Świetny temat wybrałeś Xyxelu na napisanie swojego 666 posta Mówiłem Ci, że Void Stalker jest mistrzowski i widzę, że długo nie zwlekałeś z przeczytaniem go. Rękami i nogami podpisuję się pod tym co napisałeś - trylogia o Nightlordach jest moją ulubioną serią WH40K. Świetne przedstawienie legionu łupieżców i bandytów znienawidzonych nawet przez swojego Primarcha. Polecam również "Throne of Lies" oraz krótką historyjkę "Dark King".

PS. "Emperor's Gift" jest równie świetny. Jestem już w połowie. GK przedstawieni przez pryzmat najmłodszego rycerza z oddziału. Aaron D.B. staje na wysokości zadania tym razem prezentując nieskazitelnych lojalistów. Brawo!

(odpowiadając na zapytanie, był kiedyś podobny wątek ale nie znalazłem)
Książki z Black Library, które mam i mogę wypożyczyć ( j.angielski) :

Wh40k :



Horus Heresy :


Warhammer i Time of Legens :

Ostatnio edytowany przez Xyxel (2013-08-14 14:06:49)

Uuuuu szykuje się trylogia o Black Legionie autorstwa mojego ostatnio ulubionego autora 40k.

Młody autor, już wcześniej chwaliłem za dobre tempo w książkach, ma nawet w miarę przystępnego bloga o swoich książkach :
http://aarondembskibowden.wordpress.com/

“Horus was weak. Horus was a fool.”

It sums up Abaddon. Horus allowed himself to be used by Chaos – Horus is the Chaos Powers’ dupe to get back at the Emperor. Abaddon will never let this happen. He will never allow himself to be a Pawn of Chaos. Simply surviving without choosing one as a patron is a massive achievement. Never succumbing to the temptation of becoming a daemon prince is a second. Seriously, Abaddon is so driven he’d rather battle and scrape and bite and claw his way up to achieve his goals on his own terms than achieve immortality and virtually limitless power, because the alternative is to open the slightest chink in his independence that the Chaos Gods will exploit.
...

„Iron within! Iron without!”

Koniec wakacji to dobry moment by podzielić się tym co udało się przeczytać i jakie wrażenie to na nas wywarło. Na pierwszy ogień idzie u mnie „Siege of Castellax” autorstwa C.L. Warner’a. Na początku chciałbym rzec, że nie jestem wielki fanem cyku Space Marine Battles. Motyw mega-bitwy czy oblężenie przez 400 stron jest dosyć trudny do opisania tak żeby czytelnik nie znudził się tymi samymi lokacjami. Wcześniej czytałem „Helsreach” A.D Bowden’a i mam po nim mieszane uczucia. Niemniej jednak bardzo zaintrygowało mnie jak space marines spod ośmioramiennej gwiazdy poradzą sobie z inwazją brutalnych orków. Autor „SoC” to znany mi C.L.Warner, nieliczny z amerykańskich pisarzy pracujących dla Black Library. Cechuje go dosyć mroczny humor, brutalne opisy i zakończenia, które są dalekie od happy endów. Mając to na uwadze sięgnąłem po książkę bez obaw, że atmosfera okaże się sielankowa.

O czym jest książka (bez większych spojlerów)

Osią fabuły jest inwazja orków na planetę Castellax zajmowaną przez Iron Warriorsów. W zasadzie na planecie znajduje się tylko kilka mega miast, gdzie miliony niewolników przygotowują broń dla reszty upadłego legionu. Iron Warriorsi, w liczbie tylko 60, kontrolują cały ten bajzel w bardzo brutalny i wydajny sposób (ciekawie zaopatrują się w wodę i pożywienie dla niewolników). My śledzimy losy śmietanki kierowniczej w składzie Warsmith’a Andaaz’a i jego kapitanów, którzy nieustanie toczą między sobą jawne i niejawne rywalizacje a także plotkują w charakterystyczny dla Werner’a sposób. Poza tym mamy też okazję śledzić losy paru niewolników i żołnierzy w służbie Iron Warriorsów. Trzeba przyznać, że wątki fajnie się dzielą i łączą w odpowiednich miejscach, dzięki czemu oś fabuły jest dobrze uzupełniana. W miarę jak fabuła się rozkręca zaczynają wychodzić smaczki, zdrady, sojusze i inne desperackie czyny jakich nasi bohaterowie zmuszeni są dokonywać. Orkowie przez całą książkę masowo atakują, natomiast IW kombinują jak tu ich złamać nie niszcząc przy tym swojej infrastruktury!! To się nazywa oddanie!!

Moje „+” czyli co mi się podobało:

- sposób przedstawienie mentalności Iron Warriors. Nie są to bezmyślni rzeźnicy ale bardzo wyrachowani sadyści.
   Ich niewolnicy wykonają KAŻDE zadanie zanim umrą.
- ataki IW przeprowadzane na orków są barwne i finezyjne. Praktycznie śledzimy losy tylko oddziałów raptorów w akcji! Yeah!
- intrygi , rywalizacje, zdrady kapitanów IW. 
- obraz bitwy oczami IW oraz zwykłych żołnierzy / niewolników i konsekwencje wojny (np. cięższa praca, brak żarcia)
- niespodzianki sprzed wydarzeń w książce, który wychodzą w trakcie czytania i mają wielki wpływ na losy bohaterów



Moje  „-” czyli co było średnie:

- sadyzm IW czasem jest ciężki do zniesienia, wiele scen, w których „najbliższy niewolnik ginie” bo IW nie jest w stanie się powstrzymać od nagłego gniewu. Taka sytuacje zaczyna już być rutyną.
- czasem odnosiłem wrażenie, że Warsmith Andaaz i jego kapitanowie więcej gadają i radzą między sobą niż faktycznie uczestniczą w walkach.
- rozmiary i skala walk zawsze była dla mnie trudna do ogarnięcia w serii Space Marine Battles. Orków jest chyba z bilion a niewolników w jednym z miast 50 milionów! Więcej niż cały nasz kraj.
- książka wolno się rozkręca ale szybko się kończy, mamy wrażenie, że coś jeszcze powinno się wydarzyć, jest niedosyt – to chyba jednak standard takiej literatury.

Ogólnie rzecz biorąc jest to solidna pozycja, zwłaszcza dla fanów chaos space marines. Nie jest to wprawdzie ekipa Talos’a (trylogia o Nighthunterach autorstwa A.D. Bowden’a) ale też trzyma poziom, chociaż miałem wrażenie, że główni bohaterowie nie byli bardzo zróżnicowani. Niemniej jednak niespodzianki po drodze rekompensują ten brak. Polecam!

"Grimaldus. They lied to us about the Mannheim Gap. They sent us there to die."

Jakiś czas temu rozmawiając z Grześkiem (Avatar of Hope) dowiedziałem się o krótkiej historyjce związanej z książką Helsreach Aarona D.B. Avatar krótko streszczając historyjkę wywołał u mnie takie zainteresowanie, że postanowiłem nadać książce priorytet i przeczytać Blood and Fire czym prędzej. To była świetna decyzja. Aaron po raz kolejny pokazał, że jest mistrzem wśród autorów z BL a jego krótka historyjka na długo zostanie w mojej pamięci.

O czym jest książka (bez większych spojlerów)

Osią fabuły są wydarzenie bezpośrednio po zwycięstwo wojsk imperium i ucieczce orkowiego herszta Ghazghkulla z systemu. Grimaldus, wraz z kadetem na kapelana o imieniu Cyneric odnajduje nagranie zakonu Celestial Lions. Okazuje się, że zakon jest na skraju wyginięcia (w ostatniej bitwie stracili 500 marines!!). Nieodwracalne straty zakonu nie spowodowali jednak orkowie tylko.....inkwizycja!! Celestial Lions zdziesiątkowani i zostawieni sami sobie pragną jedynie umrzeć w chwale na Armaggeddonie. Grimaldus natomiast jest innego zdania co do losu kuzynów (Lioni są zakonem z ramienia Dorna). Nie chcę spojlerować więcej co doprowadziło do waśni pomiędzy zakonem a inkwizycją, jednak możecie być pewni, że było srogo. Jako wątek poboczny książki mamy okazję dowiedzieć się nieco o Grimaldusie, a mianowicie jak został głównym kapelanem Black Templars. Książkę czyta się bardzo szybko a postacie nakreślone przez Aarona są jak zwykle rewelacyjne i pełne głębi. Jest to naprawdę dobra pozycja.


Moje „+” czyli co mi się podobało:

-Grimaldus!! Jeden z najlepiej wykreowanych Space Marienes jak dla mnie.
-intryga i konflikt pomiędzy Inkwizycją a Celestial Lions
-wątek poboczny o historii Grimaldusa
-finałowa bitka!
-wartkie tępo
-postać Helbrechta i Cynerica są równie dobrze nakreślone




Moje  „-” czyli co było średnie:

-nic takiego nie znalazłem

Reasumując jest to świetna, krótka historia z barwnymi postaciami i świetną fabuła. Myślę, że na pewno przypadnie do gustu wszystkim fanom synów Dorna jak również i miłośnikom Aarona D. B. Jak dla mnie 10/10