PROLOG

Minął już miesiąc od czasu, odkąd Aresus poznał czempiona Malethora i przekazał mu dziwną skrzynię od swojego pana, Lorda Keina Unfeelinga.
Aresus zgodnie z rozkazem, zadekował się razem ze swoimi czterema Space Marines w małej mieścinie Meakulum, gdzie mieli czekać jeszcze przez kolejny miesiąc na pojawienie się Piratów Chaosu Unfeelinga.
    Czas ten Chaotycy poświęcali na hazard, narkotyki i dziwki, choć te ostatnie nie zawsze były w stanie sprostać wymaganiom Marines. Pierwsze dni były nawet ciekawe i emocjonujące, jednak po trzecim tygodniu czempionowi Aresusowi zaczęło brakować smrodu bitwy i huku wystrzałów. Razem z braćmi został stworzony przez czarnoksiężników do walki, a nie do tułania się po rynsztokach. Szybko więc cała piątka wpakowała się w problemy, których kazano im unikać.
    Pirat Shaleb pewnego wieczora po przedawkowaniu „oregu” (miejscowy narkotyk) wywołał burdę z dwoma wielkimi mutantami, których korzenie pochodziły chyba głęboko z Imperium, gdyż bardzo przypominali ogrynów. Osiłki powaliły Marinsa na deski podłogi knajpy, pozostali czterej Marines z Aresusem na czele, rzucili się do obrony swojego towarzysza.
    Wyższy z mutantów, chwycił jedną z butelek leżących na podłodze i energicznym ruchem rozbił ją o kant stołu, tworząc w ten sposób brutalną broń. Aresus popatrzył pobłażliwie na kolosa, który zdawał się nie doceniać twardości pancerza energetycznego. Jednak ku zdziwieniu Piratów, mutant precyzyjnie uderzył resztkami butelki prosto w twarz leżącego Shaleba. Trysnęła krew, a w chwilę później, mutant leżał rozciągnięty na ziemi, przygnieciony ciałami Rasowaha i Dessei. Aresus wspólnie z Feverusem rzucili się na niższego mutanta, który chwycił we wszystkie trzy dłonie metalowe taborety i zaczął nimi wywijać nad głową.
    Czempion zanurkował do przodu, starając się chwycić wroga w pasie i przewrócić do tyłu. Jednak gdy tylko zrobił pierwsze dwa kroki, poczuł silne uderzenie w plecy i lewy naramiennik. Ciosy były potężne, a zamroczony narkotykami organizm Marinsa nie oparł się impetowi. Aresus wyrżnął głową o podłogę, na której po chwili wylądował również Faverus z roztrzaskaną twarzą.
Rasowah przytrzymywał tymczasem większego mutanta, któremu Dessei wbijał raz za razem pięści w potężne brzuszysko.
    Mutant w pewnym momencie zaparł się ramionami o trzymającego go Pirata i odbił od ziemi, kopiąc obunóż prosto w biodra Dessei. Marines poleciał do tyłu, przewracając się na jeden z opustoszałych stolików, łamiąc go w drzazgi. Kolos uderzył głową do tyłu, trafiając w czoło Rasowaha, ten zwolnił uścisk i zatoczył się nieco, chwytając się pobliskich stołków.
    Mordobicie trwało by pewnie jeszcze przez dobre kilkanaście minut, gdyby nie interwencja miejscowej gwardii, którą wezwano, jak tylko zaczęła się rozróba.
Uzbrojeni w paralizatory, gwardziści szybko doprowadzili mutantów do porządku, jednak nie śmieli podnieść ręki na Space Marines, których pouczono tylko o zachowaniu wstrzemięźliwości.
    Piraci Chaosu opuścili trefną knajpę, sponiewierani i poniżeni. Dwaj z nich byli ciężko ranni, więc wszyscy postanowili udać się do swojego lokum, by odsapnąć i opatrzyć kontuzje.
Zaciekawienie Chaotyków wzbudził wzmożony ruch na ulicy, całe rzesze kultystów, gwardzistów, jak i zwykłych mieszkańców miasta, szybkim krokiem rozbiegały się po okolicy, pozostawiając puste ulice i place. Jeden z gwardzistów, spytany o przyczynę takiego stanu rzeczy, w pośpiechu rzucił tylko, że na orbicie pojawiła się flota lojalistów, i że szykuje się bitwa.
    Aresus z miejsca oprzytomniał, posłał swoich ludzi do ich lokum, sam natomiast, czym prędzej udał się do twierdzy Lorda Kancera.
CDN.

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-08-10 10:20:31)

Aresus pędził na zwinnym Petradonie przez gęstą mgłę, mając nadzieję, że zdąży wrócić do miasta, nim zacznie się inwazja. Chaotyk zastanawiał się na tym, jak ma wykonać swoje zadanie, gdy okaże się, że siły Lorda Kancera ulegną lojalistom, a miasto Meakulum zostanie zdobyte.
Do przybycia floty Piratów Chaosu pozostał jeszcze niespełna miesiąc, a pięciu Chaos Space Marines, nie uda się tak po prostu schować na ten czas we mgle. Jedynym rozwiązaniem, była podróż do położonego daleko na południu Kaelosum, gdzie wpływy sił Kancera był znikome, więc lojaliści prawdopodobnie nie będą się skupiać na tej małej mieścinie. Trzeba było tylko zdobyć transport oraz jakieś zapasy na drogę, gdyż miasto to, znajdowało się cztery tysiące kilometrów od Meakulum.
    Nagle wierzchowiec Marina zarył gwałtownie w błocie, momentalnie się zatrzymując tak, że jeździec o mały włos nie wypadł z siodła. Aresus wyrwany brutalnie z zamyślenia, miał ochotę zdzielić stwora po karku, jednak opanował emocje i skupił się na przyczynie dziwnego zachowania Petradona. Zwierzak przylgnął do gleby, zanurzając się powoli w błocie, zadarł głowę do góry i obserwował bacznie niebo, wszystkimi czterema oczami.
    W powietrzu czaił się drapieżnik, Aresus już trzy razy miał okazję widzieć, jak Dapradony atakują z powietrza, chwytając ofiary w swoje sześć szponiastych łap i unoszą wysoko w górę, by tam, potężnym dziobem roztrzaskać ewentualny pancerz ofiary i dobrać się do jej wnętrzności. Przy tym, nie stanowiło problemu co łapie drapieżca, mógłby to być zarówno juczny Armadon, trzy razy większy od Petradona, jak i barka desantowa.
    Czempion liczył na to, że stwór nie wypatrzy go na tle błotnistej mazi, w którą doskonale wtopił się jego wierzchowiec, okazało się jednak, że to nie on musi się obawiać ataku.
Od zachodu do uszu Marina doszedł znany dźwięk, dwie pary silników Landspeederów.
Pojazdy zbliżały się, zostało jakieś piętnaście metrów i odkryją obecność Pirata. Czempion  chwycił za kaburę, chcąc przygotować pistolet plazmowy, lecz ze zdziwieniem odkrył, że kabura była pusta. Przypomniał sobie po niewczasie, że udał się do fortecy zaraz po incydencie w knajpie, gdzie nie można było wnosić żadnej broni. Sytuacja zaczynała być kłopotliwa.
    Landspeedery pojawiły się w kłębach mgły, leciały wolno, widocznie pilot dowodzący miał kłopot z nawigacją, lub jego misją był patrol. Nie był to dobry znak dla Pirata, lojaliści wykryją go bez wątpienia i ustrzelą jak kaczkę. Aresus pociągnął za lejce gwałtownie, jednak bestia nie reagowała, bez przerwy wlepiając swoje szkliste oczy w niebo.
-Rusz się bezmózgie bydlę. - Warczał Pirat, coraz mocniej ciągnąc za grube rzemienie.
-Podnieś dupę bo nas obu tu usmażą! - To nie był żaden argument dla Petradona.
    Skimmery były już zaledwie kilka metrów od Aresusa, gdy z nieba spadła na nie śmierć. Ciemny kształt uderzył w oba pojazdy naraz, Steel Tigers byli kompletnie zaskoczeni, maszyna z prawej została uderzona i zaryła w błoto, ta z lewej zniknęła w kłębach mgły jednak strzelec wypadł z niej i wylądował miękko w śmierdzącej brei.
    Aresus wiedział, że Dapradon już nie wróci w to miejsce w najbliższym czasie, stworzenia te nauczyły się, że po udanym ataku z zaskoczenia, pozostałe przy życiu ofiary albo uciekały, albo stawały się groźne i przygotowane na kolejny atak. Jeden Landspeeser był zatem stracony, jego pilot był właśnie pożerany żywcem, ale trzech Space Marines, w lepszym, czy gorszym stanie, nadal stanowili dla Pirata potencjalne zagrożenie.
    Petradon uniósł się z błota i delikatnie otrzepał, co o mało nie wyrzuciło Chaotyka z siodła. Aresus miał dosyć tego stwora, jednak teraz, to był jego as w rękawie. Czempion podprowadził ostrożnie zwierzaka do tonącego w błocie skimmera, jego załoganci byli przytomni. Pilot już się wygramolił z kokpitu i szybko popełzł na pomoc strzelcowi, który utknął przygnieciony multimeltą,  zamontowaną na rampie strzeleckiej. Błoto sięgało nieszczęśnikowi do szyi, szamotał się energicznie, najwidoczniej usiłując wyrwać broń z uchwytu.
-Trzymaj się bracie! - Krzyczał pilot. - Zaraz cię wyciągnę, podaj mi rękę, Elvarez nie szarp się, daj rękę na miłość Imperatora!
    Aresus zsunął się z siodła i najciszej jak mógł w tym chlupoczącym błocie, podszedł do walczących o życie. Pilot najwyraźniej wyczuł jego obecność, lub poinformował go o tym system namierzania w hełmie, jednak mylnie odczytał te informacje.
-Karo pomóż mi, chwyć go za drugie ramię... - Mówiąc to, odwrócił się do nadchodzącego Pirata.
Czempion cisnął w wizjery lojalisty zaczerpniętą garścią błota, tłusta mazia na jakiś czas oślepiła podwójnie zaskoczonego wroga. Steel Tiger wyszarpnął z kabury pistolet boltowy, odbezpieczył sprawnie i wycelował z zadziwiającą szybkością, jednak nie widział swojego celu, który usunął się na bok i z całej siły kopnął w nadgarstek trzymający broń.
Pistolet poszybował w mgłę, upadając z pluskiem w błoto gdzieś niedaleko. Aresus pochylił się nad przeciwnikiem i uderzył łokciem w jego hełm najmocniej jak potrafił, uderzył raz jeszcze i znowu, upewniając się, że ogłuszył Marine. Następnie zerwał brutalnie hełm z jego głowy i tłukł nim z determinacją, aż roztrzaskał czaszkę pilota na miazgę.
    Strzelec szamotał się jak opętany, cały czas patrząc na całą scenę, która rozgrywała się metr od niego. Błoto sięgało już poza filtr maski w hełmie Marina i za kilka sekund, miało zakryć jego wizjery. Aresus odskoczył od tonącego pojazdu, który najwyraźniej przebił się przez gęstą warstwę błotnistej mazi i natrafił niżej na rzadkie bagno, bo nagle po prostu zniknął w akompaniamencie bulgotania pękających pęcherzyków gazu i powietrza.
    Piskliwy skrzek Petradona ostrzegł Pirata o nowym zagrożeniu, Aresus odwrócił się szybko na tyle, by zdołać uniknąć wycelowanego w jego plecy ciosu. Strzelec, który wypadł z porwanego przez drapieżcę skimmera, doszedł w końcu do siebie i chyba widział część wydarzeń, których głównym bohaterem był Marine Chaosu. Steel Tiger był cały oblepiony błotem, jednak zdołał wytrzeć wizjery hełmu na tyle dokładnie, by doskonale widzieć swojego przeciwnika.
    Lojalista siekł potężnym nożem taktycznym, raz za razem trafiając w pancerz Chaotyka. Aresus unikał groźniejszych pchnięć, nie poświęcając uwagi tym, które bezskutecznie zatrzymywały się na jego pobłogosławionych naramiennikach. Pirat wykorzystał doświadczenie, którego lojalista nie miał okazji nabyć i przy pierwszej okazji, podciął wykroczną nogę Tygrysa, który z pluskiem runął w śmierdzącą breję. Aresus doskoczył do głowy leżącego na plecach przeciwnika i siłując się nieco, zerwał z niej hełm. Tonący zrozumiał co mu grozi i silnym, aczkolwiek ryzykownym kopnięciem, wytrącił Chaotykowi swój hełm z dłoni.
    Pirat stracił jeden atut, lecz nadal miał przewagę, z impetem wdepnął w napierśnik Tygrysa, jednocześnie chwytając oburącz, uzbrojoną w nóż dłoń wroga. Kości nadgarstka lojalisty chrupnęły, gdy Aresus wykręcił go z wielką siłą, uchwyt na rękojeści noża zelżał i już po chwili Pirat był uzbrojony w groźną broń. Steel Tiger zabulgotał, błoto pokryło już jego twarz, wypełniając nozdrza i usta, Marine wił się jak węgorz, usiłując złapać zdrową ręką za nogę napastnika, Aresus jednak   doskonale kontrolował już sytuację. Jeszcze mocniej naparł na napierśnik tonącego i wymierzył cios nożem w miejsce, gdzie pod taflą bulgoczącego błota, znajdowała się głowa lojalisty.
    Dopiero trzeci cios sprawił, że walczący o życie Tygrys znieruchomiał. Czempion upewnił się, że wróg nie udaje, dźgając go jeszcze kilka razy na wszelki wypadek, po czym podszedł do zaniepokojonego Petradona i klepiąc go po karku rzekł.
-Dzięki gadzino, kto by się spodziewał, że uratujesz mi życie.
    W oddali słychać było huk dział i potężne eksplozje, najwidoczniej inwazja rozpoczęła się na dobre. Aresus nie miał zamiaru brać w niej więcej udziału, popędził więc swojego wierzchowca,  znikając w kłębach gęstej mgły.

(W czasie bitwy o Nienuseleum, dwa Landspeedery z rezerw Steel Tigerów nie pokazały się na placu boju, lojaliści twierdzili, że to drobne opóźnienie i że w ogóle nie ma o czym gadać, nie dajcie się jednak zwieść imperialnej propagandzie, teraz już wiecie, co wydarzyło się naprawdę.)     
CDN.

Malethor patrzył wściekłym wzrokiem na czempiona Festusa, Lord Kancer wyznaczył tego idiotę na głównodowodzącego w czasie zbliżającego się starcia. Malethor zgniótł by tego robaka z zamkniętymi oczami, jednak to dupowłazy robią karierę, a tacy honorowi wojownicy jak Malethor, giną bez sensu w ich imieniu.
Paguemarine ścisnął mocniej rękojeść swojego pobłogosławionego boltera, rzucając na niego okiem, tak dla pewności, że jest sprawny i nie zawiedzie w boju.
    Na północy rozładowano ostatniego Armadona, ze specjalnego kontenera na jego grzbiecie, wysypali się gwardziści i zajęli pozycje w ruinach, jednego z niegdyś wielkich budynków. Na wschodzie w końcu pojawił się Defiler, który przytaszczył na pole bitwy działo samobieżne Basilisk. Największy problem był z czołgiem Leman, którego dowódca, sierżant Igor Valenkov, kategorycznie nie zgodził się na potrząsanie swoim pojazdem. Czołg brnął więc przez błoto niczym ślimak, jednak jego kierowca był chyba natchniony przez samego Nurgla, lub naćpany na tyle, że cudem udało mu się dotrzeć do betonowych płyt miasta.
    Wszystko było gotowe, mutanci wyli opętańczo, łaknąc krwi i mięsa, przerażające wilki szczekały zajadle, gwardziści wykrzykiwali hołdy dla swego lorda i boga, a horda nieumarłych cuchnęła w ciszy jak zwykle.
Malethora zawsze fascynowały te stwory, były głupie i niezdarne, jednak w czasie boju przedstawiały sobą kwintesencję wszystkiego, co nauczał Pan Rozkładu. Byli nieugięci, silni, diabelnie wytrzymali i w jakiś niewyobrażalny sposób bezgranicznie oddani i posłuszni. Najlepsze jednak było to, że po bitwie, można było stworzyć ich kolejne setki, co prawda, tym zajmowali się wyspecjalizowani nekromanci Lorda Kancera, ale Malethor lubił wyobrażać sobie, że sam potrafi dokonywać takich fascynujących rzeczy.
    Chaotyk przegapił początek bitwy przez swoje rozmyślania, a z nostalgii wybudził go huk wystrzałów dział i wrzawa, jaka podniosła się na północy i południu miasta.
Gwardziści ruszyli biegiem przez zrujnowane budynki, starając się oskrzydlić niewidocznego jeszcze wroga, mutanci z Messiną na czele popędzili do centrum miasta, gdzie znajdowały się ruiny imperialnej świątyni. Mutantka z wielką determinacją chciała zająć to miejsce, Malethor nie znał rozkazów dla poszczególnych dowódców i strasznie go to irytowało, gdyż zapominał, że nie on dowodzi armią, tylko Festus, który skrywał się pośród cielsk elitarnych, wielkich mutantów w zachodniej części pola bitwy.
    Malethor rozkazał swoim Marines ostrożnie ruszyć do przodu, jego zadaniem w tej bitwie, było osłanianie tyłów, w razie ewentualnego desantu wroga. W końcu walczyli dziś z psami Imperatora, a oni bez swoich latających puszek nie potrafili się obejść. Cała masa nieumarłych kuśtykała niezdarnie przed Plaguemarines, dziś jakoś nieszczególnie rwali się do walki, być może to brak nekromanty na polu bitwy sprawił, że zombie byli jacyś tacy, niemrawi.
    Nagle potężny łańcuch eksplozji rozerwał powietrze, na zachodzie stało się coś niepokojącego, czempion obrócił się w tamtym kierunku, by zobaczyć rozbłyski eksplozji i jęzory ognia w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stał Bazylisk. Pierwsza krew została przelana, jednak to wróg zdobył laur zasługi.
Bez artylerii mogło być ciężko, pozostał jeszcze Defiler, miotający spaczone pociski na dalekie odległości, jednak z nim zawsze były jakieś problemy i najczęściej przy pierwszej lepszej okazji wdawał się w niepotrzebne i bezsensowne walki.
    Dookoła trup padał gęsto, mutanci byli dziesiątkowani, wilki zarazy popędziły jedną z ulic prosto w pułapkę, zastawioną przez Terminatorów wroga i Marines na motorach. Na północy gwardziści musieli zwolnić swoje natarcie, gdyż ostrzelano ich z karabinów snajperskich. Na południu z kolei, gwardia natknęła się na pojazd klasy Vindicator, którego pancerz był dla nich trudnym orzechem do zgryzienia. Okazało się ponadto, że w ruinach świątyni ukrywali się skauci  ze Steel Tigers, którzy zaskoczyli Messinę, oraz jej mutantów i doszło tam do ciężkich starć.
    Malethor zatrzymał się, to samo nakazując swoim Marines, to wszystko nie miało sensu, jeśli Festus sam wydawał takie rozkazy, to oznaczało, że jest kompletnym idiotom. Jeśli te rozkazy pochodziły z fortu, to Plaguemarines nic już nie rozumiał. Frontalny atak na Space Marines był pomyłką i musiał się skończyć niepowodzeniem, czempion nie wytrzymał i włączył komunikator.
-Poruczniku, tu Malethor, co się tam dzieje, dlaczego rozciągacie front? Wystrzelają nas jak kaczki!
Po chwili ciszy w eterze, wydobył się z niego niepewny głos Fastusa.
-Takie życzenie ma sam Lord Kancer, trzymaj się swoich wytycznych i nie zajmuj się tym, do czego nie zostałeś stworzony Marine!
    Malethora o mało szlag nie trafił po usłyszeniu takiej odpowiedzi, której zresztą się spodziewał. Miał ochotę wpaść między te spasione kolosy i oderwać nędzną głowę temu robakowi Festusowi. Niestety, nieopodal pojawiło się nowe zagrożenie i czempion musiał skupić się na nim.
Chaotyk w końcu zobaczył swoich przeciwników, zza budynków wychynęły motory szturmowe, Landspeedery, Terminatorzy, a nawet Drednought, ten jednak miał zdaje się jakieś problemy z układem kroczącym, bo stał w odsłoniętym miejscu zamiast lawirować między ruinami.
    Od strony świątyni dochodziły echa wystrzałów, to były pistolety boltowe, co upewniło czempiona w przekonaniu, że ukrywali się tam skauci. Chaotyk widział, jak mutanci oblegają zrujnowane sanktuarium, usiłując wedrzeć się do środka, często ginąc w czasie dzikiej szarży, od wystrzelonych na oślep pocisków. Widział jak Massina wpełza na jeden z popękanych ołtarzy i ostrzem energetycznego topora, rozbija jego płytę na strzępy, po czym schyla się i wygrzebuje ze zgliszczy jakiś przedmiot.
    Mutantka wycelowała pistolet w najbliższego Marine, niestety, gdy pociągnęła za spust, usłyszała tylko głuchy trzask w zamku, koniec amunicji. Odrzuciła więc broń i przygotowała się do odparcia ataku. Trzy z sześciu jej ramion uzbrojone były w krzywe szable, w czwartej dłoni ściskała błyszczący spaczoną energią topór, pozostałe dwa ramiona przyciskały do wężowatego tułowia mutantki, mały, połyskujący przedmiot. Massina miała go dostarczyć Lordowi Kancerowi za wszelką cenę i nawet nie wyobrażała sobie, że mogło by stać się inaczej.
    Steel Tigers byli szybcy, ich noże taktyczne śmigały, przecinając powietrze niczym błyskawice. Massina była odsłonięta, reszta jej mutantów utknęła gdzieś w przedsionku świątyni, oraz w alkowie. Mutantka sama musiała stawić czoło wrogom, zasyczała groźnie i z niebywałą skutecznością, sparowała szablami większość ciosów. Skautów było zbyt wielu, Chaotyczka całą uwagę musiała poświęcić na obronie, jednocześnie starając się wycofać nieco, by inni mutanci mogli przyjść jej z pomocą. To jednak nie wystarczyło i kilka pchnięć ugodziło mutantkę, tylko przychylne spojrzenie samego Nurgla, jak i podarowane przez niego łuski na ciele Massiny, uratowały ją od niechybnej śmierci. Szefowa mutantów zmotywowana swoim sukcesem, ruszyła do kontrnatarcia. Ostrza jej szabli wykonywały mylące cięcia po to, by ostateczne ciosy zostały skutecznie zadane toporem.
    Dwaj skauci padli martwi z rozpłatanymi pancerzami, mutantka zawyła tryumfalnie z rozkoszy, wznosząc wszystkie ręce do góry w geście zwycięstwa. Wtedy jednak stało się coś nieoczekiwanego. Zaskoczona Massina patrzyła z niedowierzaniem, jak Steel Tigers odskakują do tyłu, zyskując spory dystans i szykują się do użycia pistoletów. Na domiar złego, zza ich lewej flanki wyszło kilku Terminatorów, którzy właśnie odbezpieczali swoje boltery szturmowe.
Świst rakietowych pocisków przeszył powietrze, niosąc śmierć wszystkiemu co stało na ich drodze, nawet łaska Pana Zarazy nie była w stanie przeciwstawić się takiej sile.
    Malethor stracił z oczu mutantkę, jej śmierć była pewna, tym samym pieczętując los reszty mutantów, do których zbliżał się oddział motocyklistów Steel Tigers.
Czempion miał teraz jednak swoje własne zmartwienie, za jego placami, niedaleko miejsca, gdzie  przyczaił się Leman sierżanta Valenkova, wylądował droppod Space Marines, a tuż przed nosem Plaguemarines, pojawił się oddział Terminatorów, których teleportowano na pole bitwy z barki desantowej. Czempion nie bał się wyzwań, jednak postanowił z głową podejść do tej walki. Zginąć głupio, to zginąć marnie, nie ważne kim jest wróg i jak silny jest w boju, ważne, żeby ostatni cios należał do Malethora.
    Chaotyk wydał szybki rozkaz swoim przybocznym i razem ruszyli pędem w głąb zawalonej galerii handlowej. Tu czekała na Plaguemarines niespodzianka, w postaci schowanego motoru szturmowego wroga, którego strzelec, przez dziurę w murze usiłował ustrzelić czołg mutantów.
Marines dopadli osamotniony pojazd, Malethor chwycił rękawicą energetyczną strzelca i wyrwał go z przyczepy motoru, wbijając następnie z impetem w ziemię. Lojalista zakwilił jak mordowana świnia i zdechł. Drugiego Marine, pozostali Chaotycy roznieśli na strzępy, nim ten zdołał wycelować swój pistolet w kogokolwiek.
    W kilkanaście sekund później, do galerii wdarło się pięciu Terminatorów, którzy otworzyli ogień od razu, jak tylko zobaczyli swych odwiecznych wrogów. Plaguemarines zdołali schować się pośród gruzów niegdysiejszego centrum handlowego, jednak jeden z nich został postrzelony w nogę, pocisk rozerwał kolano, amputując kończynę. Na domiar złego, od tyłu, przez pozbawione szyb witryny, na plecy Chaotyków wpadł odział skautów Steel Tigers. Szykowała się ciężka potyczka.
    W tym czasie, front przesunął się głęboko na pozycje lojalistów. Na południu zgraja przyzwanych z Warpu demonów, oraz oddział gwardzistów związali walką Devastatorów i trzech Terminatorów. W centrum horda nieumarłych zalała ruiny świątyni, otaczając jeden z oddziałów skautów, atakowany przez wielkie mutanty czempiona Festusa. Ci sami mutanci, rozszarpywali jednego za drugim Terminatora z drużyny, która wcześniej zniszczyła Hellhounda. Na zachodzie, Defiler dopadł do Dreadnoughta Space Marines, który wyszedł z droppoda, usiłując zajść od tyłu czołg Leman. Opętany Defiler odbił krabimi szczypcami ciosy potężnej dłoni lojalisty, aby w końcu chwycić maszynę wroga w uścisk stalowego szpona i zgnieść go jak chrabąszcza.
Z północy nadeszły posiłki w postaci legionu kultystów Nurgla. Zajęli oni zgliszcza uniwersytetu, gdzie skrywali się snajperzy wroga.
    Sytuacja zdawała się opanowana, wróg tracił powoli swoje najcenniejsze jednostki, a wyznawców Nurgla, choć ginęli dziesiątkami, nadal było kilka razy więcej i samą liczebnością przytłaczali lojalistów. Zdawać więc by się mogło, że zwycięstwo Chaosu jest nieuniknione, gdy nagle padł rozkaz odwrotu z ust czempiona Festusa.
     Malethor zaklął siarczyście, słysząc nawoływanie dowódcy armii do odwrotu. Plaguemarines tkwili nadal w ruinach galerii, odpierając ataki skautów i Terminatorów Steel Tigers. Chaotycy cisnęli kilka granatów dymnych  i pod osłoną gęstych oparów, trującego dla wroga gazu, wydostali się na ulicę.
Widok jaki rozpościerał się przed oczami Malethora budził w nim odrazę i niedowierzanie. Cała, wielka armia Lorda Kancera, opuszczała miasto Nienuseleum, kryjąc się w oparach mgły zasnuwających przedmieścia i okolicę. Tą ciężką bitwę można było wygrać, jednak widać Daemon Princ miał inne plany i wolał oddać pole swojemu wrogowi.
Plaguemarines biegli na zachód, czempion truchtał na końcu, co chwilę oglądając się za siebie, patrząc na lojalistów wznoszących pięści ku niebu w geście zwycięstwa. Nad Nienuseleum słychać było jeszcze sporadyczne wystrzały, jednak nad dźwiękami bitwy dominował gromki krzyk Space Marines z zakonu Steel Tigers.
-Ira Tigris!
-Ira Tigris!



Na północy Lord Kancer postanowił umieścić trzon swej armii, oddział Big Mutants dowodzonych przez Aspiring Championa Festusa.


Przy pancerzu Hellhounda dziarsko maszeruje elitarny oddział Plaguemarines, przed nimi horda zombie.


Zmutowany Hellhound, miał odegrać kluczową rolę w bitwie, jednak Papcio Nurgl nie spoglądał tego dnia łaskawie na załogę pojazdu.

Centrum, tu ulokowały się dwa oddziały gwardzistów oraz horda mutantów.


Gwardziści i stado gnijących wilków Nurgla, zajęli pozycje flankujące od południa.


Devastatorzy Steel Tigers, oraz niosący zniszczenie Vindicator, stacjonowali na południu miasta.


Na zachód od kaplicy ulokował się drugi skład Devastatorów, oraz oddział Terminatorów. Widać też głównodowodzącego na motorze, w asyście kilku maszyn (kierowców nie ma, bo poszli w krzaki na małe siusiu przed samą bitwą, żeby potem nie marudzić).


Ruiny imperialnego sanktuarium, w którym po mistrzowsku zakamuflował się oddział skautów. Ten manewr zadecydował o losach bitwy i chyba po raz pierwszy idea umiejętności "Infiltration" sprawdziła się w tej grze w stu procentach. (patelniom mówimy zdecydowane nie!!!).


A oto i sam Dreadnought Matheus, w towarzystwie Terminatorów i motorów szturmowych.


Uniwersytet i stacjonujący tam oddział snajperów.


Wszędobylskie Landspeedery, zmora lekko opancerzonych pojazdów.


Natarcie rozpoczęte, horda nieumarłych niezgrabnie przeciska się pomiędzy zgliszczami, Hellhound wyrwał do przodu, z zadaniem wypłoszenia skautów z północnej części miasta. Big Mutants dreptają niezgrabnie ulicami, a wszystkich ich wspiera ogniem Leman Igora Valenkowa, oraz Defiler.


Mutanci w natarciu, zwęszyli już skautów za murem, jednak jeszcze nie są świadomi przykrego losu jaki ich czeka.


Devastatorzy przerzedzeni ogniem Bazyliszka, Terminatorzy szykują się do walki dystansowej z nadbiegającymi wilkami.


A oto i one, w towarzystwie oddziału gwardzistów. Wilki jak zwykle, są mięsem armatnim, którego zadaniem jest skupić na sobie uwagę wroga.


Big Mutants przed natarciem na osamotniony motor lojalistów, Champion Festus na końcu peletonu, że niby nie mógł dopchać się na przód, tja...


Unieruchomiony Dreadnought nie traci nadziei, jego działo laserowe sieje zniszczenie z zadziwiającą skutecznością.


Byle do przodu, potem jakoś to będzie. Niestety wojna jest zmienna i nieprzewidywalna, a taktyka parcia do przodu nie była zbyt skuteczna tym razem chociaż, wrogowi dzięki temu nie udało się wykonać głównego zadania.


Mutanci przy świątyni stracili połowę składu, zginęła też ich przywódczyni, niosąca ważny dla scenariusza przedmiot.


Landspeedery standardowo są wszędzie tam, gdzie ich nikt się nie spodziewał, choć należało się spodziewać, że tam właśnie się znajdą. Big Mutants kontynuują natarcie na Terminatorów, którzy za chwilę puszczą z dymem uszkodzonego Hellhounda. Na plecach Plaguemarines lądują teleportowani Terminatorzy.


Vindicator ignoruje nieszkodliwych gwardzistów i zwierzaki, jego działo zaraz wysadzi w powietrze połowę mutantów i zombi. Dowódca armii Steel Tigers śmiga na motorze aż miło, a jego przyboczni skutecznie robią za tarczę dla niego.


Spóźnione lądowanie droppoda, z którego wygramolił się Fossora. Za chwilę odda niecelną salwę w czołg i zginie rozerwany na strzępy przez wściekłego Defilera.


Big Mutants wykańczają resztkę Terminatorów, zombie zalały dziedziniec przed świątynią, ukrywając nieświadomie pod swoimi stopami cenną relikwię, cel lojalistów. Malethor i jego Marines ostrzeliwują się, atakowani od wschodu przez Terminatorów, a od zachodu przez skautów.


Oto przybywają posiłki, pięćdziesięciu kultystów Lorda Kancera. Uniwersytet został otoczony, a jego wnętrze zasypał grad kul, pociski granatników oraz płomienie z miotaczy, w efekcie czego...zginęło tylko dwóch skautów. Już lepiej niech ci kultyści idą się bić jak mają tak strzelać.


Czy ja już o tym pisałem? O Landspeederach? No więc pojawiły się takie dwa i na cel wzięły Defilera, który właśnie rozmontował lojalistycznego dreadnoughta. Na multimeltę nie ma rady, stwór Chaosu wyparował.


Plaguebearers zjadają resztę Devastatorów, garstka gwardzistów zostanie zaraz rozniesiona w pył przez Terminatorów, a dwa wilki nie bardzo wiedzą jak to ugryźć.

Niestety, w ferworze walki nie udokumentowaliśmy samej końcówki, gdzie zmotoryzowane dowództwo lojalistów zaryzykowało konfrontację z najsilniejszymi jednostkami Chaotyków, a dwa oddziały Steel Tigers zwarły się w walce z Malethorem i jego veteranami.
Bitwa trwała tylko trzy tury, w końcu wygoniono nas z Boltera (sorki Maćku za przedłużanie) a bitwa choć nie rozstrzygnięta, uznaliśmy, że została wygrana przez Steel Tigers, którzy zrealizowali dwa poboczne zadania, kontra jedno Nurglowców.

Avatarofhope napisał:

Pięknie opowiedziane starcie. Brawo Panowie

Jeszcze nie koniec starć.Flota Zakonu Steel Tigers nadal orbituje nad Eryd 210 i przygotowuje się do ostatecznego starcia.

Ostatnio edytowany przez KvaNfield (2012-08-14 23:53:20)

Aresus obserwował w skupieniu scenę, która rozgrywała się na podwórzu budynku, w którym czempion razem z czterema Chaotykami chowali się od przeszło czternastu dni.
Dwaj mężczyźni, ubrani jak większość tutejszych mieszkańców, rozmawiali z pięcioma skautami lojalistycznego zakonu Steel Tigers. Ludzie w bardzo sugestywny sposób udawali, że są wdzięczni Marines za wyzwolenie spod jarzma Nurglowych władców. Ściskali ich dłonie, kłaniali się i pytali, czy nie mogli by jakoś pomóc. Lojalistom najwyraźniej się spieszyło, bo szybko ucinali rozmowę, zdając konkretne pytania. Na szczęście, dwaj Meakulumczycy wykazali się i po chwili, patrol zniknął w sąsiedniej uliczce.
    Piraci Keina Unfeelinga odsunęli się od okien, zabezpieczając swoje boltery, kolejny raz udało im się uniknąć walki. Z jednej strony to było zgodne z zadaniem, jakie przed nim postawiono, z drugiej, unikanie walki w ten sposób, nie leżało w ich naturze.
Czempion zdawał sobie sprawę, że jego Marines tracą cierpliwość, jednak byli weteranami setek bitew, a ich dyscyplina i oddanie sprawie nigdy nie budziło zastrzeżeń.
Rasovah odłożył swoją broń na stół, nachylił się nad nieco wysłużoną już komodą, biorąc w dłoń jeden ze stojących na niej holoobrazków.
- Ci ludzie ryzykują życie dla nas, stracili swoje rodziny w walce z legionem Kancera, więc co się zmieniło? - Wątpliwości Chaotyka zdawały się być niebezpodstawne. Aresus sam też wcześniej o tym myślał i w międzyczasie zdobył trochę wiedzy na temat Eryd 210 i jej mieszkańców.
- Eryd 210 odkryły Luna Wolves, jednak nie pacyfikowano planety. Ludność poddała się woli synów Imperatora, widząc potęgę i nieustępliwość przybyszów. Postawiono tu tylko jeden garnizon, w Nienuseleum. Stacjonująca tam gwardia, szybko została wchłonięta przez społeczeństwo Eryd i w ciągu trzystu lat zapomniano w ogóle o świecie zewnętrznym. Czczono kult Imperatora, jednak został on wypaczony. Kultyści z początku bardzo natarczywi i zdecydowani, stawali się niepożądani w społeczeństwie i nastąpiła ich eskalacja.
    Wypowiedź Chaotyka przerwali mężczyźni, którzy po rozmowie ze skautami, pokręcili się jeszcze po podwórzu i wrócili do domu. Czempion podziękował im skinieniem głowy za pomoc i kontynuował.
- W końcu przypomniano sobie o Eryd 210 i o znajdującym się tu gazie „F-12”, którego złoża pokrywają powierzchnię niemal całej planety. Oczywiście działo się to w czasie, gdy nasi bracia już od dawna walczyli z psami martwego Iperatora.
Na Eryd wysłano dwie floty imperialne z okolicznych systemów, ekspedycja nie spodziewała się oporu, ani ingerencji nikogo z zewnątrz, więc trzon floty stanowiły jednostki inżynieryjne.
Eryd po raz kolejny poddał się bez słowa, jednak przybycie gwardii obudziło zakamuflowany dotąd kult Imperatora, który wyewoluował w czasie swojego wygnania.
Kultyści czcili Pana Rozkładu, manipulowani przez dziesiątki lat przez jego fanatyków, a w obliczu pojawienia się sił Imperium, postanowili chwycić za broń i oddać cześć swojemu opiekunowi.
Wybuchła wojna i rozlała się na całą planetę, bo kult miał na pniu zarówno z Imperium, jak i z tymi, którzy kiedyś wygnali ich do podziemia.
Oczywiście zwęszywszy łatwy łup, napatoczył się tu ten cały Kancer ze swoim legionem straceńców. Wsparł kult i w przeciągu roku opanowali ćwierć terytorium planety. Na znak zwycięstwa zrównali z ziemią Nienuseleum i ogłosili Lorda Kancera jedynym władcą.
    Marines słuchali w milczeniu opowieści swojego dowódcy, zawsze zaskakiwał ich podobnymi zachowaniami. Czasem potrafił wydając nie artykułowane wrzaski, odcinać głowy dziesiątkom wrogów, a czasami tak jak teraz, popadał w jakąś nostalgię i opowiadał im niestworzone historie, jak dziadek swoim wnukom. Piraci nie rozumieli tego, jednak czerpali nieopisaną przyjemność z tych sesji, wypełnionych mądrymi gadkami i anegdotami. Poza tym, w ich obecnej sytuacji nie było nic innego do roboty, więc po prostu słuchali.
    - Kancer był bardzo okrutny, mścił się na tych, którzy stawiali mu opór, jednocześnie nie pieszcząc się z własnymi poddanymi. Jednak kult tak bardzo zastraszył resztę społeczeństwa, że po jakimś czasie, nikomu nie przychodziło już do głowy, by stawać zbrojnie przeciw wszechmocnemu wrogowi. Jednak obecność Kancera miała swoje plusy, ludzie uodpornili się na choroby, ten rejon był szczególnie zagrożony, przez bagienną gorączkę, która zabijała setki dziennie, a po pojawieniu się Kancera, żniwo zbierane przez naturę zmalało i prawie całkiem znikło. Ci ludzie na zdjęciach, to ofiary choroby, a nie walki z kultem. - Mówiąc to, Aresus wskazał na jeden z trzech obrazków.
- A na tej fotografii obok, są dwie osoby, które wyzdrowiały dzięki aurze Pana Zgnilizny. Nasi gospodarze są więc nam wdzięczni, bo kojarzą nas z Kancerem.
    Jeden z mężczyzn, wysoki jak na tutejszego człowieka, którego skronie obsypała siwizna, wstał od stołu i podszedł do komody ze zdjęciami. Popatrzył na podobizny swoich bliskich i z nieskrywanym lękiem przemówił.
- Panowie z niebios, wasza obecność tu to dla nas zaszczyt, pomogliśmy najlepiej jak potrafiliśmy, ale wieści z fortecy są bardzo niepokojące i obawiam się, że razem z bratem będziemy musieli uciekać z miasta.
    Chaotycy wymienili spojrzenia między sobą, na koniec kierując wzrok na czempiona, który  podszedł do swojego gospodarza i kładąc mu ciężką dłoń na ramieniu powiedział.
- Rozumiem ciebie człowieku, kiedy planujecie ewakuację?
- Ewakuację?  - Zastanowił się nieco zdziwiony Meakulumiani, dla którego to słowo nie miało najodpowiedniejszego znaczenia.
- Chcemy uciec jutro o zmierzchu, forteca pana właśnie padła, ponoć sam Lord zmierza ku nam, jednak razem ze swoją świętą obecnością, sprowadzi na nas wojnę. Wy, silni panowie przetrwacie, my jednak zginiemy marnie. Uciekamy w góry, tam gdzie nasze rodziny i znajomi uciekli przed gniewem pana.
    Marines popatrzył głęboko w oczy swojemu rozmówcy, który nie był w stanie znieść tego widoku i spuścił głowę, patrząc na swoje stopy. Chaotyk milczał chwilę, po czym uniósł wierzchem dłoni brodę  człowieka i rzekł.
- Nie ganię twojego zachowania, bo sam od pół miesiąca ukrywam się przed swoim wrogiem, potrzebuję jednak jeszcze jednej przysługi, radio, z jak największym zasięgiem i w miarę możliwości z kodowanym przekazem.
    Obaj bracia spojrzeli na siebie, zastanawiając się nad odpowiedzią, jednak najwidoczniej nic nie przychodziło im do głowy. Nagle drugi z gospodarzy, który rzadko odzywał się w towarzystwie Piratów, poderwał się z sofy, rozsypał na blacie stołu sól z niewielkiego pojemnika i zaczął w niej rysować końcem palca.
- Dziś do miasta wjechała kolumna pojazdów naszego pana, to ją ścigali ci źli w jasnych pancerzach. Był tam czołg, z długą anteną na wierzy, może ona się przyda.
Mówiąc to, człowiek narysował prowizoryczną mapę okolicy i hangar, w którym prawdopodobnie znajdował się wspomniany pojazd.
    Aresus, zastanowił się przez chwilę, po czym kazał Feverusowi skopiować mapę do auspeksu. W głowie czempiona pojawił się pewien plan, jednak wymagał on opuszczenia dotychczasowej kryjówki. Wiadomość o poddaniu fortecy przez Kancera, była bardzo złą wiadomością. Do przylotu floty Piratów zostało jeszcze dziesięć dni, a więc szanse na uniknięcie konfrontacji z lojalistami malały tym bardziej, że teraz już bez przeszkód mogli dokonywać ekspansji w głąb terytorium legionu Kancera.
Aresus wraz ze swoimi Marines, musieli nawiązać łączność z Piratami, jeszcze zanim ci pojawią się na orbicie. Być może ktoś z legionu Kancera zdołałby w tym pomóc.
Szykował się ciężki wieczór.

Salwa z prawej burty okrętu uderzeniowego „Titan” rozerwała rufę orkowego latającego molochu, czyniąc z pozbawionej napędu jednostki łatwy cel dla wspierających ją fregat. Kilkaset mil przestrzennych dalej bojowa barka Mrocznych Aniołów „Oblicze Zemsty” przygotowywała się do oskrzydlenia pirackiej floty chaosu dowodzonej przez cieszącego się złą sławą demonicznego księcia Keina Unfeelinga. Starcie w przestrzeni kosmicznej trwało już od kilku godzin. Piraci chaosu zostali wytropieni przez Krucze Skrzydło po czym flota zakonna ruszyła w pościg za powiernikami piekielnych mocy. Mroczne Anioły od lat poszukiwały zdrajcy – jednego z poruczników demonicznego księcia – czarnoksiężnika Bethrezaela, który kilka miesięcy wcześniej porzucił swego niedawnego pana i wybrał własną drogę znikając zupełnie z oczu Kruczego Skrzydła. Najwyżsi dostojnicy zakonni nie widząc innej możliwości zdecydowali się na pochwycenie niedawnych sprzymierzeńców wroga, aby wydusić
z nich informacje o jego prawdopodobnym miejscu ucieczki. Kapelan Śledczy Gralien – główny inicjator misji zakonu był przekonany niemal w stu procentach, że demoniczny książę poszukuje swego niedawnego sojusznika z taką samą zaciekłością jak Mroczne Anioły, w związku z czym mógł posiąść bezcenną z punktu widzenia Wewnętrznego Kręgu wiedzę o miejscu jego pobytu. Flota piracka była liczna, a dodatkowo dołączyła do niej horda bezmózgich orków, wiedziona swoimi własnymi zwierzęcymi instynktami. Dlatego zakon do starcia również przygotował znaczne siły. Niemniej jednak doświadczenie wyniesione z wcześniejszych potyczek z piratami chaosu Keina spowodowały, że Azrael – Najwyższy mistrz zakonu zwrócił się z oficjalnym żądaniem wsparcia ze strony zbrojnego ramienia Ordo Malleus. Inkwizytorzy początkowo niezbyt skorzy do współpracy, w końcu przystali na propozycję przywódcy Mrocznych Aniołów i zdecydowali się na sformowanie korpusu eksepdycyjnego w formie grupy uderzeniowej Szarych Rycerzy pod dowództwem Kapitana Anaseriana oraz Kasztelana Crowe.  Zebrani razem lojaliści przystąpili więc do akcji. Flota Szarych Rycerzy Pierwsza w sile okrętu uderzeniowego „Titan” oraz czterech fregat szturmowych (Zguba Demona, Straż Monastyru, Gniew Sprawiedliwych, Młot Zguby) uderzyła w odsłonięte i niezorganizowane lewe skrzydło pirackiej floty, w której prym wiodły jednostki zielonoskórych, zmuszając ich do powolnego wycofywania się w stronę zgrupowania jednostek Keina. W tym samym czasie większa część floty, na czele z „Obliczem Zemsty” potężną bojową barką - dumą zakonu mrocznych Aniołów, czterema okrętami uderzeniowymi (Anioł Zemsty, Anioł Gniewu, Anioł Pokuty, Strażnik Calibanu) oraz ośmioma fregatami (Obrońca Wieży, Niezwyciężony, Kielich Wojny, Serafin, Jeździec Niebios, Portal Chwały, Odkupiciel, Rozgrzeszenie) okrążała z prawej strony flotę Keina ostrzeliwując ją salwami burtowymi. Zdecydowany atak floty Szarych Rycerzy wprowadził zamęt w szeregach zielonoskórych, którzy po stracie pierwszego większego okrętu zdecydowali się na wykonanie skoku w Osnowę zostawiając lewą flankę floty chaosu całkowicie odsłoniętą. Flota Orków otworzyła przejście w osnowie, które całkowicie ją wessało. Wyczuwając ruch swoich „sprzymierzeńców” czarnoksiężnicy chaosu podtrzymali swymi zaklęciami międzywymiarową bramę, aby wykorzystać ją także do ucieczki ich własnej floty, która za parę chwil znalazłaby się w potrzasku dwóch napierających zgrupowań lojalistów. Dzięki utworzonej z magii osnowy zasłonie oraz manewrom, przy których każdy orkowy kapitan postradałby zmysły jednostki chaosu sposobią się do ucieczki.
- „Kapitan Orias do Kapitana Anaseriana. Przeciwnik ucieka w osnowę, dacie radę odciąć go od bramy?!” – głównodowodzący siłami Mrocznych Aniołów zwrócił się z zapytaniem do swojego sojusznika.
- „Za duża prędkość Kapitanie, ale nie wszystko stracone. Navis Nobille daje nam najlepszych nawigatorów bracie. Już przechwyciliśmy psioniczny ślad wroga. Wejdziemy w osnowę za nimi i dopadniemy jak tylko z niej wyjdą” – odpowiedział Anaserian.
- „Zgoda Kapitanie. Niech twoi Nawigatorzy skupią się na psionicznym tropieniu wroga. Nasi przeprowadzą nas przez Osnowę.” – kapelan Gralien wtrącił się do gwiezdnej rozmowy. „Z naszych analiz wynika, że po wyjściu z osnowy ich czarnoksiężnicy i mutanci będą zbyt wyczerpani aby wymknąć się nam drugi raz w ten sam sposób. Zyskamy kilkanaście cennych godzin aby w tym czasie dokonać desantu na ich okręty.” – kontynuował.
- „Niech tak będzie.” – skwitował Anaserian podczas gdy ostatnie z jednostek pirackiej flotylli znikały w zamykającej się paszczy Immaterium.

Ostatnie godziny przed świtem Nexus spędził na powolnym patrolowaniu okolic obozowiska. Noc była ciepła i bezchmurna, skaut czekał przycupnięty na pobliskim drzewie, oglądając usiane milionem migoczących gwiazd niebo. Ostatnie dni nie należały do lekkich, najpierw bitwa pod Nienuseleum, następnie nalot chmary latających straszydeł i wreszcie tygodniowa wędrówka po śladach zostawionych przez brata Aeriusa. Nexus nie zmrużył oka odkąd na pokładzie barki desantowej opuścił pokład Gniewu Tygrysa i zmęczenie, pomimo nadzwyczajnej odporności ciała Astrates, zaczynało mocno dawać mu się we znaki. Jego drużyna był jedyną grupą zwiadowczą biorącą udział w wyprawie ratunkowej zorganizowanej dla Tygrysiąt, dlatego na niego i jego braci spadło zadania całodobowego przeczesywania terenu wokół kolumny zbrojnej. Noc była spokojna i nastrajała do rozmyślań: „Starożytne metoda tajemnego znaczenia terenu zaprowadziła nam za Twymi śladami Aeriusie aż tutaj…. a myśmy uważali to za nieszkodliwe dziwactwa…. gdyby nie one i Twój nieugięty upór w ich wpajaniu… „
„Mon'keighs ulerans ea'fari iem” – cichy szept dochodzący z zaledwie kilku metrów wyrwał lojalistę z zamyślenia. Nexus wstrzymał oddech, uspokoił pracę serca i skupił cała uwagę na pozostaniu u kompletnym bezruchu. Wiedział bowiem że nawet najmniejsze westchnienie może zdradzić jego położenie i oznaczać rychłą śmierć. Tylko jedne istoty w galaktyce umieją się tak poruszać, to musieli być Eldarscy łowcy. Tylko oni byli w stanie zbliżyć się na taką odległość niezarejestrowani przez wyczulone zmysły Astrates. Mijające minuty były pełnym napięcia wyczekiwaniem, odmierzanym głuchym uderzeniem każdego z serc Marinsa. Chwilę później, wydającą się niemal wiecznością na skraju kępki drzew przemknęło kilka postaci. Poruszały się nadzwyczaj zwinnie i bezszelestnie, niemal całkowicie wtapiając się w panujący dookoła półmrok ostatniej godziny nocy. Po chwili do grupy cieni dołączyła druga poczym obie w pośpiechu rozpłynęły się w mgle poranka udając się w kierunku doliny u wlotu, której stacjonowały siły zakonu. Skaut odczekał jeszcze dobre 15 minut nim zdecydował się na raport dowódcy:
„Bracie Umbro, przeklęci Eldarzy muszą stacjonować w dolinie. Widziałem kilka minut temu dwie drużyny zwiadowców które udały się w kierunku miasteczka Lepersen.”

Kapitan Celerian, po zapoznaniu się z zeznaniem zwiadowcy z drużyny sierżanta Umbro rozkazał natychmiastową mobilizację i wymarsz – „Trzeba się spieszyć bracia, każda chwila zwłoki zmniejsza szanse Tygrysiąt. Ze znaków pozostawionych przez Aeriusa wynika że drużyna ukrywa się w podziemiach Lepersen. A przy odrobinie szczęścia może uda nam się zaskoczyć tych zdradliwych Xenos, oni jeszcze nie podejrzewają że my wiemy o ich obecności. Wymarsz za 30 minut. Szykujcie się do boju bracia. Ira Tigris!!!”

CDN.

Ostatnio edytowany przez KvaNfield (2012-08-19 03:51:16)

Ziemia drżała już od ponad godziny, z co starszych domostw pospadał tynk, a wszelkie dzikie i oswojone zwierzęta pouciekały. Zastępy Legionu Lorda Kancera wchodziły do miasta.
Na czele sił Chaosu jechał przeobrażony Landrider, który nie posiadał dachu, a całą jego powierzchnię zajmowała wielka kadź, w której bulgotał parujący, zielony płyn. Pojazd był opętany i nie potrzebował kierowcy, a jedynym jego pasażerem, była dziwna poczwara, przypominająca wielkiego insekta. Lord Kancer, który zatracił się w swoich mutacjach i w niczym już nie przypominał człowieka, nawet nie był humanoidem.
       Na burcie pojazdu, umocowano trzy wielkie stalowe skrzynie, ich wieka były uniesione, a z wnętrza pojemników wydobywało się niezdrowe, blade światło, oraz miedziane rury, których skomplikowane zwoje tonęły w basenie Daemon Princa. Kancer zdawał się spać, lub medytować, jego ciało bezwładnie przewalało się z jednej strony basenu na drugą, wielkie szczypce rozchlapywały zieloną breję dookoła, a gęsta czupryna długich, białych włosów co chwila spadała mu na czoło, zasłaniając jego ohydną twarz.
    Obok maszerowali czempioni w terminatorskich zbrojach, obstawa Lorda Kancera, dalej widać było setki gwardzistów i mutantów, oraz zastępy kultystów. Za piechotą podążały lżejsze pojazdy, Chimery, Hellhoundy oraz Sentineele, a na końcu toczyły się czołgi i działa samobieżne, w  towarzystwie kilku Defilerów i stada transportowych Armadonów.
    Jednak mimo wielkiej liczebności, siły Legionu nie przedstawiały sobą zbyt imponującego widoku. Ludzie byli wychudzeni i bezsilni, mutanci często pożerali ich truchła, lub nawet atakowali żywych. Pojazdy najczęściej były holowane jedne przez drugie, co świadczyło o braku paliwa, lub czasu na naprawę usterek. W szeregach brakowało zwyczajowego entuzjazmu i wycia fanatycznych kultystów, agitatorzy nie odzywali się ani słowem, idąc w milczeniu ze wzrokiem wbitym w błotnistą ziemię. Demagogowie również nie palili się do wzniecania płomienia nadziei i oddania sprawie, widocznie sami powątpiewali w słuszność tej sprawy, tym bardziej, że ich żołądki od dawna były puste, a jedyne co mieli do picia, to mułowata woda z przydrożnych bagien.
    Aresus, z powątpiewaniem patrzył na przechodzące przez główną ulicę jednostki, których część od razu po wejściu do miasta, zabrała się za poszukiwanie pokarmu i wody. Agitatorzy wydali rozkazy, aby zacząć budować fortyfikacje, jednak mało kto słucha tych poleceń, wszyscy szukali tylko miejsca żeby usiąść, lub położyć się i odpocząć.
    Malethor podszedł do Pirata i wskazał mu dłonią skupisko wielkich mutantów, które wchodziły właśnie na przedmieścia.
- Wśród nich powinni być twoi towarzysze, jeśli chcesz, idź się z nimi przywitać, ja muszę udać się do swojego pana po nowe rozkazy. Mam nadzieję, że zobaczymy się w boju za kilka dni.
Mówiąc to, Plagueemarine żwawym krokiem, ruszył w kierunku zmutowanego Landridera, za nim bez słowa, udali się pozostali Marines Kancera, pozostawiając Aresusa i jego czterech towarzyszy.
    Piraci przeciskali się przez hordy mutantów i gwardzistów, którzy ignorowali ich, nie siląc się nawet na zbytnią uprzejmość względem Space Marines. W końcu Aresus dotarł do grupy wielkich, przeraźliwie śmierdzących mutantów, między którymi kręciło się siedmiu Marines Chaosu. Czempion rozpoznał Piratów z oddziału „Reapers” oraz „Mercenaries”. Tych ostatnich było tylko dwóch, ich czempion i pozostali dwaj najemnicy zginęli, porwani przez tutejsze drapieżniki. Aresus podszedł do czempiona „Reapersów” kiwając mu głową na powitanie i rzekł.
- Nie spodziewałem się ciebie tu zobaczyć Waxdamer, myślałem, że tylko ja i moi Marines zostali na tej planecie.
Odziany w pozłacaną zbroję bez hełmu Pirat, uśmiechnął się i odpowiedział znużonym głosem.
- Nasz książę chciał chyba żebyśmy myśleli, że od nas wszystko zależy. Gdybyśmy wiedzieli, że jest nas więcej, każdy licząc na innych, mógłby nie przyłożyć się do swojej misji.
- Jest mądrość w tym co mówisz, ale to oznacza, że nasz pan nam nie ufa.
- Mylisz się, ufa nam skoro wysłał nas z tak ważną misją, jednak zadbał o to, by jak najbardziej zminimalizować szansę na naszą porażkę.
    Aresus nadal miał wątpliwości, jednak słowa Waxdamera uspokoiły go nieco. Kein Unfeeling był przebiegły i wymagający, najwyraźniej misja przez niego zlecona, polegała na dostarczeniu trzech tajemniczych skrzyń Kancerowi, a jeden oddział niosący je wszystkie, był bardziej narażony na niepowodzenie niż rozproszone grupy. Trochę to wydawało się ryzykowne, ale Aresus postanowił nie kwestionować zamysłów Daemon Princa.
- Waxdamerze, masz jakieś wieści od naszej floty, ostatnia informacja jaką my uzyskaliśmy mówiła, że Piraci zjawią się na orbicie w ciągu kilku dni.
- Nasi będą tu dziś po zmroku Aresusie. - Powiedział czempion z radosnym uśmiechem na twarzy.
- Mamy czekać na barki, które dostarczą nam zapasy i posiłki, większość sił lądowych ma dziś znaleźć się na planecie, szykuje się potężna bitwa. Sam Kein ma pojawić się na powierzchni, chce z nami rozmawiać.
    Ostatnie zdanie wypowiedziane przez Waxdamera niemal zagotowało krew w żyłach Aresusa, sam Daemon Princ chce się z nim zobaczyć, pytanie tylko, czy to oznacza wyniesienie i obsypanie nagrodami, czy ścięcie głowy.

Witam na fotorelacji z naszej trzydniowej Mega-bitwy. Tym razem raport jest w odwrotnej kolejności, najpierw będą zdjęcia, bo do napisania opowiadania będę potrzebował sporo czasu.
Tak więc zapraszam do oglądania i żałujcie, że nie widzieliście tego na żywo.



Umocnienia w Meakulum obsadzone przez Legion Lorda Kancera, oraz pojawiające się jednostki Piratów Keina Unfeelinga.



Steel Tigers nadciągają od południa.


Od zachodu, zupełnie niespodziewanie nadciągnęli nieproszeni goście.


Lord Kancer, przywódca The Lost and the Damned w towarzystwie swoich Chosenów i sprzętu ciężkiego. Daemon Princ szykuje się do opuszczenia umocnień.


Rój ruszył przed siebie, w poszukiwaniu biomasy. Mali Tyranidzi pędzili jak wściekłe osy, jednak ich więksi kuzyni okazywali mniej wigoru.


Lojaliści również nie zwlekali.



Precyzyjne lądowanie droppoda, nieco ryzykowne, ale skuteczne.


Skrzydlaty Tyrant i jego ofiara. Flyer to zmora armii, która posiada tylko jedną broń przeciwlotniczą na całe miasto.


Kolejny Tyrant, udało się go strącić z nieba. Kein Unfeeling za chwile zaszarżuje kolosa, który ośmieli się wyzwać Daemon Princa na pojedynek, o jego wyniku poczytacie w raporcie.


W zachodniej części miasta opór był silny, ale gdy do walki włączyły się stworzenia tego kalibru...



Dwie wielkie pomyłki, Obliteratorzy mieli teleportować się na tyły Space Marines i usmażyć ich Landridera, tym czasem wylądowali w środku roju Tyranidów. Jednak niedługo potem, lojalistyczny oddział weteranów z Lgion of the Damned, który miał zaatakować samego Keina w centrum miasta, również miał kłopot z odnalezieniem drogi i wylądował...tak, dobrze się domyślacie, w rejonie głównych sił Tyranidów.


Plaguemarines czempiona Malethora w walce z Terminatorami.


Aresus, czempion Piratów, po otrzymaniu motoru i oddziału weteranów, usiłuje dobrać się do przywódcy lojalistów.
Tym czasem, kolejne rezerwy Tyranidów opanowują miasto.


Osamotniony Aresus pędzi w kierunku wroga, większość jednostek,które widać, wystrzeliło grad kul i może plazmy w niezłomnego czempiona. Jak potoczyły się jego dalsze losy, dowiecie się z raportu.


Kein Unfeeling oczyszcza miasto po drodze do przedmieścia. Bitwa zmierza ku końcowi.


Ciężka sytuacja wewnątrz umocnień, stalowe giganty, Raptorzy i skauci starli się tu w morderczej walce.


Bitwa zakończyła się w połowie trzeciej tury i choć Piratom Chaosu, udało się zrealizować wszystkie cele prowadzące do zwycięstwa, to tak naprawdę, prawdziwym wygranym okazali się Tyranidzi, którzy wchłonęli wielkie ilości biomasy, zarówno pochodzenia chaotycznego, jak i lojalistycznego..
W tym miejscu ukłony dla KvaNfielda, za flafowe granie (w pewnym momencie, walczył nawet swoimi Tyrkami przeciw swoim Marinsom).
Bitwa jak zwykle mega-ciekawa, szkoda, że jak zwykle, nie dało się jej skończyć.
Postaram się, jak najszybciej napisać raport z tego wydarzenia, a tym czasem nerka.

PS. Dzięki dla Cavaliera za to, że zgodził się poświęcić na naszą grę swój prywatny czas w niedzielę.


Oto obiecany raport, mam nadzieję, że nie rozwlekłem go zbytnio, ale tam się tak dużo działo, wiele wątków w ogóle nie zostało opisanych, nie chciałem już więcej przedłużać.

Ciężkie kroki Aresusa, odbijały się echem od stalowych ścian korytarza, okrętu flagowego „Crusader”. Czempion po raz pierwszy miał okazję odwiedzić siedzibę Keina Unfeelinga, jednak na pierwszy rzut oka, pokład tego okrętu, nie wyróżniał się niczym, od innych jednostek floty, był po prostu kilkanaście razy większy.
    Aresus razem ze swoim oddziałem, zostali przetransportowani lądownikiem z powierzchni planety, do doków „Crusadera”, po czym rozkazano mu, niezwłocznie stawić się w sali odpraw. Marine rozpytał się jednego z obsługujących hangary serwitorów o drogę, żeby nie narobić sobie wstydu, błąkając się po korytarzach molocha. Mimo, iż zazwyczaj był bardzo opanowany i pewny siebie, teraz dygotał cały, dziękując bogom za pancerz, który skutecznie ukrywał wszelkie objawy stresu. Czempion bez przerwy rozmyślał nad tym, w jakim celu sam Daemon Princ wzywał go na spotkanie. Gdyby chodziło o zwykły raport z wykonanego zadania, co najwyżej musiał by go złożyć na ręce Lorda Redemptora. Gdyby chodziło o karę za źle wykonane zadanie, którykolwiek z Chosenów Keina mógłby wymierzyć odpowiednią. Z drugiej strony, Aresusu nie dokonał niczego, co zasługiwało by na pochwałę samego Keina Unfeelinga, przynajmniej tak mu się wydawało, gdy stanął w końcu przed wielką grodzią, prowadzącą do sali odpraw.
    Drzwi rozsunęły się na boki, ukazując oczom Aresusa wysoką salę, której centralną część zajmował trójkątny stół, a wzdłuż ścian okrągłego pomieszczenia, ciągnęły się gabloty pełne trofeów bitewnych Piratów.
Przy stole stało kilka osobistości, wszyscy oni skierowali swój wzrok na wchodzącego, nie okazując przy tym żadnych emocji, co jeszcze bardziej zestresowało Marinsa.
    Był tam dowódca sił zbrojnych Piratów Lord Redemptor, zakuty w zmutowany pancerz terminatorski, obok niego stał straszliwy Raptor Karmazyn, na sam dźwięk tego imienia Aresusowi na chwilę przestawały bić serca. Przy stole był obecny również Carrion, dowódca Terminatorów z obstawy Keina, oraz Salamos, czempion infiltratorów.
Jednak największą uwagę przykuwała ogromna, skrzydlata sylwetka Keina Unfeelinga, stojącego naprzeciwko drzwi, po drugiej stronie stołu. Rogaty łeb księcia, przechylony był nieco w prawo w geście zaciekawienia, a zaplecione na piersi mocarne ramiona, świadczyły o dystansie i pewności siebie.
    Aresus stanął jak wryty w progu, czekając na jakiś znak, nie wiedział czy ma tak po prostu wejść i się przywitać ze wszystkimi radosnym „witam”, czy raczej powinien skruszony uklęknąć i czekać na ścięcie głowy. Z opresji wybawił go sam książę mówiąc.
- Wejdź mój czempionie i stań naprzeciw mnie.
Marine omal nie wyrżnął zębami o podłogę, po raz kolejny dziękując bogom za pancerz, który pomógł mu zachować równowagę po potknięciu się w progu. Po wejściu chciał coś powiedzieć na przywitanie, jednak ze wszystkich przećwiczonych po drodze opcji, jedyną którą zapamiętał było ciche „stawiam się na rozkaz”. Wszyscy obecni przywitali gościa, po czym Kein znowu zabrał głos.
- Wyznaczyłem dla ciebie i dwóch twoich towarzyszy misje, które wykonaliście zgodnie z oczekiwaniami i zaleceniami, co prawda Manee nie przeżył, jednak jego najemnicy podołali i misja zakończyła się wielkim sukcesem, nie wyjawię szczegółów, musisz jednak wiedzieć, że nasz sojusz z Lordem Kancerem zawdzięczamy tobie i Waxdamerowi, a to wielka zasługa i powód do świętowania.
    Daemon Princ poruszył się, przeszedł za plecami kilku zebranych, doszedł w końcu do Aresusa i pochylił się nad nim lekko, by móc spojrzeć mu prosto w oczy.
- Jak wiesz, ja nie pozostawiam bez nagrody tych, którzy przyczynią się mojej sprawie, dlatego, na wniosek Redemptora w pełni przeze mnie poparty, postanowiłem uczynić ciebie porucznikiem grupy bojowej „Młot”.
Aresus uszom nie wierzył, dawno temu wyrósł z podobnych głupot, ale tym razem miał ochotę się uszczypnąć. Tyle lat walczył dla Piratów, poświęcił cały swój czas i życie dla sprawy Keina, licząc  w marzeniach na zasilenie szeregów Chosenów księcia, a tymczasem zostaje obdarowany takim stanowiskiem, porucznik grupy bojowej. To oznaczało, że to jemu samemu zostaną przyznani Choseni, że będzie miał dostęp do elitarnego arsenału, a wrota do wielkiej świątyni Chaosu zostaną przed nim otwarte.
    Czempion padł na jedno kolano i pochylił pokornie głowę, wiedział, że teraz powinien wykrztusić z siebie jakieś podziękowania, jednak słowa uwięzły mu w gardle i wydał z siebie kilka burknięć i zduszonych sylab. Keina rozbawiła ta sytuacja najwyraźniej, bo wyszczerzył ostre kły w grymasie uśmiechu mówiąc.
- Spotyka cie niesamowity zaszczyt, ale i obowiązek. Będziesz odpowiedzialny za wielką armię, od twoich decyzji i poczynań, będzie zależało powodzenie i sukces naszej misji. Karą za błędy na takim stanowisku jest pożarcie duszy, bo ja śmieć traktuję jako wybawienie, a utrata duszy to tortura na wieczność, o czym wolałbyś się nie przekonywać. Jako mój porucznik, musisz się wyróżniać, dlatego wspólnie z Sareeną, przygotowaliśmy dla ciebie pewien artefakt, który pomoże ci w wykonywaniu moich rozkazów.
- Po raz kolejny tego dnia, Aresus miał ochotę zemdleć ze szczęścia, Sareena, oblubienica Keina Unfeelinga, przygotowywała dla czempiona insygnia władzy, to było jak kąpiel w zimnym strumieniu, po kilku miesięcznej wędrówce przez pustynię.
Sareena była demonicznym bytem, który z tylko jej znanych powodów, postanowił zostać z Piratami i służyć im swą wiedza tajemną. Wielu z czempionów widywało ją w czasie odprawiania rytuałów, kiedy to wzywała swoich braci z osnowy i tańczyła z nimi na grobach wrogów Keina Unfeelinga.
    Aresus uniósł głowę, przed jego oczami, w wielkiej, pokrytej zrogowaceniami pięści księcia, spoczywała długa lanca. Jej trzon wykonano z jakiegoś matowego metalu, a szerokie ostrze, błyszczało nienaturalnie, bladym błękitem. Od broni biła przeraźliwa aura, Aresus miał wrażenie, że lanca za chwilę ożyje i w amoku rzuci się wszystkim do gardeł.
- To jest Lahimia, w jej wnętrzu zamieszkuje wiecznie głodny demon z domeny eteru, Sareena pochwyciła go i zapieczętowała w lancy, aby zwiększyć potencjał bojowy jej właściciela, jednak trzeba na nią uważać, bo potrafi obrócić się przeciwko niemu. Przekazuję tobie Lahimię w opiekę, dbaj o nią i wspierajcie się wzajemnie, a teraz wstań mój poruczniku i wysłuchaj Redemptora, który ma dla ciebie nowe zadania.
    Aresus podniósł się z kolan i wyprostował dumnie, rozglądając się dookoła, patrzył na twarze obecnych. Widział w nich podziw, ale i zazdrość, co jeszcze bardziej ucieszyło mroczną duszę Chaotyka. Wyciągnął przed siebie dłonie, w których trzymał bezcenny artefakt i starając się zapanować nad emocjami rzekł.
- Przysięgam na wszystko czego pragnę, że będę dbał o ten dar bardziej niż o swoje życie. Przysięgam oddać życie dla naszej sprawy, jeśli taka będzie konieczność. Przysięgam oddać wszystko czego pragnąłem i swoje życie, dla ciebie mój lordzie, jeśli tylko będzie taka twoja wola.
Kein wskazał gestem dłoni wszystkich obecnych mówiąc.
- Oto świadkowie twojej deklaracji mój poruczniku, jeśli któryś z nich, na własne oczy przekona się, że nas zdradzasz, zaprzeczając temu, co przed chwilą przysięgałeś, dosięgnie cię kara.
    Czempion odsunął się o krok, gdy Kein przechodził obok niego. Daemon Princ wyszedł z sali, a za nim podążyła reszta zebranych. Pozostał tylko Redemptor, który podszedł do Aresusa wręczając mu plug do motoru (odpowiednik kluczyków).
- No i doigrałeś się przyjacielu, teraz masz cały „Młot” na głowie.
Mówiąc to, lord klepnął Aresusa w naramiennik i uśmiechnął się do niego szelmowsko. Czempion odwzajemnił uśmiech odpowiadając.
- Wcale się o to nie prosiłem, ale skoro dają, to biorę, tym bardziej, że to już zaledwie jeden krok do zrzucenia ciebie ze stołka, przyjacielu.
    Obaj Marines roześmiali się, a oznaki ich radości wypełniły całą salę.
- A co mam zrobić z tym? - Aresus spojrzał na plug trzymany w palcach.
- Wiesz co to jest, na pokładzie lądownika czeka na ciebie twoja obstawa, najlepsi kierowcy z „Młota”, masz godzinę, żeby się zebrać i lecisz z powrotem na powierzchnię. Dziś dowodzisz swoją armią po raz pierwszy.
Aresusowi uśmiech całkowicie zniknął z twarzy, spojrzał na plug, potem raz jeszcze na Redemptora.
- Skoro tak chce mój pan. Nie zawiodę go.

    ********************************************************

Malethor usadowił się we włazie Rhino i rozglądnął dookoła. Jego Plaguemarines wsiadali do transportera bocznymi wejściami, w budynku stacji kolejowej nieco z tyłu, oddział kultystów obsadzał stanowiska bojowe, szykując się do ciężkiej obrony. Na zachodzie wielkie mutanty ulokowały się w zrujnowanej wagonowni, a na wschodzie, niedawno przybyłe dwa oddziały Marines Keina Unfeelinga, obsadziły galeriowce, stojące przed wjazdem na rynek.
    Do jednej z galerii wjeżdżało osiem motorów Piratów, Choseni, którzy swoim widokiem potrafili zmrozić krew w żyłach zwykłego człowieka. Jednym z kierowców był Aresus, który komenderował okolicznym jednostkom, gestykulując zapamiętale dłońmi. Malethor nie miał okazji z nim porozmawiać, jednak domyślał się, że jego znajomy awansował znacznie przez te kilkanaście godzin, kiedy nie był obecny w Meakulum.
    Pustą ulicę pomiędzy galeriami, wypełniała horda nieumarłych. Zombie kiwały się z nogi na nogę, jeśli miały takowe, czekając na polecenia sorcerera.
W centrum znajdowały się resztki oddziałów Legionu, oraz kilka jednostek Piratów, a w samym rynku, otoczonym wysoką, betonową palisadą, stacjonował sam Lord Kacer, w towarzystwie swoich czempionów i Defilera.
    Malethor skierował wzrok na południe, gdzie wysokie wzgórza i leje po bombach, tworzyły iście kosmiczny krajobraz. Nad bagnistą ziemią unosiła się zgniła, zielonkawa mgiełka, która w połączeniu z panującymi ciemnościami, skutecznie skracała zasięg widzenia.
Nagle, na ścianie jednego galeriowca pokazały się dziwne dymki, a kawałki tynku oderwane od cegieł, spadły w dół, roztrzaskując się na bruku. Któryś z Piratów krzyknął z bólu i słychać było jak  spada z piętra na parter z hukiem. „Snajperzyyy!!” czempion Piratów ostrzegł resztę swoich, którzy momentalnie przylgnęli do ścian, lustrując dokładnie okolicę, w poszukiwaniu wroga.
    Zaczęło się, pomyślał Malethor, a przecież tą część miasta obsadziła zaledwie garstka legionistów, nie wspominając Piratów, których lądowniki ciągle dowoziły nowe oddziały. Steel Tigers uderzyli wcześniej niż się spodziewano, do tego jeszcze przed świtem, co pozwoliło im podkraść się niemal pod same przedmieścia Meakulum.
    Ciemne niebo rozświetliły setki smug po pociskach, promienie laserów i kule plazmy. Defilery i bazyliszki wypluwały wielkokalibrowe pociski, które z przeraźliwym świstem orały powietrze, by w końcu eksplodować z wielkim hukiem, gdzieś między wzgórzami.
Malethor rozkazał kierowcy, by ten czym prędzej skierował transporter w stronę wzgórz, po drodze znajdował się silnie ufortyfikowany budynek, gdzie Plaguemarines mogli długo stawiać opór i blokować intruzów, chcących zająć przedmieścia.
    Rhino nie ujechał nawet trzydziestu metrów, gdy głośnik w kabinie wycharczał niepokojący komunikat.
- Atakują z zachodu! Wróg... mają jakieś maszyny kroczące... to...
Głośnik zamilkł, czempioni popatrzyli po sobie, Malethor zasiorbał do ust przez szklaną rurkę zielonkawy płyn z pojemnika na pancerzu i nerwowo potrząsnął rękawicą energetyczną, którą otoczyły wiązki energii. Drugi kierowca wyprzedzając polecenie dowódcy, włączył nadawanie i zapytał głośno.
- Powtórz! Jaka sytuacja na zachodzie.
Głośnik milczał przez kilkanaście sekund, lecz w końcu ożył i wydobył się z niego obcy głos.
- Tu czempion Feystus z Noise Marines, od zachodu zmierza ku nam Tyranidzki rój, bunkier komunikacyjny został zniszczony, przydałoby się jakieś wsparcie.
    Transmisję przerwał rozrywający uszy dźwięk, Noise Marines Keina Unfeelinga rozpoczęli kanonadę ze swoich broni sonicznych.
Malethor miał tylko sekundy by dotarło do niego to, co przed chwilą usłyszał. Nie zdążył jednak, transporterem zatrzęsło porządnie, a kierowca straciwszy kontrolę nad pędzącym pojazdem, z ledwością wyprowadził go z poślizgu. Czempion wychylił głowę przez właz, by zobaczyć co było przyczyną tak mocnego trzęsienia. Wzrok Plaguemarinsa padł na budynek stacji kolejowej, na której tle, majaczyła sylwetka czegoś niebywale wysokiego i masywnego.
    Wielki Tyranida o wężowatym ciele, sięgał czubkiem głowy ponad dach stacji, dookoła niego leżały ogromne płaty betonu i sterta ziemi, a jego cielsko zagłębione było w tunelu, z którego właśnie wypełzł.
- Opuszczamy pojazd! - Krzyknął Malethor, wskazując tylną rampę swoim czempionom.
- Musimy rozwalić to bydle, zanim przelezie do centrum.
Plaguemarines wysypali się z transportera w tej samej chwili, gdy pojazd eksplodował, dosłownie rozerwany na drobne kawałki. Chaotycy domyślali się, że to ogień lojalistów pozbawił ich osłony, jednak widząc cielsko ogromnego xenos przed sobą, nie myśleli na razie o Steel Tigers.
    Malethor podobnie jak jego przyboczni, trzymając w jednej dłoni bolter, posyłał w kierunku stwora pocisk za pociskiem. Niedaleko, w pierwszej galerii również pojawiła się tyranidzka bestia, która wydrążyła swój tunel w samym budynku. Zajął się nią oddział Chosenów pod wodzą Aresusa. Piraci rozerwali giganta na strzępy, rozczarowując nieco Malethora, którego zaczęła palić zazdrość.
Czempion przyspieszył kroku, wyprzedzając nieco swoich towarzyszy.
    Tyranida z początku najbardziej interesował się ludźmi zebranymi na stacji, jednak grad kul, które Marines wpakowali mu w plecy, zmusił go do zmiany frontu. Nim rozpędzeni Plaguemarines wpadli na wężowatego stwora, ten zdążył wypluć w ich stronę rozpyloną substancję, zdolną przeżreć nawet najtwardszy materiał.
    Malethor dosłownie wbiegł na Tyranidę, chwytając się jego niezliczonych kończyn, przypominających zaostrzone gałęzie. Pozostali Marines, siekli stwora mieczami energetycznymi, skupiając na sobie jego uwagę. Tyranida wielkimi kleszczami dźgał chodnik wokół przeciwników, jednak z trudem udawało mu się trafić kogokolwiek. Gdy czempion był już w połowie drogi do głowy wroga, bestia zrozumiała, że grozi jej niebezpieczeństwo i zaczęła gwałtownie wić się i skręcać, usiłując zrzucić intruza. Malethor nie dawał za wygraną, rękawica energetyczna okazała się nieoceniona przy wspinaczce, gdyż jej mocarny uścisk pozwalał mocno trzymać się pancerza stwora i uniknąć w ten sposób zrzucenia.
    Chaotyk w końcu wdrapał się pod samą gardziel Tyranidy, wbił pięść rękawicy w jego ciało, roztrzaskując płyty pancerza. Bestia kompletnie straciła zainteresowanie resztą Plaguemarines, teraz walczyła już tylko z Malethorem, walczyła o życie, które wielkimi strumieniami wyciekało z jej krtani. Czempion raz za razem wyszarpywał pełną garść wnętrzności z szyi potwora, czerpiąc wielką satysfakcję z bólu, jaki przeszywał drgawkami ciało Tyranidy. Kolos zrzucił w końcu rechoczącego Marine, który przeturlał się do tyłu, wstał i z dumą wypisaną zieloną breją na twarzy, przyglądał się, jak wielki Tyranida pada martwy na szosę przy stacji kolejowej.
    Zaczęło świtać, wszędzie słychać było huk wystrzałów i eksplozji, a wycie rannych i szarżujących niosło się w gęstej mgle nad całym miastem. Czempion skierował swych Plaguemarines z powrotem w stronę nadciągających Steel Tigers. Marines przemykali między budynkami, usiłując unikać ognia diabelnie mobilnych Landspeederów, oraz poukrywanych w lejach po bombach snajperów.
Nagle, spomiędzy galeriowców wyskoczyło kilka motorów Piratów, które na złamanie karku pędziły w stronę wzgórz. Malethor rozpoznał oddział Aresusa i szybko ocenił, jaki jest cel jego szaleńczej szarży.
    Przy jednym z większych kraterów, horda zombie związała walką jednostkę motorową Space Marines, wyglądało na to, że jeden z kierowców, był dowódcą grupy uderzeniowej lojalistów. Malethor zawył ze złości, wszystko wskazywało na to, że czempion Piratów Keina Unfeelinga, będzie miał szansę zdobyć bezcenne trofeum, głowę przywódcy Steel Tigers.
Malethor zwolnił nieco, cały czas obserwując pędzące motory. Nagle zdał sobie sprawę, że jego przyboczni instynktownie przylgnęli do ściany mijanego budynku, a on zaabsorbowany sytuacją na wschodzie, zapomniał o swoim bezpieczeństwie.
- Uważaj panie! - To były ostatnie słowa jakie usłyszał, zdążył tylko zerknąć przez prawe ramię , by zobaczyć sylwetkę lojalistycznego Landridera, oraz wycelowane w siebie lufy dział laserowych.
    Śmiercionośne promienie rozszarpały bruk wokół Malethora, który zdołał w ostatniej chwili rzucić się w kierunku budynku, by znaleźć choć skrawek osłony za grubym murem. Czempion leżał na brzuchu i nie mógł się podnieść z jakiegoś powodu, systemy jego pancerza poinformowały go, o gwałtownym upływie krwi, awarii łączności i drastycznej utracie mobilności. Chaotyk zdołał jakoś odwrócić się i legł na plecach, opierając głowę o ścianę, co pozwoliło mu spojrzeć przed siebie, wzdłuż swojego ciała. Najpierw zobaczył zombie walczące z lojalistami, jednak nie było nigdzie w okolicy motorów Piratów. Później, jego wzrok zszedł na bliższy plan, gdzie trzej Plaguemarines odpierali ataki kilku Terminatorów, a na koniec, Malethor spojrzał na swoje nogi, których nie było. Marines zasiorbał ze szklanej rurki i odkaszlnął chrapliwie, a więc tak wyglądał jego koniec, zdychał jak pies postrzelony przez jakiegoś cwaniaka w stalowej puszcze, tylko dlatego, że ogarnęła go zazdrość o dokonania towarzysza broni i nie zachował ostrożności.
- Gorliwie proszę ciebie Siewco Zarazy, byś przyjął moje życie i duszę w darze od śmiertelnika, który żył dla ciebie i dla ciebie umiera.
Ostatnie słowo Malethor wypowiadał już z zamkniętymi oczami, które nigdy więcej miały się nie otworzyć.

    **************************************************

    Aresus dodał gazu, jego maszyna zerwała się niczym żywe stworzenie, rycząc niemiłosiernie i prując oponami zwietrzały asfalt. Choseni porucznika trzymali się blisko, starając się osłonić go z każdej strony.
Gdy mijali ostatni galeriowiec, czempion spojrzał na miejsce, gdzie przed kilkoma minutami walczył z wielkim Tyranidem. Niewiele brakowało, aby bestia zniszczyła cały jego oddział, na szczęście stwór wybrał złe miejsce na wygrzebanie się z ziemi, fundamenty pod galerią były głębokie i twarde, zanim więc Tyranida przebił się na powierzchnię, wstrząsy zaalarmowały Piratów, którzy zdążyli się rozproszyć.
    Kilku Chaotyków straciło życie w tej walce, ale koniec końców, drużyna Aresusa powaliła potwora i ukróciła go o głowę. Teraz celem weteranów były jednostki Steel Tigers, które niepokojąco szybko zbliżały się do przedmieścia.
    Aresus zauważył, że wielka horda zombich Legionu, związała walką oddział motorów szturmowych Space Marines. To nie był byle jaki przeciwnik, a pokonanie takiego oddziału, przysporzyło by porucznikowi chwały i podziwu. Pirat nie zastanawiał się, skierował swoją maszynę w kierunku walczących i przekręcił manetkę gazu do oporu.
    Wróg szybko spostrzegł zagrożenie, jakie nieśli ze sobą Chaotycy na motorach i w mgnieniu oka, większość przebywających w okolicy oddziałów Steel Tigers otworzyła ogień do pędzących maszyn. Chosenów przywitała ściana ognia, tak gęsta, że nie sposób było ominąć jakiejkolwiek kuli, czy promienia lasera lub plazmy. Demoniczne pancerze Piratów sprawiały się znakomicie, jednak ich moc nie była bezgraniczna. Choseni jeden po drugim spadali martwi z motorów, lub ginęli w eksplozjach swoich maszyn robiąc wszystko, by ochronić swego porucznika.
    Aresus zrozumiał dlaczego tak zażarcie Marines starają się go unicestwić, zombie walczyli z weteranami, wśród których znajdował się wysoki rangą oficer, może nawet kapitan zakonu. Pirat uśmiechnął się szyderczo i poprawił uchwyt na kierownicy, gdyż teren stawał się coraz bardziej grząski. Kierowcy mimo swego doświadczenia, mieli trochę trudności z pokonaniem tak zdradliwego terenu, co spowodowało tragiczne w skutkach opóźnienie.
Aresus zdawał sobie sprawę, że zanim dorwie się do upragnionego przeciwnika, jego oddział zostanie wystrzelany do nogi na tak odkrytym terenie.
    Porucznik nie pomylił się, zostało zaledwie pięćdziesiąt metrów do walczących z zombimi Marines, gdy ostatni motor Chosenów wyleciał w powietrze. Aresus został sam, chwycił mocno Lahimię i przylgnął na ile to możliwe, do korpusu motoru. Postawił wszystko na jedną kartę, chwała, lub śmierć.
Maszyna pędziła przez śmierdzącą breję, rozchlapując ją dookoła, grad kul przelatywał o włos od pancerza Pirata, promienie laserów orały chmury błota podniesione kołami motoru, kule plazmy rozrywały ziemię przed czempionem, który z wielką wprawą omijał niebezpieczne leje. Jednak nic nie było w stanie uniknąć trafień w tak gęstym ostrzale. Naramienniki Aresusa co chwila były szarpane przez rakietowe pociski bolterów, lasery raz za razem lizały demoniczną aurę, chroniącą  ciało ulubieńca mrocznych Bóstw, a przeciwpancerne pociski z wyrzutni rakiet, bez przerwy usiłowały przebić się przez bluźniercze runy na piersi porucznika.
    Aresus poczuł się przez chwilę jak nowo narodzony bóg, jego ciało krwawiło, był zmęczony, ale żył i wydawało się, że nie sposób go zabić. Czuł, że może wszystko, że wszystko może wziąć i mieć jeśli tylko zechce, a ci, którzy staną mu na drodze, nie będą w stanie oprzeć się jego potędze. Ta chwila próżności i zadufania w sobie, kosztowała bardzo wiele i Aresus zapamiętał tą lekcję do końca życia.
    Nagle jego motorem wstrząsnęły uderzenia kilku kul, przednia opona zaczęła drgać, wyrywając kierowcy kierownicę z dłoni. Koło obróciło się w poprzek, a motor stanął dęba, przekoziołkował do przodu i eksplodował w powietrzu niczym wielka kula ognia. Aresus został wyrzucony z siedzenia i po dosyć długim locie uderzył plecami w bagnistą ziemię, warstwa rzadkiej mazi momentalnie przykryła ciało Pirata, który stracił przytomność i zaczął powoli tonąć.

    ************************************************* 

    Sierżant Igor Valenkov patrzył z niedowierzaniem w okular lornetki. Na horyzoncie przed nim, w gęstych ciemnościach tonął bujny, liściasty las, a na jego tle, widać było wielkie sylwetki wolno kroczących stworów. Siwowłosy brodacz chwycił manetkę komunikatora i przycisnął czerwony przycisk mówiąc.
- Mekanik! Dawaj nazad, nazad!
Leman Russ poruszył się, z rur wydechowych buchnęły chmury spalin i stalowa  maszyna zaczęła ostrożnie wjeżdżać, za budynek zrujnowanego posterunku milicji. Sierżant tylko raz w życiu walczył z Tyranidami, jeszcze za czasów, gdy służył w Gwardii Imperialnej i na Denver 128, będąc młodym pancerniakiem stawiał czoło tym stworom, które usiłowały wyleźć z rozbitego na planecie okrętu. Wtedy był to tylko jeden rodzaj tych maniakalnych xenos, nazywano ich Genestealer i była ich prawie setka. Uporano się z nimi w ciągu trzech dni, jednak straty jakie spowodowały te stwory, były niewspółmierne do ilości zabitych ludzi.
Dziś Igor miał stoczyć walkę z całym przekrojem gatunków Tyranidów, między innymi ze stworami, większymi od niejednego budynku w Meakulum.
    Powietrze rozdarł niesamowity dźwięk, który wydawał się rozsadzać mózg od środka, jakie zatem katusze spotykały tych, którzy byli bezpośrednim celem tej przerażającej broni, zastanawiał się Igor, patrząc na oddział Noise Marines, ulokowany w ruinach posterunku. Odziani w pstrokate pancerze Chaotycy, fascynowali swoim wyglądem, jednak mylił się ten, kto przez ich klaunowaty wygląd oceniał ich zdolności bojowe.
    Valenkov miał jednak swoje zadanie do wykonania i nie było w nim miejsca na podziwianie Piratów Keina Unfeelinga. Czołg wysunął się nieco za róg budynku, by umożliwić strzelcom skuteczne prowadzenie ognia, Valenkov rzucił jeszcze okiem na przedpole, po czym zsunął się do wnętrza maszyny, zamknął właz i spojrzał w peryskop.
- Oświecim latarkiem tegoż sobaka pierwego, przywalta mu z grubej rury toże. Grigory, ze spluwaka przywal jak nada!
Załoga przygotowała się do otwarcia ognia, sprawne ręce załadowały pocisk do zamka wielkiego działa, a wprawione oczy zsynchronizowały przyrządy celownicze.
- Agoń!
Wrzasnął sierżant, zatykając uszy dłońmi, by choć trochę uchronić je od huku wystrzału z działa.
    Leman wystrzeliwał salwę za salwą, posyłając w niebyt dziesiątki pomniejszych bestii, jednak ciemności i nienaturalna zwinność przeciwników sprawiały, że ogień był bardzo niecelny.
Wróg zbliżał się nieubłaganie, wielkie osobniki zdawały się ignorować ostrzał z każdej broni, co było na tyle irytujące, że strzelający przestali obierać je za cel, unikając marnowania amunicji. Sierżant Valenkov postanowił cofnąć czołg i zająć dalszą pozycję, gdyż fala Tyranidów zbliżała się do niego niebezpiecznie szybko i nie chciał ryzykować bezpośredniego starcia. Nieopodal, bestie dorwały Rhino Piratów Chaosu, z pojazdu wyszło kilku Possessed Marines, w chwilę potem Rhino eksplodował, jednak szaleni Piraci przetrwali to i z niestygnącym zapałem zaszarżowali na zbliżające się Gargoile.
    Valenkov rozkazał załadować działo i miał właśnie wskazać nowy cel dla strzelca, gdy nad Lemanem przeleciał wielki cień. Pojazdem zatrzęsło porządnie, a z prawej burty posypały się blachy i nity z pancerza.
- Wot szto tak naser mater? - Sierżant nie ukrywał zdumienia, patrząc jak w prawej stronie kabiny pojawiają się płomienie i gęsty dym.
- Z waza! - Wrzasnął Igor, wspinając się do wieży i pośpiesznie otwierając właz. Załoga wysypała się z czołgu, sierżant odciągnął łkającego kierowce od maszyny i wszyscy razem ukryli się za murem pobliskiego budynku.
Płomienie ogarnęły cały pojazd, w końcu dostały się do składu z amunicją i Leman eksplodował.
    Sierżant Igor Valenkov zagryzł zęby ze złości, jego kierowca nie ukrywał żalu i wył jak stara baba na pogrzebie, reszta załogantów zaczęła już rozglądać się za drogą ucieczki, bo to, że Tyranidzi dotrą do nich, było tylko kwestią kilku minut.
- Zamnoj kamraty! Idziem na plac, ku naszym!
Czołgiści skuleni, przemykali między zawalonymi kawałkami stropów i porozrzucanymi elementami wyposażenia przestronnego budynku. W pewnym momencie wyszli pod gołe niebo i dalej biegli ulicą w kierunku rynku.
    Nagle sierżant spostrzegł na ziemi zbliżający się wielki cień, z początku nie wiedział co to, jednak szybko dotarło do niego, że patrzy na cień przelatującej w powietrzu istoty. Wielki, skrzydlaty Tyranida, przeleciał nad czołgistami i zapikował w głąb najbliższego budynku, gdzie między zgliszczami znalazł sobie kryjówkę Defiler Legionu. Bestia uderzyła szponami w opętaną maszynę, wyrywając z jej karku kawały ciała i metalu.
- A żeby go las zawalił! - Wycharczał Valenkov. - Chodu! Zamnoj!
Czołgiści popędzili za sierżantem ile sił w nogach, a za ich plecami, śmiertelnie ranny Defiler wierzgał pajęczymi odnóżami w przed śmiertelnych konwulsjach, rozwalając doszczętnie budynek, w którym się znajdował.
    Sierżant Igor Valenkov skręcił w kolejną ulicę, za nim gęsiego, bez słowa, pędzili członkowie załogi czołgu, którego szczątki dopalały się właśnie gdzieś w zachodniej dzielnicy miasta. Ludzie byli już niedaleko palisady otaczającej rynek, gdy nagle ich drogę przecięła niesamowita procesja.
Na jej czele szło kilku Terminatorów Chaosu, ich weterańskie pancerze przerażały samym wyglądem, a powykręcane mutacjami twarze, ozdobione dziesiątkami blizn świadczyły o tym, że ci wojownicy wiele przetrwali w swoim niekrótkim życiu. Jednak to nie oni przykuwali największą uwagę.
    Między Terminatorami, kroczył dumnie Daemon Princ, którego skrzydlata sylwetka górowała znacznie nad niemałymi Chosenami. W jednej dłoni Chaotyk trzymał ogromny, czarny miecz, który  zdawał się żyć własnym życiem i wydawał przeraźliwe dźwięki, przywodzące na myśl skowyt wygłodniałej bestii. Druga ręka wojownika, uzbrojona była w trzy potężne ostrza, zdolne jednym cięciem powalić dziesiątkę ludzi jeśli nie więcej.
    Igor Valenkov nie miał wątpliwości, patrzył na Keina Unfeelinga i jego elitarną świtę. Ten widok, dodał otuchy czołgistom i choć nie był to ich pan, od razu poczuli się pewniej i bezpieczniej w jego pobliżu.
- Zamnoj pacany, uwidzim gdzie nasz Lord i do naszych kamratów dobijem.
Mówiąc to, Valenkov skierował swe kroki w wąską uliczkę, prowadzącą do samego rynku od jego północnej strony, dzięki czemu czołgiści nie musieli wchodzić w drogę maszerującym Piratom, czego raczej woleli nie robić.

    **************************************************

    Lord Kancer przyglądał się wieży ratusza, przy którym stał razem ze swoimi siedmioma Terminatorami. Budynek był zbudowany z grubej cegły, plac przed nim, otoczony był kilkumetrową palisadą z betonu, która dawał całkiem niezłą ochronę przed konwencjonalną bronią. Na rynku gwardziści ustawili działo Bazylisk, a Piraci przysłali swojego Defilera do obrony tej ważnej taktycznie lokacji.
Daemon Princ wahał się, czy nie wyznaczyć jednego oddziału Traitorów do wzmocnienia obrony murów, jednak ci dopiero mieli przybyć za kilkadziesiąt minut.
    Kancer stanął przed zamkniętymi wrotami w murze, jego cielsko kipiało, setki ropiejących wrzodów pękały na jego skórze, a w ich miejsce powstawały kolejne. Lord przechodził właśnie długą i bolesną fazę przeobrażenia, jego ciało było tylko larwą, z której w niedługim czasie miał wykluć się idealny okaz nurglowego uwielbienia.
Niestety, sytuacja wymagała, żeby Kancer osobiście dowodził armią, której morale już i tak było podupadłe. Dochodziło do wielu dezercji i buntów, gwardziści i mutanci podnosili broń na swoich agitatorów i dowódców, ktoś musiał zaprowadzić porządek. Lord robił wszystko, żeby nikt się nie spostrzegł, iż przez swoją przemianę stał się niedołężny i słaby. Czekał więc przy ratuszu, otoczony murami, które chroniły zarówno przed ostrzałem, jak i przed wścibskimi spojrzeniami.
    Kancer zdawał sobie sprawę, że jest w ciężkiej sytuacji, z jednej strony głód i brak zaopatrzenia, z drugiej napierający lojaliści, którzy uparcie dążyli do zniszczenia Legionu. Kein Unfeeling wyratował Kancera poniekąd z sytuacji bez wyjścia, jednak jego pomoc miał swoją cenę , którą prędzej, czy później będzie trzeba zapłacić.
Teraz jednak nie to było najważniejsze, trzeba było przygotować miasto do obrony i postarać się zebrać jak najwięcej zapasów. Piraci obiecali dostarczyć żywność i ekwipunek Legionowi, jednak transport drogą powietrzną był wysoce ryzykowny, gdy w układzie przebywała flota lojalistów.
    Nagle, rozmyślania Lorda przerwał trzask komunikatora i głos wydobywający się z niego.
- Snajperzyyy! - Powietrze wypełniło się dźwiękami wystrzałów i eksplozji, zewsząd dochodziły raporty o pojawiającym się wrogu. Zaczęła się bitwa, zaczęła się o dzień za wcześnie, w mieście nie było nawet połowy sił Legionu, nie mówiąc już o Piratach Chaosu, którzy dopiero lądowali w północnej dzielnicy. Kancer zaklekotał swoimi kleszczami kilka razy i poirytowany włączył się do rozmowy w eterze.
- Malethor, utrzymaj przedmieścia do czasu, aż dotrą tam posiłki, wspomaga ciebie porucznik Piratów i dwa oddziały Marines, nic się tamtędy nie przedrze.
    Lord miał nadzieję, że jego przypuszczenia się sprawdzą, bo jeśli wróg zdoła przedrzeć się między galeriowcami, miasto padnie w ciągu kilku godzin.
- Atakują z zachodu! Wróg... mają jakieś maszyny kroczące... to...
Dalszą część wypowiedzi zagłuszył wrzask konających gwardzistów. Kancer już miał wezwać kogoś do raportowania, gdy w eterze usłyszał głos kierowcy Rhino czempiona Malethora.
- Powtórz! Jaka sytuacja na zachodzie. - Przez chwilę zamieniającą się w wieki nikt nie odpowiadał, w końcu jednak znalazł się ktoś, kto ogarnął sytuację w tamtym rejonie.
- Tu czempion Feystus z Noise Marines, od zachodu zmierza ku nam Tyranidzki rój, bunkier komunikacyjny został zniszczony, przydałoby się jakieś wsparcie.
    Lord Kancer zawył ze wściekłości, czemu towarzyszyła eksplozja większości czyraków, pokrywających jego twarz.
- Valenkov! Daj wsparcie mutantom, niech odeprą to robactwo! Jest tam jeszcze ktoś z naszych?
Po kolejnej serii trzasków w głośniku, wydobył się z niego przytłumiony głos.
- Tu agitator Ferasze, podprowadzę Hellhounda pod...
    Głucha eksplozja wdarła się w ucho Lorda ze słuchawki, po czym paniczne wrzaski wypełniły kanał.
- Poszło na bok! Poszło na bok! Przeżera się... łap za... wywalimy go...
- Co się tam do cholery dzieje agitatorze?! - Kancer nie skrywał niezadowolenia w głosie.
- Panie, oberwaliśmy, to tyranidzkie gówno przegryzło się przez blachy!
    Lord wiedział jak działa żywa amunicja xenos, wiedział też, że bez wsparcia Hellhounda, zachodnia flanka padnie błyskawicznie, nie wiedział tylko, jakim cudem Tyranidzi znaleźli się w Meakulum. Nic nie wskazywało na ich przybycie, nigdy wcześniej nie notowano ich występowania w tym rejonie galaktyki.
- Leci na nas! Z wozu, z wozu! - Tym razem trzask w słuchawce był nie do zniesienia, Kancer rozglądnął się po niebie, rozświetlanym przez pierwsze promienie wstającego słońca. Nad zachodnią dzielnicą latała ogromna Harpia, dwie Harpie, które co chwila pikowały w dół, atakując z zaskoczenia naziemne cele.
- Zestrzelić mi to robactwo natychmiast! - Domagał się Lord, wykrzykując rozkaz w komunikator, jedynym który mu odpowiedział, był demagog zastępu kultystów, obsadzających budynek stacji kolejowej.
- Panie... My nie posiadamy żadnej broni, którą można by to uczynić.
    Kancer z całej siły trzasnął stojącego obok gwardzistę, który nadzorował ekipę ładującą amunicję, do strzelającego co chwila Bazyliszka. Człowiek dosłownie rozleciał się na kawałki, trafiony dwa razy większym od siebie szczypcem.
- Mamy czterdzieste pierwsze milenium, latamy w kosmosie i nie tylko, niszczymy całe nacje, ba, całe planety, a ty chcesz mi powiedzieć, że nie mamy nic, czym można by strącić to gówno z nieba?
Lordowi odpowiedziała cisza, jednak demagog czuł, że to pytanie nie może pozostać bez odpowiedzi.
- Panie, nie wiem, to jakieś niedopatrzenie, może nasz bóg nam nie sprzyja, może...
- Stul pysk idioto! - Warknął Kancer, a wszyscy gwardziści, którzy znajdowali się w okolicy, instynktownie odsunęli się na bok i skulili, zaniedbując na chwilę swoje obowiązki.
    Daemon Princ podszedł do wrót rynku i rozchylił je na oścież, ukazał mu się widok szarżujących zombi, którzy kuśtykali niezdarnie, w kierunku zbliżającej się jednostki motorowej Steel Tigers. Wszędzie dookoła trwały walki, grad kul i dosłowny deszcz plazmy, pokrywał każdy skrawek pola bitwy. Kancer nie był idiotą, musiał skrócić dystans między sobą a wrogiem, jednocześnie dbając o to, by nie narażać się bez sensu na ostrzał. Idealnym miejscem do osłony, była jedna z galerii, obsadzona przez Space Marines Keina Unfeelinga. Lord pognał w tamtym kierunku na swoich pajęczych odnóżach, gubiąc przy tym skrawki skóry i całe kawałki ciała.
    Jednak tak szybko jak Kancer opuścił rynek i bezpieczne schronienie za palisadą, tak szybko musiał tam wrócić, gdy otrzymał informację od załogi Bazyliszka, o droppodzie lojalistów, który wylądował przy samym ratuszu. Na domiar złego, korzystając z naprowadzania, dwa oddziały Terminatorów Steel Tigers zostały teleportowane na rynek.
    Kancer zawrócił swoich Chosenów i popędzili z powrotem w kierunku bramy. Wewnątrz umocnień trwała już ciężka bitwa, jakimś cudem znalazł się tu Landspeeder, wypełniony skautami, z droppoda wyszedł Dreadnought, który wypalił z multimelty w Bazyliszka, a do tego wszystkiego, z niemiłosiernym rykiem w całe zamieszanie wpakował się oddział Raptorów Piratów. Stojący nieopodal Defiler, przerwał ostrzał i z wielkim zapałem dołączył się do walki, biorąc za cel Dreadnoughta.
    Kancer najbliżej miał do pięciu Terminatorów Steel Tigers, którzy ostrzeliwali się, usiłując ocenić sytuację. Choseni Legionu po raz pierwszy tego dnia, wydali z siebie jakiekolwiek dźwięki, a był to ryk, przypominający ryk szarżujących byków. Pierwszy do wrogów dorwał się sam Kancer, który pochwycił najbliższą ofiarę i rozerwał ją na dwie części, rozchlapując wnętrzności lojalisty dookoła. Choseni szlachtowali elitarnych wojowników pazurami energetycznymi niczym bydło, a spowolnieni przez swoje nieporęczne bronie, Steel Tigers ginęli nie mogąc nawet zrewanżować się Chaotykom.
    Kancer odrzucił ścierwo swojej kolejnej ofiary na bok i pomrukując z zadowoleniem przyglądał się walce Defilera Piratów z Dreadnoughtem lojalistów.
Defiler oplótł jedną parą odnóży korpus maszyny przeciwnika i usiłował wielkimi kleszczami pochwycić jego zbrojne ramię. Dreadnought z bliska wypalił do opętanej maszyny z multimelty, jednak zwinna bestia wywinęła się i niszczycielski promień pomknął gdzieś w bok. Defiler pochwycił w końcu ramię wierzgającego przeciwnika i silnym szarpnięciem wyrwał je z korpusu. Dreadnought ryknął tubalnym głosem, jego wściekłość dodała mu werwy, jednak był teraz bezbronny wobec w pełni sprawnego wroga.
    Defiler wymierzył kila potężnych ciosów prosto w sarkofag Dreadnoughta, roztrzaskując go na miazgę i wywlekając na zewnątrz to, co znajdowało się w środku. Zbezczeszczone ciało bohatera Steel Tigers pofrunęło w powietrze i z nieprzyjemnym plaśnięciem upadło pod stopami kolejnej grupy Terminatorów. Lojaliści bez zastanowienia pochwycili szczątki swojego brata i zostali teleportowani z pola bitwy.
Sytuacja w rynku była w miarę opanowana, jednak bitwa jeszcze się nie skończyła.

    ***********************************************************

    Gotmok, Cefoul oraz Broge stali na podeście teleportacyjnym, niecierpliwiąc się niesamowicie. Trzej Obliteratorzy otrzymali samobójcze zadanie, unieszkodliwienia Landridera lojalistycznego. Plan był prosty, precyzyjna teleportacja, ostrzał linkowanymi meltami, szarża na pojazd i pokrojenie go na kawałki. Następnie związanie walką jak najniebezpieczniejszego przeciwnika i chwalebna śmierć za Keina Unfeelinga.
Obliteratorom zawsze podobał się plan tego typu, tym razem nie było inaczej, jednak prawdopodobieństwo chwalebnej śmierci było o wiele wyższe niż zazwyczaj.
    Kultysta obsługujący mechanizm teleportera zakomunikował, że przesyłka zostanie wypuszczona za dziesięć sekund. Po czym pacnął w runę na ekranie konsolety i wziął w dłoń stalowy kubek, pociągając z niego łyk czegoś, co normalnemu człowiekowi wypaliło by gardło.
Urządzenie zabuczało niepokojąco, jednak to nie zrobiło na operatorze większego znaczenia.
Wokół Obliteratorów pojawiła się jaśniejąca pręga energii, która w mgnieniu oka rozbiła ich na atomy, by złożyć z powrotem w wyznaczonym miejscu.
    Operator sprawdził przelotnym spojrzeniem na monitor miejsce, w którym mieli pojawić się Obliteratorzy i zamarł ze stopniowo rozdziawiającymi się ustami.
Gotmok, gdy tylko pojawili się razem z towarzyszami, przeobraził swoje ramię w niekształtną meltę i rozejrzał się dookoła zdziwiony. Cefoul i Broge również byli mocno skonfudowani, nigdzie w pobliżu nie było Landridera i Space Marines, zamiast tego dookoła roiło się od Tyranidów wszelakiej maści i rozmiarów. Chaotycy byli na tyle zagubieni i zdziwieni, że nie zdążyli nawet oddać jednego strzału. Kilka chwil później, wielka chmara małych bestyjek otoczyła trzech Obliteratorów, wciągając ich w nierówną walkę.
    Gdzieś tam na orbicie, operator teleportera z bardzo zdziwionym wyrazem twarzy i bezustanną czkawką, wpatrywał się w trzymany przed nosem kubek.

    ******************************************************

    Kein Unfeeling kroczył ciężko po roztrzaskanym bruku, dookoła niego, kilku Chosenów w zbrojach terminatorskich usiłowało dotrzymać mu kroku. Daemon Princ spróbował rozłożyć  skrzydła, jednak te nadal nie odpowiadały, rany na nich były zbyt głębokie i świeże, do tego obłożone klątwą nie chciały się goić. Kein z utęsknieniem czekał dnia, kiedy uda mu się zdobyć odpowiednie środki, którymi zapłaci wiedźmom Eldarów, aby te zdjęły z niego uciążliwe przekleństwo.
    Dziś jednak przed Unfeelingiem stało inne zadanie, musiał wesprzeć swojego sojusznika Lorda Kancera, w czasie obrony miasta Meakulum. Piraci Keina dostarczali właśnie zaopatrzenie i żywność Legionowi, kilka oddziałów już wcześniej zostało wysłanych do zabezpieczenia miasta, przed przybyciem Unfeelinga. Daemon Princ wiedział, że czasu jest niewiele, jednak nie chciał doprowadzić do zamieszania przy rozładunku tym bardziej, że wielu Legionistów wyrwało się spod kontroli i mogli zagrozić transportom. Tak naprawdę, to Piraci oprócz wspierania militarnie hordy Kancera, robili w mieście za milicję, pilnując by rozwścieczony motłoch nie zaczął wzniecać zamieszek.
    Kein zobaczył wysoką, betonową palisadę, która według opisów Lorda Redemptora, otaczała rynek i znajdujący się tam ratusz. Unfeeling musiał się tam dostać, by spotkać się z Kancerem i ocenić, w jakim stadium przemiany jest nurglowy Daemon Princ. Kein był ciekaw, jak przysłużyły się Kancerowi kadzie wypełnione krwią jednego z demonicznych bytów, zamieszkujących w Warpie domenę Nurgla, które razem ze swoją wiedźmą Sareeną przygotowali dla Lorda Legionu.
    W momencie, gdy orszak Daemon Princa mijał szerokie arkady, zniszczone przez czas i wojny, gdzieś na południu pierwsza eksplozja odebrała komuś życie. Kein przyspieszył kroku, wyglądało na to, że wróg zaskoczył obrońców wcześniej niż zakładano. Teraz liczyła się szybkość i jak największa ilość lądowników z posiłkami.
- Carrion, zbierz meldunki, musimy uderzyć tam, gdzie wróg spodziewa się najmniejszego oporu.
Dowódca Terminatorów, idący obok Keina kiwnął głową i zaczął wydawać polecenia wszystkim czempionom, którzy zdążyli już zająć pozycje obronne. Jednocześnie zbierał też informacje, dotyczące siły wroga, liczebności i lokalizacji.
- Panie, Steel Tigers nacierają od południa, niewiele piechoty, głównie jednostki rozpoznawczo szturmowe i pancerne. Jednak niepokojące doniesienia mam z zachodu.
Kein popatrzył na swojego Chosena wyczekująco, ten upewniwszy się, że skupił na sobie uwagę dowódcy, zameldował:
- Noise Marines meldują o Tyranidach nadciągających z zachodu, mało drobnicy, za to sporo większych okazów.
    Kein zacisnął zęby, tego nie było w planie. Zastanawianie się nad tym, jakim cudem lojaliści ramię w ramię z xenos zaatakowali Meakulum nie miało sensu, natomiast kombinowanie jak wyjść z tego cało, jak najbardziej.
- Skoro najbliżej nam do lojalistów, zajmijmy się nimi, a jeśli uwiniemy się szybko, może zdążymy przepędzić robaki.
Carrion wydał w eter odpowiednie rozkazy, jednak meldunki z zachodu były niepokojące.
- Panie, porucznik Aresus donosi, że sytuacja na południu jest stabilna, wróg posuwa się wolno i asekuracyjnie, nasze oddziały „Reavers” i „Destroyers” obsadziły dobre pozycje obronne, jest tam też sporo jednostek Legionu, zachód natomiast jest najsłabiej broniony.
    Mimo tych doniesień, Kein nie zmienił zdania, skierował się prosto na południe, gdzie wyczuwał eteryczne echo silnego wroga, Space Marines, prawdopodobnie mistrza zakonu.
Orszak minął arkady i wzdłuż palisady chroniącej rynek podążał w kierunku stacji kolejowej.
Nagle, z ziemi jakieś sto metrów od oddziału, wylazł ogromny Tyranida, wijący się jak przerośnięta stonoga. Stwór najwyraźniej czaił się na kultystów obsadzających stację, jednak gęsta zabudowa tej lokacji, nie pozwalała mu na skuteczne przeprowadzenie ataku.
Podobne stworzenia pojawiły się również na południu, co oznaczało, że sytuacja w tej części frontu nie była już wcale taka stabilna.
    Daemon Princ wskazał czarnym ostrzem swego demonicznego miecza na Tyranidę, dając jednocześnie rozkaz wszystkim okolicznym jednostkom, by otworzyły do niego ogień. Terminatorzy ciągle maszerując, odpalili kombimelty i lekkie działko, część Chosenów strzelała ze zwykłych bolterów, a z budynku stacji, zgraja kultystów otworzyła ogień z najprzeróżniejszej broni, jaką dało się ukraść bądź znaleźć.
Tyranida znalazł się w tarapatach, jego chitynowy pancerz chronił go od większości pocisków, jednak promienie gorącej energii z melt, przepalały się przezeń bez trudu. Stworzenie wiło się w konwulsjach, rozgrzebując ziemię dookoła nory, z której wylazło, roztrącając we wszystkie strony kawałki betonu i asfaltu. W końcu padło martwe wzdłuż palisady i znieruchomiało, co wzbudziło wielką wrzawę na stacji kolejowej, gdzie kultyści świętowali pokonanie niebezpiecznego przeciwnika.
- Za wcześnie na radość. - Skwitował takie zachowanie Unfeeling i pognał swoich Chosenów do przodu.
    Gdzieś na zachodzie silna eksplozja wstrząsnęła budynkami, z których posypał się tynk i resztki szkła z okien. Kein zawahał się, wyglądało na to, że Tyranidzi bardzo szybko opanują zachodnią dzielnicę, musiał więc na nowo rozważyć, w którą stronę się udać.
- Carrion, jaka sytuacja? - Zapytał Kein, Terminator wywołał kilku czempionów do meldowania, po czym w skrócie zdał relację Unfeelingowi.
- Na południu xenos i lojaliści wdzierają się do miasta, najczęściej z powietrza lub spod ziemi. Na zachodzie Noise Marines donoszą o ciężkich stratach, są tam Possessed Marines i właśnie dołączyli „Mercenaries”. Feystus uważa, że jeśli do jego umocnień dotrą większe poczwary xenos, będzie zmuszony się wycofać i zachód padnie.
    Kein przełknął ślinę, w jego głowie pojawił się pomysł i Pirat już miał go wcielać w życie, gdy niedaleko na niebie, zamajaczyła sylwetka skrzydlatego stwora. Zimne ukłucie złości zraniło mroczną duszę Daemon Princa, gdy przypomniał sobie, jak kilka lat wstecz, walczył w czasie wielkiej bitwy z lojalistami, którzy bronili fortu obleganego przez Piratów. Wtedy to, Tyranidzi również wmieszali się do konfliktu, wtedy to, u boku Keina przebywał jeszcze Betrezael. Wtedy to, Kein w widowiskowy sposób, dosłownie roztrzaskał skrzydlatą Harpię Tyranidów. To było wielkie zwycięstwo, do dziś kawałek czaszki potwora przyozdabia ścianę w sali odpraw na „Crusaderze”.
Unfeeling jednak kojarzył tą bitwę z czym innym, wtedy właśnie, Betrezael zaczął przejawiać niesamowitą podatność na wpływy Pana Przemian i w ciągu kilku lat osiągnął niesamowitą potęgę, która pozwoliła mu się przeobrazić, stał się Daemon Princem i opuścił szeregi Piratów, by zniknąć gdzieś w Oku Terroru bez wieści.
    Kein wskazał pikującą bestię, która zanurkowała do pobliskiego budynku, gdzie zaatakowała niczego nie spodziewającego się Defilera Legionu. Potwór najwyraźniej bardzo skutecznie uderzył, gdyż po chwili wyleciał spośród ruin i skierował się w stronę ratusza.
- Zestrzelić mi to natychmiast! - Warknął Unfeeling, bez przerwy śledząc tor lotu Tyranidy.
W międzyczasie, z północy przybyły nowe oddziały Piratów, oraz gwardziści Legionu, dziesiątki wojowników obrały za cel szybującego stwora i choć niewielu było w stanie uczynić swoją bronią cokolwiek pędzącej maszkarze, wszyscy z zapałem chcieli wykonać polecenie Daemon Princa.
    Nagle Tyranida zachwiał się i widać było, jak traci kontrolę nad lotem, jego delikatne skrzydła najwyraźniej otrzymały na tyle ciężkie uszkodzenia, że utrzymanie w powietrzu tak wielkiego ciężaru nie było dłużej możliwe. Potwór z głośnym rykiem niezadowolenia runął na ziemię, rozbijając się o kilka małych domków nieopodal stacji. Zarówno Piraci, jak i wojownicy Legionu wznieśli pięści do góry w geście zwycięstwa i euforii, powalenie takiego przeciwnika równało się z cudem, a jednak udało się, bogowie czuwali nad swoimi wyznawcami. Sielską atmosferę przerwał Unfeeling, który zaczął niemal biec w kierunku stacji.
- Za wcześnie na radość! Za mną moi wybrańcy, teraz dopiero będzie ostra jazda!
    Tyranida wykaraskał się ze zrujnowanego, parterowego budynku, dokładnie przyglądając się swoim skrzydłom. Wyglądało na to, że nieprędko wzbije się ponownie w powietrze. Wlazł więc nieco wyżej na resztki zabudowania, oceniając sytuację i najwyraźniej starając się wyczuć, gdzie  znajduje się najwięcej biomasy do pochłonięcia. Oczywistym wyborem była stacja kolejowa, pełna kultystów. Jednak uwagę Tyranidy zwrócił na siebie inny przeciwnik, bestia przyglądnęła się nacierającej gromadzie Terminatorów, wśród których dominował uskrzydlony osobnik dużych rozmiarów. Stwór poczuł, że ma do czynienia z kimś w rodzaju przywódcy roju i że walka z nim, oraz jego stadem nie będzie łatwa, tym bardziej, że Tyranida nie był w pełni sił.
    Kein wymruczał imię swojego demonicznego miecza, który ożył gwałtownie, wyjąc przeraźliwie i sprawiając wrażenie, że zaraz wyrwie się z dłoni właściciela i sam zacznie rzeź.
Daemon Princ zaszarżował, jego Choseni i towarzyszące im ogary, otoczyli budynek na którym przycupnął skrzydlaty kolos. Bestia rozpostarła poszarpane skrzydła, prezentując imponujący arsenał wielkich kleszczy, kolców i przedziwnych broni tyranidzkich, wyglądało to tak, jakby potwór usiłował przerazić swoich wrogów i pokazać im, że nie mają szans w walce z idealnym wojownikiem.
    Kein Unfeeling zrozumiał o co chodziło Tyranidzie i szybko powstrzymał swoich Chosenów od ataku.
- Odstąpić! Robal jest mój! - Kolos widząc, że jego taktyka poskutkowała, nabrał pewności siebie i przygotował się do łatwej i szybkiej walki.
Kein wspiął się na zgliszcza budynku i rzucił się z impetem na przeciwnika, dwa razy większego od siebie. Tyranida okazał się diabelnie szybki, poza tym, miał czas by przygotować się na atak Chaotyka. Bestia cięła wielkim mieczem jak opętana, Kein zamiast atakować, musiał unikać morderczych ciosów, zachodząc wroga dookoła i usiłując utrzymać równowagę na walącym się dachu budynku.
Demoniczne ostrze nie nadążało parować mocarnych szlagów, kilka ciosów przedarło się przez obronę Pirata, celnie trafiając w bark i nogę. Gdyby nie demoniczna aura wzmacniająca pancerz Daemon Princa, pewnie leżał by już martwy, posiekany na drobne kawałki.
    Kein w końcu zrozumiał technikę walki przeciwnika, co pozwoliło mu przejść do ofensywy.
Skrócił znacznie dystans, unikając w ten sposób długiego pejcza i ciosów wielkiego, kościanego miecza. Nadepnął okutą w stalą stopą, na odnóże wroga i trzasnął go z całej siły barkiem, osłoniętym kolczastym naramiennikiem. Tyranida zachwiał się i odchylił nieco do tyłu, odsłaniając wrażliwe podbrzusze. Unfeeling nie zwlekał, szybkim cięciem miecza, rozpruł pancerz wroga, czemu towarzyszyła fontanna tryskającej, żrącej cieczy. Substancja obryzgała Pirata i po raz kolejny, demoniczny pancerz uratował właściciela od śmiertelnych obrażeń.
    Chaotyk pomagając sobie skrzydłami, z wyskoku wbił kolano w pierś stwora, by momentalnie ciąć go z góry, gdy ten ponownie odchylił się do tyłu. Cofający się Tyranida, rozkładał coraz szerzej ramiona, starając się zachować równowagę, jednocześnie pozostawiając swoje podbrzusze nieosłonięte.
Kein ponownie wbił czarne ostrze w cielsko potwora, głodny, demoniczny twór wyrywał z ciała Tyranidy jego siły życiowe, przez jednych nazywane duszą, przez innych jaźnią. Nie ważne jednak, jak nazywała się ta energia, ważne, że jej utrata w tak przerażający sposób, była okropnie bolesna i traumatyczna.
    Tyranida cierpiał nieopisane katusze, będąc stworzeniem, które przez cały swój żywot posługiwało się siłą umysłu, pożeranego teraz żywcem przez nieznaną i niepojętą istotę z innego wymiaru.
Kein musiał teraz trzymać miecz oburącz i skupić się, by uwolniony demon nie zaczął poczynać sobie zbyt swobodnie. Pirat kopnął z wykroku w biodro Tyranidy, ciesząc się na dźwięk pękających płyt chityny i kości, a gdy wyjący z bólu stwór, usiłował zasłonić pogruchotane miejsce wielkim biotycznym działem, Kein potężnym cięciem na odlew odciął jedną z dłoni Tyranidy, trzymającą ogromny miecz.
Silnie żrąca substancja znowu trysnęła gęstą chmurą prosto w twarz Unfeelinga, topiąc większość niesionego przez niego ekwipunku i raniąc mocno w kilku nieosłoniętych pancerzem miejscach.
    Ból pobudził tylko Daemon Princa do większego wysiłku, Kein raz jeszcze kopnął bestię, starając się powalić ja na plecy, jednak Tyranida podparł się skrzydłami, unikając obalenia. Chaotyk zmienił więc taktykę, chwycił uzbrojoną w ostrza dłonią, głowę Tyranidy i zgiął go do dołu, jednocześnie kopiąc kolanem, prosto w wypełnioną kłami szczękę. Następnie, szybko wskoczył na bok oszołomionego ciosem przeciwnika i płytkim cięciem usiłował odrąbać jego lewe skrzydło. Cios okazał się zbyt słaby, a bestia zaczęła się szamotać dziko, starając się użyć pejcza do obrony.
Nieporęczna broń tylko zaszkodziła Tyranidzie, oplątując się wokół jego nogi. Kein błyskawicznie wykorzystał kłopoty wroga, wyskakując w powietrze, by zwiększyć siłę uderzenia mieczem.
    Gryząca w oczy, zielonkawa mgiełka wypełniła ruiny zdezelowanego domku, dwaj giganci, szamocząc się i trącając nawzajem, zrównali niemal z ziemią stary budynek.
Kein odskoczył od Tyranidy, który bezradnie machał dwiema pozbawionymi dłoni rękami. Pirat raz jeszcze zamachnął się z całej siły, celując w jedną z nóg przeciwnika, cios był celny, jednak kończyna nie została odcięta, na co liczył. Rzucił się więc ponownie do przodu, tym razem wbijając trzy długie ostrza, zamocowane nad lewą dłonią, w szyję Tyranidy. Bestia zachwiała się i przysiadła na ugiętych, poranionych i spętanych własnym pejczem nogach.
    Kein unieruchomiwszy wroga, spojrzał w jego obce oczy, które nie skrywały żalu, złości i przerażenia. Oczy te powiększyły się na chwilę, gdy w ciało Tyranidy zostało wbite czarne ostrze, pożerające umysł wielkimi kęsami. Kein Unfeeling napawał się zwycięstwem, patrząc cały czas w ślepia odchodzącego Tyranidy. Ciałem stwora targnęły silne konwulsje, które o mały włos przewróciły by obu wojowników. Jednak Kein stał niewzruszony, pozwalając demonowi zaklętemu w jego mieczu delektować się wielkim umysłem stworzenia, uważanego w uniwersum za niepokonane.
    Terminatorzy oglądający ten pokaz siły i potęgi swojego pana, na widok osuwającego się bezwładnie ciała Tyranidy, zaczęli wznosić okrzyki na cześć zwycięzcy, a ich wycie i porykiwanie, niosło się przez całe miasto, dodając otuchy walczącym o utrzymanie Meakulum.

    **************************************************

    Lord Redemptor obserwował bitwę na kilku ekranach pełnych zamazanych obrazów, ciągów liczb i statystyk, oraz raportów dochodzących z pola bitwy.
Wszystko wskazywało na to, że jednoczesny atak Tyranidów i Steel Tigers był zbiegiem okoliczności. Tyranidzi nikogo nie mieli za sojusznika i pochłaniali zarówno jednostki Piratów, Legionu jak i lojalistów.
Front południowy początkowo się załamał, jednak ofiarna obrona Plaguemarines i okopanych Piratów wystarczyła, by dać czas pozostałym jednostkom, na zajęcie odpowiednich pozycji i wzmocnienie obrony.
    Front wschodni niestety, został opanowany przez nieustępliwych Tyranidów. Noise Marines i Havoki, po bezowocnym ostrzale pozycji xenos, musieli się wycofać, pozostawiając garstkę walczących Possessed Marines i cały oddział najemników. Nie pomogło wsparcie pancerne Legionu, wyeliminowane w krótkim czasie przez latające bestie. Miasto padło, zalane falą żarłocznych xenos.
    Mimo to, Piraci Keina Unfeelinga odnieśli niemały sukces, odpierając atak Steel Tigers i zmuszając ich do wycofania się. Do sukcesu przyczynił się niewątpliwie Lord Kancer, który w porę wrócił pod ratusz, by tam rozgromić lojalistycznych Terminatorów.
    Bitwa zakończyła się tak samo szybko, jak się rozpętała. Obrońcy cofnęli się w głąb Meakulum, lojaliści powrócili do bazy wypadowej na wzgórzach, by tam przegrupować się i opracować nowy plan działania. Tyranidzi natomiast, oddali się degustacji, na polu bitwy zasianym masą trupów.
Choć straty z każdej strony były poważne, to nie był wcale koniec, to był dopiero początek.

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-09-12 00:10:40)

Przeprowadzenie rekonaseansu na Eryd 210 przez Krucze Skrzydło, poprzedziło lądowanie niewielkiego kontyngentu sił 5 kompanii szturmowej pod dowództwem Mistrza Baltazara. Orias nalegał, że to zadanie 3 kompanii, lecz goszczący na pokładzie Baltazar wraz zczęścią swych sił przekonał swego brata-mistrza aby to jego ludzie dokonali zabezpieczenia przyczółku.

Tak więc dwie drużyny taktyczne, z zadaniem zabezpieczenia terenu, transporter Razorback, drużyna dowodzenia oraz oddział terminatorów Skrzydła Śmierci tuż po lądowaniu zajmowały pozycje na pobliskim wzgórzu a także między ruinami dawno opuszczonych zabudowań.

Lądowanie przeprowadzone bez przeszkód Oriasie – komunikat Baltazara zabrzmiał w urządzeniu komunikacyjnym, ustawionym na ogólny odbiór, któremu przysłuchiwało się zebrane na mostku Oblicza Zemsty zgromadzenie kadry dowódczej 3 kompanii.
Przystępujemy do zabezpieczenia terenu. W chwili obecnej brak obecności jakichkolwiek nieprzyjaciół. Odczyty skanerów nie pokazują źródeł ciepła w promieniu 20 mil – kontynuował Baltazar.
Nasze odczyty cieplne również milczą – zabrał głos obecny na mostku kapelan śledczy Gralien – Niech Imperator czuwa nad wami.
Mistrzu – nowy głos pojawił się na linii komunikacyjnej – wykrywacze ruchu wskazują na zbliżające się z dużą prędkością masywne organizmy, odczyty cieplne bez zmian, ale coś tu jest – zameldował na forum przydzielony do Baltazara aptekarz Regeael.

Chwila ciszy na mostku została spozytkowana na wymienienie paru uwag między Gralienem oraz Oriasem. Nage kanał komunikacyjny ożył głosami kierujących drużynami taktycznymi serżantów.

Zestrzelcie to bracia! - wykrzyczany rozkaz sierżanta zabrzmiał na mostku dowodzenia barki Mrocznych Aniołów równie wyraźnie jak w komunikatorze Baltazara. Odpowiedział mu ryk bolterów obu drużyn taktycznych.
Baltazarze, tu Uriel – sierżąnt drużyny terminatorskiej zameldował się dowódcy – Nadlatuje uskrzydlony Tyran Roju! Są tu Tyranidzi! Kąt 67 stopni, północny wschód. Prędkość ok 200 mil na godzinę!
Anvilusie czy cieplny odczyt coś pokazuje?! - mistrz Orias skierował swoje pytanie do obecnego na mostku Oblicza Zemsty zbrojmistrza.
Nic Mistrzu. Nie widzimy przeciwnika. Ostrzał nie wchodzi w grę. Tyranidzi nie wydzielają ciepła. Ich metabolizm jest zupełnie innego rodzaju aniżeli znany naszym uczonym. Skanery ruchu nie wykryją ich z orbity. - odparł Anvilus.

Nerwowa wymiana zdań między Gralienem, Oriasem, kapelanem Ignisem oraz kronikarzem Fabrielem z 3-ciej i Tumrielem z 5-tej kompanii.

Oddziały taktyczne oraz terminatorzy otworzyły ogień do nadlatującego Tyrana. Bestia po kilkusekundowej salwie bolterów wspieranych działkiem szturmownym oraz działem laserowym straciła równowagę i z hukiem zaryła w grunt w pobliżu kamiennego obelisku zdobiącego północną część opuszczonego miasta, wzniecając tumany kurzu. Okrzyki aprobaty Mrocznych Aniołów szybko umilknęły, gdy spadły na nich pociski biologiczne wystrzeliwane z nieznanych kierunków. Astrates dostrzegli zmierzające w ich stronę masywne sylwetki kilkutonowych organizmów, wydających straszliwe ryki i wypuszczających ze swych trzewi fale mniejszych stworzeń. Rozległa się tyraliera Mrocznych Aniołów. Mistrz Baltazar w szturmowym Razorbacku pognał w stronę podchodzącego pozycje Aniołów oddziału genokradów, jednocześnie ostrzeliwując jednego
z ryczących gigantów. Poruszały się bardzo ociężale, stanowiąc dobry cel dla  Mrocznych Aniołów, jednakże ich gruby pancerz nie był łatwy do spenetrowania. Stoicki spokój w szeregach wybrańców Imperatora przerwał atak, z najmniej spodziewanej strony. Powalony Tyran powstał jak się wydawało z martwych. Błyskawicznie wzbił się w powietrze brocząć mazią przypominającą krew po czym z olbrzymią prędkością spadł na część drużyny taktycznej prowadzonej przez sierżanta Naudana, która wspierała oddział termiatorów, zabijając piątkę kosmicznych marines. Czas jakby stanął w miejscu. Terminatorzy już mieli otworzyć ogień do olbrzyma aby pomścić swoich braci, gdy niespodziewanie zaszarżował na nich jeden z olbrzymich Tervigonów wiążąc walką. Pozostali kosmiczni marines zostali rozproszeni podziemnym atakiem wężowego trygona, który miotając elektrostatyczne ładunki postoszył szeregi Astrates. Baltazar opuściwszy transporter wraz z drużyną dowodzenia ujrzał krytyczną sytuację w jakiej znalazły się oddane mu pod dowództwo siły. Nie widząc innego wyjścia z sytuacji mistrz 5 kompanii wraz z przybocznymi zaszarżował na oddział genokradów prowadzony do boju przez władcę stada, który jednak swymi hipnotycznymi mocami osłabił umiejętności Mrocznych Aniołów.

Astrates przegrywali tę walkę. Było to jasne dla wszystkich obecnych na mostku, że nie mają szans na przetrwanie w starciu z taką nawałnicą wrogów. Krzyki Mrocznych Aniołów i odgłosy walki towarzyszyły im na mostku przez cały czas trwania akcji.

Wszystkie drużyny Skrzydła Śmierci gotowość do teleportacji za 2 minuty! - zakomendował Orias – poprowadzisz ich Gralienie, wyciągnij ich z tego!
Tak mistrzu – odparł kapelan, oddalając się pospiesznie w stronę pomieszczeń teleportacyjnych.
Trzymaj się przyjacielu! - wykrzyczał Orias swe słowa do Baltazara – idziemy po was!
Imperator Chroni Oriasie, Arghhhh! - usłyszał w odpowiedzi mostek po czym kanał komunikacyjny uruchomiony przez Baltazara zaległ śmiertelną ciszą a Oblicze Zemsty pozostało głuche na tragedię rozgrywającą się na planecie. Uderzenie pięścią Oriasa w konsoletę sterującą było bardziej niż wymowne.
Baltazarze...
Mistrzu, kolejni bracia znikają mi z odczytów bionicznych. Tracimy ich – poinformował zbrojmistrz. Kolejne uderzenie pięści o konsoletę. Drugie i trzecie. Jęk bezsilności.
5 drużyn skrzydła śmierci gotowych do teleportacji Oriasie – grobową ciszę przerwał komunikat Graliena.
Teleportacja natychmiast! - wysyczał Orias.
Silniki logiczne transpondera teleportacyjnego aktywne. Teleportacja na pozycję 478-76D-2853 za 3...2....1... błąd! Transponder nie działa! - zameldował Anvilus.
Jak to nie działa?! - Orias poczuł w duszy śmiech mrocznych bogów.
Nie zadziałał mistrzu. Nie wiem dlaczego, od początku misji pozostawał sprawny! Spadek mocy, diagnoza i naprawa potrawją przynajmniej godzinę! Naładowanie akumulatorów do ponownej teleportacji kolejną.
Rób co w twojej mocy bracie! Ale na imperatora pospiesz się! - zarekomendował dowódca.
Gralienie pozostańcie w gotowości! Przygotować Thunderhavki naszej kompanii! Pójdziemy po nich. Nie pozowlimy by ich ciała zostały zbeszczeszczone przez to ścierwo! - rozkazał Orias po czym bezsilnie opadł na bazaltowy tron umieszczony pośrodku mostku. Powolnym ruchem zdjął uskrzydlony hełm, po czym przyklęknął na jedno kolano. Pozostali poszli jego śladem. Komnata teleportacyjna wypełniona była klęczącymi terminatorami. Wszyscy oczekiwali na słowa Oriasa, które rozległy się po chwili milczenia.

Pomszczczę Cię przyjacielu mój i wszystkich naszych braci – wyszeptał Orias – pomszczę.

Ponad trzy godziny później silne zgrupowanie Mrocznych Aniołów wylądowało w miejscu tragedii. Odnaleziono ciało mistrza Baltazara przygniecione zwłkami drużyny dowodzenia oraz kilkoma genokradami.. Niosący je aptekarz pokrzepił mroczne mysli Oriasa:
- Mistrzu! Baltazar oddycha jeszcze!

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2012-09-09 19:39:28)

Lord Redemptor, głównodowodzący siłami lądowymi Piratów Chaosu Keina Unfeelinga, z wielką satysfakcją obserwował szeregi Chosenów, szykujące się do załadunku na wielkie, transportowe Armadony. Dookoła kręciły się setki serwitorów oraz kultystów, gorączkowo wykonujących swoje zadania. Widać było, że cała ta kotłowanina, to wspaniale zorganizowany i działający mechanizm.
    Większa część piechoty była już w drodze, za nimi podążały lekkie oddziały motorowe i kilkanaście transporterów Rhino. Defilery targały w mocarnych kleszczach czołgi Predator, oraz kilka lekko uszkodzonych transporterów. Niedaleko od pozycji Lorda, kilkudziesięciu Marines przygotowywało ostatnie lądowniki z zaopatrzeniem, maszyny miały wystartować w kilka godzin po wyruszeniu całej armii. Na ich pokładach znajdowały się magazyny amunicji, żywności i wody, środków niezbędnych do prowadzenia walki na wysuniętych pozycjach.
    Redemptor spojrzał przez ramię, na ruiny najbliższego budynku oraz wiszącego nad nim pojazdu. Smukły, czarny kształt przykuwał wzrok tak samo, jak jego załoga, składająca się z kilku eldarskich Wiedźm, odzianych w obcisłe, skórzane stroje.
Lorda niepokoiło to, że Keina Unfeelinga łączyły jakieś niejasne interesy z mrocznymi, owszem, ich pomoc mogła być nieoceniona, jednak nikt nie wiedział za jaką cenę, a ta na pewno była wysoka.
    Jednak w batalii, do której miało dojść niebawem, Dark Eldarzy nie mieli brać udziału. Zamiast nich, ramię w ramię z Piratami maszerowali orkowie, pod dowództwem warbossa Czachoupa. Redemtor wolał by już Eldarów, niż nieokrzesanych zielonoskórych, ale Kein uparł się, żeby to właśnie orków wykorzystać do brudnej roboty.
    Marine zgarnął swój płaszcz ręką, uniósł go lekko, by nie taplał się w błotnistej mazi, pokrywającej całą okolicę i skierował się do oczekującego Armadona.
Armia Piratów Chaosu ruszyła na południe, ku ostatecznemu celowi wizyty na tej niegościnnej planecie. Niestety, po drodze czekał na Chaotyków jeszcze jeden problem, dwie połączone armie lojalistów.
Szykowała się bitwa, jakiej jeszcze nikt nie oglądał na powierzchni tej planety, bitwa, w której udział miał wziąć sam Daemon Princ Kein Unfeeling.