Klękajcie przed potęgą wojsk Nieprzemijającego Settry, króla Nehekhary!
Pana ziemi, Monarchy nieba. Potężnego Lwa nieskończonej Pustyni.
Władcy czterech horyzontów. Wielkiego jastrzębia Niebios.
Wspaniałego Imperatora ruchomych Piasków.
Wiecznego suwerena legionów Khemri.
...
(krótki fragment przemowy Nekaph-a żądającej od wrogów bezwarunkowego poddania)

Jak mi szczurków wystarczy to przydreptam, ostrzegam jednak, że nie umiem w to grać.

PS...a jednak będą umarlaki z południa...bo Omadan powiedział, że szczurami to ja grać nie potrafię i żebym się nie ośmieszał

Ostatnio edytowany przez Raziel (2013-03-20 00:12:27)

Bretonnia przybędzie na event

"Za każdy odział / samotnego bohatera / potwora czy inną jednostkę po skończeniu bitwy atakujący dostaje dodatkowe +100 pkt." rozumiem że za każdy oddział który na końcu gry znajduje się chociaż częściowo na brzeu obrońcy, si?

Wstępnie się zgłoszę z moimi pannami z lasku Athel Loren, 2k powinienem uzbierać, ale potwierdze jeszcze za jakieś 2-3 dni max jak przejrzę co tam mi zostało, i nadaje się jako tako do wystawienia na stole (nie grałem w toto jakiś zylion lat) (-;

żeby tylko wiosna szybko nadeszła, zarówno w Starym jak i nowym świecie

@Marcins: Ok. Dam Ci znać tydzień przed co będzie potrzebne.


Update warunków eventu!!

Ostatnio edytowany przez omadan (2013-03-23 13:24:54)

Taremun, wielki licz kapłan z miasta Numas powracał z udanej wyprawy z zdobytym artefaktem i schwytaną esencją pokonanego demona.
Podczas jednej z medytacji, którą odbywał podczas podróży gdy jego ciało niesione było przez szkielety dawno umarłych niewolników,
doznał wizji o spadającym z nieba kamieniu przeklętych bogów północy. Jeśli kamień wpadnie w niepowołane ręce może doprowadzić to
do ponownej inwazji Demonów na imperium Nehekhary tak jak to miało miejsce w roku 666 (według datowania barbarzyńców nazywających siebie "Imperium").

Wojska Taremuna przygotowały się do obrony brzegu zamarzniętej rzeki, a jeśli będzie trzeba to i do pogoni za wrogiem.
Po rozprawieniu się z wrogami przyjdzie czas na wydobycie z zamarzniętej ziemi i zabezpieczenie okruchów przeklętej komety.
Esencji zła nie można zneutralizować ale można ją ukryć w sarkofagu, którego nikt nie odnajdzie aż po kres czasów...

Sługa pradawnych Bogów Nehekhary nie ulegnie pokusom i ofertom składanym przez pogańskiego bożka Ulryka ; )

Na ile punktów wystawiają się Non-Aligned Forces ?

Już jest podział sił w konflikcie. Jutro myślę, że już będę miał tabelki "Klęski" i "Chwały"

Proszę o imiona generałów i tło ich działań.

Mały, czarny skorpion, usiłował wspiąć się na krawędź stromej wydmy. Jednak suchy, pustynny wiatr przeszkadzał mu w tym powodując, że spod małych odnóży osuwały się ziarna piasku i stworzenie co chwila staczało się na dół.
Uparty skorupiak nie dawał jednak za wygraną, coś przyciągało jego uwagę, coś, co znajdowało się za wydmą.
Tego dnia niebo było niespokojne, od północy zbierały się tumany kurzu, zwiastując burzę piaskową i kilka godzin w czasie których, nikt rozsądny nie zapuścił by się tak głęboko na pustynię.
    Skorpion raz jeszcze podjął próbę wspinaczki i korzystając z faktu, że wiatr na chwilę ucichł, wdrapał się wysoko, już prawie dosięgnął upragnionej krawędzi, gdy silny wstrząs zrzucił czarne zwierzę z powrotem.
Dziwne drżenie stawało się coraz wyraźniejsze i mocniejsze, towarzyszył mu dziwny dźwięk, zagłuszany wyciem rozszalałego wiatru, jednak tego skorpion nie słyszał. Przyzwyczaił się do drżenia piasku, wziął większy rozpęd i ponownie zaczął się wspinać. Tym razem jego determinacja przyniosła mu sukces. Przycupnął na szczycie zdobytej wydmy i patrzył przed siebie, nic nie rozumiejącymi oczyma.
    Po drugiej stronie wydmy, z piasku wystawały obiekty o regularnych kształtach, między nimi przesuwały się rzesze patyczastych obiektów, które różniły się wielkością i kształtem między sobą. Skorpion nie wiedział, że patrzy na małe miasto, w którego centrum znajdowała się świątynia, z której dziesiątkami wychodzili nieumarli, wezwani do życia po raz kolejny, by służyć nowemu panu.
    Wzrok skorupiaka przyciągnął jeden z tych dziwnych, kuśtykających obiektów, który wydawał dźwięki, do owalnego, błyszczącego w ostatnich promieniach słońca przedmiotu. Stworzenie patrzyło na nehekarskiego kapłana, który wlał z glinianej urny wodę do miedzianej misy i zaśpiewywał charczącym głosem słowa pradawnej inkantacji. Nagle, woda w misie zawrzała, wypełniające ją dotąd odbicie upiornej twarzy kapłana znikło, zastąpione przez ozdobioną w złotą obręcz głowę innego osobnika.
    Skorpion nie rozumiał dźwięków, które wydawał kapłan, nie słyszał ich, tylko czuł w piasku, a to uczucie było tak silne, że nie pozwalało mu nawet drgnąć. Zaczął się bać.
Kapłan ukłonił się przed misą, jego nagie, zwietrzałe kości zaklekotały nieprzyjemnie, a napięta na nich skóra wydała taki dźwięk, jakby za chwile miała popękać w tysiącu miejsc.
- Witaj panie, szlachetny władco wszystkiego co wzrokiem sięgnąć, całej wody naszej i naszych wrogów, witaj czcigodny Taremun'ie.
Tafla wody zadrżała, a na jej powierzchni utworzyły się kręgi, gdy postać z misy przemówiła tak, jakby stała tuż obok.
- Mek-alib, nie dotrę do miasta na czas, na północy wydarzyło się coś, co bardzo mnie niepokoi, wezwij armię i ruszaj mi na spotkanie.
    Nastąpiła krótka cisza, tafla wody uspokoiła się, a patrzący w nią martwym wzrokiem Mek-alib zdawał się być nieporuszony usłyszaną wieścią. Nagle kapłan ukłonił się nad misą i niezdarnym ruchem wylał jej zawartość na gorący piach. Woda zamiast wyparować w ciągu sekund, zgniła momentalnie, tworząc na piachu zielone, śmierdzące plamy.
Skorpion uniósł szczypce wysoko nad głowę, wyglądając jakby bronił się przed niewidzialnym wrogiem, nie wiedział dlaczego tak czynił, jednak nie zastanawiał się nad tym, bał się.
    Kapłan Mek-alib uniósł ręce w górę, śpiewając głośno inkantację, usiłując zagłuszyć ryczący już wicher. Nehekaran śpiewał coraz szybciej, nadając słowom coraz potężniejszej mocy, piach dookoła niego zafalował i uniósł się wysoko, tworząc coś na kształt trąby powietrznej. Wicher zdawał się przycichać, tłumiony przez donośny głos kapłana, dookoła zaczęły trzaskać błyskawice, a gromadząca się wszędzie energia dosłownie rozrywała na strzępy okoliczne domy.
    Nagle wszystko ucichło, skorpion opuścił szczypce i patrzył, jak piach powoli opada, odsłaniając widok, który zabił by każdego żywego, zdrowego na rozsądku człowieka, czy elfa.
Przed skorupiakiem stały setki szkieletów, zarówno ludzi, koni jak i innych stworzeń zrodzonych z pustyni. Skorpion uruchomił jeden ze swoich zmysłów, który nigdy jeszcze go nie zawiódł, przefiltrował nim nieruchome szkielety by stwierdzić, że nie ma wśród nich nic do zjedzenia. Zażenowany, zawiedziony, odwrócił się i pozwolił piachowi, by ten poniósł go do stóp wydmy, na którą tak zapalczywie wspinał się jeszcze przed chwilą.
Natomiast za jego plecami, nieumarła armia szykowała się do wymarszu, by wspomóc w ważnej misji czcigodnego Taremun'a.

Alek napisał:

Mam przygotować generałów do Bretonni czy Wampirów? Czy oba opisy i imiona?

omadan napisał:

-Alek (Bretonnia)

Zbliżał się zmierzch, słońce zachodziło już między wydmami widocznymi w oddali. Ze szczytu wzniesienia Królowa Irbis obserwowała jeźdźca galopującego w jej kierunku. Był dostrzegalny niemalże jedynie dzięki tumanom pyłu pozostającymi w powietrzu za nim. Przed kilkoma chwilami jej prawa ręka - wielki licz kapłan Nemenhoteb przewidział powrót zwiadowcy.

Jeszcze cykl księżyca temu władczyni spokojnie spoczywała w sarkofagu. Jednak, gdy dotarły do niej wieści, iż przeklęty Taremun wraz ze swym poplecznikiem Mek-alib’em mobilizują armie – nie mogła pozostać obojętna. Za wszelką cenę pragnęła dowiedzieć się, jakie kierują nimi pobudki. Po raz kolejny wstała z mauzoleum by uczestniczyć w wydarzeniach rozgrywających się na północy. Z czystej próżności i chciwości musiała mieć to, czego pragną jej kuzyni, zanim zdążą dosięgnąć swego celu.

Wraz z Nemenhotebem próbowała ustalić, co miało miejsce w niedawnym czasie. Dzięki licznym wizjom kapłan zdołał wskazać dokładne miejsce – Talabheim. To tam spadła kometa, którą widział podczas jednej ze swoich medytacji. Wampiry po raz kolejny pragną zawładnąć potęgą, która wzmocni ich przeklęte moce, plagi szczurów oraz wojownicy Chaosu także zmierzają w kierunku serca Imperium ludzi. Po wielu pertraktacjach wielcy generałowie Sił Zniszczenia słusznie dochodzą do wniosku, iż najważniejsze teraz jest zdobycie kamienia zanim uczynią to Siły Ładu.

Wielka Królowa Irbis dąży w pośpiechu na spotkanie swym sprzymierzeńcom, aby połączyć wojska i wspólnie rozgromić armie ludzi i szkieletów na terytorium wroga. Już teraz planuje posiąść upragniony klejnot na wyłączność. Jeśli nie uda jej się odnaleźć go jako pierwszej – będzie dążyć do celu po trupach, nie zwracając najmniejszej uwagi na dawne sojusze…



@Xyxel, jeszcze raz pięknie dziękuję ^^

Aż szkoda, że nie można przerzucić armii Karoliny na drugą stroną
To by była niezła Khemriańska młóca

Hmm, muszę się zastanowić czy mi to fluffu nie psuje... Nie no, żartuję, nie ma sprawy Omadanie i tak będzie świetnie. ^^ Choć przyznaję, początkowo cieszyłam się, ze trafiłam na tę właściwą stronę. Teraz będę musiała jednak dobrą zgrywać (do czasu zakończenia bitwy oczywiście, w końcu kamień i tak musi być mój i tylko mój! ). Btw tak ułożyłeś składy, że na chwilę obecną znam prawie wszystkich z mojej 'drużyny', jednak pierwszy raz będę z nimi po tej samej stronie stołu.

O nieee... nie może na stole być brzydko :<

Pytanie od niedoświadczonego gracza - jakie są Ogry?

Jeśli neutralne, to mogłyby wskoczyć na stronę 'dobra' ja wróciłabym na tę złą stronę mocy.
Omadan, wiesz w czym rzecz. Chyba będzie zamiana VC na OK.

Ostatnio edytowany przez Karolina (2013-03-30 16:58:26)

...ale żeby Khemri z vamipami ramię w ramię? Kto to widział? Świat na głowie staje panie.

Panie mój Taremun'ie, idę za głosem twoim, bo do ciebie należy woda moja. Niech stanie się jak chcesz, a twój plan niech będzie moim, a ja wykonam go najlepiej jak potrafię.

Słuszna uwaga Cav. W związku z tym proszę zapoznać się ze zmianami:

Opis:

Atakujący wystawia się na lodzie do 12". Atakujący startują na lodzie i na początku każdej swojej tury rzucają kością za każdy oddział znajdujący się na lodzie (nawet częściowo). Flyery i Hovery również rzucają kością na początku tury jeżeli znajdują się na lodzie. To samo tyczy się obrońców, którzy zdecydują się wejść na lód.

Obrońca ma prawo do wystawienia dwóch wysepek (z normalnym lasem) na lodzie w dowolnym miejscu, nie mogą one jednak być bliżej niż 12" od siebie oraz własnego brzegu.Obrońcy mają prawo wystawić wieże w swoim deploymencie. Będzie ona dostępna, nie musicie brać swojej z domu. (Chyba, że macie jakąś ciekawą). W wieży może się znajdować max 20 modeli, które później oczywiście mogą ustąpić miejsca innym jednostkom. Wieża ma 4 piętra, więc 20 strzelców może z niej strzelać.

@Raziel

Razielu zdaję sobie sprawę, że vampiry i tomb kings delikatnie mówiąc nie przepadają za sobą. Tłumaczę to jednak tak:

1) prawdopodobnie będzie jedną vampirzą armię mniej na evencie.

2) prawdobodobnie wszystkie 3 armie Tomb Kings będą po jednej stronie.

3) długość frontu będzie tak duża, że o istnieniu vampirów możecie nawet nie wiedzieć, reprezentuje to ogrom bitwy, w której atakujący są nieświadomi tego, że gdzie indziej inne rasy dołączyły do ataku chcąc wykorzystać słabiej bronione pozycje dla własnych celów.

Tak, tak, jakoś przeboleję te vampiry, ale wieść o wspólnym sojuszu Khemri bardzo cieszy
...zaraz, chcesz powiedzieć, że Black odpadnie? Już ja z nim sobie porozmawiam.

Tylko Blacku jest fajną opcją towarzyską...

Wczoraj miałem przyjemność grać bitwę 6600pt vs 6600pt w 3 armiach po jednej stronie. Graliśmy 13 godzin. Uświadomiłem sobie, że dwa razy większa bitka może trwać odpowiednio 26godzin. Zatem chciałem się upewnić czy event będzie wyglądał 1vs1 na osobnych stołach, czy 6vs6 na jednym?

Marcins napisał:

wyglądał 1vs1 na osobnych stołach

Na jednym stole, ale grasz w swoim sektorze przeciwko jednej osobie.

Einar Półdemon- generał wojowników chaosu
Ciemna, na wpół zakrzepła krew opryskała zielony pancerz Einara. Pancerz? Może bardziej pasowałoby tu słowo ciało, gdyż to co dawniej było elementem jego pancerza zrosło się z tkanką skóry oraz kości tworząc nowy dom dla duszy wiecznie pragnącej uznania boga śmierci i rozkładu.
Lord chaosu tresował swą nową zdobycz- potężną bestię, w połowie zaklęty metal, w połowie (jak on sam) demona. Juggernaut służący bogowi rozkładu był bardzo rzadkim widokiem, na tyle rzadkim by w zamian za podporządkowanie go sobie Einar został obdarowany przez swego pana osobliwymi darami. Darami mocno zmieniającymi jego wygląd. Dzięki szponiastym nogom, zginającym się pod nienaturalnymi kątami oraz zielonej poświacie jego oczu został przez swych wojowników nazwany Półdemonem.
Okrutne tresury zostały przerwane przez Romorena, czarnoksiężnika również służącego panu rozkładu.
-Dowódco.- odezwał się mag. Jego głos brzmiał jak szept wydobywający się ze studni.
-Widziałem znak na niebie. Ciemno zielony artefakt bogów pojawi się przy osadzie wątłych wyznawców Taala. Da nam niezrównaną moc...-
-Dobrze, powiedz Biernowi aby zebrał wojowników. Wyruszamy o świcie.- Wiadomość o potężnym artefakcie nie zdziwiła Lorda. Już od dawna słyszał szepty swego pana mówiące o tym wydarzeniu. Dlatego przecież zawarł sojusz z tym czarnoksiężnikiem i jego trolami.
Gdy tylko mag opuścił jaskinię Juggernauta Einar powrócił do rytuału tresury. Jego myśli krążyły wokół wizji nieśmiertelności, wizji pięknych i co ważniejsze coraz bardziej możliwych. Jedyne co będzie musiał zrobić po zdobyciu kamienia dla siebie, to usunąć wszystkich "sojuszników" pomagających mu w zdobyciu wiecznej chwały.

Kilka dni później hordy wojowników oraz przeróżnych bestii chaosu wyłoniły się zza gór u podnóży których płynęła rzeka- pierwsza linia oporu słabych ludzi z południa.

omadan napisał:

Gramy na luzie, nie patrzac na zegar.

No no bez takich

blackout_sys napisał:

Mam nadzieje omadanie, ze posiadasz resztke honoru i przyniesiesz zelki...

Słyszałem, że wozi je w samochodzie, więc pewnie będzie miał, ale czy nadal będą smaczne

Radziu napisał:

Rok 2530 to był dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi wskazywały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia. Latem zdarzyło się wielkie zaćmienie słońca a wkrótce potem kometa pojawiła się na niebie. W końcu pory roku przemieszały się tak, że najstarsi ludzie nie pamiętali. Nastąpiła długa i ciężka zima, której końca nie było widać nawet w miesiącach, gdy na stepach już dawno rosło wielobarwne kwiecie. Toteż ludzie zwracali niespokojny umysł i oczy ku potężnym łańcuchom górskim na wschodzie skąd mogło ukazać się niebezpieczeństwo. W owych górach, których szczyty pokryte były wiecznym śniegiem, miały swoje legowiska plemiona potężnych Ogrów. Rasy starej i nikczemnej, lubującej się w wojnach, polowaniu i stałej rywalizacji o miano najsilniejszego. Jednym z najsilniejszych był Tyran plemienia Śmierdzących Trzewi, Gorgul zwany Śmierdzierusem. Śmierdzierus wyrąbał sobie drogę do zaszczytnej pozycji Tyrana już wiele lat temu jednak specyficzne prawa rządzące Królestwami Ogrów zmuszały go do nieustannej walki o swoją pozycję. Nie żeby się na to skarżył. Gdy Rzeźnicy plemienia ujawnili mu swą wizję natychmiast zebrał wszystkich swoich znaczących wojowników i pomaszerował na zachód. Cóż to była za wizja? Ano taka, że na brzegu zamarzniętej rzeki, w samym sercu Imperium, Śmierdzierus weźmie udział w wielkiej bitwie dziesięciu armii, będzie miał mnóstwo okazji do zaspokojenia swojej potrzeby mordu i niezliczoną ilość jedzenia. Niestety.. wizja nie ujawniła koca owej bitwy. Śmierdzierus nie wie czy wróci zwycięski. Wie jedynie, że będzie to przednia zabawa...

Imię mojego generała to po prostu 'Hrabia'.
--------------------------------------------------

Żywe i martwe, ramię w ramię na murach,
Milczą patrząco, wzrok skupiwszy na chmurach.

Rozsądek opuścił ziemskie padoły,
Zielony kwiat wykwitł w niebiosach,
Przebija z gracją kłębiaste bawoły,
By błysnąć i zgasnąć w złotych kłosach.

Żywe i martwe, ramię w ramię na wysokości,
Milczą patrząco, wzrok skupiwszy na przeszłości.

Hebanowych włosów spieniona kaskada,
Mrokiem świecące łuski do połysku wytarte,
Uśmiech perlisty, który nigdy nie opada,
Purpurą rozświetlone, skrzydła rozpostarte.

Żywe i martwe, ramię w ramię na wysokości,
Milczą patrząco, wzrok skupiwszy na przyszłości.

Zielony kryształ wiele już istnień zgasił,
Pożary wojny może podsycić i wzniecić.
Lecz ten, który tak wiele żywotów zdusił,
Pragnie jedną iskrę życia na nowo rozniecić.


Drugie wskrzeszenie Shass’Vestry
Z dzienników szalonego Nekromanty Varghasa

FAQ do eventu "Blood on the Snow"

1) To jak w końcu jest? Będzie druga część bitwy? I na ile punktów wtedy?
Odp: Pierwsza bitwa ma następujące ustawienie:

Forces of Destruction = 2200 pkt
Forces of Order = 2000 pkt

W drugiej bitwie (jak do niej dojdzie):

Forces of Order = 2000 pkt.
Forces of Destruction = 2000 pkt.

Rozpiski na drugą bitwę mogą być inne jednak muszą zawierać skład herosów z pierwszej bitwy (nawet jak w niej polegną). Pamiętajcie też żeby nie przekraczać progów procentowych odnośnie bohaterów (F.o. destruction 2200pkt --> 2000pkt). Rozpiski weźcie ze sobą bo będziemy na nich kreślić. Ufam wszystkim. Jesteśmy dorośli. Grajmy fair.

2)Jak liczymy punkty?
Ponieważ jest to mega-bitwa punkty liczymy tylko za całkowicie zabite jednstki / potwory / bohaterów lub tych co uciekli ze stołu. Nawet jeden piechur może zająć brzeg i dostać extra 100pkt więć zabijajcie wszystko do końca lub gińcie próbując.

3) Czy mogę się wykopać na lodzie np. tomb scorpionem?
Nie.

Lista graczy:

a)Forces of Destruction
-Czys (Warriors of Chaos) gen. Einar Półdemon
-Blackout_sys (Vampire Counts) gen. Hrabia
-Marcins (Skaven) gen. Louqnaht
-Xyxel (Tomb Kings) gen. Taremun
-Raziel (Tomb Kings) gen. Mek-Alib
-Karolina (Tomb Kings) gen. Irbis


b)Forces of Order
-Artois (Bretonnia) gen. Roderyk
-Alek (Bretonnia) gen. Markiz Lesander d'Arquien
-Rebe (Bretonnia) gen. Louis Alphonse de Rebe
-Tomek (Imperium) gen. Gustaw Sceberra
-Jaco (Imperium) gen. Urlach von Tailman
-Radziu (Ogre Kingdoms) gen. Gorgul zwany Śmierdzierusem

Dziękuję za ostatnie historie, Panowie naprawdę przeszliście samych siebie z tą poezją. "Make poetry not war"

Ostatnio edytowany przez omadan (2013-04-06 21:55:21)

Cav dobrze prawi. To nie jest hrabia, tylko Hrabia. Hrabia i Varghas to główne postacie wszystkich (a przynajmniej większości) moich historii o Nieumarłych. Kto czytał, ten wie, że imię Hrabiego nie zostało jeszcze ujawnione - a byle kamień spadający z nieba nie jest godnym tłem dla wyjawienia jego godnej godności.

Kto wie, może Shass'Vestra wypowie imię Hrabiego, jeżeli ten zdobędzie kamień dla siebie. Może spotkanie z Marthą rzuci na sprawę jakieś światło...

A teraz proszę z szacunkiem odnosić się do mojego generała i zmienić jego imię na Hrabia!

3) Czy mogę się wykopać na lodzie lub brzegu np. tomb scorpionem?
Nie.

Jak to, czemu, dlaczego?!
Planowałem pół armii mieć zakopanej w podziemnych kryptach.
Dzień przed grą muszę zmienić taktykę dla armii, która nie może marszować...

Sędzia kalosz, buuuu.

Wielki Skaveński Prorok zwący się louqnahT miał problem z sierścią. Łysieje w szybkim tempie. Problem występuje w jego rodzinie od pokoleń, znane jest antidotum na schorzenie, które ciężko zdobyć. lougnahTowi kończy się dotychczasowy zapas leku. Boi się, że inni będą się śmiać z ukrywanej przez czarodzieja choroby. Musi jak najszybciej zdobyć lek, który pozyskuje się z wyciągu z gałek ocznych człowieków i świeżych spacz kamieni. Szczęśliwie się złożyło, że spadł meteoryt będący potrzebnym składnikiem, ludzie na pewno będą go szukać. lougnahT zwąchał okazję na zdobycie upragnionego leku i postanowił wyruszyć osobiście wraz z armią na wyprawę po oba składniki. Jeżeli wyprawa się powiedzie, Prorok zdobędzie lekarstwo dla siebie i potomków na wiele wieków, sławę i cenne łupy. Życzmy mu powodzenia.

Bracia i Siostro!

Dołączył do nas ostatni generał. Wszystko już przygotowane na jutro (żelki dla Hrabiego również). Przybądźcie punktualnie o 10:00-10:15. Nie zaczniemy bez nikogo. Rozpiski niech pozostaną tajne, więc nie chwalcie się zbytnio.

@Marcins: Wiedziałem, że dasz radę. Historyjka fajna i niestandardowa. Brawo! Da się? Da się!
PS. Jak piszesz imię wspak to warto dać wielką literę na początku. Często robię tak samo. Wszak nie od dziś słychać o dzielnym lordzie Nadamo

@Profi: Witaj Pawle. Będą zdjęcia z eventu, więc będziesz mógł spokojnie obejrzeć co Cię minęło. Eventy we Wrocku były potrzebne bo są realną alternatywą na turniejową grę. Wspólnie z innymi graczami chciałbym pokazać, że jest to gra dla ludzi i może wnieść wiele frajdy. Im więcej hobby w hobby tym lepiej. Będziemy w kontakcie. pzdr

Taremun uśmiechnął się do siebie (na tyle na ile było to możliwe w jego obecnej postaci).

Większosc jego wojsk poległa wprawdzie w boju ale i śmiertelnicy ponieśli duże straty, bo prawie połowę swojej armii.
Niechaj świętują. Naiwni śmiertelnicy myślą, że odnieśli dziś zwycięstwo. Nieśmiertelna armia może powstac i znowu walczyc w ciągu jednej nocy.
A odtworzenia strat wśród żywych będą wymagały wielu, wielu lat. Dzisiejsza bitwa odwlekła w czasie tylko to co i tak jest nieuniknione.
Tak samo łatwe do uzupełnienia będą straty u (przeklętych) Wampirów, niezliczonych Skavenów czy potępionych hord z Północy.

Barwo dla Omadana za zorganizowanie bitwy i pilnowanie porządku oraz dla Piotra aka Cavaliera za przygotowanie zimowych makiet!

Pomimo 40-stopniowego mrozu w obozowisku tętniło życie, żołnierze skupieni wokół dołów z ogniem wznosili toasty za zwycięską bitwę, wspominając zabitych/ pochłoniętych przez lód  lub monstrum kompanów z oddziału pikinierów i halabardierów.

    Hans Forgle leżał pod stołem zarzygany, lecz z uśmiechem na twarzy – dumny żołnierz nie wytrzymał tempa stawianych mu kolejek na cześć zadanej rany kościanemu gigantowi..oj będzie miał o czym wnukom opowiadać [o ile nie skończy niechlubnie żywota zamarzając pod ławą, ...)

    Inżynier czołgu opróżnił drugą butelkę rumu wciąż nie będąc w stanie pojąc jakim cudem przeżył tą bitwę....czy pomogły mu modlitwy do Sigmara?, Ulryka? czy po prostu do wszystkich świętych których po kolei wymieniał jak mantrę, słysząc pękający pod nim lód... [choć być może były to czary rzucane przez Maga Niebios, zresztą …. może uda się to wymazać z pamięci 3. butelką..]

    Gustav Scarberra, dumny ze zwycięstwa ładu nad złem, pomodlił się dziękując Sigmarowi za wsparcie i protekcję w walce ze sługami śmierci. Zaraz po zagorzałej modlitwie przyszedł czas na zagorz..znaczy na.. gorzałę. Tak, Gustaw uwielbiał celebrować zwycięstwo samotnie w namiocie przy ulubionej pełnoletniej whiskey. Twarz piekła go okrutnie, miał odmrożenia, lecz w myśl powiedzenia „co nie zabije, to cie wzmocni” poczuł że jest twardszy niż kiedykolwiek...[to zapewne dzięki rzutowi na tabelkę dającemu + 1T ;)  ]

-----

dzięki Omadan za fajny iwent i organizejszyn, przeciwnikowi za przyjemną bitwę

Ostatnio edytowany przez Tombo (2013-04-07 23:08:00)

Dzięki wszystkim za przybycie i dobrą (mam nadzieję) zabawę na evencie. Szczególne dzięki dla Cavaliera, który przygotował całą mroźną scenerię, jaką widzieliście na stołach. Dziękuję też Twierdzy Wroc za udostępnienie makiet niezbędnych do tego scenariusza. Jutro wrzucę więcej info teraz idę w kimę.

PS. Fajnie, że piszecie fluff po bitwie. Klimaciarze not dead

Ostatnio edytowany przez omadan (2013-04-07 23:52:14)

Raziel napisał:

cukier, kto to wymyślił?

Sól kolo... sól... i nie nasza wina,  że zamiast grać jak ludzie pakowałeś go po kieszeniach

Królowa rozejrzała się po polu bitwy... widziała jak w oddali generał śmiertelników zadaje ostateczny cios Nemenhotebowi. To przesadziło o odwrocie - bez Hierofanty niewiele mogła zdziałać, jej armia zaczęła sypać się w oczach. Nawet rydwany, którym udało się przedrzeć przez linię wroga daleko nie zajadą…

Przeklęty Bretończyk pokrzyżował moje plany – pomyślała Irbis – to co nieuchronne, przeciągają tylko w czasie… Niedługo poznają co to prawdziwy gniew królowej.

_________________________________________

Razielu, tak mi nasłodziłeś (chyba przez ten 'cukier', który pakowałeś do kieszeni ), że aż się zawstydziłam. Niemniej bardzo miło było przeczytać, to co napisałeś. Dziękuję. ^^

Rebe, dzięki wielkie za fajną rozgrywkę, cierpliwość i wyrozumiałość. Ciekawa gra, dużo się działo, dużo się topiło, dużo umierało. Ale ta Twoja rękawiczka, to przesada. Bije się dwóch, a gromada szkieletów gapi się (pustymi oczodołami...) jak ich mag usiłuje się bronić. Genialne. haha

Xyxel, Tobie też się należą podziękowania, za odpowiedzi na pytania. ^^

Artois - wspaniała bitwa, dawno się tak nie uśmiałam. Mam nadzieję, że sny nie były jednak takie straszne, jak się obawiałeś. ^^

Całej reszcie dziękuję za wspaniały dzień, cieszę się, ze mogłam Was poznać. Do zobaczenia następnym razem - mam nadzieję.

Omadan na końcu - Tobie przyznaję wymarzony punkt reputacji wypracowałeś, należy się.


PS. Jeszcze na końcu podziękuję ładnie tragarzom, bez Was latałabym między sklepem a autem kilka razy z tymi wszystkimi walizkami i pudłami.

zdjęcia by omadan

PRZED BITWĄ



BITWA















PO BITWIE

W końcu mam parę chwil żeby coś napisać i podzielić się wrażeniami. Przede wszystkim dziękuję wszystkim za pochlebstwa i konstruktywną krytykę. To był mój debiut na większą skalę więc jak to mówią: „Kto pod kim dołki kopie – pierwsze śliwki robaczywki” czy jakoś tak. Faktycznie scenariusz był dość trudny. Dodatkowo ponadprzeciętny pech mocno dziesiątkował atakujących. Szczerze mówiąc myślałem, że armie Khemri będą korzystały głównie z podstawowego czaru (popychaczki) i parły naprzód. Szkoda też, że nikt za wyjątkiem Rebe nie docenił Winter Magic. Jak dla mnie 6 czar (Gift of the Winter Wind) to prawdziwy killer a ma trudność tylko 12+…

W każdym razie wyciągnąłem wnioski i postaram się nie powielać błędów w następnym evencie. A teraz poczytajcie drodzy moi co tak naprawdę się wydarzyło…






Bo bitwie. Obóz wojsk sprzymierzonych. Namiot Markiza. Nazajutrz.[i]

[i]„Ha! Toż to ledwie co bitka była” – Wypalił dziarsko Roderyk racząc się kolejnym kielichem wina z Tilei. „Przejechałem ten kraj wzdłuż i wszerz żeby porachować parę antycznych kości i dać nauczkę hołocie z północy. Szczerze mówiąc liczyłem na bardziej epickie starcie.” Kontynuował rycerz nie bacząc na wino obficie zalewające jego drogą tunikę.

„Może u waszmości było gładko i przyjemnie. Mnie przypadła obrona brzegu przed wampierem.” Odparł z dumą Markiz Lesander d'Arquien.

„Toż to jest pojedynek godny najszlachetniejszych dostojników.” Rzekł czerwony już od  wina Sir Gavin. „Azaliż skoro widzę cię tu panie to mniemam, że walkę z bestią wygrałeś.”

Markiz w tym momencie nieco posępniał a jego twarz wyraziła szczere zakłopotanie.

„Nie do końca. Ubiegł mnie głaz z moich trebuszetów. Upiór został trafiony bezpośrednio. Rychle potem spadł ze swojego przeklętego wieżowca. Zginął na miejscu jak mniemam.”

„Ciężko zabić coś co nie żyje już od dawien.” Wtrącił posępnie Roderyk. „Jesteś pewien, że odesłałeś go do piekła? Masz jego głowę?”

Cisza jaka zapanowała nagle wśród zgromadzonych jednoznacznie potwierdziła obawy rycerza Roderyka.

„Zatem jedyne co masz mości Markizie to kolejnego wroga, który zapamięta cię na wieki. Nic bowiem nie pała taką nienawiścią jaką żywią nieumarli do żyjących a zwłaszcza krwiopijcy.”

Nim Markiz zdążył wygłosić swoja ciętą ripostę do namiotu weszła para dowódców dzierżących imperialne insygnia i mundury. Ich twarze, białe niczym płótna, i oczy pełne strachu wydawały się całkiem nie na miejscu wśród uczestników biesiady.

„Gustaw Sceberra i Urlach von Tailman.” Krzyknął radośnie Sir Gavin rozpraszając na moment ponurą atmosferę. „Sprawiacie wrażenie jakbyśmy przegrali to stracie. Czyżby straty po waszych stronach były tak liczne? Ciężko mi dać temu wiarę bo sam widziałem jak…”

„To przyniósł przed chwilą kruk z Talabheim." Odparł szorstko Gustaw. „Czytajcie." Rzekł i rzucił mocno poturbowany pergamin na dębowy stół. „I niech Sigmar ma nas w opiece”.

Markiz błyskawicznie sięgnął po pismo i w mig odczuł brzemię imperialnych dowódców. „Na Panienkę z Jeziora.” Krew momentalnie odpłynęła mu z twarzy. „Kamień zniknął”.

„Jak to zniknął?” Spytał zdziwiony Roderyk. „Przecież granica była szczelna. Obroniliśmy rzekę Lynsk na całej jej długości. Z tego co wiem to południe i wschód też wytrzymało natarcie.”

„Kamień nie mógł zniknąć niezauważony.” Skwitował Sir Govin.” To przecież kawał skały. Sam go widziałem jadąc tutaj. Był tak wielki, że nie mogli go przewieźć wozami. Musiał zostać tam na miejscu, otoczony sporym kontyngentem wojsk sojuszu. Nie wierzę, że ktoś po prostu wyciął w pień strażników a potem spokojnie opuścił granice imperium niezauważony. Musiałby chyba mieć podniebny statek albo….”

„…albo zrobił to kryjąc się tam gdzie wzrok nie siada. Pod ziemią.” Dodał niepewnie Gustaw.

„Skaveni!”. Rzucił z niesmakiem Markiz. „Sami jednak nie daliby rady. Ktoś lub coś im w tym pomogło.”

„Na Panią z Jeziora!” Wybuchł załamany Roderyk. „Nie rozumiecie?!?! Ta bitwa tutaj to tylko sztuczka, fortel. Mieliśmy bronić granicy przed hordami, które nie istnieją. Zostaliśmy odciągnięci i zwabieniu tutaj by upajać się fikcyjnym zwycięstwem.”

"Ktokolwiek zabrał kamień nie mógł uciec daleko. Na ziemi czy pod nią, to zielone przekleństwo waży tyle co kilkunastu rycerzy wraz z końmi. Urlach, Gustaw! Czy kruk przyniósł jeszcze jakieś wieści? Zdołali już wytropić jakieś ślady? Czy zorganizowana jest już pogoń?”

„Kamień emituje potężną siłę chaosu więc można go wytropić. Z tego co się dowiedziałem to już kilku magów utraciło zmysły próbując ustalić jego położenie, taka jest jego moc. Jest jednak ślad ucieczki. Wygląda na to, że trasa biegnie przez większość imperium, w kierunku gór…”Przerwał niechętnie Urlach.

„A dokładniej mówiąc wprost do Crag Mere, zrujnowanej krasnoludzkiej fortecy.” Wtrącił Gustaw. „Tam trzeba nam jechać co koń wyskoczy inaczej wszystko o co walczyliśmy pójdzie na marne.”

„Zatem zbierajmy wojsko mości panowie. Pytanie tylko co zrobimy, gdy wróg zauważy to i znów spróbuje przekroczyć rzekę?”

[i]„Mamy jeszcze kilkadziesiąt beczółek Tileańskiego wina, myślę, że to na początek wystarczy ogrom, żeby „popilnowały” tych granic.” [/i]Skwitował Markiz.

„A co ze Śmierdzierusem? Myślicie, że można go tu zostawić bez obaw?”

„Mowy nie ma. Jedzie z nami. Na koń panowie i w drogę ponownie. Czas działa na naszą niekorzyść.”




Nowy Event już niebawem!

A w nim:
-większy balans
-więcej walki
-więcej tajemnic
-dłuższa rozgrywka
-więcej krwi…

Blood in the Tunnels

soon...

Następna bitwa w podziemiach? Ludzie z Imperium i Bretonni chcą wejść do środka?
Ostatnim razem kiedy sprawdzałem, to ta rasa bardzo słabo widziała w ciemnościach

Tunele. Haha Razielu szykuj kieszenie na piach i okruchy skalne.

Zielarzu, jak zwykle mówisz mniej niż masz na myśli i niedomówienia powstają, czyi wrogowie byli mało inteligentni?
Co do piasku, to na event taczką zajadę
Skoro tunele, to mam nadzieję, że będą zasłonięte okna, wygaszone światła, gdzieś z boku będzie kapać woda z niedokręconego kranu, że niby z sufitu. Koniecznie nietoperze, czerwone oczka w mroku, niepokojące dźwięki, dziwne echo, złowieszcze cienie... Ehh, Omadanie masz się czym popisać i wykazać.

Bardzo fajnie to wszystko wygląda . Czytam relacje, obejrzałem fotografie i jestem naprawdę wniebowzięty . Bardzo cieszy tez fakt wielu pomalowanych modeli co niestety rzadko zdarza się na scenie battlowej w Polsce. Na pewno do was zajrzę przy okazji kolejnego eventu.

Ostatnio edytowany przez Profi (2013-04-12 22:50:58)

Zacinajacy snieg przeslanial niemal calkowicie drugi brzeg rzeki. Ciezko bylo dojrzec maszerujace jednostajnym tempem zastepy milczacych postaci. W tym momencie zbrojne oddzialy rozstawione na drugim brzegu rzeki nie mogly jeszcze rozpoznac kto maszeruje w ich strone, ale juz niedlugo niektorzy z nich beda mogli poznac swoich bliskich, ktorym nie dane bylo zaznac spokoju na cmentarzach, na ktorych jeszcze nie tak dawno ich chowano...

Cisza i skupienie maszerujacych wojsk oraz niepewnosc co do tego kim sa intruzi, nie byly jednak tak niepokojace jak dwa zielone punkty zawieszone na wysokosci drugiego pietra, oraz ciezki pomruk docierajacy do obroncow gdy wiart na chwile cichl. Najwieksi optymisci potupywali nerwowo i twierdzili, ze to na pewno pochodnie albo lampy zawieszone wysoko jako sztandar, wzglednie na ruchomej kaplicy jakiegos plugawego bostwa.
Wszelkie nadzieje rozwialy sie, gdy dwa swiatla mrugnely i poruszyly sie. Najpierw opadly prawie do poziomu gruntu, potem poruszyly sie tak, ze widac bylo tylko jedno z nich... zupelnie jakby to, na czym zawieszone byly te swiatla obrocilo sie z ciekawoscia w bok... po czym ponownie powrocilo na wysokosc drugiego pietra, tym razem jednak lekko przekrzywione na bok, a do wpatrzonych zolnierzy ponownie dotarl przytlumiony przez zadymke pomruk...
Wszelkie pozory spokoju prysly, gdy z jednego z gardel wzniosl sie okrzyk, ze to glowa jakiejs ogromnej bestii. W strone swiatel polecialy nieskladnie wypuszczone strzaly z wiezy, dowdocy zaczeli okladac plazem miecza co bardziej nerwowych, a obsluga jednego z trebuszy rozstawionych na brzegu, zaczela goraczkowo przygotowywac sie do strzalu.

***

Dzieki wyczulonym mroczna magia zmyslom, Hrabia uslyszal z oddali zgrzyty i trzask zwiastujacy wystrzelenie glazu z trebusza. Po krotkiej chwili zlokalizowal i sam pocisk mknacy mniej wiecej w jego kierunku. Niestety pijane chlopstwo, przerazone nieznanym, nie potrafilo sensownie wycelowac – Hrabia byl pewien, ze glaz minie go zbyt daleko by mogl zmylic zwiadowcow i maga na wiezy. Mimo wszystko postanowil skorzystac z tak wczesnej okazji, wyszeptal cicho Varghas i przekazal swemu Nekromancie obraz nadlatujacego glazu. Ten, pomimo lub dzieki swemu niewatpliwemu szalenstwu, w lot pojal plan swojego Pana i zadzialal bez chwili wachania.
Hrabia dostrzegl subtelne zaburzenie rzeczywistosci – na tyle delikatne, ze wrogi mag nie mial prawa go zauwazyc – ktore zmienilo tor lotu glazu wprost na wampirzego Lorda.
Ulamki sekund przed zderzeniem, wampir dotknal ametystu zawieszonego na szyi i aktywowal uprzednio przygotowane w nim zaklecie. W mgnieniu okaz miejsce wampira i jego smoczego wierzchowca zajal miraz ginacego jezdzca i wpadajacego w szal smoka.

***

Po dluzszej chwili, w rozleglej, podziemnej jaskini pojasnialo upiorna zielenia i tuz obok Hrabiego, glaszczacego bloniaste skrzydla swojego wierzchowca, zmaterializowal sie Varghas. Skinal glowa Hrabiemu na znak, ze wszystko poszlo zgodnie z planem. Po krotkiej chwili w materialnym swiecie pojawilo sie piec ostrzy zwiastujacych nadejscie dizerzacych ich zjaw oraz przewodzacej im Banshee, na ktorej licu pojawily sie od razu milosc i nienawisc, gdy tylko jej przeszywajacy wzrok spoczal na wampirze.
Chwile pozniej w jakisni rozlegl sie szalenczy chichot, gdy przez lita skale przegalopowal konny oddzial plonacych zjaw, wymachujacych dziko swoim eterycznym orezem spragnionym smiertelnych dusz.

Na niemy znak Hrabiego, wszyscy zgromadzeni ruszyli do jednego z wyjsc jaskini, tunelem na tyle szerokim, ze nie sprawialo trudnosci poruszanie sie nim nawet Shass’Vestrze...