Witam!
Zainspirowany książkami ze świata WH40K oraz po wielu dyskusjach z weteranami tego systemu zapragnąłem stać się jego realną częścią. Wybór odnośnie mojej armii padł na kosmiczne wilki – zakon najbardziej dzikich i barbarzyńskich marinsów. Jako, że nie mogę równać się umiejętnościami malarskimi z moimi kolegami z forum bardziej będę skupiał się na fabularnej części mojej armii, która wraz z ilością bitew i zakupów figurek, będzie obfitować rosnącą opowieścią o moich wilczych wojownikach. Zaczynając od podstaw zaprezentuję tutaj modele, wraz z ich opisami i funkcjami. W innym dziale forum będę umieszczał opowieści dotyczące poczynań moich wilków, a także ich wrogów i sprzymierzeńców.

Streszczenie historii

Czas akcji to tydzień po doszczętnym zniszczeniu fortecy-klasztoru Vilamus zakonu Marines Errant przez połączone siły Władców Nocy i Czerwonych Korsarzy. Zakon Marines Errant został praktycznie starty do zera-genoziarna jak i relikwie zostały skradzione, wszyscy obrońcy zabici a apotecaria zrównane z ziemią. Pozostali Marines Errant w obliczu nieuniknionej zguby poprzysięgli ścigać swych najeźdźców po całym wszechświecie. Pierwszy o klęsce dowiedział się mistrz zakonu Varrius. Varrius wraz z jego niewielką świtą powracał z kompanią nowych rekrutów, gdy doszły go wieści o ogromie zniszczeń. Natychmiast rozpoczął pościg za oprawcami mimo tego, że dysponował tylko 30 marinsami, w większości z czego byli to kadeci. Pościg nie trwał długo, gdyż po tygodniu barka wojenna otrzymała sygnał pomocy z Estry I. Planeta-manufaktorium prosiła o natychmiastową interwencję ze względu na orczych najeźdźców obecnych na planecie. Varrius pomimo próśb kapitana Boreasa o kontynuację pościgu wyraził zgodę na akcje ratunkową posyłając na Estrę 25 swoich marinsów. Po wylądowaniu oddziału łączność planety ze statkiem została przerwana. Po dziesięciu godzinach w dalszym ciągu nie było rezultatu. Mniej więcej w tym czasie z osnowy wynurzył się „Cień Fenrisa” krążownik 8 kompanii wraz z kilkoma pomniejszymi jednostkami. „Cień Fenrisa” dowodzony przez wilczego lorda Bergfinna powracał na Fenris z kampanii przeciwko Nekronom. Walka na Dane II była trudna i bardzo krwawa. Nekroni wyposażenie w nieznany dotąd sprzęt skutecznie niszczyli pancerze i pojazdy wilków. Nieznana energia nie zawsze zabijała właścicieli jednak w stu procentach niszczyła pancerze nie dając jakiejkolwiek szansy na naprawę. Niestrudzeni nekrońscy wojownicy nie zdołali jednak zdobyć cennego obiektu bronionego przez 8 kompanie Bergfinna. Jednakże sprzymierzone wojska imperium również nie zdołały się przedrzeć przez zwarte linie wroga. Ósma kompania była już na skraju przydatności bojowej, dlatego Berfinn musiał podjąć trudną decyzje o odwrocie i zastąpienie jego skromnych sił, liczniejszym kontyngentem innego wilczego lorda. Jednakże wilki dalej dysponowały niewielką siłą ognia i Bergfinn zgodził się oddać skromny kontyngent swoich wojsk, aby wspomóc Marines Errant w ich walce z orkami. W zamian Varrius podarował wilczym ochotnikom pancerze ze zbrojowni swoich żołnierzy, wśród nich także cenne pancerze terminatorów i drednotów. Tak rozpoczyna się epicka opowieść o tak niewielu, którzy zrobili tak wiele…



Sforę stanowią

Wolf battle leader: Thorvald
Thorvald został mianowany dowódcą wilczego stada z rozkazu wilczego lorda Bergfinna. Jego pierwszą decyzją było wyrażenie zgody na przejęcie pancerzy i pomoc zakonowi Marines Errant. Doprowadziło to do ostrego konfliktu z Volkvarem. Thorvald jest rozsądny i powściągliwy w swoich działaniach-dlatego właśnie jego Bergifinn mianował na dowódcę sfory. Jego racjonalny tok myślenia przysporzył mu wielu zwolenników, niestety nie jest on autorytetem wśród kadetów…

Wolf priest: Volkvar
Volkvar jest drugim dowódca po Thorvaldzie. Cieszy się ogromną charyzmą, zwłaszcza wśród młodych wilków. Jest doświadczonym i przebiegłym wilkiem, niestety ambicja i arogancja to również jego dominujące cechy. Ostro sprzeciwiał się przejęcia pancerzy od zakonu Marines Errant, twierdząc, że Russ by się na to nigdy nie zgodził. To doprowadziło do ostrego konfliktu z głównodowodzącym Thorvaldem, który stale się pogłębia…

Wolf guards: sergeant (Logmar), Gautarr, Ormarr, Vakr, Haki
Wilcza gwardia dowodzona przez sierżanta Logmara. Logmar-wiekowy wojownik, w zamierzchłych czasach dotkliwie raniony potępionym ostrzem czarownika Legionu Alfa. Logmar przeżył ranę, jednak na efekty demonicznych mocy nie musiał długo czekać. Po krótkim czasie wilk utracił całe owłosienie. Załamany i rozwścieczony zapragną umrzeć jak najszybciej na polu walki jako samotny wilk. Od tego pomysłu ociągnął go Berginn. Wilczy Lord przekonał Logmara, że prawdziwego wilka nosi się w sercu a nie na skórze i, że bezsensowna śmierć tak doświadczonego wojownika będzie stratą dla sfory. Logmar przyznał racje Berginnowi i zgodził się dalej prowadzić swój oddział wilczej gwardii. Zgodził się on również na przyjęcie zbroi terminatorów od zakonu Marines Errant i ślubował, że w hołdzie wojowników dzierżących je wcześniej tylko przemaluje je na barwy wilków. Jak powiedział tak zrobił a jego oddział podążył w jego ślady i nie przyozdobił zbroi żadnymi wilczymi emblematami.

Grey Hunters: Dagr, Torleik, Volundr, Asgrim, Sigvid, Ottar, Rodmar, Ulf, Vestar, Einarr
Doświadczeni wojownicy sfory Thorvalda. Ich opanowanie i determinacja nie raz już wyciągała sforę z poważnych tarapatów. Na rozkaz Thorvalda chętnie uzupełnili braki w wyposażeniu posiłkując się zbrojownią Marine Errantów. Większość z nich jest zaskoczona postawą Volkvara…

Blood Claws: Gunnarr, Edgar, Halvdan, Halli, Kollskegg, Naddod, Sigvid, Varin, Frigg, Birgir, Bjarni, Ekkill, Eykell, Freygeirr, Varfi
Najmłodsi żołnierze sfory. Swoją pierwszą krew przelali z nekronami na planecie Dane II. Była to ciężka próba i głównie dzięki obecności Volkvara, który nieustannie zagrzewał ich do boju, udało im się wyjść z pola bitwy na tarczy. Od tamtej chwili Volkvar stał się dla nich autorytetem i duchowym mentorem.

Long Fangs: (dowódca Arnaldr),Ginnfastr, Kari, Leggr, Oddi, Yngvarr
Ciężkie wsparcie sfory. Najstarsi i najbardziej doświadczeni wojownicy jakimi dysponuje Thorvald. To również z nimi konsultuje swoje działania wojenne. Arnaldr i jego oddział zawsze stoi murem za Thorvaldem a pomysł z uzupełnieniem sprzętu od innego zakonu uważają za słuszny.

Dreadnought: Freysteinn
Freysteinn był samotnym wilkiem. Jednym z najlepszych. Konsekwentny i metodyczny w odbieraniu życia wrogom Imperatora. Jak na samotnego wilka jego kariera była dosyć długa. Dopiero ostatnie starcie z nekrońskimi wojownikami położyło temu kres. Jednak nie obyło się bez ofiarności. Jego druzgocąca szarża zatrzymała atak nekrońskich wojowników na tyle długo aby Volkvar i jego szczeniaki mogły dołączyć do boju. To właśnie był Volkvar, który na własnych placach wyciągną śmiertelnie rannego Freysteinna ze zgiełku bitwy. Wówczas okazało się, że duch w zmasakrowanym ciele wilka jeszcze nie chce opuścić tego świata. Jedyna szansą okazało się umieszczenie ciała Freysteinna w taktycznym pancerzy drednota podarowanemu przez sprzymierzony zakon Marine Errantów. Po przebudzeniu jako drednot Frysteinn był rad, że w dalszym ciągu może służyć swojemu zakonowi. Nie zapomniał jednak, kto go uratował na Dane II.

Wolf Scouts: Hrolf, Yorvik Nils,Lars, Olaf
Eksperci w dziedzinie ataku z zaskoczenia i działań na tyłach wroga. Wiele razy ratowali sforę przez swoje akcje dywersyjne. Z racji, że oddział przeważnie działa daleko od dowódców i ich waśni, skauci zdystansowali się od sporu pomiędzy Thorvaldem a Volkvarem.