosto na niego oddział orków. Gruutz już nieco zmęczony i ranny, zaszarżował z impetem, przewracając kilku pierwszych zielonoskórych. Orkowie nie wyglądali na zaskoczonych i momentalnie podjęli walkę.
    Squeek pospiesznie montował ikony Chaosu w maszynowni pod pokładem „Arki”. W głowie miał dokładnie zapamiętany obraz instrukcji, przedstawiającej umiejscowienie poszczególnych elementów i mechanizmów okrętu. Inżynierowie pomocnicy, uwijali się jak pszczoły w ulu, wykonując pieczołowicie polecenia swego mistrza.
Do maszynowni wpadł zdyszany Morik, z trudem łapał oddech, ale wykrztusił w końcu.
- Panie, orki panie!
- Co takiego! - Krzyknął poirytowany Squeek.
- Panie, zewsząd nadciągają panie, chyba mają smoka!
- Morik! Orki co najwyżej mogą mieć wyverna. Zbieraj naszych chyżo, na pokład, natychmiast!
Posłuszny klanleader pognał po schodach do góry, zostawiając przemykających we wszystkich kierunkach inżynierów, którym robota dosłownie paliła się w łapach.
    „Arka Rogatego Szczura” zadrżała, jej silniki napędzane energią spaczenia zakotłowały się
i ryknęły, terkot zębatek, kół zamachowych i przekładni rozniósł się po dolinie oznajmiając wszystkim w okolicy, że oto właśnie największy mag, inżynier i wymyśliciel na świecie, okiełznał pradawną legendę, która zaprowadzić go miała prosto na tron, tron władcy Starego Świata...
i okolic.
Daleko w oddali, malejąca do rozmiarów mrówek horda zielonoskórych, bezskutecznie usiłowała strącić mknący po niebie okręt, nie pomogły strzały, głazy ani przekleństwa, nawet sam boss Borgur Thug, na swojej wyvernie nie ośmielił się w pojedynkę zaatakować tego cudu, cudu, który od tej chwili stał się jego obsesją.

Armia Squeek'a the Cunning'a w pełnej gotowości, jak widać, Gruutz ciągle mutuje (Omadanowi się zapomniało figurki, proks jest okropny, ale z braku laku...)


Sharpclaw i jego zdradziecka armia, nie zapominajmy również o "Arce Rogatego Szczura", która dosyć rzuca się w oczy.


Spaczpłomienie z miotaczy dokonują rzezi wśród stormverminów, Gruutz i gigantyczne szczury szarżują zaciekle na najemników i mnichów zarazy.



Gigant goni uciekające niedobitki, assassyn Black Tooth wspina się na pokład "Arki". Squeek kontynuuje eksterminację oddziałów wroga.


Inżynier walczy dzielnie u boku swoich klanbraci, kilkunastu zdrajców i stado szczurów pada porażonych jego potężną magią.


Black Tooth po pokonaniu kanalarzy, wspina się do swojej głównej ofiary, na drodze stają mu dwaj stormvermini z elitarnej gwardii Sharpclaw'a.


W końcu dochodzi do pojedynku między dwoma byłymi przyjaciółmi... no dobra, nigdy się nie lubili... okej, zawsze się nienawidzili.


Gruutz napotyka oddział orków, które niespodziewanie wyszły z lasu. Wywiązuje się zażarta walka.


Squeek uruchamia w końcu silniki "Arki", pozostałe jednostki wdrapują się na jej pokład, w chwilę przed tym, jak dolinę zalewa fala orków.

Udział wzięli 

Squeek the Cunning inżynier


Black Tooth assassyn


Sharpclaw stormleader


Morik packleader


Snik Snik packleader


Oraz gościnnie Gruutz przeklęty rycerz


PS. W tym momencie szanownym czytelnikom należy się kilka słów wyjaśnienia. To była ostatnia bitwa kampanii, jaką stoczyliśmy z Omadanem dwa lata temu, następna w kolejności, miała być bitwa finałowa, jednak nie doszło do niej z powodów, które opisałem wcześniej.
Przez ten czas, nie traciłem nadziei na owe wydarzenie, pieczołowicie się do niego przygotowując, co za tym idzie, Squeek the Cunning również nie próżnował.
Dziś, gdy przygotowania do bitwy ostatecznej są już na półmetku, pozwolę sobie kontynuować w tym temacie historię armii skavenów, opisując kilka epizodów, które będą miały wielkie znaczenie w zbliżającym się starciu.
Zachęcam zatem do śledzenia dalszych poczynań Inżyniera i jego radosnej ekipy, tym razem jednak, nie będę okraszał raportów tragicznymi zdjęciami niepomalowanych figurek

EPILOG

Epizod I

„Panie panie, ten człowiek zaraz wyzionie ducha, ale ma coś coś, co ciebie zainteresuje niechybnie panie”.
Black Tooth mówiąc to, wszedł do pracowni Squeek'a the Cunning'a i położył na stole operacyjnym zakrwawione ciało majaczącego w bólu człowieka.

    Victor oddychał ciężko, zaciskając kościste palce na ramie olejnego obrazu, przedstawiającego scenę z uroczystego balu w wielkiej sali jakiegoś zamku. Mężczyzna przytulił z całej siły policzek do śliskiego płótna, otwierając prawe oko jak najszerzej, by nie umknęło mu nic z tego, na co patrzył przez niewielki otwór w malowidle.

    Victor van Torf był czterdziestoletnim absolwentem imperialnego, Wielkiego Uniwersytetu. Trafił tam z biednego domu, w którym odkryto jego niesamowity talent. Chłopak, już w młodym wieku przejawiał nieprzeciętną inteligencję, jednak jego rodzice wymagali od niego silnych rąk, a nie biegłego umysłu. Matka Victora widząc jak jej syn cierpi nie potrafiąc żyć w ciężkiej, wiejskiej rzeczywistości, postanowiła wysłać go do wielkiego miasta, by tam poszukał szczęścia.
    Młodzieniec wylądował w miejskim rynsztoku, pozbawiony rodziny i znajomych, szybko stał się ofiarą ulicy i jednocześnie jej wychowankiem. Jednak trzy lata, które spędził na próbie przetrwania nauczyły go, jak być twardym i sprytnym. Nauczył się walczyć, kraść i co najważniejsze, wykorzystywać swój nieprzeciętny umysł do manipulowania ludźmi.
Jego droga wiodąca do sal Wielkiego Uniwersytetu była długa, ciężka i usiana wieloma niepowodzeniami, jednak ostatecznie, Victor stał się szanowanym studentem, nauczycielem, rektorem, a w końcu po latach, mistrzem.
Niestety, to co osiągnął będąc magiem nie wystarczało mu, kusiła go dziedzina, której praktykowanie było zabronione w Imperium, a nieprzychylni mistrzowie z uniwersytetu bardzo szybko odkryliby niezdrowe zainteresowania Torfa.
    Niedoszły nekromanta musiał szukać wiedzy na własną rękę, z dala od imperialnych zakazów i wścibskich spojrzeń. Wyruszył na południe i po miesiącach tułaczki, wylądował w końcu w bretońskim mieście Brionne. Tutaj, dzięki niesamowitemu przypadkowi, zaskarbił sobie wdzięczność barona Cedrica Marmouget, któremu uratował życie, gdy ten spadał z przestraszonego wierzchowca na zamkowym dziedzińcu. Torf objawił swoje talenty baronowi, ten, zainspirowany  mądrością i mocą nieznajomego, postanowił umieścić go na swoim dworze jako magika i doradcę. Z początku taki stan pasował Victorowi, miał dach nad głową, był szanowany i darzony respektem, otrzymał własne kwatery, w których urządził wspaniałą pracownię magiczną i mógł bez przeszkód studiować magię.
    W ciągu trzech lat, zdobył nieograniczone zaufanie swego pana, wiele razy przychodząc mu z pomocą w sprawach politycznych, jak i życiowych. Wykorzystując tą przychylność i zaufanie, Torf uzyskał wielkie fundusze na rozbudowę swojej pracowni, budowę podziemnego kompleksu badawczego i zbiór materiałów magicznych, dzięki którym mógł pogłębiać i praktykować arkana nekromancji. Nikt nie podejrzewał nadwornego maga, gdy nasiliły się ekscesy z hienami cmentarnymi, nikt też nie powiązał go z dziwnymi przypadkami kradzieży ciał z kostnicy, w końcu, nikomu nie przyszło do głowy, że może mieć coś wspólnego z coraz częstszym znikaniem bezdomnych z ulicy.
    Victor van Torf całymi dniami przesiadywał w swoich katakumbach, gdzie rozwijały się jego mroczne talenty, pozwalające mu lepiej poznać zagadnienie śmierci i znaleźć sposób na jej oszukanie. Niestety, na powierzchni wydarzyło się coś, co skutecznie zmąciło spokój w jakim Victor żył w Bretonii przez ponad dziesięć lat. Baron znalazł sobie kandydatkę na żonę, przecudowną Henriettę Castain, która pochodziła z północy kraju. Siedemnastoletnia dziewczyna wyglądała na zagubioną w obcym środowisku, jej rodzice oddali ją w ręce Cedrica, aby ten umorzył im rosnące długi. Mariaż ten był o tyle okrutny, że baron był od swojej przyszłej małżonki starszy o ponad czterdzieści lat, jednak nikogo to nie zgorszyło, nikogo poza Victorem.
    Cedric Marmouget akurat nie miał zbyt wiele czasu dla swojego ślicznego gościa, wzywały go rodzinne sprawy na wschodzie kraju, które nieoczekiwanie przykuły uwagę całego dworu i baron musiał zająć się tym niezwłocznie, pozostawiając Henriettę pod opieką swojej siostry Estelle. Ta jednak, nieszczęśliwie zachorowała i nie była w stanie poświęcić młodej damie czasu i uwagi, poprosiła więc Victora, by ten zajął się gościem. Victor doskonale znając się na manipulowaniu słabymi umysłami, bez problemu zdołał przekonać Estellę, że weźmie na siebie to ciężkie brzemię z wielką łaską i okropnym niezadowoleniem. W głębi serca jednak, Victor cieszył się niezmiernie, bo już przy pierwszym spotkaniu z olśniewającą nieznajomą, poczuł jak rozpala się w nim zupełnie nowe, nieznane mu dotąd uczycie, które sprawiało, że jego krew zamieniała się w gorącą lawę.
    Z początku nieufna i nieśmiała, Henrietta szybko zrozumiałą, że Victor jest jedyną osobą na dworze Cedrica, która cieszy się z jej obecności i jest jej przychylna. Oboje spędzali mnóstwo czasu ze sobą, przechadzając się po parku, zażywając konnych przejażdżek i razem przesiadując w bibliotece, gdzie Victor imponował dziewczynie swoją wiedzą na temat sekretów jakie świat skrywa przed jego pospolitymi mieszkańcami.
Siostra Cedrica, która nie mogła wyleczyć dziwnej choroby jaka ją męczyła, zaczęła się interesować postępami Victora w sprawowaniu opieki nad przyszłą żoną jej brata. Gdy dowiedziała się od swoich służek, ile czasu Henrietta spędza z nadwornym magiem, zaniepokoiła się i postanowiła nieco bliżej przyjrzeć się tej tajemniczej edukacji.
    Estella odwiedziła zamkową bibliotekę w czasie jednego z wieczorów, kiedy to ponoć strasznie zajęty Victor nie zjawił się u niej, by zbadać postępy jej leczenia i podać codzienną dawkę leku. Siostra Cedrica weszła niepostrzeżenie do czytelni, skąd prowadziły drzwi do małej alkowy, używanej przez barona jako samotni, gdzie w odosobnieniu nie niepokojony przez nikogo, mógł czytać swoje ulubione poematy. Tym razem, gośćmi ciasnej alkowy byli Victor i Henrietta, którym niesprzyjające warunki w niczym nie przeszkadzały. Oboje rozebrani prawie do naga, złączeni w miłosnym uścisku, kończyli właśnie dosyć hałaśliwie jedną ze swoich lekcji anatomii.
    Estella uciekła przerażona do swojej komnaty, niepewna co powinna zrobić w takiej sytuacji. Postanowiła poczekać do następnego dnia i skontaktować się w tej sprawie ze swoimi przyjaciółkami. Niestety, biedaczka nie dożyła do tego momentu, jej zgon orzekł sam Viktor, który jednak zjawił się u niej nieco spóźniony tego wieczoru, by ją zbadać i podać leki.
Victor doskonale zdawał sobie sprawę co się stało w bibliotece. W czasie, gdy rozkoszował się młodym ciałem Henrietty, zauważył kątem oka błysk światła w czytelni, gdy Estella nieopatrznie otwierała drzwi wejściowe, nie zwracając uwagi na to, że pochodnie z korytarza zdradzą jej obecność. Ponadto nie uszedł uwadze Victora fakt, że halka wokół stóp Estelli była cała zakurzona, a jedyne miejsce, gdzie rzadko sprzątano było właśnie w bibliotece. Nekromanta połączył fakty i doszedł do wniosku, że jeśli nie zrobi czegoś drastycznego, jego życie, badania i pragnienia legną w gruzach.
    Cedric Marmouget zjawił się na swoim zamku w kilka dni po otrzymaniu wiadomości o śmierci siostry. Kilka tygodni spędził w samotności upijając się co dzień, starając się zatopić swój smutek w alkoholu, jednak sprawy dworu i jego włości nie mogły dłużej pozostać bez nadzoru. Baron w końcu otrząsnął się z tragedii i wrócił do życia, w którym czekało go kolejne wydarzenie, ślub. Victor zrozumiał w końcu, że nie jest w stanie tak po prostu patrzeć, jak jego pan, zagarnia Henriettę dla siebie i czyni z niej naczynie, na swoje słabnące już nasienie. Kochankowie spotykali się już bardzo rzadko, same spotkania były pospieszne i odbywały się ukradkiem, gdy na zamku nie było Cedrica i jego zaufanych dworzan. Taki stan rzeczy nie odpowiadał Victorowi, jego serce pękało gdy patrzył jak Henrietta cierpi, jednak był na tyle rozsądny, by nie zrobić czegoś głupiego, lub nieprzemyślanego. Miał pewien plan, pomysł, który mógł wdrożyć w życie niebawem, jednak aby mieć pewność, że się powiedzie, potrzebował trochę czasu.
    Kryzys przyszedł wraz ze ślubem Henrietty i Cedrica, Victor uczestniczył w ceremonii i z wypełniającym serce gniewem patrzył, jak stary baron obejmuje śliczną młódkę, wciskając swój obleśny język do jej słodkich ust. Niewiele brakowało, by zabłąkana kula ognia spopieliła Cedrica na oczach całego dworu, jednak nekromanta powstrzymał swój gniew i nie dał po sobie poznać, że cierpi niemal tak samo, jak krzywiąca się z odrazą Henrietta.
Victor zszedł tego dnia do katakumb, gdzie w jednym z tajnych pomieszczeń przetrzymywał ciało Estelli, wykradzione z grobowca przez najęte hieny cmentarne. Nekromanta miał już za sobą wiele udanych ożywień, jednak to konkretne, było dla niego swego rodzaju zadośćuczynieniem, za krzywdy jakie ponieść miała Henrietta w niechcianym związku i on, który musiał się temu biernie przyglądać.

    Victor nie mógł dłużej patrzeć na zapłakaną twarz Henrietty, podrygującą w rytm uderzeń bioder rozochoconego barona. Puścił z ledwością ramę obrazu i odszedł od ściany, w której zamontował w sekrecie specjalny judasz, pozwalający mu śledzić wydarzenia odbywające się w sypialni barona.
Za każdym razem, gdy Henrietta cierpiała, Victor udawał się do komnat Cedrica, wzywając go do rozmowy na ważne tematy dotyczące dworu. Początkowo, udawało mu się zainteresować barona na tyle, by przerwał on swoje miłosne igraszki, jednak takie nagłe spotkania, zaczęły irytować Cedrica, który tracił przez to cierpliwość i szacunek dla swojego nadwornego maga. Victor zdawał sobie sprawę, że jeśli przesadzi, ktoś w końcu odkryje jego intencje i zadurzenie w Henrietcie, oraz fakt, że w katakumbach pod zamkiem w Brionne znajduje się armia ponad stu ożywieńców, czekających na rozkazy swojego pana.
    Victor zatrzymał się przed drzwiami do gabinetu barona, strażnicy nie zareagowali, stojąc w milczeniu i patrząc w sufit, gdy mag nerwowo zaciskając pięści piorunował wzrokiem okute miedzią drzwi. W końcu obrócił się na pięcie i szybkim krokiem udał się w kierunku zejścia do katakumb. W mrokach wilgotnych podziemi, wrócił Victorowi rozsądek, którego brak, mógł zniweczyć wielomiesięczny plan przejęcia władzy w Brionne. Za kilka dni, nekromanta miał otrzymać przesyłkę z Sylvanii, a w niej potężny artefakt, dzięki któremu, silny umysł mógł kontrolować niezliczone zastępy nieumarłych na wielkie odległości. Cierpliwość była jedynym sposobem na uratowanie Henrietty i zdobycie władzy w regionie.
    Minęły cztery dni, Victor unikał w tym czasie ludzi, nie chcąc przypadkiem zdradzić swojego podniecenia i zdenerwowania nadchodzącymi wydarzeniami. W tajemnicy odebrał przesyłkę od kuriera, wcześniej umówiwszy się z nim na mieście, po czym przewiózł ją na zamek pod osłoną nocy, nie wzbudzając niczyjego zainteresowania.
Ukryty za zaryglowanymi drzwiami swoich katakumb, Victor otworzył podłużną, drewnianą skrzynię, w której znajdował się potężny artefakt, zawinięty w ludzką skórę. Był to przerażający, wykonany ze srebra kostur, emanujący potężną mocą. Victor spędził trzy lata na studiowaniu historii i sposobu działania tego diabelskiego przedmiotu, kolejne dwa lata zajęło mu odnalezienie go i zorganizowanie jego zdobycia. W końcu, „Berło Nieżycia” wylądowało w jego dłoniach, momentalnie dostrajając się do energii wypełniającej nekromantę. Nadszedł czas zmian.
    Pierwszą ofiarą przewrotu jaki szykował Victor van Torf, był sam baron Cedric, który umarł na atak serca, zobaczywszy pewnego wieczoru ciało swojej rozkładającej się siostry Estelli, stojące w drzwiach jego gabinetu. Estella, kierowana wolą Victora, miała zadusić barona i pożreć jego ciało, jednak ten uprzedził ją, umierając jak tchórz.
Po tym nieudanym akcie zemsty, nekromanta otworzył wrota do swoich katakumb, skąd na zamek i dziedziniec wylała się nieustająca fala ożywieńców. Zaskoczenie i spowodowana nim panika, początkowo dały Victorowi pewne zwycięstwo, gwardziści zostali wcześniej zatruci podczas kolacji, żołnierze z miejskiego garnizonu zostali wymordowani praktycznie we śnie i jedynie milicja stawiła jako taki opór zastępom nieumarłych.
    Victor przede wszystkim postarał się o ukrycie swojej ukochanej Henrietty, która nieco zmieszana, nie bardzo była pewna co się dzieje. Jej kochanek zamknął ją w jednym z lochów w katakumbach i kazał czekać na swój powrót, dziewczyna miała tam zapewnione wszelkie wygody, jednak nie potrafiła zrozumieć, dlaczego jest zamknięta od zewnątrz. Jak się później okazało,  był to dla niej swoisty wyrok śmierci, gdyż pozbawiona wody i jedzenia, umarła w męczarniach nie doczekując się przybycia swego ukochanego.
Victor po zaryglowaniu tajemnej komnaty Henrietty, sam udał się na zamek, by osobiście nadzorować przejmowanie władzy z rąk gubernatorskich doradców i przyjaciół. Jego zaklęty miecz odebrał niejedno życie, jego magia zatrzymywała serca wielu zdezorientowanych ludzi, którzy w chwilę później, jako ożywione golemy wstawali, by wiedzeni mocą „Berła Nieżycia” kontynuować dzieło zniszczenia. Niestety, pech, który prześladował Victora od chwili jego narodzin, znowu dał o sobie znać.
    Akurat tej nocy, w pobliżu Brionne przejeżdżał orszak księcia z Bordeleaux, który wracał z wizyty w Quenelles. Pięćdziesięciu konnych, setka ciężkich pieszych, kwiat bretońskiego rycerstwa, zawitał u bram Brionne pogrążonego w chaosie bitwy z przeraźliwym wrogiem. Doświadczeni rycerze bardzo szybko zorientowali się w sytuacji, sprawnie zabrali się za oczyszczanie ulic z ożywieńców, a sam książę i jego ochrona popędzili w stronę zamku, na ratunek baronowi. Victor stał na balkonie okalającym dziedziniec, tkając kolejne mroczne zaklęcie, gdy rozpędzone, osłonięte stalą rumaki wpadły z impetem w sam środek formującej się właśnie grupy szkieletów. Jeden z rycerzy zauważył Victora, zsiadł z wierzchowca i popędził na balkon.  Zaskoczony nekromanta, nie uchronił się przed potężnym ciosem natchnionego magią buzdyganu, który zerwał mu część twarzy i sprawił, że przeleciał przez barierkę i upadł na stos ożywionych ciał i kości. Zadziałała magia ochronna „Berła Nieżycia”, która zamortyzowała upadek, jego moc sprawiła też, że kilku zombich pochwyciło nieprzytomnego nekromantę i poniosło go w kierunku małej bramu wiodącej do miasta.
    Rycerze usiłowali bezskutecznie dobrnąć do splugawionego maga, jednak ożywieńcy niczym mur blokowali ich i uniemożliwiali im przedarcie się na drugi kraniec dziedzińca. W końcu po nekromancie ślad zniknął i trzeba było rozpocząć poszukiwania w całym mieście.
Wycieńczony i osłabiony utratą znacznej ilości krwi, Victor nie myśląc trzeźwo, znalazł pierwszego lepszego konia i dzięki niemu chciał uciec z miasta. W tym czasie, słabnąca moc zaklęcia  nekromancji sprawiała, że nieumarli rozsypywali się w proch, lub padali nieruchomo tam gdzie stali, gnijąc momentalnie i zamieniając się w śmierdzącą mazie. Ktoś zauważył pędzącego ulicami jeźdźca i po rozpoznaniu w nim nadwornego maga, powiadomił o tym milicję. Zorganizowano pościg, szybko wytropiono niedoszłego uzurpatora i osaczono go tuż przed tym, nim wjechał w las Chalons.
    Victor był prawie martwy, gdy dwudziestu konnych milicjantów otoczyło go ze wszystkich stron. Kilka celnych strzał powaliło wymęczonego wierzchowca, który przez ponad dwa dni niósł na grzbiecie słaniającego się nekromantę. Victor van Torf padł na ziemię, przygnieciony przez ciało konia. W ręce nadal ściskał swój kostur, który przez cały czas otaczał go magią ochronną, teraz miał nastąpić ostateczny test mocy artefaktu. Victor wyrecytował z trudem słowa krótkiej inkantacji,  budząc do życia umieszczony w głowni kostura bordowy rubin. Kamień zaczął wchłaniać energię życiową z konającego zwierzęcia, transformując ją w postać wyblakłej, zielonkawej mgiełki. Energia ta, wypełniła następnie ciało nekromanty, dając mu tymczasową siłę i odporność, namiastkę prawdziwego życia. Końskie truchło zaczęło nagle usychać i obracać się proch, widzący to ludzie zwątpili i mało brakowało, by uciekli w popłochu, jednak dowodzący nim sierżant, zachował zimną krew i rozkazał strzelcom dobić powstającego na nogi nekromantę.
    Strzały odbijały się niegroźnie od bariery, jaką otoczony był podnoszący się z trudem Victor, mag nie mógł się skupić na rzucaniu kolejnych zaklęć, rozerwana twarz uniemożliwiała mu mówienie, a połamane żebra powodowały niesamowity ból, wbijając się we wnętrzności i płuca.  Nagle z lasu w stronę milicjantów pomknęły niewyraźne cienie, zakapturzone postacie, uzbrojone w pokryte lepką substancją ostrza śmigały od jednego bretończyka do drugiego, pozbawiając ich życia precyzyjnymi ciosami. Nie minęło dziesięć uderzeń serca, gdy wszyscy milicjanci leżeli martwi, a ich spłoszone konie, rozbiegły się po okolicy. Victor stracił świadomość i po raz kolejny upadł ciężko na trawę.

    Z nieprzyjemnego snu, wytracił nekromantę piskliwy dźwięk, który po chwili zamienił się z niezrozumiałego szczebiotu, w niezrozumiałą mowę, jakiegoś futrzastego stworzenia, które  patrzyło z góry na najwyraźniej leżącego Victora. Człowiek uchylił nieco powieki, nie dając znaku, że się obudził i w miarę możliwości rozglądnął się po okolicy. Leżał na czymś w rodzaju stołu, umieszczonego pośrodku wykutej w skale komnaty, oświetlonej kilkoma kagankami i dziwną lampą, dającą zielone światło. W pomieszczeniu znajdowały się trzy istoty, kształtem i ubiorem przypominające omotanych łachmanami ludzi, jednak ich pyski, łapy i ciągnące się za nimi ogony, przywodziły na myśl szczury. Victor nie raz czytał o tych stworach, nigdy nie lekceważył  informacji o ich istnieniu, jednak teraz, widząc ich na własne oczy, nie był w stanie ukryć swojego zdziwienia. Jeden ze szczuroludzi, zauważył poruszające się gwałtownie pod powiekami oczy człowieka i wskazał na niego, ostrzem wyszarpniętego zza paska miecza.
Wszyscy trzej nieznajomi podeszli bliżej, a jeden z nich, straszliwie kalecząc wspólną mowę przemówił.
- Witaj witaj magu, wiele trudu kosztować nas twój ratunek, więc teraz ty być wdzięczność i unikać kłopoty. Inaczej umrzeć straszliwie.
    Victor jeszcze kilka razy mdlał tego dnia, w końcu jednak zamienił kilka zdań ze swoimi wybawcami i pokrótce dowiedział się, że jest w jakimś ukrytym kompleksie, z dala od ludzi, zdany na łaskę skavenów, ciekawych mocy i zastosowania „Berła Nieżycia”. Nekromanta szybko skojarzył, że gdy potwory poznają tajemnice kostura, pozbędą się niewygodnego gościa, rzucając go na pożarcie szczurom, lub sami go zeżrą. Właściwym więc było, przedłużanie swego ciężkiego stanu i tłumaczenie nim braku jasnego myślenia, co z kolei uniemożliwiało sensowne wytłumaczenie skavenom zasad działania kostura. Granie na zwłokę dało Victorowi czas do namysłu, zaczął kombinować jak wyrwać się z tej niewoli i uciec, jednak gdy dowiedział się ile dni minęło od jego znalezienia, zamarł, by po chwili zawyć z rozpaczy.
    Szczuroludzie z początku myśleli, że człowiek usiłuje ich zaatakować, lub zastraszyć, jednak szybko zrozumieli, że gwałtowna zmiana nastroju i zachowania jeńca, ma związek z jego przeszłością i powodem, dla którego znalazł się w obecnej sytuacji.
Stan Victora pogarszał się, jego materac leżący w przygotowanej dla niego celi, stał się jego łożem śmierci. Życie wymykało się z rąk przygnębionego człowieka, który stracił wszelką chęć na jego kontynuację. Zrozumiał, że zamordował swoją ukochaną, pozostawiając ją zamkniętą na ponad dwa tygodnie w dźwiękoszczelnej, zamaskowanej komnacie. Wymordował ćwierć populacji miasta, ludzi, którzy go szanowali i podziwiali, tylko po to, by teraz sczeznąć w jakimś cuchnącym zakątku, zapomnianym przez bogów.
    Skaveni nie dawali za wygraną, na własną rękę badali kostur Victora, jednak bez odpowiedniej aktywacji, był on jedynie bezużytecznym, srebrnym bibelotem. Gdy przywódca ich grupy zrozumiał, że bez wiedzy nekromanty nie uruchomi artefaktu, postanowił wziąć jego  słabnące życie w swoje zdolne łapy.
Przeprowadzono kilka operacji na półprzytomnym Victorze, po ich zakończeniu, pomijając straszliwy ból, człowiek poczuł się lepiej. Dzięki mosiężnej masce, która pokrywała zniszczoną część twarzy maga, mógł on bez przeszkód oddychać i mówić. Mechaniczne implanty, które wszczepiono w ciało Victora, wspomagały pracę płuc i serca, jednocześnie wzmacniając i zastępując usunięte części szkieletu.
Victor w kilka dni po operacji, stojąc przed wypolerowanym kawałkiem miedzianej blachy zrozumiał, że odbijający się w niej widok, to jego nowe życie. On sam, powoływał do życia umarłe istoty, gwałcąc tym samym ich pośmiertny spokój, teraz, sam był ofiarą czyjegoś widzimisię, jednak zamiast się złościć i rozpaczać, poczuł szacunek i wdzięczność dla swojego wybawiciela.
    Victor van Torf przysiągł wierność swojemu nowemu panu, skaveńskiemu inżynierowi, który cudownym sposobem uchronił go od śmierci i sprawił, że nekromanta stał się jeszcze silniejszy i bardziej zdeterminowany, by osiągnąć potęgę, władzę i niezrównaną moc.

EPILOG

Epizod II

"Nie przejmuj się tym, nie będziemy przebierać w środkach, a każdy kto nam pomoże, przybliży nas do wiecznej, wiecznej potęgi po czym sczeźnie."
Squeek the Cunning do swojego pomocnika przerażonego obecnością wojowników Chaosu w "Norze".


Gustaf Wolf po niewczasie zrozumiał, że ucieczka w kierunku Essen była pomyłką. Cała drużyna była już wycieńczona, jedynie opętany Kress zdawał się być niewzruszony i ciągle 
w formie. Zielonoskórzy deptali uciekinierom po piętach, ich determinacja i zajadłość doprowadzały Gustafa do szału, jednak nie potrafił ich za to nie doceniać. Nadchodził świt, za kilkanaście minut powinni opuścić Dead Wood i wyjść na przedmieścia Essen. Tam przy odrobinie szczęścia, grupie uda się schować w jakimś gospodarstwie, a orkowie prawdopodobnie przerwą pościg, obawiając się wykrycia przez ludzi. Niestety problem polegał na tym, że grupa Gustafa była tak samo rzucająca się w oczy jak i banda orków.
    Czarnoksiężnik przyspieszył kroku, rzucając krótkie spojrzenie przez ramię, żeby ponaglić wlekących się kultystów. Sytuacja była beznadziejna, akolici i mutanci potykali się i przewracali, zwierzoludzie porykiwali na siebie wzajemnie, szukając zwady i mordobicia, które choć na chwilę pozwoliło by przerwać forsowny marsz. Rodzeństwo mrocznych dusz Axel i Mira również opadali z sił, jednak ich szaleństwo i nieobliczalność sprawiały, że po chwili kryzysu wpadali w doskonały nastrój i parli do przodu na czele grupy.
Gustaf zmrużył oczy, gdy pierwsze promienie wstającego słońca musnęły jego spoconą twarz. Zbliżał się najtrudniejszy odcinek drogi i należało teraz poruszać się bardziej ostrożnie. Magister miał właśnie poinstruować akolitów, gdy usłyszał świst i jeden z nich padł na leśną ściółkę przeszyty ogromnym, czarnym bełtem.
    Pociski zaczęły śmigać między drzewami, wbijając się w ich pnie i rozrywając wysuszoną  korę. Kultyści zaczęli chować się w zarośla, lub po prostu padali na ziemię wycieńczeni, mając nadzieję, że bełty zielonoskórych ich nie dosięgną. Nagle ostrzał ucichł, a jego miejsce zajął głośny ryk z kilkunastu gardeł. Orki nadbiegały dwoma grupami, starając się oskrzydlić uciekinierów,  jednak po ich wykrzywionych pyskach było widać, że skutki kilkudniowego pościgu również dały im się we znaki.
Kilku akolitów wzniosło włócznie, starając się nadziać na nie szarżujące bestie, Kress skoczył w kierunku największego z napastników, momentalnie unieruchamiając jego uzbrojoną w topór dłoń swoją chwytną macką, jednocześnie dźgając ostrym żądłem umieszczonym na końcu długiego ogona. Mroczne dusze rozpoczęły taniec śmierci, na szczęście, akurat na tą chwilę ich nastroje były mocno bojowe i pozytywne, lecz w każdej chwili mogli wpaść w odmęty depresji i zrezygnować z walki. Zwierzoludzie wyglądali na najbardziej zadowolonych z walki, wpadli w bojowy szał i całą trójką rzucili się naprzeciw atakującym wojownikom.
    Gustaf wycelował swój kostur, przypominający zamocowaną na sztorc kosę w najbliższego przeciwnika i wyrecytował krótkie zaklęcie przemiany. Orkowy łucznik nie zdążył zareagować, gdy mała iskra dotknęła jego ręki, zamieniając ją w ciągu kilku sekund w jadowitego węża, który momentalnie zaczął kąsać swojego właściciela. To było bardzo proste zaklęcie, a jednak wyczerpało magistra na tyle, że nie był on w stanie tkać na razie żadnej magii.
    Zwierzoczłek Ahrbagh uniósł wysoko swoją szablę nad głowę i z nieludzką siłą ciął nią w dół, celując w plecy orka, który właśnie starał się uniknąć ciosu włóczni jednego z kultystów. Ostrze przeorało kark stwora i ześlizgnęło się po jego żebrach, ork momentalnie odwrócił się do nowego wroga, nastawiając drewnianą tarczę, by osłonić się przed kolejnym, bolesnym ciosem, jednak w tym samym momencie, włócznia akolity przeszyła jego serce od tyłu, kończąc tym samym jego żywot.
Ahrbagh kiwnął głową akolicie z uznaniem i skierował się w stronę najbliższego wroga, gdy potężny, wykonany z kamienia topór rozpłatał jego czaszkę na dwoje. Akolita nie zdążył zareagować, ork, który jednym ciosem powalił zwierzoczłeka, pojawił się znikąd, jego szalone oczy płonęły dziką czerwienią, a z obślinionego pyska wystawał poszarpany jęzor. Człowiek dźgnął włócznią przed siebie niecelnie i zaraz potem osłonił się tarczą, przed nadciągającym ciosem. Zbita z desek, pokryta skórą tarcza rozpadła się na kawałki. Pogruchotana ręka akolity zwisała nienaturalnie, gdy ten potykając się biegł na oślep w las.
Gustaf Wolf wyjął ostrze kostura z ciała martwego goblina i starając się skupić jak najbardziej, zaczerpnął z Warpu, usiłując tkać niszczycielskie zaklęcie. Tym razem udało mu się porazić magią dwóch orków naraz, walczyli blisko siebie, więc ich zmienione w długie macki nogi, zaczęły oplatać szyje zielonoskórych dusząc ich wzajemnie z nieodpartą siłą.
    Walka dobiegała końca, orkowie się wycofali natrafiając na niespodziewany opór, jednak magister wiedział, że jak tylko ich wrogowie otrząsną się z porażki, zaatakują znowu, jeszcze gwałtowniej i brutalniej.
Straty po stronie kultu Chaosu były dotkliwe, wszyscy trzej zwierzoludzie leżeli martwi, pięciu akolitów zostało rozszarpanych na kawałki, dwaj uciekli i prawdopodobnie zostali pojmani, lub zabicie gdzieś w lesie, a jeden z dwóch mutantów, pozbawiony głowy siedział oparty o pień drzewa, wyglądając jakby odpoczywał po męczącym dniu.
Towarzysze pozbierali co cenniejsze rzeczy martwych kompanów i ruszyli w kierunku Essen, mając nadzieję, że zielonoskórzy zaniechają dalszego pościgu, biorąc pod uwagę, że oni również ponieśli duże straty.
    Tym czasem wzeszło słońce i jak na złość, zapowiadała się ładna pogoda. Gustaf idąc przed siebie rozmyślał o wydarzeniach sprzed kilku dni, gdy jeszcze razem ze swoim kultem byli jedną z największych grup w Mordheim. Magister nie mógł zrozumieć, jak doszło do tego, że banda zielonoskórych rozwinęła się tak mocno tuż pod jego nosem. Nagle po prostu wyleźli z zakamarków zniszczonego miasta i urządzili kilku wiodącym grupom krwawą łaźnię. Gustaf Wolf został zaatakowany jako ostatni i dzięki panującemu w mieście zamieszaniu, zdołał uciec z Mordheim, jednak jak pokazywała rzeczywistość, nie na wiele się to zdało.
Jeden z akolitów dał znać, że zauważył ludzi daleko z przodu, byli to dwaj rolnicy, którzy wypalali właśnie łupiny i łodygi po kukurydzy. Gustaf rzucił okiem na swoją kompanię, trzech akolitów i dwoje mrocznych dusz wyglądali na zwykłych najemników, on sam, odziany w ciężką togę z kapturem, mógł uchodzić za mnicha, jednak opętany Kress, mający ponad dwa metry wzrostu, rogi, zmutowane kończyny i ogon skorpiona, nie przypominał niczego, co zignorowaliby dwaj mieszkańcy pobliskiej wsi. Drużyna musiała ominąć kukurydziane pole szerokim łukiem, nadrabiając nieco drogi, jednak nie ryzykując konfrontacją z tutejszą strażą miejską.
    Wbrew oczekiwaniom, orkowie nie zaatakowali ponownie, wyglądało na to, że zaniechali pościgu i postanowili wrócić do upadłego miasta. Kultystów bardzo cieszyła ta świadomość, mogli się nieco rozluźnić i poświęcić czas na tak bardzo wyczekiwany odpoczynek. Akolici wysłani przez magistra w teren, wrócili z małym workiem ziemniaków, kilkoma kolbami kukurydzy i cudem złapaną przepiórką. Gustaf z początku nie chciał się zgodzić na rozpalenie ognia, ale w końcu uległ, gdy pomyślał o pysznym, pieczonym mięsie dzikiego ptaka.
Ziemniaki pieczone w popiele, kukurydza na gorąco i ociekające tłuszczem udko przepiórki poprawiły nastrój magistra. Położył się na trawie przy wygaszonym ognisku i patrzył na krystalicznie czyste niebo, rozświetlane promieniami popołudniowego słońca. Przyjemne ciepło i poczucie sytości rozleniwiło czarodzieja, nie wzbraniał się przed snem, który delikatnie ukołysał zmęczone ciało i wycieńczony umysł.
    Gustaf śnił najpierw o swojej dawnej rodzinie, nie pamiętał ich twarzy, jednak wiedział, że postacie ze snu to właśnie oni. Krzątał się po starym domu swojej matki, przygotowując naczynia do świątecznego obiadu, jego siostra rozkładała sztućce na stole, pokrytym jedwabnym, zielonym obrusem. Brat poprawiał krzesła, robił fikaśne figury z serwetek i ustawiał na środku stołu misy z potrawami, które matka przynosiła z kuchni. Gdy już wszystko było gotowe, całą czwórką stanęli przy swoich miejscach i oczekiwali na przyjście ojca. Ojciec po kilku chwilach pojawił się w drzwiach salonu, niosąc w ręku bogato zdobiony świecznik, płomień świecy zdawał się jarzyć nienaturalnie mocno, jednak jego blask dawał szczególny rodzaj ciepła takiego, które rozgrzewa człowieka od środka, dodaje nadziei i otuchy, leczy psychiczne rany i uzdrawia wszelkie depresje.
    Ojciec postawił świecznik na środku stołu i zaczął recytować słowa krótkiej modlitwy, cała rodzina dołączyła się mrucząc znaną na pamięć inkantację, a po jej ukończeniu, ojciec z uśmiechem wskazał rodzinie krzesła i wszyscy usiedli, zabierając się za pyszne potrawy, rozmawiając żarliwie o codziennych sprawach, przekomarzając się i opowiadając dowcipy.
Nagle coś się zmieniło, z początku Gustaf nie wiedział o co chodzi, dopiero po chwili dotarło do niego, że płomień białej świecy umieszczonej w uświęconym świeczniku zaczyna przygasać. Gustaf przerwał swoje zdanie w połowie, chciał zwrócić uwagę ojcu na to, że płomień gaśnie, jednak nie był w stanie powiedzieć ani słowa, łapał powietrze w usta wielkimi haustami, jednak jego struny głosowe nie drgały, robiło się coraz ciemniej, płomień nie przygasał, on czerniał i po chwili zamienił się w smolisty obiekt, który dymił niczym komin z wędzarni. Wszyscy nagle ucichli, choć wcześniej nie reagowali w ogóle na to, co działo się ze świecznikiem i Gustafem, skierowali wzrok przed siebie, a potem utkwili go tak jakby na swoich kolanach, pochylając głowy.
    To był upiorny widok i choć Gustaf zaczynał być świadom tego, że wszystko to tylko sen, jednak nieprzyjemny dreszcz przeszył jego ciało. Nagle, siedząca najbliżej niego siostra, gwałtownie odwróciła głowę w jego kierunku, rozwarła usta nienaturalnie szeroko, a jej oczy stały się jarzącymi błękitem punkcikami. Z wnętrza dziewczyny dobiegł szeleszczący dźwięk słów i choć przypominał szept to jego siła zdmuchnęła ze stołu wszystkie ścierki i serwetki.
- Ugnij się przed naszą wolą, byś nie był już nigdy z popiołu stworzony, otwórz umysł byś wiedział czego nikt inny nie pojmie... Znajdź idących w cieniu, znajdź wojownika, znajdź krwawy sztandar, znajdź jednego pośród wielu i jego dary nam ofiaruj...
    Siostra zamknęła usta i z powrotem utkwiła wzrok w swoim talerzu, a ciszę przerwał brat Gustafa, który patrzył na niego zielonymi ślepiami z niemal wyłamaną szczęką, pokrytą plamami tłuszczu i kawałków jedzenia, wśród których wiły się małe robaki.
- Ugnij się przed naszą wolą, byś nie był już nigdy słaby i wątły, otwórz swoje rany i wpuść w nie moje dzieci, byś nigdy już nie zaznał bólu gdy ciebie pobłogosławię... Znajdź idących w cieniu, znajdź wojownika, znajdź krwawy sztandar, znajdź jednego pośród wielu i jego dary nam ofiaruj...
    Brat zamilkł, a w jego miejsce odezwała się matka, której oczy przypominały fioletowe płomienie. Kobieta szeroko otworzyła usta i niejednoznacznie poruszając w nich dziwnie wydłużonym językiem przemówiła z taką mocą, że wszystkie szklane przedmioty w salonie rozprysły się na tysiące ostrych kawałków, tnących niczym brzytwy skórę wszystkich uczestników posiłku. 
- Ugnij się przed naszą wolą, byś zrozumiał co to rozkosz, byś w bólu i ekstazie mógł rządzić między śmiertelnymi... Znajdź idących w cieniu, znajdź wojownika, znajdź krwawy sztandar, znajdź jednego pośród wielu i jego dary nam ofiaruj...
    Matka spuściła wzrok, a jej szczęka chrupnęła nieprzyjemnie, gdy stawy wracały na swoje miejsce. Gustaf popatrzył na ojca wiedząc, że i on przemówi obcym głosem, jednak nie spodziewał się istnego tajfunu, jaki towarzyszył ostatniej manifestacji mrocznych mocy. Twarz ojca zmieniła się w maskę uosabiającą samą śmierć, płonące w jej oczodołach czerwone płomienie przepalały na wskroś miejsca, na które patrzyły. Gdy głos z wnętrza ojcowskiego gardła ryknął, podmuch przewrócił stół, a uczestników rodzinnego spotkania rozrzucił po kątach niczym lalki. W akompaniamencie wycia demonicznego huraganu i dźwięku roztrzaskiwanych mebli oraz naczyń, Gustaf usłyszał gardłowy pomruk ojca.
- Ugnij się przed naszą wolą, byś zawsze pokryty był krwią wrogów, a swoją przelewał dla mnie tylko w ofierze, byś za każdym razem mógł oddawać życie dla mnie, wiecznie... Znajdź idących w cieniu, znajdź wojownika, znajdź krwawy sztandar, znajdź jednego pośród wielu i jego dary nam ofiaruj...
    Gustaf Wolf ocknął się ze snu, słysząc alarmowe nawoływanie jednego z kultystów. Przed oczami miał jeszcze widok rozrywanego na kawałki salonu rodziców i krwawe strzępy ludzi, którzy w nim przebywali, przetarł jednak dłonią oczy i chwycił za leżący obok kostur, nadchodzili orkowie.
Trudno było oszacować ilu zielonoskórych przetrwało poranną bitwę, jednak ci, którzy teraz atakowali, robili hałasu jakby było ich co najmniej stu. Osłaniani mrokiem nocy, która zdążyła już zapaść, otoczyli obozowisko kultystów i najwyraźniej nie mieli ochoty tym razem nikogo puścić żywcem. Gustaf przygotował szybkie zaklęcie, jednocześnie upewniając się, że jego kompani są zwarci i gotowi do nierównej walki. Akolici chwycili mocno włócznie w dłonie, mroczne dusze uniosły swe wielkie miecze ponad głowy, mutant wyszczerzył kły do nadbiegających wojowników i pomachał im groźnie swoim krabim szczypcem, a opętany Kress zaryczał wściekle.
    Nagle dało się słyszeć dziwny świst i towarzyszące mu jęki bólu. Gustaf słyszał odgłos padania dużych ciał na ziemię, szczęk żelastwa i ekwipunku, oraz paniczne kwiczenie ranionych. Wydawało mu się, że kontem oka widzi pochylone kształty przemykające pośród sylwetek masywnych orków, nie rozumiał co się dzieje i postanowił nie zwlekać z rzuceniem przygotowanego zaklęcia. Silne światło zabłysło na czubkach palców jednej z trzech rąk magistra, odsłaniając przed kultystami niesamowity widok.
Dookoła nich, kilkudziesięciu zakapturzonych, odzianych w czarne płaszcze osobników, dokonywało właśnie rzezi na kilkunastu orkach i goblinach. Postacie otaczały kultystów zwartym pierścieniem, gdy magiczne światło zaczęło blednąć, by w końcu zniknąć całkowicie, topiąc nieznajomych w mroku nocy.
    Gustaf zdawał sobie sprawę z czym ma do czynienia, nie raz walczył ze Skavenami w Mordheim, ale ci byli inni, inaczej zorganizowani, ubrani jednakowo, poruszający się cicho i sprawnie niczym cienie.
„Znajdź idących w cieniu...” - usłyszał magister w swojej głowie i bez chwili namysłu rozkazał kultystom rzucić broń i się poddać. Skaveni rozbroili wszystkich i związali, Gustaf spodziewał się problemów z Kressem, ale ten potulnie pozwalał krępować swoje kończyny i nawet nie burknął, gdy jeden ze szczuroludzi zarzucił mu worek na głowę. Siedzący w ciele Kressa demon był świadom tego co ma się wydarzyć i poddawał się woli Mrocznych Bogów bez sprzeciwu.
    Skaveni prowadzili kultystów w nieznane przez kilka dni, podawali im tylko wodę nie troszcząc się kompletnie o ich burczące z głodu brzuchy. Od czasu do czasu, kolejne grupy jeńców dołączały do tej swoistej karawany, Gustaf zastanawiał się dokąd prowadzi ich ta męczeńska droga, jednak ufał bóstwom w które wierzył i nie kwestionował ich zdania. Wiedział tylko, że na końcu tej tortury znajdzie „wojownika” i będzie to znak, że wszystko jest zgodne z boskim planem. Z tego co słyszał, niektórzy więźniowie byli mordowani i pożerani przez skavenów w czasie dłuższych postojów, jednak nikt z jego drużyny dziwnym trafem nie ucierpiał, w czym magister widział kolejny znak przeznaczenia.
    Mniej więcej po tygodniu podróży, skaveni postanowili nakarmić więźniów. Zapędzili ich wszystkich do jakiejś jaskini, gdzie zdjęli im worki z głów i podali do zjedzenia gorącą mazię, śmierdzącą stęchłym łojem i nadgniłym mięsem. Gustaf wolał nie wiedzieć z czego była zrobiona potrawa, połknął ją kilkoma haustami, dając znak swoim kultystom, by zrobili podobnie. Magister wykorzystał te kilka chwil, kiedy miał odsłonięte oczy, żeby przyglądnąć się swoim oprawcom, jak również ponad setce innych więźniów.
Szczuroludzie należeli do jednego klanu, ich sposób ubierania się, broń jak i charakterystyczne poruszanie się bez generowania jakiegokolwiek dźwięku wskazywało na klan Eshin, assassynów z dalekiego wschodu. Pospolity strażnik tej grupy zdawał się być groźny niczym dziesięciu dobrze uzbrojonych akolitów, a co dopiero sami zabójcy, pokazujący się od czasu do czasu przy wejściu do jaskini. Reszta więźniów natomiast, była zbieraniną osobników wszelkich ras i narodowości, poczynając od kilku dumnych elfów, a na małej grupce snotlingów kończąc. Wszyscy oni byli wycieńczeni i zrezygnowani, długotrwały marsz i brak pożywienia zrobił swoje, więc nie mieli ochoty na bezsensowne próby ucieczki, czy choćby na wypytywanie o swój los.
    Małe zamieszanie powstało, gdy kilku zielonoskórych zaczęło się miotać podczas zakładania im z powrotem worków na głowy. Dla przykładu więc, skaveni skrócili o głowy dwóch z nich, kończąc momentalnie wybuchy niezadowolenia wśród więźniów.
Gustaf zaczął się niecierpliwić, z dnia na dzień jego wiara w to, że jest właśnie na drodze do osiągnięcia potęgi i boskiej wdzięczności malała, jednak gdy następował kryzys, śnił sen o świątecznej imprezie i budził się pełen wigoru oraz odnowionych nadziei. Potrzebował jedynie kolejnego znaku, by bez wątpliwości poddać się woli swych bogów i ów znak niebawem otrzymał.
    Pod koniec trzeciego tygodnia ciężkiej podróży, inaczej niż poprzednio, skaveni zorganizowali posiłek w otwartym terenie, w ciągu dnia, na szerokiej leśnej polanie.
Gdy strażnik zdjął z głowy Gustafa przepocony worek, jego oczom ukazał się niecodzienny widok. Wzdłuż ściany lasu, w zabarwionych na brązowo i czerwono namiotach i w ich okolicy, roiło się od wojowników z północy, wielkich, odzianych w kolczaste kropierze wierzchowców, oraz niezliczonych zastępów mutantów, trolli i ogarów Chaosu.
Serce magistra zabiło mocniej gdy zrozumiał, że patrzy na obóz sojuszników szczuroludzi, obie frakcje odnosiły się do siebie z widocznym dystansem, jednak nie było między nimi wrogości. Skaveni zaczęli rozdawać posiłek zaciekawionym i przerażonym jeńcom, którzy nie mogli uwierzyć własnym oczom. Magister chwycił łapczywie kawałek chleba i miskę którą dostał, momentalnie pochłaniając jej cuchnącą zawartość. Wbił wzrok w kotłujących się pod lasem mutantów, wypatrując upragnionego znaku.
    Od strony obozu Chaotyków nadjeżdżał pancerny orszak, kilku rycerzy Chaosu, zakutych w ciężkie, pomalowane na czerwono zbroje, towarzyszyło rosłemu kapitanowi, dzierżącemu w dłoni runiczny miecz, który widocznie służył posiadaczowi za swego rodzaju oznakę funkcji. Jeźdźcy  zatrzymali się nieopodal, najwidoczniej nie chcąc zbliżać się za bardzo do grupy jeńców.
Na spotkanie Chaotykom wyszedł jeden skaven, cały odziany w czerń, stwór podszedł do oczekujących i kiwnął im głową. W odpowiedzi, rycerz, jako jedyny noszący czarny pancerz, pochylił się nieco w siodle i powiedział coś na powitanie.
Gustaf nawet nie zdawał sobie sprawy z faktu, że wstał, magiczną iskrą przepalił sznur łączący go z innym więźniem i zaczął iść w kierunku obserwowanej sceny.
„...znajdź wojownika...” - usłyszał szept dochodzący z wymarzonej pustki i nie zwracając uwagi na usiłujących pochwycić go strażników krzyknął z całych sił.
- Witaj wojowniku!