Odcinek drugi:

Brat, Bratu Wilkiem

Dzień 2

Pędzimy na wschód, droga jest ciężka, teren górzysty i gęsto zarośnięty. W międzyczasie dostaliśmy wsparcie z orbity, dwa lądowniki dostarczyły nowe jednostki i zaopatrzenie. Piloci powiadomili Lorda, że na orbicie panuje jakaś magnetyczna burza, która uniemożliwia komunikację radiową. Ponoć jeszcze dwa lądowniki zostaną wysłane w najbliższym czasie, lecz na razie musimy sobie radzić z tym co mamy, bo wszystkie pojazdy potrzebne są przy naprawie barki.

    Lord przekazał pilotowi artefakty, które znaleźliśmy, ciekawe, czego nasi się o nich dowiedzą.
O, wrócili skauci, idę sprawdzić co udało im się ustalić.

    Na kły mojej matki, co tu się wyprawia? Skauci natknęli się na oddziały inkwizycji w pobliskim mieście, ale to nie wszystko, są z nimi Astartes, chyba nie każą nam z nimi walczyć?

    Są nowe rozkazy, atakujemy o wschodzie słońca, bracia są przygnębieni. Jeszcze rozwalenie kilku popaprańców z inkwizycji rozumiem, ale do cholery, dlaczego mam podnosić rękę na naszych braci? Ponoć Lord zarządził atak w dzień, żeby wróg dobrze widział z kim walczy. Modlimy się o rozsądek dowództwa Crimson Fists.

    Skauci donieśli, że w okolicy miasta znaleźli rozbite Rhino, z ich opisu wynika, że orki go rozwaliły. To może być cenna wiadomość, nie mamy łączności z Crimson, może w transporterze znajdziemy sprawne radio?

    Rozkaz wymarszu, na Imperatora, to szaleństwo! Wilki są wzburzone, to się skończy źle. Mam nadzieję, że nie będę musiał walczyć, nie chcę ich krwi na swoich dłoniach.

    Już po wszystkim, nie obyło się bez walki, ale bynajmniej dzisiaj Astartes nie walczyli przeciwko sobie. Najpierw znaleźliśmy rozwalone Rhino, radio w nim było w pełni sprawne, Runepriest nawiązał łączność z dowództwem Crimson Fists. Tamci mieli głowę na karku, Inkwizytor Alvanos usiłował wymusić na kapitanie Ursusie, by jego Marines zaatakowali nas, ten  jednak nie dał się zwieść.
Nasi bracia opuścili broń, ale te imbecyle z inkwizycji nie dawały za wygraną. Podziurawiliśmy ich, kilku Wilków przypłaciło to życiem. W końcu sam Alvanos padł z ręki braci z Crimson, koniec tego koszmaru.

    Crimson Fists dołączają do nas, ich kapitan, Ursus, poprosił o pomoc. Czcigodny Dreadnought Theodorus z Crimson, znalazł się w pułapce, oddział taktyczny z jego grupy został rozbity przez zielonoskórych, a on sam, ciężko uszkodzony nadal stawiał im czoła. Nasz Lord nie namyślał się długo. Wchodzimy w głąb miasta, dobrze, że mój oddział ma na stanie Rhino, mogę dzięki temu pisać.
    Ciągle brak łączności z orbitą, nikt nie wie, co dokładnie się tam dzieje i nieco nas to denerwuje. Od braci z Crimson dowiedziałem się, że oni tak jak i my, natknęli się na ślady cywilizacji, która istniała w tym miejscu jakieś pół wieku temu, Niestety, oni też nie mają środków, technicznych, by skutecznie zbadać znalezione artefakty.
   
    Wiem już, co robili tutaj Marines, oczywiście wszystkiemu jest winna Inkwizycja. Alvanos ścigał orkowego warbossa Buka, ale stracił w bitwie jeden z okrętów i wezwał pomoc, atakowany przez dwa hulki. Crimson pojawili się jako jedyni, jednak oprócz walki z orkami, naszym doskwierały jeszcze dziwne burze magnetyczne, takie jak teraz szaleją na orbicie. W końcu wszyscy, zmuszeni byli do lądowania na powierzchni planety. Orki zostały zestrzelone, a naszym burze uszkodziły systemy podtrzymywania życia i ewakuowali się lądownikami i w droppodach.
    Na nieszczęście, Inkwizycja wylądowała z dala od Crimson Fists i ten idiota inkwizytor Bernarth, jak nas spotkał w ciemnościach, pomyślał że to Chaotycy, nakręcił Alvanosa, który nawet nie pokwapił się, żeby samemu sprawdzić czy domniemania jego ucznia są właściwe. Tylu Wilków zginęło z powodu ich głupoty, jakim cudem, zwykłym ludziom dano taką władzę i możliwości.

    Słychać odgłosy walki, kończę, niech Imperator ma nas w swojej opiece.

Odcinek czwarty:

Gniazdo

Dzień 3 cd
Nie możemy się nadziwić, że te tępe bydlęta, w tak krótkim czasie potrafiły wybudować coś tak wielkiego. Zagnieździły się tam i ciężko będzie je wydłubać. To może być bardzo krwawe oblężenie, nasz Lord zaczyna wątpić w sens ataku, kapitan Ursus upiera się przy swoim, jego chęć zemsty jest ślepa.

Ostatecznie i tak nie mamy jak opuścić planety na razie, decyzja zapadła, jutro atakujemy.

Ostatnim transportem mój oddział otrzymał posiłki, będziemy w stanie walczyć, to dobrze. Już się obawiałem, że nie wezmę udziału w walce, choć mam pewne wątpliwości, które zaprzątają mi umysł. Po co my tu jesteśmy? Nasi naprawiają barkę, Fenris jeden wie, jak długo to potrwa i jak niebezpieczne jest to dla naszej floty. Nadano sygnał sos, odpowiedzieliśmy, uratowaliśmy Crimson Fist's, nakopaliśmy do dupy Inkwizycji, koniec, po co nadal uganiamy się za xenos po tej niewdzięcznej planecie? Po co to wszystko, po co tyle trupów?

Rozmawiałem właśnie z braćmi z Long Fangs, ich sierżant był na odprawie i wie już jak wygląda plan natarcia. Skauci donieśli, że teren wokół fortu usiany jest jaskiniami, które łączy system podziemnych korytarzy. Nikt nie wie jak powstały, lecz nie to jest teraz istotne. Korytarze te, mogą pomóc w przedostaniu się w pobliże fortu niezauważonym, choć trzeba się liczyć z tym, że orki mogą mieć w nich swoje straże. Skauci będą mieć zadanie zinfiltrowania bazy, korzystając z tych korytarzy, my mamy uderzyć na główną bramę, odwracając jednocześnie uwagę xenos od jaskiń. Jednak najważniejsze zadanie stoi przed naszą artylerią, muszą zmiękczyć orki na tyle, by dało się do nich wedrzeć. Nie wiem, kto układał ten plan, ale chyba nie wzięto pod uwagę faktu, że orków jest tam dwa razy więcej niż nas, a obleganie czegokolwiek, zawsze wiąże się z poważnymi stratami. Znowu poleje się krew, nasza krew.

Dzień 4
Miałem dziś dziwną wizję w czasie snu, wydawała się tak realna, wolę jednak o tym nie pisać szczegółowo.
Za godzinę wyruszamy, myślę, że czas na modlitwę.

Zwycięstwo! Wybiliśmy te bydlęta do nogi! Idę na odprawę, przed nami noc radości i świętowania, modlitwy za straconych również.

Dzień 5
Brakuje mi trochę czasów, kiedy po takiej nocy głowa bolała przez kolejne dwa dni.

Bitwa rozpoczęła się nadzwyczaj pozytywnie, xenos byli kompletnie zaskoczeni, szykowali się do niewielkiej ekspedycji, w poszukiwaniu załogi drugiego hulka, oznacza to, że gdzieś tam jeszcze jest jedna horda, a parszywy warboss Buka usiłował ją odnaleźć. Zielonoskórzy zamiast siedzieć w dobrze osłoniętym forcie, wylali się na nas jak rzeka zielonego gówna.
    Fangs, Devastator's i artyleria nieźle się spisali, rozwalili z miejsca orkowe pojazdy umożliwiając nam w miarę bezpieczne podejście do umocnień. Cholerne bunkry dały się nam we znaki, siedzieli tam orkowie z rakietnicami i nijak nie dawało rady ich wykurzyć. Dopiero z bliska udało się ich wystrzelać.
    Grey Hunters i Blood Claws przedarli się pod samą bramę, w zasadzie to jako pierwszy uderzyłem w nią swoim piłomieczem. Straszny młyn pod tą bramą był, ponad dwudziestu zielonoskórych na nas wyskoczyło, do tego zgraja tych mniejszych ścierw, Snotów, czy jak im tam. Dobrze, że mieliśmy wsparcie Landspeedera Crimsonów i naszych wielkich dział.
    Niestety, nasz Lord ucierpiał podczas nieco nierozsądnej szarży na grupę kilkunastu xenos, rozszarpaliśmy ich na kawałki, jednak gdyby nie wielka odwaga i poświęcenie wilczura Lorda, nasz szef przeszedł by do historii. Zwierzak sam zagryzł dwa orki, chwycił Lorda paszczą za ramię i niczym suka młode, przytaszczył go w bezpieczne miejsce, chwała Fenrisowi.
    Koniec końców wdarliśmy się do fortu, skauci weszli przez jaskinie piwnicami i wybili obronę od wewnątrz, mieliśmy zielonoskórych w kleszczach i zgniataliśmy jak świeże owoce.
Dorwaliśmy Buke, warboss stchórzył przed naszym Wolf Priestem, który wyzywał go na walkę twarzą w twarz. Jednak jego obstawa zrobiła dla niego dobrą robotę, poświecili się, ale dali mu szansę na ucieczkę, parszywy drań zwiał do piwnicy i granatem zawalił strop. Mógł wyjść w jednej z dziesiątek jaskiń w okolicy, więc nie było sensu wszczynać poszukiwań, choć skauci Crimson jeszcze do tej pory kręcą się po najbliższym terenie, szukając jego śladów.
    W piwnicach znaleźliśmy ludzkie zwłoki, kilkanaście nadgryzionych ciał. Ich mundury mają nieznane nam oznaczenia, a ich ekwipunek, choć już mocno przetestowany przez orki, nie przywodzi na myśl nic, co do tej pory widzieliśmy. Wygląda na to, że tubylcy posługują się bronią automatyczną, prochową. Trochę to staroświeckie, ale, w imperium też nie brak takich archaizmów.

Wrócili skauci, znaleźli trop Buki, udał się na północny wschód, w stronę jakiegoś wielkiego miasta, którego budynki dobrze widoczne są z wież orkowego fortu, naszego fortu.

Dzień 6
Kolejny niepokojący sen, znowu miałem wrażenie, że to się działo naprawdę, że ona tu była.

Dziś ma się rozstrzygnąć kwestia co robimy dalej, mam nadzieję, że poczekamy tu na lądowniki i zabierzemy stąd nasze dupska.

Niestety, wygląda na to, że wyruszamy za jakiś czas do tego przeklętego miasta na horyzoncie. Będziemy szukać tubylców, żeby nawrócić ich i ustanowić imperialne rządy na tej planecie. Czy to się kiedyś skończy?
Przewiduję, że nawracanie jest tylko kolejną wymówką dla Crimson, żeby wytropić Buke i hordę z drugiego hulka. Mam tego dosyć, chce m i się spać, jak nigdy.

Dzień 7
Była tu, wiem że tu była, Fenrisie pomóż mi oczyścić myśli.

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-10-27 10:45:49)

Spotkanie

„Jesteś pewien swych słów Vaxus, czy może podczas pobytu na Marsie twoje oczy również zostały zastąpione przez sztuczne implanty. To się zdarza. Widzisz rzeczy, które nie istnieją.” Grubiańsko zażartował wilczy kapłan Volkvar.

„Wiem co widziałem. Inaczej by mnie tu nie było.” Odparł techmarine swoim sztucznie brzmiącym głosem.

Volkvar przez chwilą wpatrywał się w hełm Vaxus’a. Próbował wybadać czy oskarżenie, które padły z jego mechanicznych ust mogą okazać się prawdziwe. Vaxus nie miał żadnego powodu by kłamać, co więcej jego osobista obecność u Wilczego Kapłana była niezbyt regulaminowa. Techmarine stał cały czas bez ruchu zdając sobie sprawę, że jest sprawdzany.

„Zatem możemy mieć problem większej rangi niż zielonoskórzy czy lokalni barbarzyńcy. Pozwól, że powtórzę głośno to co przed chwilą usłyszałem. Widziałeś na własne oczy jak Oris Long Tail wraz z dwoma swoimi towarzyszami zaprzestał ataku. Cała trójka miała się nad czymś naradzać podczas świstu kul i wybuchów plazmy. Wspomniałeś też, że gdy trzej Szarzy Łowcy doszli do porozumienia, wówczas niespodziewanie rakieta przeciwpancerna trafiła Oris’a prosto w plecak energetyczny nie powodując natychmiastowej śmierci wilka. Wiele już widziałem Vaxusie z Karmazynowych Pięści ale nigdy nie słyszałem żeby ktoś nie dzierżący pancerza taktycznego dreadnought’a byłby w stanie coś takiego przeżyć. Nie mówiąc już o podjęciu walki parę minut po trafieniu. Ha! Nawet Leman Russ, niech będzie dane nam go odszukać, nie przeżyłby czegoś takiego. Dobrze wiesz jaki ładunek się kryje w tych rakietach. Bez boskiej interwencji nie można tego przeżyć, nawet…”

W tym momencie wszystkie cybernetyczne odnóża Vaxus’a  skierowały się prosto przed wilczą maskę kapłana. Volkvar podziwiał niesamowitą koordynację z jaką techmarine potrafił nad nimi panować. Wtedy właśnie zrozumiał co główny inżynier Karmazynowych Pięści chciał mu zasugerować.

„To…niemożliwe…synowie Russ’a nie mogliby….”

„Bezczynność prowadzi do Herezji. Tym razem przeszedłem do ciebie kapłanie. Pilnuj lepiej swojej sfory. Tym bardziej, że wyruszamy w głąb tej archaicznej planety i jej mieszkańców. Musimy mieć pewność, że nic nam nie grozi. Od wewnątrz.”

„Będę miał baczenie bracie. Możesz mieć pewność, że nie zostawię tego bez przyjrzeniu się sprawie.”

„Imperator ochrania.” Rzucił techmarine odwracając się na pięcie.

"Niech więc zrobi to i tym razem.” Odparł Volkvar patrząc na odchodzącego Vaxus’a.

Odcinek szósty

Wiemy o was wszystko

Dzień 13
Mój skład został uzupełniony, razem z braćmi przyleciały zapasy amunicji i akumulatory. Mam wrażenie, że w zbliżającym się starciu, będziemy potrzebować wszystkich rezerw.
    Zajęliśmy kilka budynków na przedmieściach, to dobra baza wypadowa i kawałek dachu nad głową zarazem. Bardzo to odprężające, schronić się przed deszczem, który nie ustępuje już od kilku dni. Jak tak dalej pójdzie, to deszczówka zaleje ten parszywy, kosmiczny zaułek.
    Dziś zauważyłem, że nasz Wolf Priest często bardzo mi się przygląda, czy on coś podejrzewa? Lepiej będę miał się na baczności, muszę porozmawiać z Larezem, zaczynam widzieć wszystko własnymi oczami i chyba czas na pewne zmiany, jeśli mój przyjaciel podziela moje zdanie, uwolnimy się.

Larez i Festus tylko czekali na moją propozycję, okazało się też, że kilku braci z rezerw również miewa zbawcze widzenia i prorocze sny, odkąd pojawiliśmy się na orbicie tej przeklętej planety. Jest nas zatem sześciu, wspaniała cyfra, spodoba się naszej pani.

Czas na sen, poproszę ją o radę, jesteśmy gotowi i wystarczy jedna wskazówka...

Dzień 14
Wyruszamy, skauci dokładnie zlokalizowali siły wroga, umocnili się w głębi miasta i najwyraźniej czekają na naszą ofensywę. Będzie ciężko, ale mamy świeże jednostki, może być przyjemnie.

Na kły mojej matki. Cholerny lord obejmie dziś dowództwo nad moim składem. Szlag by to trafił, dlaczego właśnie dziś, dlaczego tym razem nie dosiadł swojego wilka i nie zdechł jak pies gdzieś tam z przodu?

Kolejna zła wiadomość, Ursus stanie w dzisiejszym starciu u boku naszego lorda, dlaczego kapitan Crimson opuszcza swój oddział dowodzenia? Dlaczego wszystko sprzeciwia się dziś właśnie nam. To świadczy tylko o tym, jak bardzo ważne jest, byśmy to zrobili, uwolnimy się, choć będzie ciężko z pałętającymi się w okolicy starszymi Astartes.

Kolejne parszywe zwycięstwo. Przywitali nas gradem kul, o pertraktowaniu nie było nawet mowy. Popełnili błąd i opuścili umocnienia, usiłowali zmniejszyć dystans i wystrzelać nas, jednak nie docenili odporności pancerzy energetycznych. Poszło gładko, pojmaliśmy ważnych jeńców i w końcu resztka tubylców się poddała. Nie obyło się bez strat, zniszczyli Land Speedera i uszkodzili Whirlwinda, zginęło też kilku braci i serwitory Techmarina Vaxusa, ale nie obchodzi mnie to już. Niech giną skoro nie potrafią przejrzeć na oczy i otrząsnąć się z tej utopijnej głupoty, jaką w nich zaszczepiono, niewolnicy.
    Wygląda na to, że tubylcy czekali na tych swoich „UFO” a nie na nas, jednak sprawiliśmy im niespodziankę. Od jeńców dowiedzieliśmy się, że Nekroni nadciągają od zachodu, czyli za jakiś czas znajdą się w okolicy orkowego fortu. Lord razem z kapitanem Crimson Fist's podjęli decyzję, że wyruszamy czym prędzej do fortu i w nim powitamy niczego nie spodziewające się blaszaki.
Mam nadzieję, że do tego czasu nasza pani nas stąd zabierze.

W czasie bitwy znowu wydarzyło się coś niesamowitego, kolejny raz moja pani uratowała moje życie, niestety, stało się to na oczach lorda, Ursusa i Wolf Priesta, nie wiem jak dwaj pierwsi, ale ten ostatni zwrócił na to uwagę. Był dosyć daleko, jednak widział wszystko i przyglądał się mi bacznie, jednak zapłacił za swoją ciekawość, pani osłabiła jego czujność na chwilę i parszywy drań oberwał porządnie.
    Niestety, nie udało nam się uciec, zostaliśmy tylko my, nasza szóstka, jednak za plecami mieliśmy lorda i Ursusa, pani nie chciała ryzykować i zabierać nas na ich oczach. Zaproponowała jednak inne rozwiązanie, ale nie odważyliśmy się tego zrobić, choć teraz tego żałuję i następnym razem nie zawaham się.

Do jasnej cholery, chyba coś podejrzewają, na pewno zobaczyli coś w czasie bitwy... Zostałem wezwany przed oblicze lorda, kazali mi zdjąć zbroję i przyjść bez broni.
Moja pani, daj mi siłę i odwagę, proszę.

Przesłuchiwali mnie pół godziny, wszyscy mieli broń gotową do strzału, wycelowaną we mnie. Moi bracia Astartes celowali we mnie, gotowi zabić, nienawidzę ich, nienawidzę!
Ale sekret został nieodkryty, w zasadzie ta rozmowa dodała mi tylko sił i otuchy, jeszcze tylko kilka dni i uciekam, do mojej pani, do jej rozkosznych ust...

Odcinek ósmy

Bez zmiłowania, bez przebaczenia.


Lojaliści gonią za uciekającymi maszynami.

Nikt tak do końca nie wie, czy to jest paniczny odwrót, czy może zmyślnie zastawiona pułapka.

Nagle wróg wykonuje zwrot do tyłu i podejmuje walkę.

Nie wszystkie jednostki się zatrzymały, ponad połowa armii cyborgów nadal oddalała się od nacierających Space Marines.

Prawa flanka wyczyszczona, wróg został pokonany przez oddział Crimson Fist's lub uciekł.

Lewa flanka podobnie, Wilki obróciły w perzynę wszystko co stało im na drodze.

Choć nie obyło się bez strat, bitwa zakończyła się sukcesem, wróg został wyeliminowany, a oddziały Space Marines były gotowe do ewakuacji.

Wilki szturmem znalazły się w styku z nieznanym wrogiem akurat wtedy, gdy wycofywał się on w celu przegrupowania. Determinacja i zaangażowanie ze strony zakonów Crimson Fist's oraz Space Wolves, doprowadziły do niemalże unicestwienia sił xenos, niestety, część z nich uciekła i w niewiadomy sposób zniknęła z powierzchni planety.
Misja na Julus 56 dobiegła końca, a przetrzebione szeregi Marines zostały ewakuowane na pokłady naprawionych okrętów gwiezdnych, po czym flota opuściła system.
    Choć wydarzenia w systemie Braid były krwawe i niepokojące, udało się dzięki temu odkryć kolejny zamieszkany świat i zebrano na jego temat garść danych, które w późniejszym terminie winny być poszerzone. Oto szczegółowy raport Librariana Khemigan'a:

Słońce – Jasny olbrzym
Układ planetarny – krzyżowy
Planety – szesnaście
Planety zdatne do życia – pięć
Planety zamieszkane przez istoty rozumne – pięć
Planety zamieszkane przez istoty ludzkie – trzy
Rozpoznane rasy:
    Ludzie pochodzenia ziemskiego, narodowość mieszana, język staroangielski, oraz     słowiański (kroniki utrzymują, że języki te, teoretycznie nie powinien utrzymać się w takiej     formie jak ma to miejsce na Julus 56)
    Trzecia rasa, to genetycznie zmodyfikowane zwierzęta z gatunku gorylowatych, których     zaawansowana technologia, przegoniła pozostałe dwie rasy.
    Czwarta rasa, to cyborgi, których nie udało się zbadać, z powodu braku egzemplarzy do     testów. Nie zlokalizowano żadnych osobników dowodzących, co wskazuje na fakt, że jeśli     w ogóle istnieją, to są zawsze głęboko ukryci, a rozkazy wydają z pokładów okrętów     kosmicznych. Lub w inny sposób, którego nie stwierdzono.
Stan na dzień dzisiejszy – Julus 56 (SW-Madness 129 - nazwa imperialna nadana przez zakon Space Wolves) został opuszczony przez obcą rasę cyborgów, brak innych danych, ponieważ zakon ewakuował się, a większa część wspomnianych xenos uciekła i ich dokładny los nie jest znany.
Pozostałe trzy frakcje, zostały wyeliminowane, kilkoro więźniów zabrano na pokłady floty, celem dalszego przesłuchania.
Nie dokonano lądowania na innych, zamieszkanych planetach systemu, bojowe nastawienie tubylców wymaga, zakrojonych na szerszą skalę działań pacyfikacyjnych.

Artefakt znaleziony przez lorda Space Wolves, to eldarski Soul Trap, należący do jednego z Archonów. Emanuje silną energią, oddziałując na najbliższe istoty, zsyłając na nie wizje wydarzeń, pochodzących z różnych miejsc i czasów, gdzie najwyraźniej artefakt był obecny.
    Po dotarciu do celu podróży, należy zdecydować co z artefaktem zrobić, wskazane zniszczenie, lub przekazanie w ręce Ordo Heretikus.
Wskazane jest przeprowadzić dokładne śledztwo, w sprawie zdrady i ucieczki sześciu braci wilków.

    Flota Space Wolves, na prośbę braci z Crimson Fist's, udała się do systemu Nebula Orgahno, gdzie obecnie stacjonować miała niewielka flotylla Crimson. Bracia chcieli dołączyć do swoich jak najprędzej, będąc jednocześnie wdzięczni za wszelką pomoc i wsparcie.
Niestety, w czasie skoku do immaterum, astropaci na okręcie dowodzenia zanotowali silne anomalie w Warpie, co mogło świadczyć o obecności intruzów w tunelu transportowym. Jednocześnie, operatorzy urządzeń namierzających zameldowali o dziwnych plamach w przestrzeni, które pojawiły się w systemie zaraz przed skokiem lojalistów.
    Pełni niepokoju, przywódcy Space Wolves postawili flotę w gotowość bojową, co okazało się bardzo roztropnym posunięciem. Gdy okręty wyłoniły się ze szczeliny w Warpie, znalazły się w samym sercu wielkiej bitwy kosmicznej. W systemie Seber 23 w układzie Nebula Orghano, nieliczne siły Crimson Fist's oraz Inkwizycji, stawiały zacięty opór przeciwko wielkiej armadzie Chaosu.
Na domiar złego, z Warpu zaraz za flotą Space Wolves, pojawiła się horda eldarskich, czarnych barek niewolniczych. Dark Eldarzy najwyraźniej podążali tropem Soul Trapa, czego obawiali się przywódcy Space Wolves.
Zapowiadała się batalia na szerszą skalę.

PS. Niniejsze podsumowanie, stworzyć miał Omadan, którego o to prosiłem, ale jak widać chyba mu się nie podobało, bo nie znalazł chwili na dokończenie kampanii
Odczekałem cierpliwie dwa miesiące i postanowiłem sam zakończyć historię.

Dzięki Omadanie, za kilka tygodni wspaniałej zabawy i przygody, mam nadzieję, że to nie były zmarnowane chwile.
Dzięki też tym, którzy wytrwali z nami do końca i uważnie śledzili poczynania Wilków na Julus 56. Jak zapewne się domyślacie, jeszcze będzie okazja do poczytania, a tym czasem dzięki i narka.